Publication date: August 6, 2019
Inhoud
De magisch-realistische Live foto in Davis-Ivy Town
Kwantumverstrengeling
Snertdeeltjes!
Nieuwe mediabestanden!
Galerij Ruimte en Kwantumverstrengeling
Voetnoten
De magische Live foto in Davis-Ivy Town
Dit blog bijt de spits af met een specifieke iPhone 7+ Live foto zoals ik die maakte op 21 november 2018 in “Davis-Ivy Town”. Ik ontdekte de foto pas op 31 mei 2019, jawel, precies 5 jaar en één dag na Rob Nanninga’s overlijden op 30 mei 2014. Ik heb de foto voor meer dan een half jaar over het hoofd gezien.
Zowel mijn iPhone 7+ als mijn iPad Air 2 (maar vreemd genoeg niet mijn MacBook Pro) blijven mijn woonplaats Davis koppig “Davis – Ivy Town” noemen. Toen ik dit eindelijk eens een keer opzocht (ik weet niet waarom ik dit pas zo laat deed), maakte de informatie die ik vond me aan het glimlachen, aangezien blijkbaar twee van mijn drie Apple machientjes collaboreren dan wel flirten met het gedachtegoed dat ik in mijn vorige Leeuwenharten blogs heb opgevoerd, en dat steeds meer in een bepaalde richting begint te sturen: het bestaan van parallelle werelden, multiversum en Another Davis (een concept dat ik lanceerde🚀), aangezien Ivy Town “een fictieve stad in het DC universum” betekent.
Nou, dat wil zeggen, pas bij het voltooien van de Engelse versie van dit blog, dat ik als eerste schreef, ontdekte ik dat waarachtig ik in het blok “Ivy-Town” in Davis woon. Ik ben overigens niet verhuisd en woon al op hetzelfde adres in Davis sinds oktober 2011. Ik heb sinds de echtscheiding nog steeds twee roommates en sinds augustus 2019 zijn dat twee mannen, de een werkt voor de labor rights union en de ander is een PhD kandidaat. Over Ivy-Town is zelfs een aparte pagina in “mijn” eigen Davis Wiki. Wie heeft er collaboratie van Apple devices nodig voor het ondersteunen van het gedachtegoed, als men daadwerkelijk het gedachtegoed leeft?
Aanvankelijk dacht ik dat ik zelf een filtereffect aangebracht had in de foto, zoals ik immers wel vaker doe, en dat ik de betreffende handeling vergeten was, maar de compositie van de foto vond ik raadselachtig en leek niet op de filtereffecten die ik de revue heb zien passeren. Ik swipe-te terug in mijn telefoon en zag toen dat de foto een originele, onbewerkte Live photo was, zoals ik die op de eerste van de twee dagen van mijn Woodland Sleep Research avond had gemaakt. De foto’s die volgen op deze foto zijn allemaal foto’s die ik maakte in het onderzoekscentrum en de foto die eraan vooraf gaat, is eveneens een Live foto van Rob Lion Young. Ik heb de foto hier tot een .JPG moeten converteren, aangezien ook WordPress nog steeds geen .HEIC foto’s (= Live foto’s) accepteert.
De foto’s laten Rob Lion Young zien, zoals hij op de passagiersstoel van mijn Honda zit, als geplande bedpartner voor het Woodland Sleep Research Center. Hij zat op mijn bedkussen dat gewikkeld was in een rode handdoek. De foto moet van buitenaf de auto gemaakt zijn, want op deze manier is de compositie goed te begrijpen, behalve het papierachtige, oplichtende object onder het dashboard van de auto (?) dat ik niet geheel kan duiden. Voor mijn gevoel gaat er een sterk kosmisch, lanceeridee van de foto uit. Rob Lion Young lijkt wel van links naar rechts te glijden in de avondduisternis, verlicht door de glinstering van het autoglas en het licht dat van buiten naar binnen valt…
Aangezien er slechts zeven foto’s voor de hier beschreven fotoreeks in mijn iPhone te vinden zijn, moet ik de fotogalerij kort voor november 2018 opgeschoond hebben. De eenzame zeven foto’s bestaan uit drie foto’s van parende leeuwen, een paar selfies, een foto van een kip die ik maakte bij de UC Davis Domes gedurende een van mijn fietstochten en een Strava kaart van de fiets-artiest Stephen Lund die in maart 2018 een beeld van een uil-fietsroute creëerde, en deze datum werd trouw zo opgepikt door mijn iPhone.
