De eerste “Syncblast,” de blognaam die aanduidt dat de inhoud op al mijn websites past, dateert van 5 juni 2023. Fast forward naar het geupdate Constantia verhaal.
2023 was een verrassend jaar omdat mijn bijzondere contacten Stan en Lana plotseling voor ongeveer een maand in de Spaanse gevangenis belandden. Omdat ik als enige uitgebreid over Stan had gepubliceerd, kwamen een paar journalisten van grote dagbladen bij mij terecht. In juli en augustus 2023 had ik weer contact met eerst Lana en daarna Stan, wat tot mijn St. Anna-blog van 23 augustus 2023, de Joran van der Sloot telefoongesprekken van 31 augustus 2023 en de Joran van der Sloot files van 12 september 2023 leidde. Ik zie Stan als een mythische figuur, iemand van bijbelse proporties, episch. Een hemels geschenk en een duivelse vuurproef die maar weinigen zullen doorstaan. Op 18 oktober 2023 vond het langverwachte proces van Joran van der Sloot plaats, waarbij Joran opnieuw ongehinderd met een ontzettende leugen over Natalee Holloway wegkwam. Van der Sloots verhaal over een betonblok en het in zee dumpen van Natalees lichaam, waarover alle experts het eens waren dat dit niet waar kon zijn, werd door de Alabama rechtbank beloond met een voor Joran zeer gunstige plea deal. Dit teleurstellende proces had mij met mijn neus op de feiten gedrukt: Stan wilde niet voorafgaand aan het proces van Joran met de FBI afspreken om zijn handtekening in persoon onder zijn St. Anna verklaring te zetten. Hij kwam hier als mosterd na de maaltijd op 27 oktober 2023 via een WhatsApp-bericht aan mij op terug. Ook hij bleek verontwaardigd over de nieuwe leugens van Joran en zei de FBI toch te willen ontmoeten. Mijn hoop dat Natalee alsnog op het St. Anna Kerkhof op Aruba gevonden wordt, heb ik nooit opgegeven en ik deelde Stans toezegging met mijn Instagramvolgers. Ik had niets teruggezegd omdat ik boos was. Het werd daarop ook aan Stans zijde weer verdacht stil. Zijn toezegging de FBI man alsnog te ontmoeten bleek hij niet na te komen. Begin 2024 mailde Stan me opeens met ongekend harde en beschuldigende woorden over mijn stilte waarop hij in een latere mail weer terugkwam. Wordt ongetwijfeld vervolgd.
…
Mijn ouders, die naar mijn mening gezien hun eigen onverwerkte trauma’s beter geen kinderen hadden kunnen krijgen, zijn in de fysieke, geestelijke en emotionele begeleiding van hun kroost zwaar tekortgeschoten. Via de geheimzinnige wegen van de Kosmos kwam Rob Nanninga na zijn overlijden in 2014 naar mij toe en ontstond er een ongekende liefdevolle soulmateship waarin beiden enorm groeiden. Mensen die dit niet voor mogelijk houden, hoeven het niet te geloven. In deze vaarwateren van Rob ontdekte ik dingen van mezelf die tot dan onontgonnen gebieden waren geweest. Zo had ik als tiener eigenlijk dringend een beugel en logopedie (wegens extreem snel praten) nodig, maar noch mijn moeder noch mijn vader heeft ooit maar iets in die richting gesuggereerd. En dus bleven belangrijke geestelijke en fysieke zaken liggen, waardoor ik nooit het zelfvertrouwen vond dat ik bij een jeugd met een solide basis ongetwijfeld wel gehad zou hebben. In een extreem verziekt gezin van scheidingen, dagelijkse ruzies en in een door muizen overlopen horrorhuis voelde ik me als jongste kind onderaan de ladder, tiener en nog steeds als volwassene een vogelvrij verklaarde. Zo goed en kwaad als het ging, rolde ik daarna in het studenten- en werkleven. Ondanks dat ik het heel leuk vond om met leerlingen om te gaan, was er altijd een niet als zodanig door mij herkende sabotagedrang in mijn geest om niet lang bij een werkgever in loondienst te willen blijven. Mijn Boogschutternatuur van het verlangen naar vrijheid en mijn jeugd in een compleet disfunctioneel en gebroken ‘gezin’ bleken een licht ontvlambare combinatie. Het schrijven van boeken over uittredingen in de jaren negentig en 2000, en alles wat bij die uittredingen kwam kijken, bleek voor mij als docent een gegarandeerde problemenmagneet. Ik kwam in de publiciteit, viel uit de gunst bij een paar schoolbestuurders en ouders van leerlingen op de privéscholen waar ik les gaf. Ik werd nooit ontslagen, maar koos er zelf voor om te vertrekken. Ik sukkelde voort van school tot school. Ook een paar relaties met direct schoolverband kruisten de degens met mijn werkcarrière. Mijn prinses-op-de-erwt lichaam was al even goed in het aantrekken van problemen. Allerlei allergieën, overgevoelige luchtwegen en inmiddels ook mijn steeds meer getroebleerde ogen maken van mij geen ideale werknemer. Als er ergens geen frisse, schone lucht is, krijg ik acuut hoofdpijn. Snel typen kan ik niet meer en ik tik er ook voortdurend naast omdat mijn ogen steeds minder goed samenwerken. Vanaf ongeveer 2007 tot 2013 probeerde ik het met eigen ondernemerschap dat financieel helaas niets opleverde. Vanaf ongeveer mijn 45e levensjaar in 2013 heb ik mijn betaalde werk in feite helemaal gestaakt. Het rijden voor Uber en Lyft in 2017 en het jarenlang verkopen van snuisterijen op eBay streep ik ook weg als niet-succesvolle banen op mijn cv. In het grote boek van de Kosmos staat achter mijn naam: ☑️ Werk-uitgedaagd persoon.
Ik trouwde op 6 januari 2005 en ben sinds 8 april 2018 officieel gescheiden. Mijn ex is zijn belofte om vrienden te blijven niet nagekomen, ik wilde wel, maar hij niet. Hij revalideert nog steeds van een zeer zwaar vliegtuig-jump ongeluk in juli 2022. Op zijn sociale media las ik dat hij verloofd is, en ik wens hem en zijn verloofde alle geluk van de wereld toe. Ik zal altijd van hem houden. Het was waarschijnlijk een karmading dat we in dit leven zo’n lange tijd samen waren. Gelukkig heeft hij zich wel aan zijn alimentatieverplichting gehouden die vanaf eind april 2024 eindigt. Ik heb de laatste tijd pogingen ondernomen om nieuwe roommates te vinden, maar het mag blijkbaar nog niet? of niet meer zo zijn. Ik realiseerde me onlangs opeens hoezeer alles waarvan ik gebruik maak, zoals kleding, voedsel, onderdak, technologie, integraal door medemensen wordt voorzien, en dat stemt nederig. Hoe ik het financieel moet redden, weet ik niet. Ik drijf vanaf mei 2024 alleen nog op het cryptopotje dat ik aangelegd heb en waarmee ik zorgvuldig ben omgegaan. Vaak heb ik de Kosmos gevraagd: wat willen jullie toch van mij als ik carrière-technisch nergens succesvol in word? Het enige antwoord dat steeds naar voren komt, is dat ik moet leren vertrouwen, mijn enige grote levensles, in termen van karma en lot.
De Kosmos lijkt mij bepaald niet vergeten te zijn, juist niet. Op vrijdag 5 januari 2024 reed ik na het doen van boodschappen en een wandeling in Folsom Park in de vroege avond naar huis. In het donker rijden op een door wegconstructies geplaagde Highway 50 bleek geen succesformule. Plotseling begon een witte Nissan 2018 voor mij krachtig te remmen en naar mijn gevoel trapte ik zeer stevig op de rem. Geschrokken en met kogelronde ogen zag ik mezelf met een enorme impact in de achterkant van de Nissan boren. Het enige wat ik dacht was: “Oh nee, mijn auto, total-loss.” Geen angst voor de dood of pijn (die er niet was). Ogenblikkelijk ging de airbag af en kwam ik er met mijn hoofd correct in. Hij was zachter dan verwacht. Een warme, ‘boze’ elektrische brandlucht doorkliefde mijn reukorgaan. Een weekje lang had ik wat onschuldige spierpijn in mijn nek. Er waren vier voertuigen bij betrokken waarvan de voorste, een vrachtwagenchauffeur, gewoon doorgereden was. Er was alleen materiële schade. Misschien was mijn remmen mislukt door het zachte gevoel van mijn laarsjes of door een glad wegdek, ik weet het gewoon niet. Ik kan me dan ook niets anders bedenken dan dat dit lot is. De auto was een luxe die mij onnodig op kosten joeg. De tien jaar oude Honda Civic werd zomaar van mijn schouders afgenomen zonder dat ik er nog enig omkijken naar had. Het State Farm claim-nummer van 55-61K9-08R veroorzaakte bij mij een kosmisch “Toet-toet!” geluid: de 55 van Robs geboortejaar en de 8R van oneindig R(ob). Mijn aansprakelijkheid bestond slechts uit $500 eigen risico. Wat voor State Farm telde was mijn zeer lage kilometerstand, tussen de 58K en 59K miles, zo’n 95K kilometers, en niet de drie keer eerder ernstige opgelopen schade buiten onze schuld om. Met het typisch zeer royale Amerikaanse uitgekeerde bedrag betaalde ik schulden af en stak het overgeblevene in crypto. Door het weggetakeld zijn van mijn auto door Tow Express, en niet door State Farm, zag ik onverwacht toch nog mijn auto terug en vond ik zelfs, alweer als seintje van de Kosmos, mijn gloednieuwe Oakley zonnebril terug. De man van Tow Express vroeg plotseling of ik met hem wilde dineren in Davis. Dit had ik niet zien aankomen en met een verrast lachje en bedankje wees ik hem af.
Ik moest later opeens denken aan wat Robs Skepsis-collega Jan Willem Nienhuys mij over Rob schreef in 2016: “Hij had zeker geen auto. Misschien heeft hij ooit een rijbewijs gehad. Zijn vader stierf toen hij 26 was. Die reed in het Groningse stadsverkeer in een 2CV en werd verpletterd door een vrachtwagen die te laat remde. Sindsdien heeft Rob volgens mij nooit meer auto gereden.” Ik doe nu regelmatig boodschappen met mijn fietstassen tijdens of na het fietsen, wat het leuker en bewuster maakt. Misschien huur ik nog eens een auto om bijvoorbeeld naar South Lake Tahoe te rijden. Het klinkt gek, maar ik ben blij met deze uitkomst.
…
Dan over mijn lichaam. Daar spelen zowel oude, levenslange en constante factoren als nu ook stille revoluties. Naarmate ik ouder word, 56 al!, heb ik steeds meer last van de traagheid en zwaarte van de aarde. Ik heb niet voor niets boeken geschreven over het leven als geest. Ik kijk steeds met jaloezie naar mensen die op hun hoogtepunt of relatief jong overlijden. Ik ben wegens toenemende nachtelijke maagpijnklachten gestopt met het dagelijkse en levenslange gebruik van paracetamol. ‘s Nachts speelt er met regelmaat een onaangenaam, pijnlijk, elektrisch gevoel rondom mijn maagstreek op en als leek omschrijf ik het voor mezelf als een lek zijn van mijn maagstreekgebied. Maar als gevolg van dat stoppen is een oud fenomeen teruggekomen: onrust in mijn linkerslaap, wat zich vertaalt in een verontrustend pulserend geluid dat ik in mijn linkeroor hoor ’s nachts als ik wakker word na een intense droom of als ik ’s ergens van schrik. Ik vermoed dat ik aanleg heb voor bloedpropjes en vernauwde vaten. Mijn relaas van mijn ervaring in mijn eerste boek Door het Raam over de “Operatie door het onbekende wezen” op 1 juni 1996 waarin ik van een dreigend bloedpropje in mijn linkerslaap werd afgeholpen, beschouw ik nog steeds als waargebeurd. Soms als ik niet kan slapen (een levenslang probleem bij mij), drink ik whisky met een alcoholpercentage van maar liefst 50%, midden in de nacht of in de vroege ochtend. Deze extreem sterke whisky heb ik moeten leren drinken en ik dacht automatisch dat het wel slecht moest zijn. Toen ik het opzocht, belandde ik echter acuut op een website die alle voordelen van whisky aanprees! Ik heb geen aanleg tot alcoholisme. Ik ben van mening dat 50% whisky op een nuchtere maag juist goed is, ondanks dat het een beetje eng kan zijn. Na het leegdrinken van mijn speciale ijzeren flaconnetje in de vroege ochtend vraag ik me vaak af: “Zal ik nu in slaap vallen?” Op dat moment voelt het vaak niet zo. Maar ja, elke keer weer. Opeens ben ik dan helemaal weg, meestal voor 4-6 uur, mijn bewustzijn uitgedoofd, bijna als een sterven waarvan velen geloven dat er helemaal niets meer is. Mijn lichaam is wat aangekomen nu het niet langer misleid wordt door cannabis, maar met zelfbeheersing en intermittent fasting probeer ik niet terug te vallen naar het zware gewicht dat ik tijdens mijn huwelijk en de drie jaar daarna had. Het fietsen en wandelen helpt daarbij, maar dat doe ik omdat ik dat nog steeds grandioos vind.
Op 7 december 2023 heb ik mijn testament geschreven en een roommate die ik in Davis had aangewezen als erfgenaam van alles wat Constantia Oomens is. Geen zorgen, erfgename, ik heb extreem lopen indikken en opruimen in huis. Uitdrukkelijk heb ik op mijn websites vermeld dat mijn familie geen enkele bevoegdheid of erfenis zal toevallen. Natuurlijk zijn er families die echte families zijn, zoals ze ooit door God bedoeld zijn, maar mijn familie heeft daar nooit toe behoord. Ik verlang naar een leven met mijn soulmate Rob Nanninga waarin hij en ik en hopelijk als échte familie laten zien hoe het óók kan. En ja, ik denk dat ik het kan en van Rob weet ik het 100% zeker! Fingers crossed dat ook hij dat dan (nog steeds?!, we blijven skeptisch) wil. Ik wil. I do. Soms voelt het zelfs alsof hij fysiek dichtbij is. Hopelijk is dat ook zo. Rob en ik vormen geen potdicht huis dus we staan open voor mooie ontmoetingen.
(Courtesy various images unknown, please let me know if you would like to be named as a rights holder)
In de dans van zielen, verbonden door fundamenten, Omarm ik mijn geliefde, deels in ongeziene rijken. Toch, open voor vervlochten verbindingen, Met eerlijkheid als licht, Onze liefde, tijdloos, nooit te eindigen.
…
Rob, de Leeuwen en ik beëindigen dit blog met luxueus gedecoreerde multiversum cakes en een nieuwe Rob Nanninga inner crew Leeuw met de naam: Surprise. Door mijn Instagram is een latente interesse gewekt en ik denk ook Robs interesse. Ik zie hem steeds voor me als mijn persoonlijke chef-kok aan wie ik in gedachten tijdens het fietsen vraag of hij de hutseflutties, hammerdebammetjes en bakkerdeschuifjes al aan het maken is. De variatie op fantasiewoorden is eindeloos en we hebben daar de grootste pret om. Een keer zei Rob in gedachten dat hij de flopperdefletsers al gemaakt had (woord weet ik niet meer, is ook niet belangrijk), en dat waren zeer haute cuisine, kleurige, kunstig gedecoreerde koekjes. Rob toonde me met samenzweerderige blik dat als je deze koekjes doormidden brak, je letterlijk in hele werelden en sterrenstelsels keek. Dat noem ik nog eens next level koekjes!
…
Voor de nieuwe, steeds moeilijker te vinden, Rob inner crew leeuw moest ik nota bene naar Ali Express, die een verkoper onder de vleugels heeft die ze nog verkoopt. Vol spanning wachtte ik de zending direct uit China af en toen ik op een dag nietsvermoedend in mijn mailmand keek en daarin een compacte ronde bal verpakt in plastic zag, dacht ik verward: “Huh, had ik kleren besteld, dat kan ik me niet herinneren.” Het volgende moment drong met een schok tot me door: “Het zal toch niet de leeuw zijn?” Met een kreet van afschuw over zijn verzendlot liet ik de leeuw ter wereld komen door voorzichtig met een schaar het intens strakgespannen plastic open te knippen. Ook de vorige leeuwen waren uit plastic gekomen en de analogie met een bevalling was altijd al treffend. Hij kwam er wat verkreukeld toch nog met een wonderbaarlijk laag schadeniveau uit. Ik borstelde hem, deed alles om hem weer mooi te maken en dat lukte! Hij is extreem zacht, met peilende ogen en een gevulde nek en rug, prettig massief en perfect passend in mijn omhelzing. To Be Continued
Wat betreft de visuele leeuwen-updates was ik gebleven bij de schatbewaarder Rob Treasure Lion. Sindsdien zijn er nog twee leeuwen aan de Inner Crew toegevoegd. Rob Traveler Lion heeft een onweerstaanbare “Wie, ik?” blik in zijn ogen, “Mevrouw, waarom kijkt u zo naar me?”, om mij vervolgens devoot in de armen te vallen. Rob Fierce heeft een opvallend vurige gloed in één van zijn ogen.
Rob en ik zijn samen op reis. Naar mijn indruk wist Rob, door zijn overgang, niet opeens meer dan ik; we ontdekten het een en ander gezamenlijk. Door de zoektocht naar de soulmate, waarbij ik opeens bij twee Henryk Vogels belandde in plaats van één, verschoof de aandacht van de muziek naar de ideologie van Darkwood! Noem het een afterglow. En brachten we ook nog eens reuring in het leven van de tweede Henryk Vogel.
Hoewel deze Wanderwege lijken op dwaalwegen, krijg ik de indruk dat Rob, ik en betrokken vrienden onbedoeld een tamelijk precieze duw hebben gegeven in een dominospel. Zowel met betrekking tot Darkwood als de naamgenoot ervan. Zijn deze Irrwege in feite onnavolgbare zetten van de Kosmos intelligentsia? Speaking of which, mijn andere soulmate, Cees van der Sloot, die me in de jaren tachtig van de vorige eeuw in Utrecht “de grote bewustmaker” noemde, is ook weer actief. Rob en hij hebben elkaar ongetwijfeld inmiddels leren kennen.
Met het oog op mijn intercontinentale verblijf in Europa-Dresden, had ik op 29 juli 2022 besloten geen cannabis-snoepjes en -tabletten meer te gebruiken, en sindsdien heb ik ze helemaal niet meer genomen. Soms verlang ik er nog naar, maar ik heb nagedacht over de invloed ervan op mijn oordeelsvermogen. Terugkijkend besef ik dat ik de situaties met Darkwood en de twee Henryk Vogels veel te lang heb laten voortduren. Hoewel het moeilijk te bewijzen is, kan cannabisgebruik hier mogelijk een rol in hebben gespeeld. Beide Vogels bleken voor mij persoonlijk vergelijkbare catastrofes te zijn, en daarom heb ik besloten mijn zoektocht naar een zielsverwant van zowel Rob Nanninga als mijzelf te beëindigen. De waarheid is dat ik eigenlijk nooit iets of iemand tussen Rob en mij wil laten komen.
Na het stoppen met cannabis merkte ik dat mijn lichaam de neiging heeft om gewicht aan te willen komen. Ik was afgevallen tot onder de zestig kilo, zoals te zien is op de White Raven fotoshoot. Tijdens de fotosessie moest Mayumi Acosta mijn jasje aanpassen omdat het te los zat: “Ben je nóg lichter geworden?”. Sindsdien ben ik ongeveer 4 kilo aangekomen en moet ik een beetje opletten om te voorkomen dat dit verder toeneemt. Het lichte gevoel bevalt me erg goed, vooral als het gaat om kleding, is het erg prettig.
De meesterfotografe Mayumi Acosta heeft onlangs aangekondigd dat zij en haar man dit jaar, in oktober 2023, naar Innsbruck, Oostenrijk zullen emigreren. Om die reden heb ik snel nog een laatste fotosessie bij haar geboekt. Hieronder ziet u het prachtige resultaat!
…
Ik geniet nog steeds enorm van fietsen en wandelen, en deze lente was er opnieuw een opleving van activiteiten, omdat de temperatuur en de natuur in Californië in de lente altijd op hun best zijn. Ik leef nog steeds van de spaarzame alimentatie, die volgend jaar stopt, en van mijn spaargeld dat deels geïnvesteerd is in cryptomunten. Op dit moment ben ik nog steeds werkloos. Mijn ex-partner heeft me flink laten schrikken met een ernstig parachutespring-ongeluk (wat hij als hobby deed: springen uit vliegtuigen, nu zelfs als instructeur en begeleider, en hij was vlak voor het ongeluk zelfs begonnen met het behalen van zijn pilootlicentie). Voor mij houdt ware liefde niet op bij een echtscheiding, en hoewel ik geen contact meer met hem heb (hij lijkt dat overduidelijk te vermijden), kon ik hem toch via Instagram en e-mail laten weten dat ik hem een spoedig herstel wens(te). Hij is nu al vele maanden aan het revalideren.
Van Twitter heb ik sinds begin mei 2023 definitief afscheid genomen. Door de invloed van Elon Musk begon ik me daar steeds ongemakkelijker te voelen. Voor mij is Twitter eigenlijk vanaf het begin een grote teleurstelling geweest. Ik besteedde er veel tijd en aandacht aan, maar kreeg er altijd weinig respons, respectvolle communicatie en waardering voor terug. Mr. Wonderful van Shark Tank zou zeggen: “Take it behind the barn and shoot it.” Ik begin deze levensfilosofie steeds beter te begrijpen: dat het beter is om te erkennen wanneer iets overduidelijk geen succes is. Dit lijkt ook van toepassing te zijn op de My Diaries-website die ik lanceerde, maar die zo weinig belangstelling genereerde dat ik hem voor nu heb gesloten.
De skeptische beweging in Nederland, onder “leiding” van Skepsis-bestuurslid Pepijn van Erp en met het falende niet-ingrijpen van nog steeds bestuurslid Jan Willem Nienhuys, heeft alles en iedereen, inclusief mijzelf, de genadeslag gegeven wat betreft respectvolle Nederlandse skeptische discussies. Dit respect staat blijkbaar niet hoog in hun vaandel (meer). Van Erp heeft door zijn agressieve benadering van andersdenkenden een waar slagveld veroorzaakt. Helaas ben ik dus al jaren niet langer actief met Skepsis Nederland. Maar Rob Nanninga is er altijd, en zijn liefde en gezonde skeptische invloed kan niemand mij afnemen.
Joran van der Sloot, die in mijn Robbert van den Broeke-Stan Pluijmen blogs een grote rol speelt, zal in Amerika berecht worden voor zijn afpersing van Beth Holloway. Ik blijf hoopvol dat hij eindelijk de waarheid zal vertellen, maar hij zal deze natuurlijk wel moeten bewijzen, anders zal niemand hem meer geloven.
Tot op heden zijn er geen veranderingen in mijn streven om niet oud te worden. De spanning hierover en de drijvende energie erachter beginnen zich danig op te bouwen en ik voel die druk in toenemende mate. Ik heb drie privé-wegen naar het hemelse feest geïdentificeerd, maar het woord is aan de Kosmos.
28 januari 2022. Via social media meldt zich Sophie, een nickname, volledige naam bij mij bekend. Ze zegt dat Rob Nanninga in een droom van haar verschenen is, maar dat dit al een aantal jaar geleden is en dat ze ook niet weet waarom ze er nu mee komt.
Zelf kan ik dat beter plaatsen. U kunt in de blogs sinds de pandemie en nu ook de Rusland oorlog lezen dat er van alles in mijn leven op zijn kop is gaan staan, ook in mijn relatieleven. Het vreemde Darkwood en Henryk verhaal dat nog steeds gaande is, dat wil zeggen: het Henryk verhaal is nog vol in ontwikkeling. Het is inmiddels al weer bijna 8 jaar geleden dat Rob op, of net voor, Hemelvaartsdag zijn aardse jas aan de kapstok hing. De ruige 2020-2022 jaren creëren een diep existentieel momentum bij mij en ja, de timing klopt. Ik plaats de relevante zinnen als één verhaal achter elkaar: (slechts minor edits qua taal)
Hoi Constantia; 1 keer is Rob Nanninga in mijn droom verschenen. Hij stond heel chill met een hele lelijke (ahum) bruine coltrui. In een deur opening. Ik was angstig. Ik wil niks met mannen te maken hebben. Maar hij stond daar heel rustig. Hij stelde mij soort van gerust. Hij zei ik blijf hier staan. Ik wilde het eerder vertellen maar bang dat je het raar vond. Of vervelend vond. Heb vervelende dingen met mannen meegemaakt maar dit was oké.
[Op vraag hoe ze hem kent>] Via jou, via Skepsis. Maar nooit contact gehad. Ik ben van 1989 dus kan niet. Ik ben vroeger een 🙄 Robert ten Broeke aanhanger geweest. Het enige wat ik nog weet; Hij stond nonchalant in de deuropening. De deurpost was oudroze met een soort golfje erin en de muur was spierwit. Hij zei dat ik niet bang hoefde te zijn. Ik voelde dat het oké was. Een soort rust. Ik herkende hem later en vroeg of hij je man was en hij beaamde dat. Toen wist ik helemaal zeker dat ik niet bang hoefde te zijn. Hij zei dat het goed was dat je alles van Robbert en Stan aan het licht bracht. In die tijd volgde ik je blog over die 2 en alles eromheen. Er was een moment dat ik me zorgen ging maken toen ze iets raars met je adres hadden gedaan. Ik weet niet meer wanneer of wat precies. Haha ik moest even gniffelen. Hij leek ietwat verlegen. En een soort ondeugende glimlach. Toen hij zei dat het je man was.