De zeven foto’s geven een aardige samenvatting van mijn huidige leven dat immers bestaat uit het beminnen van leeuw Rob Nanninga, vogels, fietsen, Strava en mezelf natuurlijk. Mijn iPhone heeft de nog aanwezige plaatjes chronologisch gerangschikt, met behulp van de Exif -metadata.
In de bevreemdende en betoverende compositie van de foto zie ik de penseelbeweging van magie, Robs magie!
Kwantumverstrengeling
Voor nog meer magisch realisme dat zich in 2019 spontaan aanbood, ga ik naar het tweede deeltje van dit blog: Kwantumverstrengeling. Tegenwoordig is de Google News app mijn nieuwe, standaard nieuwsjongen en je kunt gerust stellen dat Google ook dit niet onverdienstelijk doet. Gebaseerd op je eigen voorkeuren wordt er 24/7 een fraaie, internationale keur aan artikelen aangeleverd, waarvan de inhoud op niveau is, dus zeker niet alleen boulevard gehalte, en met ruimschoots wetenschappelijke prikkelingen. Zo krijg ik sinds juli 2019 met enige regelmaat artikelen aangeleverd over kwantumverstrengeling. Veel van deze artikelen komen met de vermeende eerste foto van kwantumverstrengeling:
In 1993, na het behalen van mijn Doctoraal cum laude in de Duitse Taal en Letterkunde, had ik het plan opgevat om ook nog een PhD te doen aan dezelfde Duitse afdeling binnen de Universiteit Utrecht. Het onderwerp dat ik daarvoor in gedachten had, was: Verschlungenheit; verstrengeling: het begrijpen van de menselijke geschiedenis door middel van alle denkbare kunstvormen (inclusief literatuur). “Verschlungenheit” is een niet vaak gebruikte Duitse term voor verstrengeling in het algemeen, maar het is wel het woord dat ik erg mooi vind en prefereer boven de meer gangbare Duitse woorden als “Verschränkung” en “Verstrickung”.
Het woord “Verschlungenheit” werd door Peter Weiss gebruikt in zijn Titanenwerk “Die Ästhetik des Widerstands“. Verschlungenheit drukt uit dat zaken zo met elkaar verweven zijn dat je eigenlijk nauwelijks nog kunt zeggen of vaststellen waar de een ophoudt en de ander begint. Voor mijn gevoel drukt de Duitse uitspraak van het woord zijn inhoud perfect uit, je ziet, als je het woord op zijn goed-Duits uitspreekt, als het ware de organische welvingen al voor je verschijnen. De mond opent met de eenvoudige “Ver” uitspraak, en wat dan volgt kun je het beste omschrijven als een mini windtornado, die, uitgesproken zonder trilling van de stembanden, alle klanken samenvoegt met de “Schlu…” reeks. Het is de beroemde, typische Duitse, “aangeblazen” Sch-klank, ook wel “Stemloze postveolaire fricatief” genoemd.
De uitspraak-sprong van de “Sch” mini windtornado in de “zware en diepe” /uː/ klank (plus het -heit achtervoegsel) bevestigt mijns inziens het idee van het bewegen en springen in iets, waarop “(klank)deeltjes” worden samengevoegd die vervolgens resoneren in eenheid.