[vraag verduidelijking “ondeugend”]
Nee ondeugend is een groot woord. Ik heb een vastgestelde lichte vorm van autisme. Mn intelligentie is gelukkig normaal volgens de psycholoog, maar ben 3 maanden te vroeg geboren en vind het echt moeilijk om gezichtsuitdrukkingen te omschrijven. Is er een stapje minder dan echt ondeugend? Ik ga er morgen voor zitten als het lukt. (tekening)
[Ik had gevraagd om een tekening van de droomsituatie, en ik was al heel snel zeer enthousiast omdat ik nu wist wat ze met die blik bedoelt, namelijk Robs mild-ironische, onderzoekende blik].
Poeh ik probeer bij het begin te beginnen. Vanaf mijn 6e jaar gepest en 1 nare misbruik ervaring meegemaakt. Ik verstijfde helemaal en kon ook bij de politie geen woord uitbrengen. Het knuffelbeertje was mijn beste vriend. Rond mijn 13e tot 15e ook veel misbruik meegemaakt (dat was een bekende) Daarna “vrienden” gemaakt maar die waren zogenaamd heel spiritueel, verschillende “rituelen” gedaan met massages, ei ritueel. En daarna geloofde ik in Robbert; verdomme nog geld voor zijn boek neergelegd. En toen dat allemaal aan het licht kwam dacht ik ik trap er nooit meer in. Oja van mijn 13e tot 15e; dat was dus in Groningen.
Ik had Sophie gevraagd om een tekening van de situatie in de droom en tot mijn verrassing ging ze er meteen op in en ze kwam niet heel veel later met een charmant poppetje qua tekening die me zelfs al meteen aan Robs typische ‘leunende houding’ deed denken, dit is namelijk hoe ik hem heb leren kennen ná zijn overgaan. Ik zie hem vaak voor mijn geestesoog, in een leunende houding tegen een boom als ik aan het fietsen ben bijvoorbeeld, met de lieve glimlach en de onderzoekende en licht ironische blik in zijn ogen. Sophie vond het woord “ironisch” perfect toen ik haar hem beschreef na haar opmerking over “ondeugende blik”, dat was het exact, volgens haar, mild- ironisch en onderzoekend, zeer vriendelijk. Maar verder dan deze tekening rudimentalen kwam Sophie niet en ze kwam zelf met het idee haar goede, en dit al sinds kindstijd, vriendin Jessica te vragen, en die wilde wel, maar zij bleek het zo druk te hebben dat de belasting te groot werd. Jessica kwam daarop vervolgens zelf met het idee dat haar zus, ook artistiek zeer begaafd (werd verder niet duidelijk, gewoon dit werd gezegd) Monique het zou gaan doen. En zowaar, Monique wilde het proberen. Ik benoem de string van ontwikkelingen, want deze keten zal 100% aantonen dat niets van dit alles in scene gezet kan zijn (voor de ongelovige en wantrouwende skeptici): Jessica kwam dus met het idee Monique te vragen.
Voor mij waren Jessica en Monique gewoon namen, er was nog geen achternaam, hun achternaam Van Deursen kwam pas later in april 2022, en het “Van Deursen” appelleerde bij mij toen wel aan Brabantse (qua die typische gezellige Nederlandse achternaam) gevoelens, immers heb ik daar zelf lang gewoond en ik ben er ook geboren, maar ik had dus totaal geen voorstelling van de twee dames, ik dacht eerlijk gezegd dat het – ja, shame on me – ‘gewoon’ twee doorsnee dames waren en Sophie zei er verder ook niets over.
Sophie wilde alles zo puur mogelijk houden en gaf Monique slechts twee foto’s van Rob en schetste in het kort wat zij in de droom had gezien, de kleding enz.
Dat ik onmiddellijk een bullseye gevoel had bij Sophie zelf, kwam slechts door de paar beginzinnen die Sophie daartoe nodig had, geheel onbedoeld aan haar zijde, want dit soort details gaat mijns inziens echt te ver voor iemand die zich niet diepgaand met Rob heeft beziggehouden Ze had het over een lelijke bruine kabeltrui, en ik herkende acuut Robs stijl in deze kledingkeuze. Het ‘prettig burgerlijke’ van Rob dat ik al eerder in Leeuwenharten noemde. Rob die niet voor een flashy verschijning kiest, maar voor de fantasieloze, ‘burgerlijke’ bruine kabeltrui. En daarnaast begonnen heel veel klokken te luiden toen Sophie zei dat Rob gezegd had: “Ik blijf hier staan”. Dit is namelijk Rob ten voeten uit, zoals ik hem voor en na zijn overgaan heb leren kennen (ja, bear with me). Wat was er namelijk aan de hand? Sophie is als zesjarig meisje door een vent in de struiken getrokken en u kunt de rest zelf verder invullen. En daarmee stopte het niet, want ook in haar tienerjaren gebeurde er meer seksueel misbruik. Kortom: Sophie is niet, en met alle redenen van de wereld, een dame die goed van vertrouwen is richting mannen. Rob moet dat allemaal gezien hebben, en zijn zin van, “Ik blijf hier staan.”, is 100% wat Rob zou doen en zeggen als deze situatie op de aarde was geweest. Correct me when I am wrong, Rob kenners.
Ik wachtte geduldig af en zowaar, er kwamen al een paar bijna-af kopieën van de tekening van Rob. Ik was ontroerd, dat sowieso, ja, dit was Rob geweest! Via wat voor kosmische taal en weg ook, Rob verscheen. Sophie is sowieso belangrijk ook voor andere zaken, zie het Darkwood blog, en ze heeft de eigenschap van zowel Rob als mij met ons gemeen: ze is ‘traag’, merkt dingen soms pas laat op. Want ze deed alweer een fikse bom droppen, vergelijkbaar als die toen met het Darkwood blog die mij onmiddellijk duidelijk maakte dat ik wel zeker een blog moest schrijven over mijn nare Darkwood ervaringen.
De bom die nu viel was als volgt: [Sophie continued via social media, 14 april 2022:]
https://nl.m.wikipedia.org/wiki/Cesair ([vet door mij] Ik zal het aan haar vragen over haar naam noemen, ik bel haar binnenkort op. Weet niet of ze ervoor openstaat. De tekenares zit in een Pagan folk band. Het is me nooit echt doorgedrongen maar ineens viel het kwartje. Rob Nanninga had daar ook iets mee toch? ik dacht oooh ja op 1 of andere manier heeft alles zo moeten zijn.
Opnieuw geraakte ik in een diepe shock, dit keer een euforische. Sophie, niet de Sophie van de band Cesair overigens, meldde even later ook nog dat ze zelf (nog?) niets met dit muziekgenre heeft, maar alle Rob naasten zullen hier op aanslaan: ja, Folk, Robs levensgrote en levenslange passie náást Skepsis. Rob was getekend door… Monique van Deursen, actief als leadzangeres in een van de grootste en bekendste folkbands van Nederland, ook over de grens actief en succesvol, de band Cesair. Nu pas, half april 2022, kwam ik dit te weten, nu pas ging ik googelen. En Sophie had zich dit dus echt niet gerealiseerd, het enorme belang hiervan, pas toen ik erop aansloeg. Zowel Jessica als Monique van Deursen zijn, net als Sophie, zeer intelligente, begaafde en mooie vrouwen, en vooral ook: heel zuiver, ja, ik zeg het gewoon maar ronduit, ik kan dat zien met mijn levenservaring van nu 54 jaar. De schok verdiepte zich nog verder, want Cesair had óók nog eens net, op 8 oktober 2021, een nieuw nummer uitgebracht, “Aux Pieds Nus“, en dat nummer gaat over… verlies van een geliefde door de dood, maar ook het over de dood heen uitreiken naar deze geliefde. En op hun Events pagina zag ik dat ze nota bene voor een vergelijkbaar event aangemeld zijn als dus de foute Darkwood guys zouden kunnen zijn, de “Wave-Gothic-Treffen” in Duitsland. Maar Cesair is wél goed, wél lief, wél zuiver, de Folk die Rob kan en zou ondersteunen met alle kennis van nu, en niet dus de Darkwood guys. Voor alle duidelijkheid: ik weet niet of Rob Nanninga Cesair kende, ik kan het niet vinden in zijn muzieklijstjes, ik kende Cesair niet, en ik ken ook Jessica en Monique niet. Ik kan wel huilen nu ik dit opschrijf en tranen komen weer. Ja, daar schaam ik me niet voor.
Soms schrijf je een blog niet voor je plezier, maar omdat het moet. Om het duister te verjagen. Van de Kosmos, with Love.
Na Rob Nanninga’s overlijden begon ik te denken: is er nog een soulmate van Rob en mij op de aarde? Omdat Rob en ik qua muziek met de Darkwood neofolk begonnen, begon mijn geest in die richting te waaieren. Zou het kunnen dat Henryk Vogel van Darkwood onze soulmate was? De impact van de isolerende pandemie maakte me extreem eenzaam en liet deze hermit uit haar schelp kruipen. Ik begon hem vrijwel alleen op Darkwoods Facebook Messenger aan te spreken. Toen begon er zich iets ontzettend vreemds te ontvouwen. Hij antwoordde een heel jaar niet. Er verscheen tot mijn grote vreugde af en toe wel een “gezien” oogje met datum en tijd van zien op Facebook, alleen tegen het einde niet meer. Overigens kunnen deze Lees-statussen bij alle gangbare social media chatprogramma’s omzeild worden door in de settings voorkeuren aan te passen. Ik ontving slechts één maal een substantiële reactie, namelijk toen ik hem in feite dwong te reageren, namelijk door een ‘onmogelijke bestelling’ te doen van Darkwood hemden qua maat en kleur, en ik deed dat expres, zodat hij wel moest reageren. Ik kreeg daarop een beleefde edoch zeer spaarzame en in feite onbegrijpende reactie over mijn Rob Nanninga en soulmate ideeën.
Daarnaast startte en onderhield ik vanaf februari 2021 het @Notwendfeuer Twitter account, en ik mailde hem hierover. Ik bood hem aan zijn gratis Californische PR vertegenwoordigster te zijn. Daartoe had ik bijvoorbeeld al gezien dat zijn Google Info box onbeheerd was en ik gaf hem tips (het meeste per Facebook Messenger) hoe dit aan te pakken, omdat ik er ervaring mee heb. Ik schreef hem dat hij slechts zijn ID hoefde te uploaden en dan zou Google hem de machtiging geven om naar believen inhoudsvoorstellen naar Google te sturen. Ik stelde hem gerust, mocht hij geruststelling nodig hebben, dat Google direct na inzage de ID gegevens weer zou wissen. Ook liet ik blijken dat ik het wel voor hem wilde doen als hij mij zou machtigen. Er kwam geen enkele reactie, maar mijn kosmische pistachio betreffende zijn energetische reactie wat betreft het uploaden van zijn ID naar Google, pikte sterk op dat ik volgens Henryk Vogel van Darkwood & co nu gezegd had dat er overal op de maan grote vuren branden en er aldaar groene mannetjes omheen dansen. Dit alles speelde zich exact in één jaar af, van november 2020 tot exact op zelfs dezelfde dag in november 2021.
Maar de schikgodinnen waren driftig in de weer, want die andere Henryk Vogel, óók in Dresden, reageerde wél. Ik vond hem op LinkedIn, dacht dat hij die van Darkwood was, en zijn toen nog thumb-sized fotootje kon voor de andere Henryk Vogel doorgaan. Met hem had de Kosmos vanaf het begin al een Lichtbaken ingebouwd. Henryk Vogel van Darkwood zal ik in het vervolg Meneer Dark noemen, om de twee HVs duidelijk uit elkaar te houden. Al snel vlogen Henryk en ik virtueel high en sexy samen door de sky, “We hit it off”, kun je wel stellen. Maar, bange ik durfde hem niet te vragen: “Ben jij Meneer Dark?” en verder dan Darkwood suggesties in het algemeen was ik niet gekomen en Henryk, die werkelijk géén idee had, reageerde daar niet op, hij zag het simpel over het hoofd, hij is een drukke ondernemer en het triggerde gewoon niets bij hem. Maar was hij Meneer Dark? Ik hoef geen spoiler-alert te geven, want het antwoord staat al in het vorige blog. Nee, dat is hij niet. En zelfs met de paar selfies die Henryk gaf, was ik nog niet zeker. Lees daartoe het vorige blog. Voor Henryk en mij brak er een nieuwe, veel moeizamere tijd aan toen het huizenhoge misverstand eenmaal op tafel lag. Een paar maanden van stilte tussen ons volgden.
Maar omdat Meneer Dark volhardde in zijn zwijgen bleef ik proberen. Ik wil dingen tot op het bot begrijpen. Ik dacht: misschien is hij extreem schuw, je weet het immers niet met (muziek)kunstenaars? Maar nee. En toen begon ik onder een zeer duistere spell, de spell van het Darkwood oog, te komen. Dat dit bepaald geen luchtig verhaal voor mij is, mag uit het volgende blijken: ik durf (wil ik ook niet, daar niet van) hier niet eens een fotootje van dat oog te plaatsen. Zie de Facebook pagina. Ik ga hier niet zeggen dat ik me ernstig vergist heb, dat mag wel duidelijk worden zo meteen, maar ik denk dat er een reden is dat dit gebeurde, dus mogelijk heeft de ‘fout’ een enorm goed resultaat, uiteindelijk, als alles gedaan is, ja? Ik begon hem met grote regelmaat te schrijven op Facebook Messenger. Ik had overduidelijk mijn grote roze bril opgezet, ik zag slechts, wílde slechts goed in Darkwood zien, ook al had Henryk, die nu ook op de hoogte was van zijn duistere naamgenoot, me al hints over extreem rechtse folkmuziek en nazis gegeven. Het wilde er bij mij gewoon niet in. Bijkans mijn hele levensloop kwam in exact een jaar tijd voorbij, inclusief intieme feitjes and then some. Ook stuurde ik foto’s en video’s van alles en nog wat, ook van mezelf, Maar Meneer Dark bleef zwijgen. En Henryk en ik moesten het ‘wij’ opnieuw uitvinden.
In juli 2021 liet ik, alweer door Darkwood geïnspireerd, een fotoshoot doen van ondergetekende als Russische WWII Night Swallow door de fantastische fotografe Mayumi Acosta in Sacramento en weer stuurde ik Meneer Dark trouw bericht in de vorm van foto’s en de video. Zwijgen werd opnieuw mijn deel.
Alweer door de eenzaamheid van de pandemie gepromoot liet ik mensen op Twitter een jaar lang meegenieten van mijn Darkwood activiteiten. Al mijn Twitter accounts stonden open en waren dus ook voor Darkwood zichtbaar. Zeer enthousiast was ik ook in de weer met het door mij gecreëerde Darkwood Twitter account en ik zorgde ervoor dat Meneer Dark van elke step of the way op de hoogte was, via email (de twee Darkwood adressen darkwood@darkwood.de en info@heidenvolk.de, géén publiek geheim, staan op zijn twee websites darkwood.de en heidenvolk.de, dus geen doxing) en ook via Facebook Messenger.
Dan was er ook nog die maandenlang durende zaak van mijn boekgeschenk aan Darkwood. Ik had een mooi boek en wilde hem dat sturen. Ik twitterde er lustig op los, echt iedereen heeft kunnen meegenieten, en voor het publiek de eerste zending naar het postbusadres compleet met aanklikbare USPS tracking. Wat gebeurde er? Mijn eerste poging bleek tevergeefs. USPS maakte als een dolle rondjes in Dresden, maar kon Meneer Dark maar niet vinden op het postbusadres dat al decennia op hun website staat. Het boek kwam met hangende pootjes terug. Meneer Dark verwaardigde zich geen enkel woord, zelfs niet om iets te zeggen over het niet werkende postbusadres. Alles was zowel publiekelijk als via zijn Facebook Messenger én de emails die ik hem af en toe stuurde, voor hem overduidelijk en te allen tijde te volgen.
Nu had ik dus nóg een adres, en wel het afzender-adres dat gedrukt op elke Darkwood bestelling staat: Hermannstr 4, Dresden. En omdat ik dit als een publiek adres zie, zie ik dit niet als publiek geheim, immers, daarvandaan komen alle, in ieder geval officieel, bestelde zaken. Dat ik het straatadres noem, is dus wat mij betreft geen doxing. Weer begon hetzelfde USPS tracking ritueel. De noeste USPS pionnen zochten zich een slag in de rondte naar Meneer Dark die wederom onvindbaar bleek. Het boek kwam andermaal terug, nu met hangende pootjes én de staart tussen de benen. Mijn onbegrip groeide. Twee maal ruim $38 aan verzendkosten is niet niets, maar wat was hier aan de hand? Ook nu mailde ik hem om opheldering, die opnieuw niet volgde. En af en toe stuurde ik een mailtje met screenshots van mijn Facebook berichten aan hem, om zeker te maken dat hij in ieder geval wist dat ik ‘praatte’. STILTE.
Daarop had ik Henryk, die immers óók in Dresden woont, heel lief, voorzichtig en beschaafd gevraagd of hij alsjeblieft, pretty please with cherries on top, naar de Hermannstr 4 in Dresden wilde gaan, het aangegeven Darkwood adres. Henryk was zo lief en maakte wat foto’s en kwam terug met de ontluisterende zin:
“Da wohnt keiner.” “Daar woont niemand”.
Toen ik zijn foto’s van het huis onder ogen kreeg, kreeg ik een schok: het enorme, zeer gedateerde herenhuis, vervallen en wel, stond inderdaad overduidelijk leeg. Er was geen huisopschrift, het naamplaatje was ontzield. Hier woonde geen Meneer Dark of hij moest zich verstopt hebben achter het rechterbovenraam! Dit keer duidelijker, ook per email, vroeg ik Meneer Dark om een verklaring. Maar nog steeds: SILENCIO!
Fast forward naar november 2021. Darkwood gaf meerdere optredens en bij de derde aankondiging van alweer een besloot ik te gaan. Door zijn zwijgen was ik ongeremd verder gegaan met schrijven en ook gaf ik mijn indrukken van hem en de groep. Ik had zeer merkwaardige dromen gehad, en een daarvan bracht me op de suggestie dat Darkwood een duistere track record leek te hebben, maar niet als in track record van muziek. Hey, het is een droom hè, klaag me niet aan. In het verlengde hiervan noemde ik hem een keer plagend “Sex killer” op zijn Facebook Messenger. Ik zei gewoon alles wat er in mij opkwam, maar ik bedoelde er absoluut niets slechts mee. Deze verstorende dromen kwamen vooral toen het einde van mijn Darkwood spell begon te naderen, in najaar 2021. Zo had ik ook een zeer merkwaardige korte droom dat ik vlakbij het huis, de Hermannstr 4 was, het was in avondsfeer, ik zag iets op straat liggen, bukte me en vond tot mijn grote verbazing een stapel nazi bankbiljetten, keurig bijeengehouden door een lint. Ten tijde van de droom en ook na ontwaken, had ik geen idee of dit werkelijk zo bestaan heeft. Nu blijkt dat dit nazi papiergeld inderdaad heeft bestaan, en ja, zo zag het er ongeveer uit als ik aan de droom denk. En, na de twee vergeefse boekzendingen, en zijn mij op geen enkele manier assisteren hierin (dan wel afwijzen), had ik gezegd dat ik naar zijn concert zou komen en eveneens gemeld dat ik daarbij ook foto’s wilde maken van de Hermannstr 4. Ik zag nog steeds de potentiële ernst van de situatie niet in, grappend dat hij me kon komen opwachten met een mes als hij wilde, maar dat ik nu toch wilde weten wat er met dit huis was. In mijn hart en hoofd ben ik namelijk een onderzoeker, net als mijn pa. Maar let wel, ik deed alles met respect en met volledige benaderbaarheid, met het ook uitgesproken idee: jij bent onze (Rob en mijn) soulmate, ik kan alles van je hebben. Donkere wolken pakten zich edoch samen, want het bleek dat ‘de liefde en het alles kunnen hebben’ niet wederzijds waren.
Onder weglating van alle details gebeurde toen het volgende (ik heb bewijzen voor alles, maar dat hoeft en kan gewoon niet in een blog dat ik probeer strak te houden). Tot mijn grote vreugde meldde zich op 22 september 2021 opeens Darkwood gelegenheidsbandmember en bij Meneer Dark’s Heidenvolk platenlabel met onder andere zijn album “In Ruin” onder contract staande Terry Collia (Amerikaan net als ik, jawel) op mijn Darkwood Twitter, hij volgde me nu! “Hoera!,” dacht ik, “word ik nu tot de inner core toegelaten?” En ik meldde dit wederom op Facebook Messenger. Met gepast enthousiasme zocht ik contact met Collia op LinkedIn (500+ contacten) met slechts één begeleidende zin tijdens de gewilde virtuele handshake: “Mag ik je iets vragen?”. Zeer beleefd, niet waar? Ik wilde natuurlijk vragen waarom Meneer Dark maar bleef zwijgen. Knal boem! Geen warme hug viel mij ten deel, Meneer Collia ging er als een haas vandoor. Hij verwijderde op dezelfde dag of de dag erna acuut zijn profiel-pic van LinkedIn én zijn achternaam, nee, dit is géén grap!, LinkedIn zei nu slechts nog: “Terry C” met het lege standaard profielplaatje. Zijn profiel-pic is slechts sinds zeer recent weer terug, maar zijn achternaam nog steeds niet. Ik dacht: “???”. En Meneer Collia verdween ook subiet als volger van mijn Darkwood Twitter account. Bij mij begonnen er nu voor het eerst driftig rode alarmlichtjes te knipperen.
Ik had zeven maal dingen besteld en vaak meer dan er officieel nodig was voor betaald, een Darkwood geïnspireerde fotoshoot op touw gezet, twee maal een dure boekzending poging gedaan naar adressen die Darkwood nog steeds zelf opgeeft, ik had een meer dan prachtige Darkwood Twitter in het leven geroepen, niets dan lof en gulden omlijsting voor Darkwood, in het najaar ook nog twee Darkwood albums besteld omdat die niet op internet beschikbaar waren en die zelf op YouTube geupload en voor het publiek beschikbaar gemaakt, ook hiervan weer bericht naar Meneer Dark, hem en hun te allen tijde op de hoogte gehouden én ik was te allen tijde zeer lief en beleefd tegen Meneer Dark gebleven op Facebook Messenger, wat ging hier fout?
Met mijn volledige benaderbaarheid bedoel ik: ik had mijn naam gegeven, mijn adres en telefoonnummer wist hij (alles gegeven en ook zeven keer dus bestellingen mee gedaan), mijn vliegticketgegevens had ik integraal doorgestuurd, mijn pension-gegevens idem ditto, echt alles, dus als hij wilde, had hij wel tien mogelijkheden gehad om mij af te wijzen dan wel, al dan niet bloedig verhaal bij mij te komen halen. Kortom, Fair Play is mijn visitekaartje. En toen, of moet ik zeggen toch, werd het Meneer Dark & co te heet onder de voeten.
Op 10 en 11 november 2021 kwam het namelijk dus toch nog, hè hè, tot een extreem onverkwikkelijke uiteenzetting tussen hem en mij, maar, let wel, ik geloof niet dat hij het alleen was die me terug mailde, want de persoon die (ook) schreef, had het opeens over “H die dingen van het Postbus adres gehaald had”, waarop ik meteen gealarmeerd terugmailde: “Wie spreekt hier eigenlijk?” Hierop kwam geen antwoord.
Wat was de teneur van zijn/hun antwoorden? Het begon voor mij meteen afschuwelijker dan afschuwelijk. De ik die hem een jaar lang hondstrouw op de hoogte had gehouden, hem de meest intieme zaken had geschreven, via normale en maatschappelijk geaccepteerde kanalen: Twitter, zijn! twee! correcte! emailadressen, Facebook Messenger, en me keurig meteen al met mijn gehele naam had voorgesteld, ook via de Roelof Hendrik Facebook pagina, moest nu deze helse zin aanschouwen:
“Bist Du etwa dieser Roelof Hendrik, Du schreibst also unter falschem Namen.” “Ben jij deze Roelof Hendrik, je schrijft dus onder een valse naam.”
Echt, de grond zakte onder me vandaan, en ik viel, viel… Maar meteen raapte ik mezelf weer op en mailde extreem verontwaardigd terug, zei dat ik me vanaf het allereerste begin had voorgesteld, compleet zelf hondstrouw mijn hele doopceel had gelicht, zelfs mijn website draagt levensgroot hetzelfde Roelof Hendrik engel thema en mijn twee Facebook pagina’s staan genoemd en gelinkt op mijn homepage. Als iemand mij kwaad kan maken, is het door aan mijn te goeder trouw te twijfelen! Dit schreef ik hem ook direct terug. Er volgde slechts compleet ontkennen van enig weten van dit alles.
Maar dit complete ontkennen, ook van enige betrokkenheid bij het Facebook Messenger verhaal, is onhoudbaar. Het hele jaar lang had ik immers dingen gestuurd, op diverse wijzen, en dus ook via dus zijn/hun Facebook Messenger, bijvoorbeeld ook de link naar mijn Kopspijkers optreden, zodat Meneer Dark kon zien hoe ik er in bewegende beelden had uitgezien, en die link werd driftig en zelfs tientallen malen aantoonbaar direct na het verstrekken aangeklikt. Omdat dit een zogenaamde unlisted YouTube link is, waar vrijwel nooit iemand naar kijkt, kan met 99% zekerheid gesteld worden, dat dit aanklikken gebeurde door een, dan wel meerdere Darkwood leden. En ook elke keer als ik links naar mijn Darkwood tweets stuurde, werd daar volop en vaak direct op geklikt, wat ik kon zien in de Twitter statistieken. Autistische trekjes, mensen, daar zit geen enkele schaamte in, ik zei al: er schuilt een onderzoeker in mij. Laten we zeggen dat er toch een foutmarge in zit, maar omdat dit zo vaak gebeurde, lijkt het uitermate onwaarschijnlijk dat Meneer Dark alles ontgaan was van mijn een-jaar-lang door brandende hoepels springen voor hem en hen als groep.