Peter Weiss gebruikte dit woord in letterlijke zin om schilderijen en sculpturen te beschrijven waarin figuren te zien zijn, die bijna organisch in elkaar lijken over te vloeien. Maar het verstrengelings-concept wekte ook op een figuurlijke manier Peter Weiss’ aandacht. Hij was van mening dat de menselijke geschiedenis via kunst authentiek, realistisch doorvoeld en echt begrepen kan worden, juist omdat mensen op een tijdloze wijze met elkaar verstrengeld zijn. Dit tijdloze karakter van de verstrengeling maakt het mogelijk je op een betrouwbare manier te verenen met historische gebeurtenissen, ook als ze voor jou in een ver verleden liggen.
Het plan dat ik al in gang had gezet – ik had zelfs al Helmut Lethen geëngageerd als PhD begeleider – gaf ik slechts na een paar maanden al weer op, ik had immers al zo lang gestudeerd en kon het niet meer opbrengen, nog vier jaar langer. Maar ik wilde dit hier wel noemen, omdat het verstrengelings-fenomeen, maar dan op een meer literaire, kunstzinnige manier, dus al vroeg mijn interesse had gewekt.
Snertdeeltjes!
Nota bene: Alle mogelijke foutjes in de onderstaande verwoording kunnen opgezocht worden in een gecorrigeerde andere wereld-versie van mij.
In de wereld van het mysterieuze, het onverwachte, dat niemand eigenlijk echt snapt, proberen knappe denkers grip te krijgen op het wellicht ongrijpbare: die kleine snertdeeltjes, die – diepe zucht! – ook maar wat lijken te doen. Welkom in de wereld van de kwantummechanica! Het is dezelfde kwantummechanica die de verstrengelde kwantumdeeltjes op het spoor kwam, de schijnbaar onmogelijke, maar oh zo daadwerkelijke!, romance tussen twee schijnbaar (geen snoer) onverbonden deeltjes die hun richting (naar boven, naar onder) op elkaar afstemmen, onmiddellijk en automatisch, op welke afstand dan ook.
Zonder enige aanspraak te willen doen op een uitvoerig begrip van het hele natuurkundige idee1 van kwantumverstrengeling (voor mij zijn alle concepten van verstrengeling met elkaar verstrengeld), word ik alleen al door de simpele definitie geprikkeld, maar ook de vermeende foto doet iets. Ik weet gewoon dat Rob Nanninga en ik verbonden waren en zijn; misschien verbonden zoals de deeltjes die hun “lot” op een onmiddellijke wijze delen, over welke lange afstand dus ook, dus veel “sneller” dan de snelheid van licht, als je in dit geval al/nog over snelheid kunt spreken. Over deze mysterieuze kwantumverstrengeling breken wetenschappers nog steeds hun hoofd.
Misschien herinnert u zich aan de zin die ik in voorgaande blogs al een paar keer citeerde, die ik ooit eens aan Rob schreef: “Ik zie je als het moet vanuit de andere kant van het universum en ook met mijn ogen dicht”. “De wetenschap” zou zeggen dat dít onmogelijk is, niet waar? Maar dít is nu precies wat ik bedoel. Ja, skeptici, jullie hebben gelijk!, sommige dingen kúnnen gewoon niet kloppen, maar wacht eens even, verdraaid, ze kloppen dus wél! Rob is nu dat deeltje “in de andere kamer”, en het lijkt onmogelijk dat hij en ik echt met elkaar verbonden zijn, en meer dan dat: een exact gesynchroniseerd lot delen, maar toch denk ik dat we dat echt zijn en doen.