Meneer Dark schreef:
“Deswegen werde ich jetzt auch noch weniger machen und Deine Sachen noch mehr ignorieren, denn ich kann mich nicht mit privaten Sachen beschäftigen und kann Dir auch nicht helfen, dafür habe ich keine Ausbildung.” “Daarom ga ik nu nog minder doen en negeer ik je zaken nog meer, want ik kan niet met privé dingen omgaan en ik kan je ook niet helpen, daar heb ik geen opleiding voor.”
Deze zinnen laten de teneur zien, hij suggereerde dus ook nog eens dat ik hulp nodig had. Ja, dat heb ik ook, nu ja, hulp nodig, want mijn trauma over dit alles is diep. En er is ook nog die lieverd, Henryk, die in feite ook zeer onbedoeld slachtoffer is geworden. Het was niet nodig geweest als Meneer Dark gewoon meteen duidelijk had gemaakt dat hij niets van mij wilde weten, maar juist dat deed hij niet, hij zweeg een jaar lang! Pas in november 2021 kwam de verlossing voor mij van de meest ongelooflijke en akelige Darkwood spell die met mij aan de haal was gegaan.
Nog meer kwam boven Jan. Uit zijn antwoorden van die twee dagen bleek dat zijn Facebook en Instagram volgens zijn zeggen alleen door twee mensen naast hemzelf beheerd wordt. Al mijn ontboezemingen hadden doodleuk vrij op de Darkwood Markt gelegen, en Meneer Dark & co hadden het een jaar lang niet nodig gevonden mij even netjes te waarschuwen dat wat ik zei, dus niet privé was. Dus nogmaals terwijl ik hem steeds af en toe op twee email adressen darkwood@darkwood.de en info@heidenvolk.de gemaild had, om er zeker van te zijn dat hij wist dat ik tegen hem praatte op Facebook Messenger. Ik voelde mij figuurlijk maar ook letterlijk van mijn kleren ontdaan en naakt op de Darkwood straat staan. En ik heb ook wel een sterk vermoeden wie die twee andere Darkwood mensen zijn die (met rode oortjes?) dingen lazen die alleen voor Meneer Dark bestemd waren. De lezers van dit blog kunnen toch tenminste zelf op één naam komen, denk ik zo. De tweede persoon, dus naast Meneer Dark = X en … = Y, is er de Z persoon, waarvan mijn kosmische pistachio zegt dat die wel eens in deze Darkwood clip te vinden kan zijn, maar dat zal ooit moeten blijken. Ook deze twee? mensen treft mijns inziens blaam, zij hadden zich aan mij bekend moeten maken als medelezers. Immers voor alle duidelijkheid: er verschenen lange tijd “gelezen” oogjes, betekenend dat mijn teksten en afbeeldingen enzovoort gezien waren. Ook dit werd door Meneer Dark ontkend, maar ik heb diverse screenshots als bewijzen.
Het energetische gevoel bij zijn mails was voor mij exact die van de Tremor monsterwormen in de film met Kevin Bacon: Tremors monsterwormen die hun bek opensperren, maar dan helaas zonder de vrolijke kwinkslag van die film. Meneer Dark en co (want who knows wie er werkelijk meeschreven en -keken) beweerde nu het Hermannstr 4 adres helemaal niet tekennen?:
“Welche Hermannstrasse, wo hast Du die Adresse her?Habe keine UPS Updates bekommen…?”“Welke Hermannstrasse, hoe kom je aan dit adres, heb geen UPS updates gehad…?”
Want dat moest ik u als lezer ook nog melden, ik liet mijn boekzending USPS track-status-kopieën sturen naar het Darkwood emailadres darkwood@darkwood.de, zowel bij de eerste als tweede poging. Ik zei al: hondstrouw, dat is mijn middle name. Waarop ik, nu inderdaad in alle staten, terugmailde: “Wat, maar dat adres staat op al je eigen postzendingen!”, met direct ook een bewijs daarvan, namelijk een foto van alle zeven verpakkingen van de Darkwood-zendingen die ik bewaard had, met op elke envelop exact hetzelfde Hermannstr 4 adres. Daar had hij & co niets als weerwoord op.
Er was nog iets heel naars, hij, of wie dan ook van Darkwood die mij nu wel ‘te woord’ stond, beweerde doodleuk dat ik wellicht scheldende mails naar Terry Collia zou sturen en dat die er daarom meteen vandoor was gegaan op LinkedIn:
“Vielleicht wusste er besser als ich, was kommen würde, viele Mails mit Beschimpfungen von Dir – warum?.” “Misschien wist hij beter dan ik wat er ging komen, veel e-mails met schelden van jou van jou – waarom?”
Dit is kolder, want ik heb geen enkel contact met Meneer Collia gezocht na die ene zin op LinkedIn: “Mag ik je iets vragen?”. En scheldende mails of teksten, dat is al helemaal niet mijn stijl en zouden immers aan alle soulmate ideeën voorbij schieten. Wel begon ik, mijns inziens terecht zeer verontwaardigd, maar ook beschadigd, met het vooruitzicht van een blog hierover te wapperen tegen Meneer Dark, maar pas na het lezen van zijn/hun eerste reactie na een jaar.
Zonder overdrijven is dit de schokkendste ervaring in mijn hele leven geweest qua menselijke wancommunicatie en misbruik van vertrouwen aan de zijde van de ander(en).
Ik beëindigde daarop resoluut mijn Twitter activiteiten van het Darkwood account, plaatste er even later zelfs een soort waarschuwende tekst in mijn algemene stijl bij en liet de zaak rusten. En vertelde alles ook aan Henryk en langzamerhand konden hij en ik weer een beetje op stoom komen, maar het was heel hard werken.
De aanleiding van het blog komt nu. Vier dagen voordat ik tóch nog twee weken naar Dresden zou gaan – vliegticket immers al betaald, afgesproken met Henryk – greep de Kosmos keihard in. Ik had letterlijk mijn koffers al klaar staan, maar de kosmische hamer kwam neer op de tafel. Ik hoorde op vrijdag 19 november2021 Duitse politici met zeer serieuze gezichten een Duitse Lockdown light aankondigen, die, jawel, op 22 november 2021 zou ingaan, exact en welgeteld één dag! voor mijn oversteek vanaf San Francisco Airport. De Kosmos had mij daarmee nog genadig drie dagen gegeven mijn ticket om te boeken. Pensions en hotels mochten geen toeristen meer ontvangen! Dit was mijns inziens dus duidelijk een case van Overruled. In allerijl nam ik weer contact op met Henryk en samen kwamen we tot een nieuwe date: van 10 tot 24 april 2022. Deze datum postte ik ook op mijn toen open Twitter account, en het zal er nog staan, ook zichtbaar voor Darkwood leden dus. Mijn accounts zal ik weer openen zodra dit blog gepubliceerd is, zodat iedereen die dat wil, kan terugzoeken. Een deel heb ik echter verwijderd, dit verwijderen doe ik al vele jaren aan de lopende band, omdat Twitter mijns inziens de “Story” functie van Instagram en Facebook deerlijk mist, maar er zijn sowieso al heel véél Twitter getuigen van dit alles geweest. Het lange wachten begon, want ik wilde nu toch echt naar Henryk. Maar dit keer zeg ik over de datum: als de Kosmos toestemt en er geen beletsel komt, zoals de eerste keer.
Steeds meer kreeg ik het gevoel: ik ken Henryk al heel lang, hij voelt zo vertrouwd, zijn mooie, krachtige, heldere stem, zijn complete lichte en rationele wezen, zijn keuze voor het Licht van deze wereld, precies dezelfde inslag als Rob Nanninga, zijn humor, zijn betoverend mooie natuurfoto’s. Hij had zelfs een keer iets gedaan wat Rob Nanninga voor de grap vergelijkbaar op tv had gedaan. Henryk weet niets daarvan tot het verschijnen van dit blog: hij had zijn handen als antennes op zijn hoofd geplaatst en gegrapt dat hij zo dingen helderziend ontving. Zie Rob Nanninga versus Rasti Rostelli. Dit heb ik hem dus nooit verteld. En hij nam een keer letterlijk een Darkwood song-zin in de mond: “Mehr Schein als Sein”, ook dit geheel spontaan, en wel toen hij het, zoals altijd uitermate ongaarne, over Darkwood had (want hij houdt niet van duistere zaken en wil ze geen aandacht geven), en ook dit leek een zeer duidelijke kosmische hint dat niets van dit alles toeval is.
Ik begon de aanwijzingen die er al vanaf de eerste contactlegging via LinkedIn waren, samen te voegen en opeens zag ik ons samen geplaatst in een grote historische, maritime gebeurtenis in 1816. Als er zoiets als dit mogelijk is. Dit is misschien voor een later blog! Alle clichés terzijde, geluk en diepe ontroering overspoelden mij toen opeens alle puzzelstukjes in elkaar vielen en er deze duidelijke afbeelding verscheen. NU wist ik het zeker. Meneer Dark was slechts de aanleiding geweest voor mij om Henryk te vinden. Dresden! Dat ligt niet voor de hand, nietwaar! En mogelijk om, while at it, een nog immer duister element, Darkwood, ter discussie te stellen. Aan de wereld om hier wel of niets iets mee te doen. En ja, van begin tot eind, is Rob Nanninga hier dus in betrokken, Als soulmate!
Nu zijn we er bijna, maar nu begint de Kosmos ook zeer te dringen. Het Sophie verhaal:
Wat gaf mij de doorslag om met dit blog te komen? Weliswaar had ik verontwaardigd met de mogelijkheid van een “blog met onderzoekend karakter” lopen wapperen in die eenmalige, onverkwikkelijke uitwisseling met Meneer Dark & co, maar ik had maar niet geweten of ik dit nu wel of niet wilde en/of moest doen. Tot zich eind januari 2022 via social media Sophie bij mij meldde (volledige naam bij mij bekend, zij en ik hebben gekozen voor deze naam). Toen we met elkaar in contact kwamen, begon ze meteen met een “droom over Rob Nanninga” die zij al rond najaar 2019 had gehad, maar waarmee zij “nu pas” kwam, waarom wist ze zelf ook niet. Ze noemt Rob vaak Meneer Nanninga, ze doet me wat dat betreft denken aan de “astrale” Peter R. de Vries van 2014. Slechts in een paar zinnen van zowel Robs uiterlijk als gedrag in die droom, schilderde zij de droom, en, zelfs nu ik dat herlees, krijg ik onmiddellijk weer de instant herkenning: dit is echt, dit ís Rob. De inhoud van haar droom bewaar ik voor een blog met een licht (!) karakter, maar met mijn kennis van Rob Nanninga én mijn mensenkennis (opgedaan door levenservaring) wist ik meteen: dit zit goed, héél goed. Sophie en ik raakten daarop op een zeer leuke wijze aan de praat, maar groot was keer op keer mijn schok toen ze maar met zéér rake uitingen bleef komen. Ze is als het ware een zeer puur kanaal dat afwijkt van de gedragingen van de meeste ‘geringde’ mensen met hun gecultiveerde reacties. Het ongelooflijke was dat Sophie tot op zeer recent slechts één Leeuwenharten-blog gelezen heeft, het laatste, en dat op mijn dringende verzoek, want zelfs dat had ze nog niet gedaan. Ze kende mij via mijn Parameter blogs en het Robbert van den Broeke verhaal. Zelfs foto’s en video’s van Rob Nanninga kende ze niet, in het verre verleden had ze misschien een fotootje van hem zien voorbij komen, maar verder niets. Ook wist ze zelfs in het geheel niets over mijn Darkwood activiteiten. Ik had haar op intuïtie gevraagd of ze misschien een tekening van Rob uit die droom voor me wilde maken. Tot mijn verrassing zei ze: “Ja, ik ga het proberen.” En daarop wilde ze dus ook niets meer over dit alles lezen noch zien, want ze wilde haar beeld uit de droom zo puur mogelijk laten blijven.
Op 15 februari zei ze op Signal, waarheen we onze conversatie hadden verplaatst, iets dermate triggerends bij mij, dat ik van het ene op het andere moment wist: Jawel, het blog over Darkwood moet er dus wél komen. Ze schreef namelijk, volkomen out of the blue, ik had haar in het geheel nog niets over Darkwood en Meneer Dark en Henryk verteld, ze had slechts opgepikt dat ik met ene Henryk in Dresden virtueel aan het daten was: (ik heb haar spelling, op wat interpunctie na, laten staan)
Dit is bizar! Bizar. Ik denk dat we elkaar kunnen ontmoeten. wth Ik had een soort iets met kampvuur voor me.
Jemig kan het niet in tekst uitleggen. Wtf is going on. Sorry kan het niet allemaal in tekst uitleggen.
Kom naar Dresden. Als je wilt geef ik je een persoonsalarm mee. (als die hendryk rare dingen wilt). Ik weet niet wat maar er is iets aan de hand!
En ze zei ook nog iets over: in het publiek en daarmee veilig afspreken met Henryk. Haar uitingen had ik al in toenemende mate met een zeer alert oog gelezen, maar bij mij viel er op dit moment een soort bom. Laten we het zo uitleggen, zonder de persoon van Sophie hier verder vrij te geven (dat komt ook misschien later, zij zegt daar nog? niet aan toe te zijn): zij heeft een zeer pure hersenstructuur – vergelijkbaar met die van mij denk ik eigenlijk -, haar dromen en indrukken worden niet gefilterd door de geijkte maatschappelijke ‘wensbaarheid en maakbaarheid’. Onmiddellijk maakte ik van haar uiting over het persoonsalarm de verbinding naar Meneer Dark en vlug legde ik haar nu uit dat er dus twee HVs zijn, een lichte en een duistere, en dat ze die verwarring meteen opgepikt moet hebben, immers: Henryk is een lichtwezen, een zeer lieve man, wat volgens mijn geüpdatete inzicht bepaald niet gezegd kan worden over Meneer Dark. Ik bracht ook Henryk op de hoogte hiervan. Het kwartje was opeens volledig gevallen: ik had met vuur lopen spelen, zonder dat de roze-gebrilde ik dat in de gaten had gehad. En dat vuur was het duistere Darkwood vuur. Rob Nanninga is erbij, via Sophie heeft hij een beslissende impuls gegeven.
Vanaf meet af aan was mij duidelijk dat ik met ‘het Darkwood ding’ bezig was als lichtfactor in de licht en duister strijd die op dit moment op de aarde in alle hevigheid woedt, alleen was het zaak het schaakbord en de schaakstukken op de juiste plaats te positioneren.
* Wanderjahre = zwerfjaren. Na het succesvol voltooien van de opleiding een tijd om de wereld in te trekken en levenservaring op te doen. Daarna volgt de Meestertoets.
Constantia Oomen, Nachthexen Night Witches, Mayumi Acosta PhotoshootConstantia Oomen, Nachthexen Night Witches, Mayumi Acosta PhotoshootStudio Portrait by Mayumi Acosta PhotographyStudio Portrait by Mayumi Acosta PhotographyStudio Portrait by Mayumi Acosta PhotographyStudio Portrait by Mayumi Acosta PhotographyConstantia Oomen, Nachthexen Night Witches, Mayumi Acosta PhotoshootConstantia Oomen, Nachthexen Night Witches, Mayumi Acosta PhotoshootConstantia Oomen, Nachthexen Night Witches, Mayumi Acosta PhotoshootConstantia Oomen, Nachthexen Night Witches, Mayumi Acosta Photoshoot
Rob Nanninga overleed zeven jaar geleden. Extreem goede, transformatieve Leeuwenharten tijden volgden, en mijn Another Davis relatie met Rob Nanninga brandt onverminderd voort.
Sinds de pandemie in 2020 kwam ik zonder huisgenoten te leven en nog lang bleef ik in een van de twee kleine kamers van het huis slapen, maar de beperkte ruimte begon me te bekruipen en ik “verhuisde” in maart 2021 naar de Master slaapkamer met een nieuw bed en meer ruimte… voor een tiende inner crew Rob Nanninga leeuw.
Lion 10
De magische nummer 10 leeuw arriveerde op 30 maart 2021.
“Nummer” 10 heeft een zeer goed gevulde, rustgevende, schatkist-achtige borstkas. De willekeurige computer-kiezer kwam na ingave van een setje voorgeselecteerde namen met een naam die onmiddellijk met een magische luchtsalto in complete synchroniciteit goedgekeurd werd door de Kosmos:
Rob Nanninga raadde mij Darkwood aan, en, omdat hij wist dat ik Germanist ben, suggereerde hij later ook de toen nog niet bestaande, Duitse Wikipedia sub te starten. Daar was ik toen echter te onzeker over. In februari 2021 startte ik met het Darkwood Twitter account Notwendfeuer. Vogel weet ervan, maar ik ben er niet zeker van dat dit ook voor Henryk geldt (grapje).
Een keten aan opvallende gebeurtenissen doet zich sinds november 2020 voor. Eind november 2020 stuurde ik Henryk Vogel van Darkwood een eerste email sinds ons initiële contact in 2014. In dat jaar had ik een korte, warme email-uitwisseling met Henryk Vogel van Darkwood over de tekst van Fliegergedicht, omdat deze gewenst was voor het In Memoriam boekje van Rob Nanninga. Hierna werd ik volkomen geabsorbeerd door de gebeurtenissen rondom Robs overlijden die culmineerden in de scheiding van mijn nu ex. Een eigenaardige, bijna GoetheskeWanderweg begon.
Not all who wander are lost
Onder het weglaten van alle details: ik dacht dat ik ook contact had gemaakt met Henryk Vogel van Darkwood via LinkedIn, en een aanzienlijk misverstand rolde zijn loper uit van december 2020 tot februari 2021. Dit door mij zwerven in een donker bos kan volgens mij verklaard worden door het feit dat creatieve geesten zoals ik extra ontvankelijk zijn voor geestvervoering en kosmisch gestuurde ingrepen die wonderlijke, verstrengelde-zielen gebeurtenissen tot gevolg hebben.
De Henryk Vogel van Dresden met wie ik een conversatie aanging via LinkedIn was niet de Henryk Vogel van Darkwood die óók in Dresden woont. Deze geestige, scherpe, getalenteerde en warme andereHenryk Vogel is ongeveer net zo oud als Henryk van Darkwood en kan naar mijn mening zijn tweelingbroer zijn. De andere Henryk Vogel en ik hadden en hebben een plezierige, verre-afstandscommunicatie, maar in februari 2021 begon bij mij de spanning toe te nemen omdat ik nog steeds niet had durven vragen of hij Henryk van Darkwood was. Kosmisch leermoment: wacht niet met vragen!
De bewijskracht van “Leven na de dood” kreeg een flinke promotie toen Rob Nanninga me attendeerde op het misverstand. In mijn nachtkastje, geenszins onder mijn handbereik, lag een lampje aan een lange draad en deze crashte, precies op een cruciaal punt in de communicatie met deze andere Henryk Vogel, uit het niets en in vele stukken met een knal op de grond. Voor mij beschrijft Darkwood’s nummer “Dream of Flowers” Robs stervensmoment, het lied noemt gebroken glas. Rob probeerde mijn aandacht te krijgen: “Dit is niet de Henryk Vogelvan Darkwood!” Ik denk dat Rob en ik beide voelen dat Henryk Vogel van Darkwood onze soulmate is. Er is volgens mij ook iets heel bijzonders aan de hand met de andere Henryk Vogel!
Gedenkplaat bij de geboorteplaats van Melli Beese in Dresden-Laubegast. De inscriptie luidt “Geboorteplaats van de eerste Duitse vrouwelijke vliegtuigpiloot.” (Tekst Wikipedia)
Toen ik eindelijk (hè, hè!) de stoute schoenen durfde aan te trekken en vroeg: “Ben jij Henryk van Darkwood?”, voelde ik het antwoord al op mijn klompen aan. Daarop wendde ik me in februari 2021 opnieuw tot Henryk van Darkwood omdat er wat mij betreft niets veranderd was aan het soulmates idee.
Darkwood bezingt oorlog en vrede, vliegeniers en soldaten, en het album “Schicksalsfahrt” heeft de eerste historische vliegeniers als centraal thema. Vliegeniers-tekens waren al stilletjes en spontaan het Leeuwenharten verhaal binnengekomen, allang voordat ik opnieuw met Henry Vogel van Darkwood in contact kwam. Whiskers Leeuwtje, gemaakt door de Leonard Cheshire Cornwall Foundation, gebaseerd op de Tweede Wereld Oorlog vliegenier en bommenwerper piloot Leonard Cheshire, kwam de inner crew Rob Nanninga leeuwen in 2016 versterken.
Nog meer geïnspireerd door de sfeervolle Darkwood kampvuur liederen bestelde ik ook Darkwood’s pilotenhemd en legertasje. Het idee voor een Darkwood fotoshoot sprankelde tot leven. Uit het niets dacht ik: ik zal in de huid kruipen van een vrouwelijke, Russische, Tweede Wereldoorlog bommenwerper piloot. Ik realiseerde me geenszins dat deze vrouwelijke Russische bommenwerper piloten echt bestaan hadden en dat ze zelfs exclusief Russisch waren. De nazis bijvoorbeeld waren fel tegen vrouwelijke betrokkenheid bij oorlogsactiviteiten, omdat zij vrouwen eerder als veredelde broedmachines voor het “zuivere, Arische ras” zagen. Ik had al heel wat boeken over de Tweede Wereldoorlog gelezen, maar ik kan me niet herinneren al eerder over de Nachthexen gelezen te hebben. Soms krijg ik de vraag of ik Russisch ben, vandaar het idee van “Russisch”. Nieuwsgierig begon ik boeken te lezen over Engelse en Russische bommenwerper piloten. De Nachthexen, eigenlijk nog maar meisjes (leeftijd 17-22), vlogen PO2s, oude Polikarpov PO-2 training, dubbeldekker vliegtuigjes, die zowel bij de bestuurdersstoel als de achterbank navigatie-instrumenten bezaten. Ondanks initieel ongeloof en initiële ridiculisering van de vrouwelijke oorlogspiloten hadden de nazis al snel in de gaten dat het menens was en deden ze het toch gefügig in de Lederhose.
braaf, dociel, overmeesterd
Omdat de Duitsers veruit superieur waren met de veel modernere Messerschmitts, moesten de Russen wel creatief worden. De Nachtheksen werden in een bijna exclusief door mannen gedomineerde wereld, en naarmate het aantal succesvolle nachtbombardementen groeide, in toenemende mate gevreesd. De PO2 vliegtuigjes werden exclusief ’s nachts ingezet en konden maximaal twee primitief bevestigde bommen dragen. De Nachtheksen moesten daarom vele malen per nacht naar de basis terugkeren om te herladen.
Messerschmitt Bf 109
De vrouwen vlogen zo laag, soms zelfs met de motoren uit voor het verrassingseffect, dat ze rakelings langs de Duitse legerbarakken scheerden, daarbij bommen werpend op de aanvankelijk niets in de gaten hebbende Duitsers. Op deze wijze ook kwelden ze de Duitsers in hun broodnodige nachtrust.
Mijn Tweede Wereldoorlog fotoshoot is ook verwant met Rob Nanninga’s liefde voor het rollenspel, die ik in de “astrale” sferen ontdekt had. Als levenslange, zeer ervaren “astrale” reiziger heb ik een Aha-Erlebnis bij zowel het karakter van de Nachtheksen als hun nachtelijke ervaringen.
Eerbetoon aan de Nachtheksen, de “Onbekende Soldaat” en aan Darkwood:
klik op en swipe:
Darkwood & Nachthexen
Familie, moeder
Mijn zus Francine komt dit najaar met een boek over mijn moeder Marie Thérèse (6-6-1931 – 8-7-2014) tijdens en na de Tweede Wereldoorlog.
Mijn moeder Marie Thérèse Postmes en mijn vader Joris Oomen in de naoorlogse jaren
Aldus opent zich een ander luik naar de Tweede Wereldoorlog! Op een dag toen mijn moeder, met wie ik altijd een zeer sterke band had, tegen mij praatte over haar broers en de katholieke kerk in de Tweede Wereldoorlog, barstte ze in tranen uit. Ze woonde tijdens de oorlog in Maastricht. Onder het laten van bittere, enorm opgekropte tranen (dit was duidelijk te zien), kon ze nog net over haar lippen krijgen: “Ze hebben me gepest, Stan, ik heb een slecht leven gehad.” Ik begreep er weinig van en drong erop aan dat ze meer zou vertellen, maar het slot ging er weer op. Thérèse, zoals altijd het boegbeeld van maatschappelijke wenselijkheid, koos ervoor om al haar demonen onder de pet te houden. Daarom applaudiseer ik voor elke feiten-gebaseerde onderneming om haar demonen en kwelgeesten te ontmaskeren.
Mirakels en andere wonderen
Sinds 1 maart 2020 ben ik door het gebruik van cannabinoids thc / cbs / cbd ongeveer 22 kilo’s afgevallen. Mijn eetlust is sterk verminderd! Sinds februari 2021, ook op suggestie van Henryk Vogelniet van Darkwood, stopte ik met het slikken van ten minste 3 paracetamols per dag. Sindsdien zijn mijn longen extreem rustig, maar mijn hart en maag daarentegen lijken minder kalm.
Ik vermelddde eerder al dat er een financieel wonder nodig zou zijn om mij boven water te houden. Welnu. Volgens de scheidingsregeling van april 2018 had ik recht op een pensioendeeltje van mijn ex, en ik had na ruim een jaar (!) over en weer met UC Davis (de werkgever van mijn ex) eindelijk met succes alle papieren door de ambtelijke molen weten te halen en het deeltje werd op mijn rekening gestort. Met het leeuwendeel kocht ik BTC (bitcoin), de rest had ik nodig om wat zaken te betalen. Dit speelde zich juist af voor de bitcoin boom in 2020. Een vriend gaf me nog wat meer in 2021. Op deze manier ben ik nog steeds in staat de huur te betalen, maar ik denk maar liever niet aan de enorme sommen geld die op deze wijze maandelijks verdampen. De toekomst blijft onzeker.
Galerij vervolgd
Hier nog wat meer, iets oudere foto’s sinds de laatste galerij.
De Leeuwenharten blogs zijn lange blogs, vooral deel IV en deel V zijn stevige bites (elk goed voor zo’n 16000 woorden), en samen vormen ze één geheel. Daarom heb ik deel I-VIII samengevoegd in één .pdf file. Toegegeven, het is de avant-garde van een echte uitgevers-editie, maar toch presenteer ik u met voldoening het blogboek:
Mocht er nu iets onduidelijk zijn, of indien u toch echt de links in de tekst wilt kunnen aanklikken, afbeeldingen in het groot bekijken, enzovoort, dan kunt u altijd teruggrijpen op de online versie.
Rob Nanninga’s laatste adres in Nederland: Westerkade 20. Constantia Oomen’s laatste adres in Nederland: Weststraat 20. 20+20 2020 Publicatiedatum 20-5-2020, in Nederland +9uur: 21-5-2020 (Hemelvaartsdag 2020)
Een jaar waarin de onderste steen boven komt! Om ons leven te veranderen. Het leven van deze planeet? Mijn leven? Van harte aanbevolen door Moeder Natuur! Het lijkt er zeker op. De kansen zijn op een dramatische manier aan het keren. Een pandemie! En geen enkele helderziende (als die al bestaan) heeft dat voorspeld. Dit is Leeuwenharten Deel VIII met voornamelijk een update over mijn dagelijkse leven, en veel minder over dromen en uittredingen.
Op dit moment heb ik geen contact met mijn ex, maar ik sprong wel uit een vliegtuig met hem op 13juni 13, 20191
Constantia met Dago van SkyDance en ex, op 13 juni 2019
Officieel ben ik nog steeds werkloos. De impact van de pandemie werd scherp geïllustreerd aan de hand van het feit dat mijn buren aan de zijde van het lagere getal inclusief hun hond en kat opeens gingen verhuizen en met de noorderzon vertrokken waren, en dat terwijl ze al vele jaren mijn buren waren. Hun huis staat nu nog steeds leeg. Ik heb het ze niet gevraagd, maar ik ben er tamelijk zeker van dat hun verhuizing wegens de pandemie was. Mijn eigen woonsituatie is ook wat onder druk komen te staan, omdat mijn beide huisgenoten vervroegd vertrekken en ik dus op zoek moet gaan naar nieuwe huisgenoten. De huren zijn sky-high in Californië en als ik er niet in zou slagen op tijd nieuwe huisgenoten te vinden, zal ik wellicht gedwongen zijn het huis waar ik nu al in woon sinds 2011 te verlaten.
Het in een eerder blog gerapporteerde probleem met de gebarsten huid van mijn vingertoppen bestaat nog steeds en ook spelen de rimpels in mijn nagels nog steeds het eb en vloed spelletje.
Ik fiets nog steeds veel en nog steeds mis ik de fysieke Rob elke dag. Maar hij is er, via de liefste en knapste leeuwen spreekt hij de taal van liefde. Hoe vreemd het mogelijk ook klinkt, via deze leeuwen ben ik zelfs in staat de warmte van Robs fysieke lichaam te voelen. Elke dag zorg ik ervoor dat de leeuwen in tiptop conditie blijven. Ondanks de enorme “afstand” leven Rob en ik nog steeds samen, en ook vooral tijdens het fietsen zie ik hem: hoe hij in * onze* keuken staat te koken voor ons, met zijn huiselijke schort om. ’s Nachts voel ik via de leeuwen zijn enorme liefde, support, liefde en erotiek. De extreme hoeveelheid aan orgastische uitbarstingen is vergelijkbaar met vorig jaar. Dit is reusachtig voorbij elk vermogen van taal om “reusachtigheid” uit te drukken, Meer-Dan-De-Hemel is naar mij afgedaald op de aarde!
Constantia en fiets
Davis, CA
Davis, CA
Saxon, CA
Old Sacramento
Vacaville, CA
Vacaville, CA
Lake Solano, 2020
Winters, CA, 2020
Discovery park, Sacramento
Arboretum, UC Davis
Arboretum, UC Davis
Arboretum, UC Davis
Discovery park, Sacramento
Discovery park, Sacramento
Discovery park, Sacramento
Davis, CA
Winters, CA
Winters, CA
Winters, CA
Graffiti Bridge, Winters, CA
Graffiti Bridge, Winters, CA
Constantia in Old Sac
Constantia in Old Sac
Oldies Show, Winters, mijn eigen rooie “oldie” met nog een rooie oldie
Old Sacramento
Op 26 oktober 2019 ontmoette ik de Nederlandse Melanie die voor de veganistische kaas- en boter makerij Miyoko’s werkt, en wel aan de kombucha bar van de Davis Food Co-Op. Na slechts één willekeurige groet richting haar wist ze mij meteen als Nederlandse te detecteren, en ze vertelde me dat ze zelf ook Nederlands is. Ze woont in Petaluma. Twee keer ben ik daar al heen gereden en wel naar Rohnert Park, dat er tegenaan ligt. In januari 2020 ontmoette ik een groep Nederlanders die één keer per maand in Santa Rosa (ook aangrenzend) samenkomt, en dit was ook op uitnodiging van Melanie.
Het was al weer een hele tijd geleden sinds de scheiding van mijn nu ex dat ik een wat langere afstand met de auto reed. Jammer genoeg ben ik een stuk minder reislustig geworden qua rijden van langere afstanden. Ik mis Rob als een partner en heb er toch wel grote moeite mee om in mijn eentje op stap te gaan, omdat ik dan niemand heb om het reisplezier (op een directe wijze) mee te delen.
Co-Op, Davis
Co-Op, Davis
Bij verschillende gelegenheden schonk Melanie me enorme hoeveelheden goddelijke veganistische kaas en boter, Miyoko’s
Miyoko’s
Most Male Rob Lion en Whiskers-metgezel naar Rohnert Park, Californië
Hungry Rob Lion en Whiskers-metgezel naar Rohnert Park
Sportschool blues
Wegens een “menselijke complicatie” bij GetFit, Davis, zegde ik mijn lidmaatschap op. Ik heb het hier al eerder kort over gehad.2 Mijn GetFit, Davis lidmaatschap eindigde officieel pas eind januari 2020, maar ik ging al niet meer in december 2019. Ik tekende een maandcontract bij In-Shape, Woodland in december 2019. Ofschoon ze in Woodland een zeer moderne faciliteit hebben, compleet met zeer goede massagestoel, gebeurde er ook daar na een paar maanden iets dat me deed beseffen dat deze sportschool me niet het thuis gevoel gaf dat GetFit, Davis me altijd gegeven had. Blijkbaar was het niet de bedoeling dat ik hier zou blijven. Opnieuw zegde ik mijn lidmaatschap op. Toen ik eens ging nazoeken op internet welke opties er nu nog over waren, leek er maar één betaalbare en moderne sportschool over te zijn, en dat was en is de “ARC” van UC Davis (de California universiteit dus). Maar toen was de pandemie al op stoom aan het raken en het leek op deze manier wel dat nu toch echt het moment was aangebroken om even pas op de plaats te maken, en mij na al die jaren trouw, twee-of drie wekelijks sportschoolbezoek eens los te maken van mijn vaste routines en dit wat tijd te geven. En niet veel later werden alle sportscholen in Californië verplicht gesloten, dus toen was er niet eens meer een keuze. Ook dit keer had ik sneller dan de tijd gelopen, een fenomeen dat mij niet onbekend is. Ik overweeg ook nog steeds terug te keren naar GetFit, Davis, als de sportscholen weer open gaan, maar gezien deze menselijke complicatie is het geheel ontzettend beladen. Ik ben er niet bepaald van overtuigd dat K in hemelse vervoering zal raken als hij mij daar weer aantreft. Om realistisch te zijn en blijven: ik heb geen enkel idee wat K al dan niet over mij denkt, of hij überhaupt over mij denkt, maar één ding weet ik zeker: er was iets van diepe betekenis tussen hem en mij gaande en dit kwam wel degelijk van twee kanten. Misschien moet de UC Davis ARC toch mijn Ark van Noach worden?
Plannen voor Nederland
Dit jaar had ik voor het eerst concrete plannen gemaakt om Nederland te bezoeken, mijn familie en mijn vader, en tevens voor het eerst in levende lijve af te spreken met een paar virtuele vrienden zoals Sjaan en een virtuele vriendin in Amsterdam, ze nodigde me uit bij haar te komen logeren.
Sjaan is iemand die ik heb leren kennen via de Robbert van den Broeke en Stan zaak. Deze Robbert van den Broeke-Genverbrander geschiedenis heeft altijd als een belangrijke zijdelingse rode draad door de Leeuwenharten blogs heengelopen. Haar ken ik inmiddels zo’n vijf jaar nu. Ze stuurde me een email om me morele ruggensteun te verlenen in deze zaak en vanaf dat moment waren onze levens met elkaar verbonden. Sjaan is een schat die altijd eerst aan de ander denkt. Ze verzorgde haar partner toen die ziek werd liefdevol tot zijn laatste ademzucht in dit aardse leven. Maar Sjaan is niet alleen heel lief en knuffelbaar, ze heeft een vlijmscherpe, wakkere geest en ze heeft met mij gemeenschappelijk dat ze hypocrisie en bedrog niet kan uitstaan. Ontelbare malen heeft ze me technisch bijgestaan in het onderzoeken van de foto’s en video’s van Robbert van den Broeke, die ze genadeloos door allerlei metadata programma’s haalt, altijd met dezelfde, ontluisterende resultaten, namelijk keer op keer bevestigend dat Van den Broeke bedrog pleegt. Ze is zonder enige overdrijving net zo goed als een professioneel detective en zou het mijns inziens uitstekend doen als politierechercheur. De afgelopen vijf jaar heeft ze me onophoudelijk gesteund, zowel op professioneel als persoonlijk vlak. Wat ik het meest exceptionele aan haar vind, is haar ongelooflijk flexibele geest, ze is in staat zich als een kameleon aan te passen, met duizend en één fraaie en zuivere kleuren, forever young!
Sjaan
Sjaan
Sjaan
Een heel belangrijk onderdeel van mijn reis naar Nederland zou het bezoek aan Robs huis dan wel straat zijn, de Westerkade 20 in Groningen, dat/die ik nog nooit in dit fysieke leven van dichtbij heb gezien. Als het hier nog van komt, ben ik ervan overtuigd dat er iets heel bijzonders zal gebeuren.🌟 Een ander doel in Groningen zou de Mercuriusstraat 1 in Paddenpoel zijn, waar ik als kind vijf jaar gewoond heb. Verder verlang ik soms hevig terug naar de Efteling en dit is eigenlijk een universeel verlangen in mij dat nooit afzwakt. Dit bezoek aan Nederland zou dan mijn eerste zijn sinds mijn emigratie in 2011! Ik had me al uitvoerig verdiept in het kopen van een handbagage koffer die qua omvang door de strenge eisen van de handbagage zou komen, én die een van mijn Rob meerling leeuwen zou kunnen dragen. De speurtocht leidde me eigenlijk maar naar één geschikte en waardige optie, en dat was de dure Maxpedition Ironcloud Backpack. Voor geen goud zou ik mijn Rob meerling leeuw in een gewone koffer aan het reguliere, kille luchtruim van een vliegtuig toevertrouwen noch zou ik überhaupt daarmee de kans willen creëren dat de vliegmaatschappij mijn koffer en daarmee leeuw zou kwijtmaken.
Na aankoop blijkt de berekening inderdaad te kloppen, maar het is wel een delicate fit
Reisplannen, maar niet zonder Rob en Lions! Zorgvuldig berekenen van maten voor handbagage
Maxpedition Ironcloud Backpack, Tan
Maar toen stak de pandemie een stokje voor dit alles! De vraag is nu: wanneer zal ik ooit naar Nederland terugkeren, en keer ik daar eigenlijk nog wel terug? Het schijnt mij vaak toe, zonder dramatisch te willen doen, dat ik net als Rob eigenlijk al gestorven ben, namelijk op het moment dat Rob ging, en dat ik nu net als hij in een soort paradijs zit, het Californië paradijs, where you can check out, but never leave? Misschien is het niet de bedoeling dat ik terugkeer?
Magisch Realisme gaat door
Dankzij een inseinend emailtje dat kwam als antwoord op een al wat oudere email van mij aan het fabuleuze Beeld en Geluid op 30 augustus 2019, kwam ik op 5 september 2019 in het bezit van nóg een video met een TV optreden van Rob Nanninga. Kudos en kushandjes voor dit instituut! Ofschoon het beeldmateriaal niet echt een nieuw beeld van Rob bracht, gaf het de kijker en mij wel een inkijkje in zijn studiekamer. Dit beeld is me meteen al erg dierbaar geworden, omdat het zoveel onthult over Robs studentikoze leefstijl die ook zozeer lijkt op die van mij. Hoe meer ik aan het wiel des tijds weet te ontfutselen, hoe meer bevestigd wordt dat ik wel degelijk gelijk heb over de duizend en één dingen die Rob en mij samensmeden.
Kijk naar het dubbele venster en vergelijk met Google Map-foto’s
Rob Nanninga, 1988
Westerkade 20, Gron-ingen, Google Maps foto
Westerkade 20, Gron-ingen, Google Maps foto
Westerkade 20, Gron-ingen, Google Maps foto
Weststraat 20, Google Maps foto
Weststraat 20, Google Maps foto
Op dinsdag 10 maart 2020 was ik weer eens aan het fietsen en ik kwam door het stadje Winters. En op dinsdag is daar altijd de Oldies Car show, al valt het met bakken naar beneden of juist het tegenovergestelde: is de lucht zo dik van de bosbranden-as dat je er koffie van kunt koken terwijl je met een lepel in de lucht roert.3, Ik stapte van mijn fiets af om weer eens wat foto’s te maken en de auto’s te bewonderen en ik stond te kijken naar twee turquoise oldies, kijkt u maar naar de fotogalerij hieronder. Rob had altijd een voorkeur voor de kleur turquoise of blauw (maar volgens mij toch meer turquoise), denk maar aan de oude Skepsis website die door Rob ontworpen was. En vergeet ook niet zijn blauwe jasjes en overhemden. Ik dacht bij mezelf: ja, deze twee turquoise auto’s zijn echt Rob Nanninga auto’s! Niet zo lang daarna stapte ik weer op en reed op de Winters Road terug richting Davis. In gedachten verzonken keek ik op toen een auto me voorbij kwam rijden (dat wil zeggen: een autobestuurder met zijn auto). Van alle oldies in alle steden op de wereld, reden alleen deze twee turquoise oldies, beide dus, precies de twee die ik had staan bewonderen, de een, daarna de ander, aan mij voorbij. U moet me op mijn woord geloven, er kwam verder geen enkele oldie meer voorbij en ook daarvoor was er geen enkele andere oldie mij voorbijgereden. Ik zag het als magische groet van Rob aan mij en voor mijn geestesoog zag ik ons in deze oldies rijden, met de ramen open en onze haren in de wind, onder een zeer gelukkige zon in een zeer gelukkig universum. Dit is slechts een van de vele gelukkige gebeurtenissen waarin onze twee werelden samenkomen.
Oldies Show, elke dinsdag in Winters, CA
Oldies show, elke dinsdag in Winters, CA
Jaren tachtig
1988
1988
Rond 1990
1992
1995
2001
2012
Slome slak die ik geregeld ben, realiseerde ik me pas in december 2019 dat ik zelfs al sinds 2011 onder het dak van een huis woon dat Rob Nanninga’s kleuren draagt. Toegegeven, het is een gebruikelijke kleurencombinatie hier in Davis en omstreken, maar het is een van de diverse kleurencombinaties, en het is wel in dit stadje dat ik ging leven, toch?, waar deze kleurencombinatie tot het vertrouwde Davis straatbeeld bijdraagt.
Mijn huis, Robs huis!
Mijn huis, Robs huis!
Mijn huis, Robs huis!
Robbert, Stan en Alan (en anderen)
Dit gedeelte is ook apart gepubliceerd op mijn Parameter WordPress. Als u zich afvraagt waarom dit toch aanzienlijke onderdeel ook op de Leeuwenharten website verschijnt: dit is een belangrijk deel van mijn leven en het heeft als zodanig ook een echte impact. Bovendien heeft het een zeer directe overlap met Rob Nanninga, aangezien ook hij hiermee bezig was en is, als het klopt dat er een leven na de dood is (in wat voor vorm dan ook). Ik krijg regelmatig de indruk dat Rob me helpt in deze zaak, als het ware de heren dwingt hun kaarten op tafel te leggen.
Zoals ik al eerder noemde in voorgaande blogs is het nooit ver weg naar Robbert en Stan en zijn echtgenoot, Alan, aangezien ze vanaf het begin al zeer direct met het Leeuwenharten verhaal verbonden zijn.4 Al vijftien jaar ben ik met deze zaak bezig, een ongelooflijk lange tijd. Er zijn een paar noemenswaardige veranderingen en ontwikkelingen.
Robbert
Het eerste noemenswaardige feit is dat ik Robbert van den Broeke definitief geblokkeerd heb in het zenden van emails naar mij. Hij werd in oktober 2018, naar verluidt wegens gebrek aan bewijs, vrijgesproken in de haat- en dreigmails zaak5, en kreeg zelfs een schadeloosstelling, maar dit was geen enkele reden voor Van den Broeke om nu een scheld- en dreigvrije zone in te wandelen en hij bleef doodleuk doorgaan met zijn haatmails richting mij.
De oogst aan Robbert van den Broeke haat e-mails sinds het laatste blog op mijn Parameter Wordpress-site
De oogst aan Robbert van den Broeke haat e-mails sinds het laatste blog op mijn Parameter Wordpress-site
De oogst aan Robbert van den Broeke haat e-mails sinds het laatste blog op mijn Parameter Wordpress-site
De oogst aan Robbert van den Broeke haat e-mails sinds het laatste blog op mijn Parameter Wordpress-site
Aan Rob Nanninga kon ik merken dat hij tegen 2012 wel een beetje een streep had gezet onder de Genverbrander zaak; voor hem was de kous sok wel (bijna) af
nu Robbert definitief ontmaskerd was als oplichter en ook nog eens aangetoond was, dat Van den Broeke online tirades afstak waar de honden geen brood van lustten, maar ik bleef de deur veel langer op een kier, dan wel open, houden. Al geruime tijd is het eigenlijk voor iedereen, behalve voor Van den Broekes meest loyale fans, kraakhelder dat Robbert van den Broeke in feite een verloren zaak is, en het in die zin logisch bekeken niet veel zin meer heeft noch eervol is zijn capriolen te onderzoeken en tegen het licht te houden. Van den Broeke is muurvast komen te zitten, en het enige dat hij nu alweer jarenlang doet, is het eindeloos herhalen van zijn kunstjes: het afsteken van diverse “spirituele” preken, het faken van geesten en buitenaardsen in zijn foto’s en video’s, al zijn “liefdevolle” boodschappen voor zijn fans en al zijn haat richting mij en skeptici in het algemeen.
Tegenwoordig sluit hij zelfs bij de mainstream complotkwaks aan, bijvoorbeeld wat betreft de gehypte verbinding tussen 5G en het Corona Virus. Een van zijn eerste, gewraakte complot-clips hierover had hij toch nog verwijderd.6 Deze complottheorieën zijn verre van onschuldig aangezien complotgelovigen ze meenemen in hun dagelijkse leefstijl en keuzes, en hun kinderen of zichzelf vervolgens niet meer laten vaccineren, omdat ze bang zijn dat de staat in het geheim microchips bij hen inbrengt of dat ze vergiftigd worden met kwik. Sommige mensen gaan zelfs zo ver dat ze 5G masten, of wat ze daarvoor aanzien, in de hens steken. Van den Broeke heeft in het afgelopen jaar een zeer grote hoeveelheid YouTube clips gepubliceerd, waarin hij allerlei “spirituele” thema’s behandelt en hij heeft zelfs mij een paar keer publiekelijk aan de schandpaal trachten te nagelen.7 Toch lijkt de nieuwe trend bij hem de “preekvideo’s” te zijn, en ik zou dat eigenlijk best heel prima vinden als het daarbij bleef. Hey, iedereen mag op zijn preekstoel gaan zitten, niet waar? Maar helaas blijft het daar dus niet bij, want Van den Broeke levert ook nog steeds zijn bedrog kunststukjes af, inclusief zelfbeschadigingen op zijn voorhoofd waarvan hij beweert dat het buitenaardse dan wel Christus tekens zijn. Ik moet zeggen dat zijn verzameling aan “spirituele” onderwerpen op YouTube onderhand indrukwekkend bont begint te worden, en zijn interesse in dit soort onderwerpen lijkt dus niet gespeeld. Toch blijft er voor mijn indruk weinig reden over nog veel tijd en energie in hem te steken.
Robbert van den Broeke-video’s, zoals te zien op 19 mei 2020
Robbert van den Broeke-video’s, zoals te zien op 19 mei 2020
Robbert van den Broeke-video’s, zoals te zien op 19 mei 2020
Robbert van den Broeke-video’s, zoals te zien op 19 mei 2020
Robbert van den Broeke-video’s, zoals te zien op 19 mei 2020
Robbert van den Broeke-video’s, zoals te zien op 19 mei 2020
Robbert van den Broeke-video’s, zoals te zien op 19 mei 2020
Robbert stuurde me dus weer een complete vrachtlading aan haatmails en clips, een gedeelte is in de Google Drive. Er is één Robbert van den Broeke activiteit die ik niet onvermeld wil laten. Toen Van den Broeke nog steeds actief met Johny Webb samenwerkte, die van de octopus, presteerde hij het om met een “channeling” van niemand minder dan Adolf Hitler te komen. Echter, de begeleidende tekst en clip werden op Webbs Facebook en YouTube gepubliceerd. Ik tweette hier vervolgens over en hierop hebben een of meerdere mensen (ik was het niet) Webb bij Facebook gerapporteerd. Hierna ging de Facebook pagina van Webb, waarop hij voorheen dagelijks zeer actief was, definitief op zwart. De clip staat echter nog steeds op zijn YouTube kanaal, en ik zette ook een kopie ervan in de Google Drive, je weet maar nooit:
In de herfst van 2019 liet ik op Twitter het idee vallen de Robbert van den Broeke blogs die ik geschreven heb in een boek om te zetten, en ik was hier zelfs al een aantal weken mee bezig geweest (dit ligt op het moment stil). Vanzelfsprekend zat Van den Broeke er direct met heel zijn gewicht bovenop en kreeg ik een aantal haatmails hierover binnen. Ook Stan Pluijmen liet zich niet onbetuigd en had het er een paar keer over in emails, maar hij uitte zich meer in de zin van: “Dat boek komt er niet, toch?”
Genverbrander, het boek
Opeens brak er iets in me op 14 december 2019, toen er weer eens mail van Van den Broeke binnenkwam waar de haat letterlijk vanaf droop. Ik besloot hem geheel te blokkeren. Elke keer als hij me nu mailt, wordt zijn email ogenblikkelijk roemloos afgevoerd door Gmail, die daarop een automatische boomerang naar Robbert terugstuurt met het berichtje dat hij geblokt is en waarom. Sinds ik deze filters zo instelde, is er geen enkele Robbert van den Broeke mail meer binnengekomen en ik ben erg blij met deze beslissing!
Het automatische Gmail antwoord
Stan en Alan
Stan Pluijmen zegt dat hij 9M heeft. Email Constantia naar Martin, 24 mei 2020.
Stan Pluijmen is echter een andere zaak. Stan leek nooit hatelijk of een hater, zoals Van den Broeke, in de emails die hij met zijn eigen naam ondertekende. Het is een lang verhaal en het voert te ver alles “weer” te gaan herhalen. Het komt er kort gezegd op neer dat ik Stan niet geblokkeerd heb en nog steeds een kans geef. Ik hoopte altijd dat hij toch nog over de brug zou komen, dan wel komt, dat hij zich los zou maken van Robbert en dus niet meer zou meedoen aan het para lieg-en bedriegspelletje. Maar Stan gaat toch wel op en neer als een jojo. Stan mailde mij echter in toenemende mate mails met teksten waaruit af te leiden viel dat hij veranderd was en dat hij zelfs deels toegaf dat er sprake was van bedrog bij en met Robbert van den Broeke. Ondanks dat blijft Stan stug volhouden dat er een deel in Robbert zit dat echt “helderziend” is. Hoe dan ook, Stan en Robbert zijn geen bedrogskoppel meer, dat wil zeggen: ik zie daar geen aanwijzingen (meer) voor. Stan leek zowaar bezwaard door het verleden, en natuurlijk weet hij als geen ander hoeveel ernstige haatmails ik heb binnengekregen van Robbert en van zijn eigen, bedenkelijke, nog erg behoudend uitgedrukt, netwerk. Hij begon me financiële compensatie aan te bieden in de vorm van BTC (bitcoin), maar lange tijd hield ik die deur gesloten en liet vallen dat ik alleen in officiële schenkingen via een notaris geïnteresseerd zou zijn. Al jaren was hij bezig met het geldaspect van deze zaak en het mij voorhouden van dikke geldvissen, mij geld aanbiedend als ik al mijn blogs op Parameter zou verwijderen, zie daartoe ook mijn vorige Parameter blogs.8
Stan leek behoorlijk wanhopig te worden over het bestaan van mijn Parameter blogs, hij probeerde het ook op een andere wijze en trachtte me te verleiden mee te gaan in een “codewoord” deal: als hij/zij instaat waren een codewoord te raden dat ik in gedachten zou nemen, en aan één iemand officieel zou toevertrouwen als bevestiging, dan zou ik al mijn blogs moeten verwijderen. Echter hapte ik niet in het aas dat Stan voor me uitgeworpen had.