Het “Kiekeboe!-universum” van Niels Bohr (Rob-Bor, anyone?) dat in mijn eigen woorden versimpeld stelt dat het universum alleen zinvol meetbaar is voor de waarnemer die het op dat moment waarneemt, en dat het als het ware (…) niet eens bestaat als er geen waarnemer is om het waar te nemen2, versus het “no-nonsense” lokaal-realisme universum van Albert Einstein die poneert dat het universum hoe dan ook bestaat en wel in logische en permanente aanwezigheid van objecten en agerend in snelheden niet sneller dan de snelheid van het licht staan in 2019 weer in de spotlights die ze verdienen. Ze nemen mee op hun sleeptouw de serieuze overweging dat er zoiets als Superposition bestaat: het bestaan van mogelijkheden tegelijkertijd, zoals de kat die zowel dood is als leeft bij gratie van de waarnemer, in het gedachte-experiment van Schrödinger. Bohr stelde dat los van de waarnemer alle mogelijkheden tegelijk bestaan, en zo ook meerdere tijden tegelijkertijd, en dat informatie zo inderdaad sneller kan reizen dan de lichtsnelheid, waarbij Einsteins sprekende term “Spooky action at a distance” gangbaar werd. Het zou de waarnemer zijn die door zijn waarneming de taart op één bepaald punt aansnijdt en daarmee de superpositie van alles tegelijk (de hele taart) doorbreekt, daarmee de ineenstorting van de golffunctie (taart) veroorzakend. Poef!, de taart als geheel is weg en men ziet en meet alleen nog maar het deel dat men er zojuist uitgesneden heeft.
Dit beeld druist tegen Einsteins versie in dat deeltjes alleen met elkaar verbonden zijn door de informatie die ze vanaf het begin al bij zich droegen toen ze samen ontstonden/geschapen werden, die uitwisseling tussen de twee überhaupt overbodig maakt, dus er zou niets “spookachtigs” zijn aan het feit dat ze met elkaar verbonden zijn noch hun vermeende invloed op elkaar. Hun acties zouden gewoon uit hun eigen eigenschappen komen die net als een eeneiige tweeling met elkaar verbonden zijn. Er wordt ook gesuggereerd dat de twee zogenaamd, vermeend of verondersteld “spookachtig” met elkaar interfererende deeltjes – is de een spin up, dan de ander standaard spin down – in feite een en hetzelfde object zijn, dat ze dus dezelfde kwantumeenheid zijn.
Ik stop hier al met de “uitleg”. Hoe meer ik lees en bekijk over kwantummechanica, kwantumverstrengeling, multiversum en vele-werelden theorie, hoe groter mijn verwarring wordt. Dit is werkelijk en zeker op dit punt niet aan mij om dit uit te breiden. Maar de mijns inziens zeer opmerkelijke zin die ik aan Rob schreef en die zo treffend is of lijkt met de ideeën van kwantumverstrengeling wil ik met een gele markeerstift en een uitroepteken aanhalen.3
Nieuwe mediabestanden!
Op zondag 28 juli 2019 gebeurde er weer iets magisch. In de heel vroege ochtend was ik weer eens eindeloos op mijn iPad aan het turen en op ingeving klikte ik opeens de Beeld en Geluid bladwijzer aan die ik in 2018 gemaakt had, terwijl ik Rob Nanninga media files bij hen aan het bestellen was. Al heel snel ontdekte ik drie nieuwe mediabestanden met Rob, twee tv-shows en één radioprogramma. Hoe kon dit? Had ik deze drie over het hoofd gezien in 2018? Dit leek echter behoorlijk onwaarschijnlijk, aangezien ik in dat jaar niet minder gedreven was dan nu om mediabestanden te vinden. Dankzij de nu gedigitaliseerde en fabuleuze Beeld en Geluid dat precies in 2018 (toeval!) hun transitie naar online bestellen had gemaakt door middel van download links, in plaats van het per post versturen van hardcopies (dvds, cds), had ik twee van de drie nieuwe, maar heel oude bestanden binnen een paar dagen al tot mijn beschikking: twee tv-shows die Rob gedaan had, een samen met Jan Willem Nienhuys. Dit keer werd het geheel niet vertraagd door een prijzige en noodzakelijke internationale money order bij de Wellsfargo bank, en het daarop wekenlang wachten op de ontvangst, nee, dit keer was het zo gepiept. Ik kon betalen met een kredietkaart en al na een kwartiertje ontving ik de download-links. Het derde mediabestand (alleen audio) was op dit moment niet aan te schaffen. Ik stuurde een mail om te vragen of ze misschien hun website data hadden uitgebreid, omdat ik nu dus opeens drie extra bestanden met Rob Nanninga had gevonden, maar op die mail heb ik (nog) geen antwoord gekregen.