Stan wil codewoord: “en beloof dat als de code correct is, je twitter en alle blogs verwijderen. Deal? Geen bluf.”
In 2020 begon Stan zijn BTC pogingen om een reden die ik niet ken aanzienlijk op te voeren, hij zei/zegt dat het was/is om me te helpen omdat hij me mag en van me houdt. Ik werd toch wel weer wat nieuwsgierig of hij zomaar (weer) iets zei en ik postte mijn BTC adres publiekelijk op mijn Genverbrander10 Twitter account.
Dit was overigens niet de eerste keer dat ik dat deed, ik deed het ook in 2018. Ik leerde bitcoin in 2017 kennen toen ik probeerde bij een buitenlandse website mijn allergiemedicijn Ebas – ook wel bekend onder de marktnamen Kestine en Ebastine – te bestellen. Dit medicijn is helaas dus echt niet te krijgen in Amerika en de doktoren die ik hierover in Davis raadpleegde, kenden het zelfs nog niet. Op deze buitenlandse website vragen ze of om BTC, en dan krijg je standaard 10% korting op je gehele bestelling, of om een bankoverboeking, en die zijn hier, in tegenstelling tot Nederland, aan de zeer prijzige kant. Daarop trok ik de stoute schoenen aan en creëerde een account bij Coinbase (ik zit overigens tegenwoordig meer bij een andere cryptocurrency “bank”). Net als voor veel andere mensen toen was dit allemaal zeer nieuw en onwennig voor me, en op een gegeven moment publiceerde ik zelfs mijn BTC wallet adres op mijn Twitter account ConstantiaUSA. Ik heb geprobeerd de betreffende tweet terug te vinden, maar ik meen me ook te herinneren dat ik die na een poos toch maar weer verwijderd had, want ik kom hem inderdaad niet meer terugvinden. Pas recent, in april 2020, begon ik het cryptocurrency gebeuren iets meer te begrijpen. Je kunt, als ik het goed heb, best je BTC wallet adres publiceren, maar dan is het wel raadzaam vooraf even je BTC account dicht te timmeren tegen hackers die op slinkse wijze zouden kunnen proberen je geld weg te sluizen via een storting naar een ander BTC adres (maar houd me ten goede). Toen ik hier recent wat over aan het lezen was, besloot ik maar snel even wat extra veiligheidsstappen te doorlopen in mijn actieve BTC account. Maar destijds in midden? 2018 hoopte ik stiekem dus dat iemand BTC in mijn wallet zou storten, wat natuurlijk niet gebeurde.
De start met bitcoin
In mijn Parameter blog maakte ik al melding van het feit dat ik geheel op spontane impuls en min of meer grappend op Twitter tegen Stan Pluijmen had laten vallen dat ik bereid was voor 1.5 miljoen mijn Parameter blogs inderdaad weg te halen. Slechts met een dergelijke grote som aan geld zou ik mij dan echt gecompenseerd voelen voor alle haat en ellende die zij mij aangedaan hebben. Het onderliggende idee hierbij was dat ik met een dergelijk fortuin heel anders zou kunnen gaan leven, en dat ik dit werkelijk kon zien als een échte, serieuze schadevergoeding, voldoende om dit alles achter me te laten.
Achter de schermen bij Robbert van den Broeke, deel IV, augustus 2018
Ik mailde Stan hier niet over, en ik mailde hem helemaal niet, alles ging via Twitter.
Maar in 2020 was alles toch anders. Ik ontving opeens een bitcoin bedrag op 8 april, 2020. Stan had een storting gedaan! En de volgende dag kwamen er nog twee stortingen binnen, nadat ik in een paar tweets gezegd had dat ik dingen op het internet had opgezocht rondom schenkingen naar Amerika en dat ik bereid was zijn BTC als officiële schenking te accepteren. De tweede en derde storting waren groter dan die van de dag ervoor, het was allemaal geen fortuin, maar ook niet heel weinig, in het totaal stortte Stan mij BTC op dat moment ter waarde van 3200 euro, bijna een halve bitcoin. Voor de kenners van cryptocurrency: dit kan letterlijk tot niets verworden, maar ook tot best veel, in de toekomst.
Ik zie het als Stans vrije-wil compensatie die overigens nog steeds eerder aan de symbolische kant is. Zijn compensatie schuurt niet eens aan tegen de daadwerkelijke overlast die ik gehad heb. Mijn kritische aandacht voor deze zaak – waaraan ik letterlijk duizenden uren heb besteed – was inderdaad geheel mijn eigen, vrije keuze en alles wat ik deed, deed ik publiekelijk. Naar mijn mening bleef ik hierbij altijd eerlijk en beschaafd. Maar het was zeker niet mijn keuze om vele jaren: 2012-2019 gestalkt te worden. Ik ontving immers honderden haatmails en doodsbedreigingen die vanuit een hele keur aan verschillende mailboxen kwamen, van zowel namen die mij al bekend waren als mij geheel onbekende namen, met foto’s van onthoofdingen à la ISIS, lijken die lijken waren omdat ze als mensen overreden werden door vrachtwagens, scheldvideo’s en ik ontving zelfs meerdere, tamelijk gedetailleerde emails over huurmoordenaars die mij in Davis een kopje kleiner zouden komen maken.9
Ik kan niet zeker weten waar Stan zijn geld vandaan heeft, in emails zegt hij zelf dat hij dat verworven heeft door online casino’s in de luren te leggen. Stan Pluijmen zegt dat hij een moderne Robin Hood is, die van de rijken steelt en het aan de armen geeft.
Stan Pluijmen (links), de moderne Robin Hood
Stan over de hacker en de casino’s, Robin Hood …
“Stan, de moderne Robin Hood … steelt van criminele casino’s en geeft het aan de armen”
“Stan, de moderne Robin Hood … steelt van criminele casino’s en geeft het aan de armen”
Op 25 april 2020 besloot ik om naar precies twee jaar aan ongeopende audio’s van Stan te luisteren, dit bleek een rollercoaster te worden van vele uren in de middag en avond. Sinds april 2018 had ik niet meer naar zijn audio’s geluisterd (en hierover uitvoerig bericht op Twitter), omdat ik pisnijdig werd op Stan toen die me in een audio van 2018 “aanbood” “medium” Robbert van den Broeke om mijn Google Drive wachtwoord te vragen, van den Broeke zou dat wellicht kunnen “channelen”. Zoals u misschien al bevroedde, geloof ik niet in Robbert van den Broekes wachtwoord “channelings”vaardigheden, maar wel geloof ik min of meer in Stans of … s? hacking capaciteiten. En ik had daarvoor ook echt niet meer stiekem geluisterd, zoals Stan vele malen gesuggereerd bleek te hebben in de audio’s van april 2018-2020 (wat ik dus pas in april 2020 te weten kwam). In een van deze audio’s bleek hij zelfs te zeggen dat hij wel een miljoen op “het feit” wilde inzetten dat ik mijn nieuwsgierigheid niet kon bedwingen en echt wel luisterde:
Dus, Stan, ik denk nu dat je mij nog veel meer schuldig bent. 😉
Het voor twee lange jaren niet luisteren naar Stans audio’s en dan op één dag al die audio’s tegelijk, en natuurlijk in chronologische orde van binnenkomst, bleek een gouden greep. In plaats van steeds maar losse fragmentjes binnen te krijgen, kreeg ik nu dus opeens inzage in een groot geheel, en ook de tijdsafstand die ik voor mezelf op deze wijze gecreëerd had, bleek op figuurlijke wijze voor mij ook meer afstand en daarmee rust te creëren. De audio’s gaven mij een goed inzicht in wat er twee jaar lang zoal in Stan en zijn echtgenoot Alan was omgegaan. Ik luisterde naar ongeveer honderd audio’s en de lijn die ze lieten zien, was consistent: eerst hoorde ik exact een jaar aan de gebruikelijke Stan Pluijmen woo-woo, maar sinds april 2019 begon Stan opeens met een ander koor mee te zingen. Dat werd ingeluid door een reeks aan uiterst merkwaardige mails waarin Stan buiten zichzelf getreden leek en ergens in het diepe universum, als een wonder van megaduiding van de geheimen van de kosmos, begon over synchroniciteit, mythische symbolen, God, Satan, buitenaardsen en onze gedeelde lotsbestemming.
Stan, keerpunt
Omdat ik gelijktijdig van Robbert van den Broeke haatmails ontving die voor de verandering eens over Stan en Alan gingen, en waarin Van den Broeke als een bezetene naar zijn voormalige vrienden aan het trappen was – hij stuurde me zelfs een audio waarin Stan gehoord kan worden die buiten zichzelf lijkt te zijn, jammert en huilt – kon ik wel horen dat er nu echt iets aan de hand was, wat waarschijnlijk niet gespeeld was. In Stans audio’s begon Stan echt anders te klinken, en, in de meest gunstige wijze voor Stan geïnterpreteerd, kun je stellen dat Stan inderdaad wakker leek geworden uit een nare droom of vloek, hij gebruikte zinnen als: “Ik heb mezelf voor schut gezet, ik heb Robbert losgelaten, wat heb ik gedaan? Robbert heeft me tot dingen aangezet, ik ben niet langer onder de trance van Robbert, je blogs mogen online blijven, want ze zijn correct, de vloek van Robbert…, er is geen hacker, het spijt me, ik geef mijn fouten toe…” Toegegeven, in deze zaak is het soms uitermate lastig om feiten van leugens te scheiden, maar de audio’s van Stan die van en na april 2019 kwamen, waren toch echt wel een stevige aanduiding dat de drie-eenheid Robbert-Stan-Alan niet meer bestond. Zowel Van den Broeke als Stan Pluijmen mailden me nu opeens hun “hele waarheid” (click op onderstaande galerij, dit is hoe ik het ontving, Robbert van den Broeke schrijft helaas zonder het gebruik van leestekens):
Robbert van den Broekes “Dag Constantia de waarheid met wat voor gevolgen dan ook”
Robbert van den Broeke email
Robbert van den Broeke email
Robbert van den Broeke email
Robbert van den Broeke stuurde dit per email
Wanneer je deze mails van Robbert van den Broeke over de volgende Stan Pluijmen audio heen legt:
10:40: Stan “Er is geen hacker” (> in de Robbert van den Broeke haat en doodsbedreigingen zaak)
12:20: Stan: “Ik geef toe dat ik Micha Romijn was”.
en waarin Stan zegt dat hij geen online casinos gehackt heeft, zoals Van den Broeke beweert, maar dat hij wel casino’s via een truc lichter van hun geld heeft gemaakt, denk ik dat het volgende een realistisch model kan zijn van wat er echt gebeurd is: werktheorie: Stan ontdekte gaten in het mechanisme van online casino’s en was in staat veel geld te cashen. Met een aantal valse IDs, dan wel bestaande IDs van andere mensen (die ervan af wisten, Stan hun toestemming gaven hun ID te gebruiken, en waarvoor Stan hun vorstelijk beloonde), kon Stan de casinotruc herhalen. Van de Robbert van den Broeke clan respectievelijk van iemand die mailde vanuit de mailbox van “Micha Romijn” had ik twee complete IDs ontvangen, een van “Micha Romijn” zelf (voor- en achterkant van de ID) en een van een oude dame, een vrouwelijk familielid van Alan Sieradzki (die inmiddels overleden is). Dit “Micha Romijn” gebeuren was nog veel meer sinister dan de rest van alles wat er gebeurde, en hierover heb ik uitvoerig geschreven in mijn vorige Parameter blogs.
Mails “Micha Romijn”
Mails “Micha Romijn”
Mails “Micha Romijn”
Mails “Micha Romijn”
Mails “Micha Romijn”
Mails “Micha Romijn”
In 2017 werden de fake Micha Romijn plaatjes die ik in mijn Parameter blogs had opgenomen, opeens verwijderd door WordPress. Iemand had geklaagd, en ik betwijfel dat WordPress in staat is het verschil tussen een echt en een (min of meer goed gelukte) fake ID te zien. Dus als iemand met diezelfde fake ID bij hen kwam aanzetten, hadden ze geen keuze dan dit als een echte klacht te behandelen.
Iemand had bij Wordpress geklaagd over de nep Micha Romijn ID-foto’s, Wordpress heeft ze verwijderd
Stan Pluijmen bekende dus in al genoemde audio dat hij inderdaad “Micha Romijn” was. Maar aan de hand van de mails die ik van deze persoon ontving, kon ik duidelijk merken dat er echt wel ten minste een tweede persoon betrokken was bij deze mails, omdat ik na zovele mails van Stan zijn taal en energie herken, en een aantal waren zeker niet uit zijn pennenkoker.
Zeeslag
Na zoveel jaren van ervaring met de hele groep rondom Robbert van den Broeke zijn de feiten (dus geen vermoedens) dat de heren Zeeslag spelen met elkaars mailbox (en meer, YouTube, social media enz.), gewild of ongewild. Zo kreeg ik bijvoorbeeld een keer een foto van Stan die volgens Stan erg lelijk was, en het leek erop dat iemand die zich in dezelfde ruimte als Stan bevond Stans telefoon had gepakt en die foto stiekem naar mij verstuurd had. Dit is slechts een van de vele voorbeelden, en ik heb dit ook uitvoerig in voorgaande Parameter blogs behandeld en onderbouwd. Wat dit betreft wil ik toch aanbevelen al mijn voorgaande blogs op chronologische wijze te lezen dan wel, bij tijdnood of anders, te scannen. Door de enorme chaos die door deze mailboxtoestanden ontstond, en die in mijn optiek deels ook bewust door Stan gecreëerd werd als een soort rookgordijn, kwamen de heren in een soort grote, onlosmakelijke kluwen van samenhangend materiaal terecht.
Het lijkt erop dat de heren elkaar in een delicate balans houden die bestaat uit compromitterende feiten die ze van elkaar weten, en dat ze zeer goed mogelijk behoorlijk bang zijn dat de ander informatie gaat lekken richting mij of wie dan ook die de waarheid aan het licht wil brengen. De vele matennaaiers mails die naar mij gezonden werden, kunnen de gespannen sfeer tussen de heren, die wellicht zelfs om te snijden is, boekstaven. U kunt daarbij denken aan een gedachtengang en gedrag als: “Als jij niet dit en dit doet, dan ga ik (mis)informatie lekken, let maar eens op, ik bluf niet!”.
De “Micha Romijn” persoon was een stuk van de puzzel dat Stan helemaal niet lekker zat. Internationale politie zou mijns inziens het motief van “Micha Romijn” moeten onderzoeken. Omdat WordPress handelde naar aanleiding van een klacht van mogelijk de echte Micha Romijn, dat de plaatjes van de (fake) ID verwijderd moesten worden, lijkt het mij dat Micha Romijn wist dat zijn ID op oneigenlijke wijze was/werd gebruikt (die werd immers naar mij gestuurd, voor- en achterkant, en was wellicht gebruikt voor het spelen in online casino’s). Naar mijn mening moeten alle mogelijke scenarios nagetrokken worden. Twee belangrijke daarvan zijn: 1. Het moet onderzocht worden of Micha Romijn geld ontving in de ruil voor het gebruik van zijn ID of 2. Is (de echte) Micha Romijn een slachtoffer van ID diefstal en fraude? Als het tweede het geval is, waarom was niets hiervan dan op het nieuws (nieuws op wat voor wijze dan ook), waarom werd er dan niets van dit alles met overtuigend bewijs naar mij of andere journalisten gestuurd of gecommuniceerd? Ik had immers een grote ophef over het feit gemaakt dat ik zomaar complete IDs van andere mensen in mijn mailbox gedropt kreeg, ik had erover getweet met de plaatjes die ik niet eens vervaagd had. Maar nog meer natuurlijk: ik had die ID plaatjes op mijn WordPress, voor de ogen van de hele wereld, gepubliceerd.
Rachid is een andere betrokken persoon. Ik ontving zelfs een email van mijn goede vriend Jan Willem Nienhuys van Skepsis.nl, omdat Rachid blijkbaar tevergeefs met mij in contact had proberen te komen (?) en een poging via Jan Willem Nienhuys waagde. Deze Rachid lijkt iemand te zijn die tamelijk nauwe banden heeft met de club Robbert, Stan en Alan en zoals het er uitziet, heeft hij als het ware op de hele zaak meegelift. Robbert van den Broeke beweert in zijn email dat Rachid veel geld heeft ontvangen.
Jan Willem Nienhuys werd gebeld door Rachid
Ik ontving daarop emails van Rachid, maar noem het intuïtie of ervaring, het communiceren met hem voelde meteen al niet goed, het voelde als zinloos en als het spreken met iemand met een verwrongen geest. Er kwam ook overduidelijk niets uit deze hele communicatie en ik brak die dan ook al vrij snel af.
Mails Rachid
En dan is er nog dat gedeelte in Stans audio met en over misdaadjournalist John van den Heuvel. Uit genoemde audio concludeer ik dat Robbert van den Broeke de vuile was heeft buiten gehangen richting John van den Heuvel en deze verteld heeft dat Stan casino’s gehackt heeft. Zoals waarschijnlijk of mogelijk bij u bekend, heeft Van den Heuvel Joran van der Sloot in diens gevangeniscel in Peru opgezocht. En daarmee komen we weer eens mooi full circle, de kring Joran, Stan en Robbert.10
De twee audio files van Leydi Figueroa Uceda die ik via Stan toegezonden kreeg, passen naadloos in het plaatje dat Stan macht heeft of had over Joran en Leydi, want als iemand, en zeker als die persoon in de gevangenis zit of arm is, grote sommen geld van een ander krijgt, zoals deze twee, Joran en Leydi, van Stan10, dan zal die iemand of zullen die ontvangers toch wel sneller genegen zijn “rare dingen” voor hun weldoener te doen.
Verder past dit ook allemaal uitstekend bij Stans vreemde gevoel voor humor en zijn obsessie voor mij.
Om nog een keer terug te keren naar Stans “bekentenisclip”: Stan zegt in deze audio ook dat hij erin geluisd is met dat Casino verhaal, maar dat hij niet gearresteerd was, “Vraag maar aan John van den Heuvel”, en dat dit zou bewijzen dat hij onschuldig is aan het hacken van online casino’s.
Stan had ook al in eerdere emails naar mij gezegd dat hij alle banden met Joran van der Sloot verbroken had. Alan doet overigens dus ook zijn zegje in deze audio:
en beide lijken al dan niet oprecht bang voor Robbert, ze leken te denken, of acteerden zo, dat Robbert een soort sinistere vloek over ze had uitgesproken.
Over Alan heb ik overigens tot dusver niet veel gesproken. De waarheid is dat ik hem mag, net zoals ik Stan mag, maar wat ik niet mag is hun toedekken van fraude en bedrog (Robbert van den Broeke, Joran van der Sloot et cetera gerelateerd). Dit maakt alles extra onbegrijpelijk, ik bedoel: hun jarenlange, zeer actieve deelname aan het maak-de-ander-gek-maar-meestal-niet-op-een-leuke-manier spelletje. Er waren wat zijlijnen met Alan, zoals die keer dat ik op Twitter met hem sprak. Dat liep niet erg bevredigend af en hij delete dat account zelfs. Later, en geheel in lijn met wat Stan vaak deed, ontkende maar tevens bevestigde hij dat hij dat geweest was op Twitter. Ook van hem heb ik emails ontvangen, maar de meeste waren overduidelijk van Stan die zijn mailadres gebruikte. Dat kon ik niet alleen concluderen uit de gebezigde taal, maar Stan sprak in deze emails doodleuk over Alan als hij-persoon. Maar een paar mails van deze Alan-mailbox kwamen wel degelijk van Alan. In zijn emails naar mij was Alan altijd erg vriendelijk en hij reikte oprecht naar mij uit als een persoon onafhankelijk van Stan. Een aantal malen was Alan echter zeer verbolgen over dingen die ik op Twitter gezegd had. Het mag als feit beschouwd worden dat Alan een absolute insider is, aangezien hij dag in dag uit met Stan samenleeft.
Mail van Alan
Mailoverzicht Alans mailbox
De “oude” Stan, 25 december 2018:
Emails sturend via de mailbox van Robbert van den Broeke:
Stan die (weer eens) mailt vanuit de mailbox van Robbert van den Broeke
En, op dezelfde dag:
De “nieuwe” Stan:
Mijn stellige indruk is dat er nog veel meer mensen dan de reeds genoemden betrokken zijn bij de Robbert van den Broeke-Stan Pluijmen-Joran van der Sloot zaak, waaronder mogelijk ook diverse kopstukken uit de Nederlandse en internationale complot- en para-gemeenschap, en dat de casinofraude en parafraude niet de enige twee illegale zaken zijn. Denk maar aan Stans zeldzame koppigheid in het blijven volhouden dat de overblijfselen van Natalee Holloway te vinden zijn in graf nummer 15 op het St. Anna Kerkhof op Aruba. Zelfs Joran van der Sloot noemt dat St. Anna in de clip die Stan via de mailbox van Robbert van den Broeke in mijn schoot dropte: (Ik heb die clip van Engelse ondertiteling voorzien)
Joran van der Sloot praat met Stan Pluijmen over “St. Anna”
In april 2020 ontving ik een uitnodiging van een radio-journalist om over dit alles te praten en Stan kreeg van hem ook een uitnodiging. Maar Stan wil niet, wat hij (alleen) via mij duidelijk liet weten, want hij stuurde er me weer audio’s over:
Stan zegt wat interessante dingen in deze twee audio’s en zeker audio “15”: dat hij het web van leugens waar hij in verzeild is geraakt, haat en dat hij van alle kanten bedreigd wordt, dat het okay is dat ik al zijn audio’s publiceer omdat hij van de waarheid houdt. Hij zegt hierin ook dat hij al een hele opname voor mij gemaakt had, maar deze vervolgens weer gedelete had, omdat hij naar zijn smaak “te eerlijk” was geweest, en meteen vraagt hij zich hardop af of er zoiets bestaat als “te eerlijk”. Opnieuw (dit had hij al een aantal maal gedaan) praat hij over zijn (vroegere) cocaïne- en drankverslaving en zegt dat de audio’s tussen 2018 tot ruwweg (april?) 2020 hierdoor gemiddeld zeker opgenomen waren met een dubbele tong. Hij vraagt ook of ik hem niet voor gek wil zetten en zegt dat hij van me houdt. Hij vervolgt ermee dat hij heus niet denkt dat hij met geld alles kan afkopen. En dat hij geen zin heeft in sensatiejournalistiek over Joran van der Sloot, dat hij er niet bepaald trots op is Jorans vriend te zijn (geweest) en dat de journalist die hem (en mij dus ook) uitnodigde voor die radio-uitzending beslist moet denken dat hij achterlijk is, want anders had hij hem toch niet zo gevraagd. In deze audio kun je verder ook horen dat Stan bezig was iets te zeggen, maar dan opeens zijn zin afbreekt, alsof hij zich realiseert dat hij weer “te eerlijk” aan het worden was.
Volgens mij is dit allemaal nog maar een topje van de ijsberg, en deze indruk krijg ik door de letterlijk duizenden emails en mediabestanden die ik in deze zaak ontvangen heb. Deze “ijsberg” is mijns inziens een vulkaan die al jarenlang vervaarlijk aan het pruttelen is en die eens goed gaat uitbarsten. Mijn persoonlijke hoop is dat deze vulkaanuitbarsting zeer grondig zal zijn en dat de beerput geheel open gaat. Er zullen daarbij veel “verliezers” zijn, maar ook een paar grote winnaars, en ik hoop dat de ouders van Natalee Holloway – die al zoveel jaar recht hebben op de informatie wat er nu echt met hun dochter gebeurd is – bij die tweede groep, van winnaars, zullen behoren. Het is nu (op 30 mei 2020) precies 15 jaar geleden dat zij verdween.
Iets geheel anders om dit mee af te sluiten: tot de dag van vandaag heeft Stan nooit “doorgekregen” wat mijn “geheime verzoek” aan hem is (en nee, dit verzoek gaat geenszins over geld). Ik vroeg iets van/aan Stan en ik zette dat op Twitter, maar het was en is aan hem om dit verzoek helderziend door te krijgen, aangezien ze immers beweren helderziend te zijn. Het verbaasde me dus wel dat ze er niet in slagen te weten wat dit verzoek is, en ja, Stan, mijn geheime verzoek blijft staan.
Stan en mijn “geheime verzoek”
Stan en mijn “geheime verzoek”
Stan en mijn “geheime verzoek”
Edibles
Foto die ik maakte terwijl ik naar Sacramento fietste, april 2020
Green grass of home…
De cannabismarkt is laat 2016 in Californië vrijgegeven, en de snoepjes, cakejes, chocolaatjes, koekjes, pilletjes enzovoort die doordrenkt zijn met cannabis worden “edibles” (“eetwaren”) genoemd. Ik laat dat Engelse woord hier zo staan omdat de Nederlandse vertaling geen equivalent is. Ik begon er midden augustus 2019 mee te experimenteren, hoewel mijn eerste try-out maar een maand duurde. Mijn ex introduceerde de “snoepjes” bij me. Mijn lichaam echter is bepaald niet snel onder de indruk (bleek maar eens weer). Al snel nam ik meer dan de oorspronkelijke hoeveelheid van één a twee “snoepjes” met ieder 5 mg THC en nam al spoedig 35 mg THC tegelijk in, waarmee ik mijn ex meteen ver achter me liet qua hoeveelheid. Wegens deze (enorm) hoge tolerantiegraad van mijn lichaam, doen zich echte trips, zoals mensen ze toch wel standaard voorstellen, met felle kleurtjes en spacey effects, maar zelden voor. Eén trip voelde alsof ik in de onderwatertunnel van Seaworld was (mij zeer welbekend uit Scheveningen). Op dat moment had ik er grote moeite mee me te herinneren waar ik me op dat moment echt bevond (in mijn slaapkamer in Davis) en ik probeerde me dapper, hoewel toch wel een klein beetje bang, aan te passen aan de nieuwe situatie. Zo hing-gleed ik in die “groene tunnel”, dit duurde ongeveer anderhalf uur.
Het belangrijkste effect van de edibles is dat ik weer slaap. En dat ik me over het algemeen wat opgeruimder en een stukje vrolijker voel, een beetje meer als mijn oude, meer krachtige zelf. Ik ben van opvatting dat alles in je geest op chemische wijze in je lichaam weerspiegeld wordt, en soms denk ik wel eens dat ik in toenemende mate de “blije verbindingen” in mijn hersenen ontbeer, een feit dat gecompenseerd wordt door het geestverruimende effect van cannabis.
In voorgaande blogs vertelde ik over mijn toch ernstige slaapproblemen, die ik eigenlijk altijd al in mindere of meerdere mate had, maar die zijn op dit moment wel zo goed als opgelost, dat wil zeggen: de scherpste kantjes zijn er wel vanaf. Ik slaap weer, ofschoon ik altijd wel een lichte slaper zal blijven. In feite heb ik al zoveel bijgeslapen dat ik bij wijze van spreken al voor een paar jaar ingehaald heb. Na het een maand uitproberen van de edibles, dacht ik er definitief mee te stoppen, omdat het er warempel toch echt op leek dat mijn lichaam en geest niet geschikt zijn om high te raken. Maar misschien ben ik al op een natuurlijke high. Mijn nachtleven is altijd zeer intens geweest, denk maar aan mijn levenslange, zeer frequente ervaringen met heldere en intense dromen en uittredingen/uittredingservaringen. Opvallend hierbij is dat ik zodra ik edibles gebruik, juist niet mijn dromen en uittredingen/uittredingservaringen onthoud, hoewel ik wel weet dat ik ze gehad heb. Dat weet ik door de kort opduikende beelden en herinneringen die vliegensvlug weer onder de bewustzijnsgrens wegduiken. Zodra ik dan weer stop met de edibles, keren de herinneringen aan dromen en uittredingen terug als vanouds, meestal dezelfde nacht nog dat ik niets snoep.
Maar op 1 maart, 2020 waagde ik het er toch weer op. Iets in me kwam opeens weer met het idee en ik verlangde ook wel naar wat afleiding. Ik was al op zoek naar die afleiding voordat de Corona Virus ziekte officieel tot pandemie werd uitgeroepen op 11 maart 2020.
Onmiddellijk begaf ik me op een gebied dat ik inmiddels een beetje al te goed van mezelf ken, namelijk het niet kennen van mijn grenzen en het mateloos zijn, want ik nam in plaats van de 35 mg THC van het vorige jaar (dat echt al aan de “heel veel!” kant zat), nu onmiddellijk 50 mg THC in. Daarop beleefde ik een indrukwekkend avontuur met Rob en de leeuwen, want de Rob meerling-leeuw die ik in mijn armen had, bleek opeens levensechte mannelijke geslachtskenmerken en eigenschappen te hebben.
Blakend van zelfvertrouwen herhaalde ik die hoeveelheid vier dagen later, en, moest ik de eerste keer met die 50 mg THC twee uur wachten voordat er iets gebeurde, dit keer sloeg het cannabis opperwezen al heel snel toe (een signaal dat ik inmiddels heb leren kennen als zijnde het signaal dat je ook snel in een gevarenzone kan belanden, dan wel: al aan het belanden bent). Iets ging er vrijwel meteen ontstellend en schokkend fout.
Een hersenrollercoaster from Hell nam me mee op een extreem zenuwtergende achtbaanrit onder een toenemend geraas en het opvoeren van beeldmonsters die bestonden uit verwrongen gezichten en rare en nare types die in een toenemend tempo voor mijn geestesoog begonnen te verschijnen. Het gevoel in stukken uiteen te vallen nam bezit van me. Vooral het gevoel dat alle lichaamsdelen niet meer met elkaar verbonden waren, en dat ik een soort samengestelde puzzel was waarvan nu alle stukken los lagen, was allesoverheersend (dit dislocatiegevoel is een veel voorkomende bij cannabis gebruik). Een mijns inziens treffende vergelijking van een cannabis overdosis is het terecht komen in een maalstroom en het onder water meegesleurd worden waarbij je niets meer kunt uithalen. Ik heb eens een bijna-verdrinking meegemaakt in Scheveningen, dus ik ken de sensatie.
Het werd zelfs zo erg dat ik mezelf diverse keren moest tegenhouden om hulp te gaan inroepen dan wel om een ambulance te bellen. Ik heb hier ook via mijn ex over gehoord, en je leest het ook in artikelen over cannabis, er zijn veel mensen die daadwerkelijk met een overdosis in het ziekenhuis belanden, zelf gegaan of erheen gebracht door vrienden of familie. Zelf had ik nooit naar het ziekenhuis kunnen gaan, ik was veel te ver heen, en ik wilde en kon nog niet eens naar de badkamer gaan, slechts een paar luttele meters verderop, mijn huisgenoten waren thuis en die afgang wilde ik mezelf besparen. Ik slaagde erin deze hellegang in mijn eentje te doorstaan, maar echt maar ternauwernood, slechts nog hangend aan een laatste draadje van ongelooflijke stijfkoppige wilskracht dat ik mezelf niet voor gek wenste te zetten. Ik ben oprecht mijn hele leven nog nooit zo ziek van iets geweest.
Mijn brein was in een draaimolen from Hell beland, met een duizendvoudig gekrakeel, ik hoorde oorverdovende percussie-instrumenten die naar het leek op slechts een zeer kleine afstand van mijn gezicht bediend werden. Ik had zelfs extreme geursensaties, maar zo gek als het klinkt, zonder enige specifieke of te benoemen geur, als het ware uit het niets verschijnend en recht onder mijn neus opdoemend als een geurwolk, een zwarte-magie truc par excellence van het brein, en dit alles maakte elk verlossend inslapen onmogelijk. Ik zag vreemde bewegende schaduwen, en mijn ziekelijk heen en weer bewegende lichaam kon niet tot rust komen, mijn ledematen leken niet meer aan mijn lichaam vast te zitten en mijn brein was ook al een los zwevende eenheid. Alles was veel te intens en ik werd zo misselijk van dit alles, ik kon geen meter meer lopen en toen begon het urenlange overgeven.
Toch gaat de grootste kudo in deze ervaring naar de Liefde. Zelfs in mijn allerdonkerste uur was ik me nog steeds bewust van mijn liefde voor Rob en mijn zo gekoesterde meerling-leeuwen en ‘inner-crew” leeuwen die rondom me zaten op mijn bed, zoals altijd. Ik slaagde erin ze buiten de omtrek van mijn ellende te houden, ze bleven veilig en schoon gedurende de gehele beproeving. Ik raakte ze niet aan noch bereikte mijn zwaar uit balans gebrachte inhoud van mijn maag ze.
Ik tolde in mijn hoofd en lichaam, het voelde als een bijna-dood. Er was werkelijk niets dat ik kon doen dan dit uit te zitten, mijn positie varieerde daarbij van zittend naast en tegen mijn bed, en het scheef over mijn bed heen hangen, omdat ik niet in staat was om rechtop te gaan zitten of liggen. Slechts na vele uren begon het effect af te nemen. Jazeker, mijn schaamteloze zelfvertrouwen in dezen, het zomaar weer nemen van 50 mg THC, was dit keer genadeloos afgestraft. Dit was een regelrechte sprong in het ravijn geweest. Het zou kunnen dat een van de vijf THC snoepstrips die ik opgegeten had, verontreinigd was geweest met een veel hogere cannabis hoeveelheid dan officieel aangegeven, maar veel waarschijnlijker is dat ik een gecombineerde “voedselvergiftiging”/cannabis overdosis had. Ik had op hetzelfde moment dat ik de cannabis innam, mijn dagelijkse hoeveel Zyrtec (ook een allergiemedicijn) en drie paracetamols ingenomen (mijn normale hoeveelheid). Ik had dus zeer waarschijnlijk een chemische vergiftiging in mijn bloed veroorzaakt. Het kan verkeren blijkt maar weer, want toen ik laat april 2020 toch weer eens een keer 50 mg THC innam, gebeurde er niets, dus ook geen trip. Ik viel slechts pijlsnel in een diepe slaap, rustend op een bed van dikke, suf makende watten.
De cannabis heeft ook een invloed op mijn eetlust, die is namelijk bij het gebruik van de edibles zeer verminderd en ik ben al flink wat pondjes kwijtgeraakt op deze manier. Toen ik in maart 2020 weer begon met de edibles, was ik mogelijk wel op mijn zwaarste gewicht ooit (ondanks al het fietsen en de sportschool dus), nee, ik voel er weinig voor de richting waarin u nu zou moeten denken met u te delen. Een gegeven dat me niets verbaast omdat het bepaald niet nieuw voor me is, is dat mijn lichaam vaak heel anders reageert dan bekend of gemiddeld. De cannabis veroorzaakt namelijk een sterk afgenomen eetlust bij mij, en geen toename, zoals ik vaak lees in de artikelen die erover gaan, en het gebruik van de edibles veroorzaakt bij mij al helemaal niet The Munchies (vreetbuien) zoals zoveel artikelen beweren. Bij mij doet zich dus kennelijk weer eens een tegengesteld effect voor. Omdat ik in deze periode van het tripsnoep vaak heel snel misselijk dreig te worden, heeft ook dat een invloed op mijn eetgedrag. Dit misselijk worden is dan overigens wel weer een gemiddeld en bekend effect van het consumeren van cannabis. Ook drink ik nog maar heel zelden pure whisky, want dit valt bepaald niet goed als ik cannabisresten in mijn bloed heb, ook dan word ik namelijk heel snel misselijk. Een grote verandering is dus dat ik vele nachten doorslaap en op deze wijze ook niet eens meer de kans krijg te gaan nacht-snacken, een gegeven dat ook voor extra pondjes zorgde. Ik deed dat toch behoorlijk regelmatig, omdat ik ’s nachts vele uren wakker lag.
Met de cannabis snoepjes en tabletjes beland ik ’s ochtends als ik wakker word, dan wel wakker tracht te worden, in een soort semi-coma. In een eerder blog beschreef ik al dat ik sowieso de neiging heb om veel meer dan normaal het contact met mijn lichaam ‘s nachts te verliezen, denk hierbij ook vooral aan mijn uittredingen dan wel uittredingservaringen, maar ook het verlamd raken van mijn ledematen die verkeerd liggen, omdat ik ver weg ben. Met de edibles heb ik soms de grootste moeite om weer verbinding met mijn ledematen te krijgen en de controle terug te winnen, wat er zich concreet in uit, dat ik me een tijdje lang niet kan oprichten in mijn lichaam, laat staan bijvoorbeeld mijn vinger of hand bewegen, terwijl ik dus gewoon bij bewustzijn en wakker ben.
De rem
Iets is op de rem gaan staan en dit wordt weerspiegeld in mijn droom- en astrale leven.
Er trekken twee even sterke krachten van twee kanten aan mij: het besef dat er simpelweg leven na de dood moet zijn, maar ook het skeptische bezwaar dat er daarvoor te weinig bewijs is. Rob had gelijk dat de dromen en uittredingservaringen alleen te weinig bewijs aanleveren. Immers zijn astrale reizigers niet in staat gebleken de geheime cijferreeksen (of woorden) die voor hen op onbereikbare plaatsen worden neergelegd te reproduceren en ze aan de onderzoekers te vertellen.11
Maar de Rob leeuwen-Liefde verbinding levert mij wél bewijs. Robs liefde is extreem voelbaar en robuust, als een fysiek lichaam, en dit is voor mij wel degelijk het bewijs dat er er iets ongelooflijk sterks aan de gang is. Ik heb hier al eerder over verteld: vanaf het moment dat ik mijn lievelingsknuffelhaan verloor, voelde het bijna letterlijk alsof mijn hart uit mijn lichaam gerukt was, ik voelde me compleet leeg en kapot, en alhoewel ik dus jaren zocht naar een plaatsvervanger, slaagde ik daar met geen mogelijkheid in. Geen enkel ander knuffeldier raakte bezield voor me, de Liefde bleef hardnekkig weg. Dit is dus kennelijk niet iets dat je zelf in handen hebt. De magie leek verdwenen, en daarmee leek ik verlaten door de Liefde zelf te zijn. Pas na Robs overgaan in 2014, keerde de Liefde naar me terug, en de leeuwen vullen nu mijn hart met een ongelooflijk grote en extreme liefde, maar alleen omdat Rob dat doet, hij raakt elk van de leeuwen aan, en elke leeuw draagt zijn liefdevolle energie, maar vooral dus de Rob meerling leeuwen (die nog steeds met negen in getal zijn). Ik kon het niet doen, ik was op zoek gegaan, maar was met lege handen teruggekeerd. Iemand anders moest ingrijpen en er was in feite maar één persoon die kón ingrijpen, en dat was Rob.
De tijd verstrijkt en de dingen die boven water komen – veel kudos naar het fantastische Beeld en Geluid (tv-optredens, radio-interviews) – bevestigen dat er inderdaad een “mysterieuze” verbinding tussen Rob en mij bestaat. Dit verhaal vertelt zichzelf, ongeveer elk jaar wordt er een puzzelstukje aan het geheel toegevoegd. Ik leerde Rob voor én na zijn transitie kennen, maar ik leerde hem pas echt goed kennen, hoe hij van dichtbij voelt, zijn warme energie, ná zijn fysieke overlijden. Ik zou hem nou uit miljoenen herkennen, hij heeft zo’n ongelooflijk sterke, aangename, warme en volle energie. Ik zie zijn prachtige Rob gezicht, zijn baardje, zijn volle lippen en zijn betoverende, bedachtzame, onderzoekende, vragende en toegewijde blikken.
We leven écht samen, door middel van gaten in het net van de wetenschap die nog niet gekend of begrepen worden. Ik ben dat nog onbegrepen gebied al een beetje ingewandeld in mijn Kwantumverstrengeling blog. De dagelijkse en nachtelijke Rob-Constantia orgastische uitbarstingen, die exceptioneel en hemels zijn, en onmogelijk om in woorden uit te drukken, zijn nog steeds in full swing. Dit is Realiteit. En ook dit staat boven elke twijfel verheven: we zijn echt een match gemaakt in Heaven-Extreme, we lijken op elkaar, in hoe we leven en denken. Dit is geen toeval en geen kort lot beschoren (dat heb ik/hebben we denk ik trouwens nu al bewezen, zes jaar na Robs overgang), maar breed in de sterren uitgeschreven. Voor altijd. Deze verbinding is in staat elke test van tijd en elke afstand te doorstaan.
Ik citeer de volgende nachtelijke ervaring omdat die me aan het denken zette over de ware aard van ons contact.
Sinds ik mijn bevooroordeelde ideeën over de aard van “astrale ervaringen” heb losgelaten, sta ik open voor nieuwe ideeën over hoe het leven na de dood er nu echt uit kan zien. Ik denk nu dat Rob en ik elkaar spiegelen, een gedachtengang die ik al begon te verkennen in mijn kwantumverstrengeling “uitleg”.
Op 12 april 2020 had ik een curieuze ontmoeting met Rob (en zoals altijd: hoera! als ik hem zie, op wat voor manier dan ook) en zoals zo vaak worden mijn dromen, astrale reizen, of hoe je ze ook wilt noemen, die Rob in de hoofdrol hebben, gekenmerkt door speelsheid, magie en hilarische wendingen.
In het kort, het volgende deed zich voor:
Ik leefde in een tamelijk donker, maar toch heel aardig huis samen met huisgenoten, maar het was niet in Davis. Rob was er ook! Ik was zo blij hem weer te zien! Hij was in zijn middelbare-leeftijd postuur, dus de vollere Rob. Ik toonde het huis en ik zei tegen Rob: “Het liefste zou ik in de schoorsteen wonen!” en ik wees op een soort lichthoek die de schoorsteen was, en die er inderdaad gezellig en warm uitzag. Ik vervolgde met: “Ik wou dat ik veel kleiner was, dan konden jij en ik erin wonen!” Rob liep samen met mij op de schoorsteen af en keek er met onderzoekende blik even in omhoog en zei toen met een vage glimlach op zijn lippen, een beetje alsof hij high was, maar niet extreem, en als het ware een beetje verdoofd: “Nou, dan doen we dat toch!” Ik was extatisch over zijn antwoord en vroeg hem blij: “Echt?!”. Ik pakte zijn hand in de mijne en we liepen verder, zijn hand voelde zoals hij er zelf uitzag: een beetje slap en klam, verdoofd.
We liepen naar de eerste verdieping waar het veel lichter was en een diner gegeven werd, er waren al een behoorlijk aantal mensen aanwezig. Maar de bodem was scheef en de tafels stonde dus ook scheef. Omdat er geen enkele wandelruimte naast de tafels bij de muur was, liepen Rob en ik over de tafels heen, naar onze plaatsen achterin en bij het raam. Echter begon ik per ongeluk-expres van de tafels af te glijden, en toen verloor ik oprecht mijn gehele balans en zeilde terug naar een lager gelegen punt, in mijn glijden allerlei objecten van de tafels meenemend. “Sorry, sorry!” riep ik breeduit lachend. Ik denk dat ik dit deed om Robs aandacht te krijgen en om hem aan het lachen te maken. De sfeer was uitgelaten.
Aanvankelijk begreep ik Robs “verdoofde” staat niet. Nu begin ik te denken dat Rob en ik elkaar echt spiegelen, misschien niet de hele tijd, maar toch vaak. We doen meer dan naar elkaar uitreiken, we vibreren in dezelfde toestand. En dat doen we dus nog steeds, zelfs nu er zich er een geheel universum van afstand tussen ons bevindt en ook dus als niemand ons informeert over de anders toestand of wat die ander aan het doen is. Rob was als het ware wat verdoofd en high in deze gebeurtenis, maar dat was ik zelf ook (ik had immers edibles gegeten in deze tijd en de cannabis kan bovendien vele weken in je bloed blijven). Nu weet ik natuurlijk niet wat voor spul ze aan de andere kant van het universum zoal in hun assortiment voeren, maar ze moeten daar beslist ook iets hebben.😉 Op deze wijze bestaat de ultieme helderziendheid bij gratie van gelijktijdig vibreren, zelfs als er een immense “tussen”ruimte is. Je zou ook kunnen concluderen dat Rob leeft, aangezien ik ook leef. En waar zullen we zijn als ook ik mijn fysieke lichaam definitief verlaat? Dat gaan we zien, mensen. Daar.
Toekomst
“It is by no means an irrational fancy that, in a future existence, we shall look upon what we think our present existence, as a dream.”
― Edgar Allan Poe
“Het is geenszins een irrationele fantasie dat we, in een toekomstig bestaan, dat wat we nu als ons huidige bestaan zien, beschouwen als een droom.”*
― Edgar Allan Poe
* Eigen vertaling
Sinds de scheiding van mijn echtgenoot ben ik mijn voelsprieten wat betreft financiële zaken aan het uitsteken. Via een financiële regeling in de officiële scheidingsregeling had ik recht op wat geld, maar het was niet zo veel. Ik ben aan het kijken naar zaken als aandelen en bitcoin, maar het ziet er toch echt naar uit dat ik een groot wonder nodig ga hebben om uit de financiële onzekerheid te komen. Het enige dat ik diep van binnen waarachtig voel, is dat ik geen restricties wil op mijn vrijheid. Mijn beste talent schijnt mijn freewheeler talent te zijn, en in deze samenleving is dat bijna iets ongehoords. Ik heb wel degelijk diverse werk- en carrièrezaken geprobeerd, maar er was niets dat echt aan me bleef plakken. Ben ik wellicht voorbestemd om zo door het leven te gaan? Sommige mensen bestijgen na het verlaten van de middelbare school meteen de carrièreladder en ze krijgen daarbij ook meteen enthousiast applaus, wat ze weer aanmoedigt om de ingeslagen weg verder te vervolgen en met succes. Ik zoek echter al mijn gehele leven en heb mijn bestemming nog steeds niet gevonden. Ik heb vaker dan gemiddeld naar mijn gevoel verkeerde afslagen gekozen. Het komt op mij over alsof ik nu al helemaal aan de goden ben overgeleverd (wie en waar die ook mogen zijn). Zal mijn eeuwige gelukkige gesternte, dat me tot op heden nog nooit in de steek gelaten heeft, me toch eindelijk in de steek laten? We zullen zien.
De tijd verstrijkt in een alarmerend tempo, zeker als je kijkt naar gezinnen met jonge kinderen en hoe snel die opgroeien. Deze kinderen, die zo snel groot worden, zijn de spiegels van je eigen leeftijd die, schijnbaar in grote haast, naar de hogere nummers aan het gaan is. Het uur van de waarheid komt dichterbij. Zoals al eerder vermeld wil ik namelijk niet oud worden. Dit houdt me vrijwel elke dag bezig, hoe zichzelf relatief pijnloos van dit fysieke lichaam los te maken? Er lijkt geen eenvoudig antwoord te bestaan. Er is nog steeds wat tijd over, maar de klok tikt elke dag een beetje luider.
Rob Nanninga quotes
Rob Nanninga, Parariteiten
Rob Nanninga, FOK onderschrift bij zijn pseudoniem “Parameter”
Rob Nanninga, Parariteiten
Rob Nanninga, Parariteiten
Rob Nanninga, Parariteiten
Rob Nanninga, FOK onderschrift bij zijn pseudoniem “Parameter”
Rob Nanninga, FOK onderschrift bij zijn pseudoniem “Parameter”
Rob Nanninga, Parariteiten
Rob Nanninga, Parariteiten
Rob Nanninga, email naar Constantia
Rob Nanninga, Parariteiten
Rob Nanninga, Parariteiten
Rob Nanninga, Parariteiten
Rob Nanninga, Parariteiten
Rob Nanninga, email Constantia naar Rob
Rob Nanninga, email naar Constantia
Rob Nanninga, Parariteiten
Galerij 2020
Voetnoten
[1] Zie ook de fotopagina op mijn persoonlijke website en deze YouTube clip. Mijn ex was degene die filmde. Hij gaf me een gratis SkyDive ticket omdat hij een enthousiaste skydiver is.
[2] Zie in het gedeelte “Let’s get physical”: Onder de paraplu van “Let’s get physical” kan ik het volgende nog scharen: er speelt voor mij verder één opvallende zaak in Davis, iets wat nu al weer jaren gaande is. Ik ben van mening dat als er zoiets als een vorig leven bestaat – of kan ik vanaf nu beter spreken over tijdloos leven? – ik de man “gevonden” heb die mij in een (vorig) leven, als meisje van ongeveer zestien jaar oud, vermoord heeft […] Ik wilde het toch melden.”
[6] Zijn draai naar complottheorieën over het Corona Virus bleven niet onopgemerkt en werd door diverse media opgepikt.NRCGeenStijl Noemenswaardig is het feit dat slechts een fractie van de mensen die op de Geen Stijl YouTube clip reageerden, weten wie hij is, sommige mensen daar lijken zelfs te denken dat het interview met Robbert in scene is gezet dan wel dat Robbert een ingehuurde acteur is. Het zou ook kunnen dat ze hem niet herkennen, want hij is inderdaad gigantisch veel veranderd qua uiterlijk. Van den Broeke kreeg nog veel meer publiciteit in mei 2020, toen hij werd geïnterviewd door Ybeltje Berckmoes die in dienst was bij de aspirant-omroep “Ongehoord Nederland”, terwijl hij Pim Fortuyn “channelde” die op 6 mei 2002 door Volkert de Graaf vermoord werd. Zowel de aspirant-omroep als Robbert werden onmiddellijk na de uitzending bedolven onder de negatieve kritiek en woede.
“Ik zie je als het moet vanuit de andere kant van het universum en ook met mijn ogen dicht” – Constantia Oomen in een email naar Rob Nanninga, Jan 29, 2013, 10:10 PM
Dit blog bijt de spits af met een specifieke iPhone 7+ Live foto zoals ik die maakte op 21 november 2018 in “Davis-Ivy Town”. Ik ontdekte de foto pas op 31 mei 2019, jawel, precies 5 jaar en één dag na Rob Nanninga’s overlijden op 30 mei 2014. Ik heb de foto voor meer dan een half jaar over het hoofd gezien.
“Davis- Ivy Town”
Rob Lion Young, November 21, 2018, 5.58 PM
The iPhone7+ Live Photo
Zowel mijn iPhone 7+ als mijn iPad Air 2 (maar vreemd genoeg niet mijn MacBook Pro) blijven mijn woonplaats Davis koppig “Davis – Ivy Town” noemen. Toen ik dit eindelijk eens een keer opzocht (ik weet niet waarom ik dit pas zo laat deed), maakte de informatie die ik vond me aan het glimlachen, aangezien blijkbaar twee van mijn drie Apple machientjes collaboreren dan wel flirten met het gedachtegoed dat ik in mijn vorige Leeuwenharten blogs heb opgevoerd, en dat steeds meer in een bepaalde richting begint te sturen: het bestaan van parallelle werelden, multiversum en Another Davis (een concept dat ik lanceerde🚀), aangezien Ivy Town “een fictieve stad in het DC universum” betekent.