De twee opgedoken mediabestanden zijn bepaald niet de geringste! Raadt u het al? Inderdaad, een van de twee is de uitzending waarin Rob zijn blauwe jasje draagt, zoals op de foto van hemzelf die hij mij stuurde, de allereerste foto waarmee deze Leeuwenharten blogs beginnen!
Op 22 juli 2019 had ik besloten een vervroegd en officieel Leeuwenhart blog-deel te publiceren, omdat er tijdens het werken aan een nieuwe leeuwen-foto-galerij spontaan begeleidende tekst begon op te wellen die ik relevant vond en die ik niet nog een half jaar wilde laten liggen. En een week later kwamen er dus opeens en zomaar twee nieuwe, en inmiddels al oh zo dierbare, videoclips met een Rob in zijn dertiger jaren spontaan naar me toegevlogen. Dit deel 7 vind ik dus zelf wel heel onverwacht. Onverwacht en door middel van de opgedoken bestanden voorzien van een welwillende leeuwen-glimlach.
Ik wacht nog even met een update over mijn persoonlijke leven en de astrale en verwante ervaringen met Rob en de leeuwen in 2019. Als Leeuwenharten Deel VIII in de sterren staat geschreven, dan komt het waarschijnlijk in 2020!
Nou, ik laat u niet langer wachten, hier zijn de aangekondigde twee videoclips en een screenshot selectie die ik maakte aan de hand van deze bewegende beelden:
Ruimte en Kwantumverstrengeling galerij
En nu, voor mij zeker van net zo dierbare inhoud, springen de leeuwen naar de nieuwe Rob Nanninga Leeuwengalerij, die dit keer als focuspunt de Kosmos en (Kwantum)verstrengeling heeft:
Voetnoten
[1] Er zijn aanhangers voor het idee dat kwantumverstrengeling niet alleen uitspraken doet over de natuurkundige wetenschap, maar voor alle wetenschap. Met andere woorden: dat kwantumverstrengeling wel eens actief kan zijn in, dan wel consequenties heeft voor alle takken van wetenschap. Zie ook de aanbevolen links en video’s in voetnoot 3.
[2] Mijn persoonlijke aanvulling bij Bohr’s idee van de invloed van de waarnemer is als volgt: mij treft altijd hoe het werkt als je een boek leest. Je zit na het lezen van een x aantal bladzijden volop in het verhaal, je iet als het ware een film voor je. Als je het boek dan even sluit, dan stopt de “film”. Maar zodra je het boek weer openslaat op de pagina waar je gebleven was, begint de film weer, en wel op het punt waar je gebleven was. En als je het boek op de “verkeerde” pagina openslaat en je begint te lezen, dan begint de “film” waar het boek op dat moment is. Het complete boek bestaat (echter) te allen tijden in zijn geheel. Het boek leeft dus bij gratie van de lezer.
[2] Aanbevolen links en video’s, en het is waarschijnlijk raadzaam ze een paar keer te bekijken. Ook beveel ik deze link aan, die duidelijk aan de video’s verbonden is (ik vond hem zo belangrijk dat ik hem in Internet Archief heb laten bewaren, want deze pagina was daar nog niet opgeslagen: https://www.meetup.com/Quantum-Physics-Discussion-Group/events/238109121)
Why the Many-Worlds Interpretation Has Many Problems
Entanglement is spooky, but not action at a distance
Verstrengeling: grondslag van de kwantummechanica
Rob-(Niels) Bo(h)r, anyone?
https://youtu.be/tafGL02EUOA?t=99
https://youtu.be/tafGL02EUOA?t=149
Leeuwenharten 
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.