Nou, dat wil zeggen, pas bij het voltooien van de Engelse versie van dit blog, dat ik als eerste schreef, ontdekte ik dat waarachtig ik in het blok “Ivy-Town” in Davis woon. Ik ben overigens niet verhuisd en woon al op hetzelfde adres in Davis sinds oktober 2011. Ik heb sinds de echtscheiding nog steeds twee roommates en sinds augustus 2019 zijn dat twee mannen, de een werkt voor de labor rights union en de ander is een PhD kandidaat. Over Ivy-Town is zelfs een aparte pagina in “mijn” eigen Davis Wiki. Wie heeft er collaboratie van Apple devices nodig voor het ondersteunen van het gedachtegoed, als men daadwerkelijk het gedachtegoed leeft?
“Ivy Town”
Davis – Ivy Town
Aanvankelijk dacht ik dat ik zelf een filtereffect aangebracht had in de foto, zoals ik immers wel vaker doe, en dat ik de betreffende handeling vergeten was, maar de compositie van de foto vond ik raadselachtig en leek niet op de filtereffecten die ik de revue heb zien passeren. Ik swipe-te terug in mijn telefoon en zag toen dat de foto een originele, onbewerkte Live photo was, zoals ik die op de eerste van de twee dagen van mijn Woodland Sleep Research avond had gemaakt. De foto’s die volgen op deze foto zijn allemaal foto’s die ik maakte in het onderzoekscentrum en de foto die eraan vooraf gaat, is eveneens een Live foto van Rob Lion Young. Ik heb de foto hier tot een .JPG moeten converteren, aangezien ook WordPress nog steeds geen .HEIC foto’s (= Live foto’s) accepteert.
De foto’s laten Rob Lion Young zien, zoals hij op de passagiersstoel van mijn Honda zit, als geplande bedpartner voor het Woodland Sleep Research Center. Hij zat op mijn bedkussen dat gewikkeld was in een rode handdoek. De foto moet van buitenaf de auto gemaakt zijn, want op deze manier is de compositie goed te begrijpen, behalve het papierachtige, oplichtende object onder het dashboard van de auto (?) dat ik niet geheel kan duiden. Voor mijn gevoel gaat er een sterk kosmisch, lanceeridee van de foto uit. Rob Lion Young lijkt wel van links naar rechts te glijden in de avondduisternis, verlicht door de glinstering van het autoglas en het licht dat van buiten naar binnen valt…
Aangezien er slechts zeven foto’s voor de hier beschreven fotoreeks in mijn iPhone te vinden zijn, moet ik de fotogalerij kort voor november 2018 opgeschoond hebben. De eenzame zeven foto’s bestaan uit drie foto’s van parende leeuwen, een paar selfies, een foto van een kip die ik maakte bij de UC Davis Domes gedurende een van mijn fietstochten en een Strava kaart van de fiets-artiest Stephen Lund die in maart 2018 een beeld van een uil-fietsroute creëerde, en deze datum werd trouw zo opgepikt door mijn iPhone.
De zeven foto’s geven een aardige samenvatting van mijn huidige leven dat immers bestaat uit het beminnen van leeuw Rob Nanninga, vogels, fietsen, Strava en mezelf natuurlijk. Mijn iPhone heeft de nog aanwezige plaatjes chronologisch gerangschikt, met behulp van de Exif -metadata.
Constantia’s iPhone, eerste zeven foto’s
Constantia’s iPhone, eerste zeven foto’s
Constantia’s iPhone, eerste zeven foto’s
In de bevreemdende en betoverende compositie van de foto zie ik de penseelbeweging van magie, Robs magie!
Kwantumverstrengeling
Voor nog meer magisch realisme dat zich in 2019 spontaan aanbood, ga ik naar het tweede deeltje van dit blog: Kwantumverstrengeling. Tegenwoordig is de Google News app mijn nieuwe, standaard nieuwsjongen en je kunt gerust stellen dat Google ook dit niet onverdienstelijk doet. Gebaseerd op je eigen voorkeuren wordt er 24/7 een fraaie, internationale keur aan artikelen aangeleverd, waarvan de inhoud op niveau is, dus zeker niet alleen boulevard gehalte, en met ruimschoots wetenschappelijke prikkelingen. Zo krijg ik sinds juli 2019 met enige regelmaat artikelen aangeleverd over kwantumverstrengeling. Veel van deze artikelen komen met de vermeende eerste foto van kwantumverstrengeling:
In 1993, na het behalen van mijn Doctoraal cum laude in de Duitse Taal en Letterkunde, had ik het plan opgevat om ook nog een PhD te doen aan dezelfde Duitse afdeling binnen de Universiteit Utrecht. Het onderwerp dat ik daarvoor in gedachten had, was: Verschlungenheit; verstrengeling: het begrijpen van de menselijke geschiedenis door middel van alle denkbare kunstvormen (inclusief literatuur). “Verschlungenheit” is een niet vaak gebruikte Duitse term voor verstrengeling in het algemeen, maar het is wel het woord dat ik erg mooi vind en prefereer boven de meer gangbare Duitse woorden als “Verschränkung” en “Verstrickung”.
Het woord “Verschlungenheit” werd door Peter Weiss gebruikt in zijn Titanenwerk “Die Ästhetik des Widerstands“. Verschlungenheit drukt uit dat zaken zo met elkaar verweven zijn dat je eigenlijk nauwelijks nog kunt zeggen of vaststellen waar de een ophoudt en de ander begint. Voor mijn gevoel drukt de Duitse uitspraak van het woord zijn inhoud perfect uit, je ziet, als je het woord op zijn goed-Duits uitspreekt, als het ware de organische welvingen al voor je verschijnen. De mond opent met de eenvoudige “Ver” uitspraak, en wat dan volgt kun je het beste omschrijven als een mini windtornado, die, uitgesproken zonder trilling van de stembanden, alle klanken samenvoegt met de “Schlu…” reeks. Het is de beroemde, typische Duitse, “aangeblazen” Sch-klank, ook wel “Stemloze postveolaire fricatief” genoemd.
De uitspraak-sprong van de “Sch” mini windtornado in de “zware en diepe” /uː/ klank (plus het -heit achtervoegsel) bevestigt mijns inziens het idee van het bewegen en springen in iets, waarop “(klank)deeltjes” worden samengevoegd die vervolgens resoneren in eenheid.
Die Verschlungenheit 🖇️🔗⚕️☯️🧬
Peter Weiss gebruikte dit woord in letterlijke zin om schilderijen en sculpturen te beschrijven waarin figuren te zien zijn, die bijna organisch in elkaar lijken over te vloeien. Maar het verstrengelings-concept wekte ook op een figuurlijke manier Peter Weiss’ aandacht. Hij was van mening dat de menselijke geschiedenis via kunst authentiek, realistisch doorvoeld en echt begrepen kan worden, juist omdat mensen op een tijdloze wijze met elkaar verstrengeld zijn. Dit tijdloze karakter van de verstrengeling maakt het mogelijk je op een betrouwbare manier te verenen met historische gebeurtenissen, ook als ze voor jou in een ver verleden liggen.
Constantia Maria Oomen, doctoraal these, “Verschlungenheit” van geschiedenis en kunst, een Leitmotiv
Het plan dat ik al in gang had gezet – ik had zelfs al Helmut Lethen geëngageerd als PhD begeleider – gaf ik slechts na een paar maanden al weer op, ik had immers al zo lang gestudeerd en kon het niet meer opbrengen, nog vier jaar langer. Maar ik wilde dit hier wel noemen, omdat het verstrengelings-fenomeen, maar dan op een meer literaire, kunstzinnige manier, dus al vroeg mijn interesse had gewekt.
Snertdeeltjes!
Snertdeeltjes
Nota bene: Alle mogelijke foutjes in de onderstaande verwoording kunnen opgezocht worden in een gecorrigeerde andere wereld-versie van mij.
In de wereld van het mysterieuze, het onverwachte, dat niemand eigenlijk echt snapt, proberen knappe denkers grip te krijgen op het wellicht ongrijpbare: die kleine snertdeeltjes, die – diepe zucht! – ook maar wat lijken te doen. Welkom in de wereld van de kwantummechanica! Het is dezelfde kwantummechanica die de verstrengelde kwantumdeeltjes op het spoor kwam, de schijnbaaronmogelijke, maar oh zo daadwerkelijke!, romance tussen twee schijnbaar (geen snoer) onverbonden deeltjes die hun richting (naar boven, naar onder) op elkaar afstemmen, onmiddellijk en automatisch, op welke afstand dan ook.
Zonder enige aanspraak te willen doen op een uitvoerig begrip van het hele natuurkundige idee1 van kwantumverstrengeling (voor mij zijn alle concepten van verstrengeling met elkaar verstrengeld), word ik alleen al door de simpele definitie geprikkeld, maar ook de vermeende foto doet iets. Ik weet gewoon dat Rob Nanninga en ik verbonden waren en zijn; misschien verbonden zoals de deeltjes die hun “lot” op een onmiddellijkewijze delen, over welke lange afstand dus ook, dus veel “sneller” dan de snelheid van licht, als je in dit geval al/nog over snelheid kunt spreken. Over deze mysterieuze kwantumverstrengeling breken wetenschappers nog steeds hun hoofd.
Misschien herinnert u zich aan de zin die ik in voorgaande blogs al een paar keer citeerde, die ik ooit eens aan Rob schreef: “Ik zie je als het moet vanuit de andere kant van het universum en ook met mijn ogen dicht”. “De wetenschap” zou zeggen dat dít onmogelijk is, niet waar? Maar dít is nu precies wat ik bedoel. Ja, skeptici, jullie hebben gelijk!, sommige dingen kúnnen gewoon niet kloppen, maar wacht eens even, verdraaid, ze kloppen dus wél! Rob is nu dat deeltje “in de andere kamer”, en het lijkt onmogelijk dat hij en ik echt met elkaar verbonden zijn, en meer dan dat: een exact gesynchroniseerd lot delen, maar toch denk ik dat we dat echt zijn en doen.
Het “Kiekeboe!-universum” van Niels Bohr (Rob-Bor, anyone?) dat in mijn eigen woorden versimpeld stelt dat het universum alleen zinvol meetbaar is voor de waarnemer die het op dat moment waarneemt, en dat het als het ware (…) niet eens bestaat als er geen waarnemer is om het waar te nemen2, versus het “no-nonsense” lokaal-realisme universum van Albert Einstein die poneert dat het universum hoe dan ook bestaat en wel in logische en permanente aanwezigheid van objecten en agerend in snelheden niet sneller dan de snelheid van het licht staan in 2019 weer in de spotlights die ze verdienen. Ze nemen mee op hun sleeptouw de serieuze overweging dat er zoiets als Superposition bestaat: het bestaan van mogelijkheden tegelijkertijd, zoals de kat die zowel dood is als leeft bij gratie van de waarnemer, in het gedachte-experiment van Schrödinger. Bohr stelde dat los van de waarnemer alle mogelijkheden tegelijk bestaan, en zo ook meerdere tijden tegelijkertijd, en dat informatie zo inderdaad sneller kan reizen dan de lichtsnelheid, waarbij Einsteins sprekende term “Spooky action at a distance” gangbaar werd. Het zou de waarnemer zijn die door zijn waarneming de taart op één bepaald punt aansnijdt en daarmee de superpositie van alles tegelijk (de hele taart) doorbreekt, daarmee de ineenstorting van de golffunctie (taart) veroorzakend. Poef!, de taart als geheel is weg en men ziet en meet alleen nog maar het deel dat men er zojuist uitgesneden heeft.
Dit beeld druist tegen Einsteins versie in dat deeltjes alleen met elkaar verbonden zijn door de informatie die ze vanaf het begin al bij zich droegen toen ze samen ontstonden/geschapen werden, die uitwisseling tussen de twee überhaupt overbodig maakt, dus er zou niets “spookachtigs” zijn aan het feit dat ze met elkaar verbonden zijn noch hun vermeende invloed op elkaar. Hun acties zouden gewoon uit hun eigen eigenschappen komen die net als een eeneiige tweeling met elkaar verbonden zijn. Er wordt ook gesuggereerd dat de twee zogenaamd, vermeend of verondersteld “spookachtig” met elkaar interfererende deeltjes – is de een spin up, dan de ander standaard spin down – in feite een en hetzelfde object zijn, dat ze dus dezelfde kwantumeenheid zijn.
Ik stop hier al met de “uitleg”. Hoe meer ik lees en bekijk over kwantummechanica, kwantumverstrengeling, multiversum en vele-werelden theorie, hoe groter mijn verwarring wordt. Dit is werkelijk en zeker op dit punt niet aan mij om dit uit te breiden. Maar de mijns inziens zeer opmerkelijke zin die ik aan Rob schreef en die zo treffend is of lijkt met de ideeën van kwantumverstrengeling wil ik met een gele markeerstift en een uitroepteken aanhalen.3
Nieuwe mediabestanden!
Op zondag 28 juli 2019 gebeurde er weer iets magisch. In de heel vroege ochtend was ik weer eens eindeloos op mijn iPad aan het turen en op ingeving klikte ik opeens de Beeld en Geluid bladwijzer aan die ik in 2018 gemaakt had, terwijl ik Rob Nanninga media files bij hen aan het bestellen was. Al heel snel ontdekte ik drie nieuwe mediabestanden met Rob, twee tv-shows en één radioprogramma. Hoe kon dit? Had ik deze drie over het hoofd gezien in 2018? Dit leek echter behoorlijk onwaarschijnlijk, aangezien ik in dat jaar niet minder gedreven was dan nu om mediabestanden te vinden. Dankzij de nu gedigitaliseerde en fabuleuze Beeld en Geluid dat precies in 2018 (toeval!) hun transitie naar online bestellen had gemaakt door middel van download links, in plaats van het per post versturen van hardcopies (dvds, cds), had ik twee van de drie nieuwe, maar heel oude bestanden binnen een paar dagen al tot mijn beschikking: twee tv-shows die Rob gedaan had, een samen met Jan Willem Nienhuys. Dit keer werd het geheel niet vertraagd door een prijzige en noodzakelijke internationale money order bij de Wellsfargo bank, en het daarop wekenlang wachten op de ontvangst, nee, dit keer was het zo gepiept. Ik kon betalen met een kredietkaart en al na een kwartiertje ontving ik de download-links. Het derde mediabestand (alleen audio) was op dit moment niet aan te schaffen. Ik stuurde een mail om te vragen of ze misschien hun website data hadden uitgebreid, omdat ik nu dus opeens drie extra bestanden met Rob Nanninga had gevonden, maar op die mail heb ik (nog) geen antwoord gekregen.
De twee opgedoken mediabestanden zijn bepaald niet de geringste! Raadt u het al? Inderdaad, een van de twee is de uitzending waarin Rob zijn blauwe jasje draagt, zoals op de foto van hemzelf die hij mij stuurde, de allereerste foto waarmee deze Leeuwenharten blogs beginnen!
GEVONDEN! Rob Nanninga in zijn blauwe jasje!
Op 22 juli 2019 had ik besloten een vervroegd en officieel Leeuwenhart blog-deel te publiceren, omdat er tijdens het werken aan een nieuwe leeuwen-foto-galerij spontaan begeleidende tekst begon op te wellen die ik relevant vond en die ik niet nog een half jaar wilde laten liggen. En een week later kwamen er dus opeens en zomaar twee nieuwe, en inmiddels al oh zo dierbare, videoclips met een Rob in zijn dertiger jaren spontaan naar me toegevlogen. Dit deel 7 vind ik dus zelf wel heel onverwacht. Onverwacht en door middel van de opgedoken bestanden voorzien van een welwillende leeuwen-glimlach.
Ik wacht nog even met een update over mijn persoonlijke leven en de astrale en verwante ervaringen met Rob en de leeuwen in 2019. Als Leeuwenharten Deel VIII in de sterren staat geschreven, dan komt het waarschijnlijk in 2020!
Nou, ik laat u niet langer wachten, hier zijn de aangekondigde twee videoclips en een screenshot selectie die ik maakte aan de hand van deze bewegende beelden:
BEL WERKGROEP WONDEREN! (=alias Rob Nanninga)
BEL WERKGROEP WONDEREN! (=alias Rob Nanninga)
Rob Nanninga, 1988
Rob Nanninga, 1988
Rob Nanninga, 1988
Rob Nanninga, 1988
Rob Nanninga’s boek Parariteiten
Rob Nanninga, 1988
Rob Nanninga, 1988
Rob Nanninga, 1988
Rob Nanninga, 1988
Jan Willem Nienhuys, 1992
Jan Willem Nienhuys, 1992
Jan Willem Nienhuys, 1992
Rob Nanninga, 1992
Rob Nanninga, 1992
Rob Nanninga, 1992
Rob Nanninga, 1992
Rob Nanninga, 1992
Rob Nanninga, 1992
Rob Nanninga, 1992
Rob Nanninga, 1992
Rob Nanninga, 1992
Rob Nanninga, 1992
Rob Nanninga, 1992
Rob Nanninga, 1992
Rob Nanninga, 1992
Rob Nanninga, 1992
Rob Nanninga, 1992
Rob Nanninga, 1992
Rob Nanninga, 1992
Wetenschappelijke pendelproef
Rob Nanninga, 1992
Rob Nanninga, 1992
Rob Nanninga, 1992
Rob Nanninga, 1992
Rob Nanninga, 1992
Rob Nanninga, 1992
Rob Nanninga, 1992
Ruimte en Kwantumverstrengeling galerij
En nu, voor mij zeker van net zo dierbare inhoud, springen de leeuwen naar de nieuwe Rob Nanninga Leeuwengalerij, die dit keer als focuspunt de Kosmos en (Kwantum)verstrengeling heeft:
De Rob Nanninga Leeuwen Negenling, 14 juli, 2019: Jealous, Peace Bor, Young, Robust, Most Male, Rockstar, Full, Magician, Hungry. Ze arriveerden in deze chronologische volgorde.
Rob Lion Young op de terugweg van het Sleep Research Center in Woodland in de vroege ochtend
Rob Magician Lion die me gezelschap houdt op mijn tweede tripje naar het Woodland Sleep Research Center
Rob Magician Lion die me gezelschap houdt op mijn tweede tripje naar het Woodland Sleep Research Center
Deze foto nam ik buiten bij Get Fit, Davis. Kijk goed, ik zie Rob Nanninga’s gezicht doorkomen, u ook?
Hier is een toelichting aan de orde. Ik nam deze foto van de situatie die ontstaan was nadat ik woest kleren uit mijn op dat moment nog niet gereorganiseerde, chaotische garderobekast aan het trekken was, op zoek naar een speciaal stuk dat ik wilde dragen en in de berg en kluwen aan kleren niet kon vinden. Een van de uit de kast en in de lucht gelanceerde kledingstukken belandde op Rob Magician Lion, op exact deze wijze. Ik stel mij zo voor dat Rob het kledingstuk een zetje in de lucht gaf om het zo mooi over de leeuw te draperen, met het doel me aan het lachen (en me dus meer ontspannen) te maken. En dat lukte goed! Nota bene: die dag besloot ik het topje te dragen in de foto, dat Rob voor me “uitgekozen” had.
Deze foto maakte ik direct nadat ik het topje van de leeuw afgehaald had.
Jazeker, wat een kitch, maar toch was ik stiekem onder de indruk hoe goed alle negen leeuwen in de lucht pasten na het toepassen van een bepaald filter effect.
De leeuwenmaan van Moeder Natuur, foto die ik maakte vlakbij Lake Solano in Vacaville.
En: Lift-Off!
In het Woodland Sleep Reseacrh Center met Rob Lion Young
De tweede keer in het Woodland Sleep Research Center met Rob Magician Lion
De kerstmutsen traditie is nog steeds springlevend!
Bloemen die groeien bij Get Fit, Davis, en die me doen denken aan lachende leeuwengezichtjes
Ruimteleeuwen…
Ruimteleeuwen…
Ruimteleeuwen…
Rob Nanninga Hungry Lion
Jij Bent De Zon In Mijn Universum
Lift-Off, Rob Magician Lion
Het is Liefde
Rob Nanninga Magician Lion en Constantia
Wie, ik?
Rob Magician Lion, niet geënsceneerd omgeven door kleine boombloempjes die er precies als kleine sterretjes uitzien
Rob Magician Lion, niet geënsceneerd omgeven door kleine boombloempjes die er precies als kleine sterretjes uitzien
Rob Magician Lion, niet geënsceneerd omgeven door kleine boombloempjes die er precies als kleine sterretjes uitzien
Rob Magician Lion, niet geënsceneerd omgeven door kleine boombloempjes die er precies als kleine sterretjes uitzien
Rob Magician Lion, niet geënsceneerd omgeven door kleine boombloempjes die er precies als kleine sterretjes uitzien
Rob Magician Lion, niet geënsceneerd omgeven door kleine boombloempjes die er precies als kleine sterretjes uitzien
Rob Magician Lion, niet geënsceneerd omgeven door kleine boombloempjes die er precies als kleine sterretjes uitzien
Een galaxy aan blauwe plekken. Tijdens het fietsen moest ik zeer abrupt remmen voor een klein meisje dat midden op een parkpad stond. Ik kwam niet eens in haar buurt, maar ik kwam wel in aanraking met mijn stuur en de grond.
Blauwe plekken galaxy
Blauwe plekken galaxy
Je maakt me aan het blozen (Rob Magician Lion)
Rob Robust Lion in de vuurgloed van de California wildfires
Rob Robust Lion in de vuurgloed van de California wildfires
Rob Robust Lion in de vuurgloed van de California wildfires
Ruimteschip van de Liefde
Een roze melkweg van de Liefde
Kwantumverstrengeling
Een roze melkweg van de Liefde
Op liefdeswolken
Rob Nanninga Most Male Lion in het warme Universum
Lift-Off…
Op een morgen in juli 2019 werd ik wakker en vond Rob Full Lion op dusdanige wijze gehuld in het complete Queen-size laken. Aangezien ik dit niet gedaan had, denk ik graag dat dit een van Robs practical jokes was.
Op een morgen in juli 2019 werd ik wakker en vond Rob Full Lion op dusdanige wijze gehuld in het complete Queen-size laken. Aangezien ik dit niet gedaan had, denk ik graag dat dit een van Robs practical jokes was.
Op een morgen in juli 2019 werd ik wakker en vond Rob Full Lion op dusdanige wijze gehuld in het complete Queen-size laken. Aangezien ik dit niet gedaan had, denk ik graag dat dit een van Robs practical jokes was.
Op een morgen in juli 2019 werd ik wakker en vond Rob Full Lion op dusdanige wijze gehuld in het complete Queen-size laken. Aangezien ik dit niet gedaan had, denk ik graag dat dit een van Robs practical jokes was.
Op een morgen in juli 2019 werd ik wakker en vond Rob Full Lion op dusdanige wijze gehuld in het complete Queen-size laken. Aangezien ik dit niet gedaan had, denk ik graag dat dit een van Robs practical jokes was.
Heel klein Rob Nanninga Steiff? leeuwtje dat het Vacaville Leeuwenuniversum verkent
Heel klein Rob Nanninga Steiff? leeuwtje dat het Vacaville Leeuwenuniversum verkent
Heel klein Rob Nanninga Steiff? leeuwtje dat het Vacaville Leeuwenuniversum verkent
Kwantumverstrengeling
Voetnoten
[1] Er zijn aanhangers voor het idee dat kwantumverstrengeling niet alleen uitspraken doet over de natuurkundige wetenschap, maar voor alle wetenschap. Met andere woorden: dat kwantumverstrengeling wel eens actief kan zijn in, dan wel consequenties heeft voor alle takken van wetenschap. Zie ook de aanbevolen links en video’s in voetnoot 3.
[2] Mijn persoonlijke aanvulling bij Bohr’s idee van de invloed van de waarnemer is als volgt: mij treft altijd hoe het werkt als je een boek leest. Je zit na het lezen van een x aantal bladzijden volop in het verhaal, je iet als het ware een film voor je. Als je het boek dan even sluit, dan stopt de “film”. Maar zodra je het boek weer openslaat op de pagina waar je gebleven was, begint de film weer, en wel op het punt waar je gebleven was. En als je het boek op de “verkeerde” pagina openslaat en je begint te lezen, dan begint de “film” waar het boek op dat moment is. Het complete boek bestaat (echter) te allen tijden in zijn geheel. Het boek leeft dus bij gratie van de lezer.
[2] Aanbevolen links en video’s, en het is waarschijnlijk raadzaam ze een paar keer te bekijken. Ook beveel ik deze link aan, die duidelijk aan de video’s verbonden is (ik vond hem zo belangrijk dat ik hem in Internet Archief heb laten bewaren, want deze pagina was daar nog niet opgeslagen: https://www.meetup.com/Quantum-Physics-Discussion-Group/events/238109121)
Plaats: Another Davis, California Datum: Zondag 27 mei 2018 Rob, middelbare leeftijd, en Constantia staan in de keuken in Another Davis. Rob draagt zijn huiselijke schort. Rob zegt: “We gaan koekjes bakken voor je verjaardag.” Constantia: “Maar ik ben niet jarig.” Rob: “Dat weet ik, maar dat maakt niet uit.”
Toen ik op 6 januari 2019 de herkomst van dit nummer ging opzoeken en bij Fred Astaire én deze fantastische clip belandde, wist ik meteen dat ik mijn nieuwe titel voor Leeuwenharten VI had gevonden.
Grappig genoeg was ik op het spoor van het nummer gekomen naar aanleiding van een reply van iemand op een (wetenschappelijk overigens niet geheel correcte) tweet over GELUK: (en ik wil niet veel zeggen, maar kijk naar de kleuren én de steppin‘ lijnen van dit clipje en die van Fred Astaire, synchroniciteit?)
Waarom spreekt mij dit optreden zo aan? Het is wegens de schaamteloze geluksuitbarsting, in beeld gebracht door Fred Astaire die de sterren van de hemel tap-danst. In plaats van Fred Astaire is het nu Rob die mij komt ophalen, voor onze eigen, persoonlijke “Steppin’ Out”!
Dit blog beslaat 2018 en een stukje 2019. 2018 Was het jaar dat op 9 april mijn scheiding van mijn ex officieel werd. Al in het jaar ervoor waren ex en ik ieder onze eigen weg gegaan. Wat gebeurde er in dit jaar? Gedurende het hele jaar volgden er weer een extreme hoeveelheid raptures1 met Rob, vooral mogelijk gemaakt via de allerliefste Rob leeuwen meerling-crew. Nóg meer zelfs dan in 2017. Geteld heb ik de petite morts én meest opvallende orgastische uitbarstingen, die zich regelmatig vaker dan “slechts” een keer per nacht voordoen. Ik vind dat andere woord onpoëtisch, okay, ik ga het nu toch maar vrij gebruiken: orgasme. Die multitude per nacht is overigens niet opgenomen in de tabellen waarin ik alleen de nachten met raptures tel. Gesteld dus dat er inderdaad een afterlife bestaat, kun je wel stellen dat Rob en ik met elkaar door het dak van het universum gaan, als een constant uitbarstende vulkaan. Beter zou ik zeggen: not-so-afterlife, want wat mij betreft is niets aan Rob “after” maar nu (nog steeds). Voor mij wordt het beeld van hiernamaals en “astraal leven” steeds meer verdrongen door een beeld dat ik beter vind, namelijk dat van multiversum en parallelle werelden, meer als gelijktijdige werelden dus. Misschien bestaat er niet zoiets als “na” (en in lijn hiervan: “verleden” en “nu”), maar eerder een “altijd” bestaand leven.
Wat zet de leeuwenharten in vuur en vlam? Moeizaam blijf ik naar woorden zoeken, maar ik denk dat ik deze woorden-queeste moet opgeven, mijn falen hierin erkennen en het feit accepteren dat de brug naar mijn lezer niet wordt gevormd door woorden alleen. Het is eenvoudig niet mogelijk te beschrijven wat er nu al jarenlang gebeurt, sinds het moment dat ik in 2005 Rob virtueel ontmoette, hoe ik het ook beschrijf en welke woorden ik ook gebruik of doelbewust vermijd. Ik kan alleen maar hopen op zéér telepathisch begaafde en invoelzame lezers (nu of ooit), en misschien moet ik me er bij neerleggen dat dit iets voor Rob en mijzelf is, als een Doornroosje die minstens honderd jaar zal slapen zonder ooit gezien of wakker gekust te worden, of als een privé tuin die wel opengesteld is, maar desondanks maar heel weinig bezocht wordt. Deze blogs hebben in ieder geval voor mij een grote waarde: ik koester de vlam.
The soul is a veiled light, neglect it, and it will dim and die. Fuel it with the sacred oil of love and it will burn with an immortal flame. (Sung at the Temples of Ammon-râ)
Another Davis
Voor ik highlights van raptures, uittredingen en verwant geef, ga ik in vogelvlucht over het jaar. Uiterlijk veranderde er zo niet veel in 2018, maar onder die maatschappelijke schil waren er wel degelijk kleine en grote aardverschuivingen gaande. Ik woon al sinds 2011 op hetzelfde adres in Oost-Davis. Ik kreeg geen (nieuwe) baan. Er was wel een wisseling van de wacht wat betreft een van mijn huisgenoten, op dit moment heb ik zowel een mannelijke als een vrouwelijke huisgenoot. Ik had voor het eerst weer een klein beetje contact met mijn twee zussen (F sinds 2018, L sinds 2019). Ook begon mijn moeizame relatie met muziek, zoals verteld in mijn vorige blog, langzamerhand wat te ontspannen en meer zoals de prachtige vlinder van vanouds te worden.
Mede dankzij de magische KDRT Grass Roots radio van Davis die ik in de ether wist te vinden nadat ik op 11 oktober 2018 voor $3.50 een Sony Dream machine in de plaatselijke Thrift store op de kop had getikt, vliegen de tunes weer om me heen. Davis DJs leiden me terug naar Muziekstraat. Dankzij suggesties van YouTube heb ik verder een paar groepen gevonden die mij echt enorm aanspreken, zoals Sonne Hagal en Novemthree. Ik denk niet dat Rob ze kende, maar zeker weten doe ik dat niet. Ik vermoed dat hij ze dik in orde had bevonden en vindt. Mijn muzieksmaak sinds Robs overlijden is echt duidelijk specifieker geworden. Vond ik vroeger doorsnee pop ook vaak heel goed, nu ben ik eigenlijk alleen nog maar in voor de no-main-stream en alternatieve muziek, zoals de (neo) Folk muziek, net zoals Rob dus. Gewone pop en algemeen bekende muziek vind ik nu vaak veel te saai en vlak. Folk muziek is een graag gezien gast op het Davis radiostation, dus het was een kwestie van tijd dat deze schat door mij ontdekt zou worden.
Keer op keer bewijst Davis in Californië zich als een magische plaats. En dat is niet alleen mij opgevallen. Op de Davis Wiki staat iets heel treffends: “Davis, 10 square miles surrounded by reality”; “Davis, tien vierkante mijlen omgeven door de realiteit”. De K-DIRT, 95.7 FM radio van Davis heeft een programmering die in zekere zin onnavolgbaar is, met herhalingen op onverwachte tijdstippen. Zo tunede ik een keer rond half twaalf in de avond in om daar tot mijn opgetogenheid Ruth Chambers haar eerste gekozen fragment van “Alice in Wonderland” te horen voorlezen. Dertien dagen gingen voorbij en ik deed zomaar en op ingeving voor de afwisseling eens de radio in de ochtend om elf uur aan. Wat schetst mijn verbazing: diezelfde Ruth Chambers begint precies op dat moment haar tweede selectie van “Alice in Wonderland” voor te lezen. Alsof het niet een onevenredig aantal dagen en uren later was. Dit is naar mijn mening een wisselwerking tussen het stadje Davis en de personen die een ontvangstation hebben voor deze magie. En magie wil kennelijk bevestigd worden, want tijdens dit tweede deel van “Alice In Wonderland” kreeg ik een berichtje van USPS dat mijn tweede speciale leeuwenring zojuist bezorgd was. Over de eerste magische leeuwenring vertelde ik al eerder.
Misschien is het ook geen toeval dat juist hier in Davis, Californië, zich het magische verhaal van Rob en mij, het Another Davis, afspeelt. Davis bevindt zich ook tussen twee werelden, en staat bekend als magische bubbel, een Snowdome; op anderhalf uur autorijden West ligt San Francisco en op twintig minuten autorijden Oost, de hoofdstad van Californië, Sacramento, en Davis is geheel omgeven door boerenvelden die als het ware een eiland creëren. Het is een wereld op zich, met zijn eigen, magische bestaansrecht.
De Californische zon heeft volgens mij een sterk verhoogde impact op geest én lichaam van mensen die niet in Californië en in een hete-zomer mediterraan klimaat, maar in een gematigd zeeklimaat geboren en getogen zijn. Vergelijk het maar met iemand die geen alcohol gewend is en dan stevig drinkt. Vooral na het urenlang fietsen in de Californische zon voel ik altijd een flinke boost die je misschien best kunt vergelijken met “high” zijn. Zelf heb ik overigens nog steeds nooit cannabis, laat staan hard drugs gebruikt.
Ik denk dat Rob het hier, in het muzikale universiteitsstadje Davis, uitstekend naar zijn zin gehad zou hebben, en het nu ook heeft, vanuit het Another Davis. De getalenteerde blaas- en slaginstrument studenten rondom de bekende Davis Picnic Day vormen een ultieme match met Rob. Toen ik hem een keer links naar mijn “Battle Of The Bands” YouTube clips van Picnic Day stuurde, schreef hij me enthousiast hoe goed hij de gespeelde muziek vond. Zie bijvoorbeeld deze en deze clip.Tegenwoordig upload ik zelfs wel eens iets persoonlijks op YouTube. Ik denk eigenlijk dat zowel Rob als ik hippies zijn. En ja, waar kun je dat beter zijn dan hier in de bakermat van de hippies: Californië.
Met andere woorden, langzaam maar zeker beweeg ik mijn weg terug naar mijn ware zelf dat ik tijdens mijn huwelijk bijna verloren was.
Let’s get physical
In 2018 werd ik geplaagd door fysieke zaken. Dankzij mijn gedegen dagboeknotities is alles betrouwbaar en chronologisch op te zoeken. Het eerste deel van het jaar werd gekenmerkt door zowel langdurige rug- als hielpijn, maar ondanks deze kwalen kon ik gewoon blijven fietsen (dus toch nog kudos voor mijn lichaam!).
In de zomer van 2018 en om precies te zijn: op 8 augustus 2018 liep – of beter gezegd: fietste – ik een rookvergiftiging op. Ik had die ochtend weer een blog over Robbert van den Broeke en Stan (en maten) gepubliceerd en besloot daarna te gaan fietsen, ofschoon Noord-Californië de hele zomer en het hele najaar geteisterd werd door ernstige bosbranden. Schreef ik nog in een vorig Leeuwenharten blog dat ik de brandlucht van Californië zo aantrekkelijk vond, mijn lichaam noteerde dit jaar toch een danig opgetrokken wenkbrauw wat betreft de gevolgen ervan.
Ik fietste weer naar Lake Solano, maar merkte dat de rook dit keer geen gezellige kampvuur rook was, maar een smerige, chemisch zwaar verontreinigde variant, en ja, toen wilde ik snel terug naar huis. Maar dat ging niet. Ik had geen partner meer om even te bellen om me te komen halen. Niet dat ik dit vaak gedaan heb. Ik deed dat in al die jaren slechts een paar keer in overmachtsituaties, zoals een lekke band zonder reparatiespullen en een onderschatte, niet meer fietsbare temperatuur van 46°C. Nee, ik moest op eigen kracht ook weer terug, en dat was nog zo’n twee uur.
De volgende foto is een repost van mijn persoonlijke website, ik maakte deze selfie toen ik bijna een zonnesteek opliep omdat ik in Vacaville fietste in een temperatuur van 46°C, en nee, ik overdrijf niet met het getal:
Ik wond mij tijdens dit terugfietsen buiten evenredig op over een foutje dat ik al nadenkend in het zojuist gepubliceerde blog had ontdekt en dat ik thuis snel wilde verbeteren. Direct na deze fietstocht werd ik weken ziek en met zelfs maandenlange nasleep. Ik kreeg veel last van mijn hoofd, keel en longen. En verder was het weer eens knoepert-heet ’s nachts (en overdag) in deze zomer, dus er volgden weken, maanden van fysiek ongemak, waarin ik mogelijk het begin van Slaapapneu ontwikkelde, waarbij je ademhaling meermaals per nacht stopt terwijl je ligt te slapen. Verscheidene keren overkwam mij dit en werd ik met een volledig gestopte ademhaling wakker, hierna snakkend naar zuurstof. De aanzienlijke last van mijn hoofd (de “ijzeren mist”) waarover ik het al eerder had, bleef ook dit jaar en tot op de dag van vandaag aanhouden. Die “ijzeren mist”, alweer bij gebrek aan een betere omschrijving, is overigens met nadruk niet de bekende vermoeidheidsnevel na te weinig slaap.
Rond het einde van 2018 stopte ik met de energy-drinks die de complete hoeveelheid suiker bevatten en switchte naar de zero en low calorie varianten, waarbij ik echter zorgvuldig alleen die varianten kies die geen aspartaam bevatten, want daar heb ik in het verleden migraine van gekregen. De reden voor de switch was dat de hoeveelheid calorieën (260) per blikje niet goed meer aanvoelde. Paracetamol bleef en blijf ik echter gebruiken, standaard drie tot zes stuks per dag. Toen de gelegenheid zich voordelig aanbood, upgrade ik ook het cafeïne gehalte van mijn energy-drinks:
Om de een of andere reden werd ik standaard om het uur of om de paar uur, en vaak rond 4 uur ’s ochtends wakker, en vooral rond dat tijdstip van 4 uur ’s nachts werd de last in mijn hoofd regelmatig zo groot, dat ik het licht aan moest doen en rechtop moest gaan zitten.
Het volgende zal mogelijk voor een gefronste wenkbrauw zorgen, maar ik vertel het zoals het is. De paracetamol-tabletten met cafeïne ontspannen mijn hoofd juist. Ik neem er standaard drie in als ik naar bed ga, en juist zonder is mijn brein een stuk minder genegen weg te doezelen. Mijn alertheid ’s nachts wijt ik dus niet aan de cafeïne, waar ik bijna immuun voor lijk te zijn qua opwekkend effect; zelfs na het een enkele maal in de avond drinken van energy-drinks met 300 mg cafeïne (plus de inname van drie tabletten paracetamol met cafeïne) kan ik namelijk wel inslapen.
Dat licht aandoen ’s nachts doe ik minimaal één keer per nacht. Het komt nog maar zelden voor dat ik het licht ’s nachts helemaal niet aandoe. Standaard pak ik dan de iPad om me bezig te houden met een ongezonde bezigheid: het afstruinen van Twitter, Wordfeud en het internet. Contacten met Nederland (+ negen uur) kunnen op deze manier natuurlijk wel goed onderhouden worden.
Aangezien mijn vorige blog al op de confessionele toer ging, zal ik dat ook nu voortzetten. Regelmatig word ik zo wanhopig van mijn eigen brein dat maar blijft pieken, dat ik in 2018 een nieuwe methode ben gaan uitproberen: in korte tijd een voor mijn doen stevige hoeveelheid whisky opdrinken, tot ongeveer 200 milliliter per keer. Als u nu denkt dat ik veel plezier heb in verrijken van mijn bloed met vuurwater: nou nee niet bepaald. Ik trek er soms de meest potsierlijke gezichten bij. Waarom ik het dan doe? Letterlijk een no-brainer: om mezelf knock-out te slaan, omdat er echt geen andere optie lijkt te zijn. Meestal doe ik dat in de vroege ochtend tot wel een uitzonderlijke keer 7 uur ’s ochtends, na dus grote delen van de nacht gepiekt te hebben. Het is ergens misschien een geheimtip, want het drinken van pure whisky in de vroege ochtenduren in plaats van ’s avonds zorgt in ieder geval bij mij voor een zuivere en vaak aangename rush. Overigens is nog steeds dé allerbeste ontspanningsmethode: seks met Rob via de Rob leeuwen! Hierna kan ik vrijwel altijd goed en snel inslapen (dan toch weer regelmatig wakker worden is weer een andere zaak).
In Amerika heb ik ook een tijdje het slaaphormoon Melatonine gebruikt dat hier tegen spotprijzen vrij verkrijgbaar is, en dat werkte goed, maar na een aantal maanden gebruik bleef mijn menstruatie uit. Omdat dit nog tijdens mijn huwelijk was, dacht ik: ben ik zwanger? Maar dit kon niet, om redenen die niet besproken dienen te worden. Het bleek al gauw de Melatonine te zijn die mijn hormoonspiegel veranderd had. Toen ik stopte met de Melatonine werd mijn cyclus al snel weer normaal.
Voor u denkt dat ik nu tot alcoholist verworden ben: nee. Dit mezelf knock-out slaan in de vroege ochtenduren doe ik slechts heel af en toe. Pas (2019) deed ik het weer eens, en toen moest ik het de twee dagen lang ontgelden door een fikse migraineaanval. Ik kon geen hap meer eten en drinken, alleen water werd door mijn beledigde lichaam getolereerd. Hierna durfde ik wekenlang helemaal geen whisky meer te drinken. Ik werd al misselijk van het idee. Vooral de nasmaak van whisky vind ik onaangenaam. Een dipsomaniac te worden heeft er bij mij nooit echt ingezeten. Mijn lichaam heeft – of: lijkt te hebben – een sterke tendens naar “gezond”, en straft mij als ik voor mijn doen te vaak of te veel drink. Regelmatig vervloek ik de eigenwijsheid van mijn eigen lichaam. Waar andere mensen in de greep raken van hun ongezonde lichaam (obesitas, alcohol, sigaretten, enzovoort verslaving, of zelfs een ernstige, levensbedreigende ziekte), moet ik steeds maar gehoorzamen aan de ijzeren vuist van mijn lichaam die op tafel slaat en zegt: “Ik ben hier de baas en je zult mij gehoorzamen.” Keer op keer probeer ik mijn lichaam te paaien om niet zo in potentie lang-levend te zijn. Hopelijk slaag ik daar toch nog in. Anders wordt het te zijner tijd tijd voor meer draconische maatregelen, want mijn wens om niet oud te worden, gaat onverminderd sterk door.
Toch lijkt het nog steeds2 alsof ik Robs trekjes onwillekeurig aan het overnemen ben, want ook Rob dronk ’s nachts en in de vroege ochtend wel. Hij mailde mij een keer mededeelzaam de link naar een plaatje van zijn voordelige Duitse alcohol:
Mijn slapen in begin 2019 is een tikkeltje aan de beterende hand, maar ik verwacht in de zomer weer een flink pak slaag onder invloed van temperaturen en wildfires.
Misschien lukt het toch nog om in potentie minder lang-levend te worden, want mijn eetpatroon is een beetje aan verandering onderhevig geraakt sinds 2018. Ik at minder vers fruit en rauwe groentes en ik heb regelmatig ook voorkeur voor snelle, vette kost zoals witte broodjes belegd met royaal margarine en veganistische (dat wel) “ham” plakjes. Door de rookvergiftiging was mijn keel wat versmald, en dat maakte slikken moeizamer. Ik ontwikkelde de neiging te snel te willen doorslikken. Ik vermoed dat Rob deze fastfood neiging ook een poos had en ik zou zulke zaken graag willen natrekken, mits ik daartoe in staat was.
Voor het eerst in mijn leven is mijn bloeddruk wat aan het stijgen en niet meer standaard aan de lage kant, met een honor badge erop gespeld. Daarnaast heb ik last van een, soms pijnlijk, afbladerende opperhuid in de vingertoppen van mijn linkerhand. In mijn rechterhand heb ik ook wel last, maar minder. Daarnaast vertoont de nagel in mijn linker wijsvinger meerdere flinke horizontale, kleurloze ribbels (op mijn meeste andere vingers ook in mindere mate, alle kleurloos, dus niet rood of geel) en valt in. Deze diepe groeven worden ook wel “Lijnen Van Beau” genoemd. Ik wijt het afbladerende opperhuid-probleem aan mijn intense gebruik van de iPad. Schoonhouden en gebruik van een stylus pen werken niet afdoende. Horizontale ribbels in nagels worden veroorzaakt door ernstige schokken in het fysieke dan wel mentale systeem, waardoor de nagelproductie tijdelijk onderbreekt wat tot een verstoring van de eiwitvorming in de nagel leidt. Het lichaam geeft op zo’n moment voorrang aan een andere, meer prangende zaak. Je kunt vaak precies terugzien dat er schokgolven waren, want je lichaam toont het je, en hoe dichterbij het begin van de nagel, hoe recenter het was.
Graag wil ik de lezer herinneren aan mijn astrale ervaring in 2015 met Rob waarin ik zag dat hij “afgekloven vingers” had:
Ik ontdekte dat Robs linkerhand er ernstig aan toe was: zijn vier vingers behalve de duim kleefden aan elkaar en ze waren ernstig afgekloven, als het ware gemarteld.
Overigens weet ik dus niet of Rob daadwerkelijk wat gehavende vingers had, zoals ik nu. Wel weet ik dat hij net als ik de iPhone en iPad zeer intensief gebruikte. Hij stuurde mij op 10 maart 2010 een overzicht van al zijn iPhone apps:
Ik was in het najaar van 2018 voor een kennismaking naar CommuniCare Health Centers in Davis gegaan en ik had Dr. Marci Snodgrass wat gezegd over mijn krakerige stem sinds het fietsen in rook in augustus 2018. Ze had me daarna een doorverwijzing gegeven naar een KNO arts, Dr. Steven Wright. Hij maakte een inwendig filmpje van mijn keel met een mini-cameraatje dat via mijn neusgat ingebracht werd. Hij zag daarop dat er onderaan mijn keel een spastische spier zat en zei dat dit de reden was dat ik op dat moment geen constante Aa kon uitbrengen, mijn Aa was staccato, wat ik ook probeerde. Toen ik wat meer vertelde, en ook over mijn stokkende adem ’s nachts, wilde Wright me naar het Sleep Research Center in Woodland doorverwijzen. Dat vond ik vooral wegens mijn “astrale” achtergrond (uittredingen en verwant ervarend) wel een boeiend idee. Overigens concludeerde dezelfde KNO arts de tweede keer dat ik hem bezocht om de slaapresultaten te bespreken eveneens, dat ik een zweertje in mijn linkerneusgat heb. Elke keer als ik mijn neus snuit, komt daar wel wat bloed bij vrij, soms een hele eruptie, en dit al sinds september 2018.
Aldus toog ik naar Woodland, mét een Rob leeuw. De eerste keer ging ik met Rob Lion Young, de tweede keer met Magician Rob Lion. Wat de mensen in het slaapcentrum van mijn grote, knuffelige bedgezel zouden vinden, nam ik graag voor lief. Maar de bedtechnicus gaf geen krimp. De onderzoeksnacht zou ongeveer nine slaapuren bevatten, van negen uur ’s avonds tot zes uur ’s ochtends. Mijn subtiele protest dat zes uur in de ochtend echt geen goede stoptijd was gezien mijn bijna standaard wakker zijn vaak van circa 4 to 6AM, had natuurlijk geen zin. De slaaptechnicus was immers voor deze uren ingehuurd: hij zou mij instrueren, in en aan de kabels en electrodes leggen en mij vervolgens de gehele nacht nauwkeurig op de infrarood video-camera en via de computerscherm-gegevens in de gaten houden. Amerikanen nemen zoals bekend aansprakelijkheid zeer serieus. De eerste slaapnacht maakte ik het erg bont. Ik sliep van de negen aangeboden slaapuren slechts één uur.
Daarop werd ik weken later gebeld of ik het opnieuw wilde doen, want van slechts een uur aan slaapdata konden de wetenschappers geen banketstaaf-diagrammen bakken. Geheel gedekt door de allergoedkoopste, lees: $0, verzekering hier beschikbaar, MediCal, voor mensen onder een bepaald inkomen zoals ik, toog ik weer naar Woodland. Dit keer kon ik zowaar drie uur en tweeënveertig minuten van de aangeboden negen uur slapen. Juist: weer niet bepaald royaal.
The patient was studied for a total of 483.5 minutes but only slept 221.5 minutes for a reduced sleep efficiency of 45.8%. Sleep onset was slightly long at 33.5 minutes and REM onset was also long at 4 hours and 22 minutes; De patiënt werd bestudeerd voor een totaal van 483,5 minuten maar sliep maar 221,5 minuten wat gelijk staat aan een verminderde slaap rendement van 45,8%. Het begin van de slaap was enigszins laat op 33,5 minuten en het begin van de REM-slaap was eveneens laat na 4 uur en 22 minuten.
Overigens hadden de wetenschappers de resultaten van mijn eerste onderzoeksnacht blijkbaar niet gehad, want de laatste zin in hun verslag luidde:
The increased sleep latency and lighter than normal sleep could be a first night effect of the sleep lab as well; De verhoogde slaaplatentie en lichter dan normale slaap zou ook een eerste nacht effect van het slaaplaboratorium kunnen zijn.
Dit klopt dus niet, want het wás niet mijn eerste nacht daar, maar mijn tweede en ik had dus wel degelijk al “Sleep Research oefening” gehad. Met andere woorden: mijn abnormale slaappatroon was zeker niet alleen een gevolg van het slaaplab.
In gewone mensentaal: ik sliep niet eens de helft van de tijd en ofschoon ik nog redelijk snel een beetje licht sliep (na ruim een half uur) duurde het maar liefst vier uur en tweeëntwintig minuten voor ik aan de diepe REM slaap begon. Als ik nazoek wat als normaal gezien wordt, kom ik uit op REM slaapna een uur en een kwartier tot anderhalf uur, dus zeker niet na vieruur en tweeëntwintig minuten.
Maar dit keer deden ze het ermee. De conclusies bleken niet erg opzienbarend, en ook “astraal” gezien kwam er (natuurlijk?) niets uit, maar dat kan komen omdat ik het achthonderd pagina’s tellende verslag niet opgevraagd heb. De belangrijkste conclusie was:
Abnormal nocturnal polysomnogram because of significant reduced sleep efficiency with significant lighter than normal sleep with insignificant sleep disordered breathing; Abnormaal nachtelijk polysomnogram als gevolg van aanzienlijke verminderde slaap efficiëntie met significant lichter dan de normale slaap met onbeduidende slaap-gestoorde ademhaling
Mijn slaapgrafiek werd als afwijkend beschouwd door een verstoord slaappatroon, maar er werd geen Slaapapneu ontdekt. Dit laatste aspect vind ik zelf niet zo verwonderlijk, aangezien beide slaaponderzoek-nachten in de winter plaatsvonden, met weer schone (rookvrije) en koelere nachten. Als ze me in de zomer getest hadden, en het beste was geweest: bij mij thuis, verwacht ik dat ze wel degelijk de rudimenten van Slaapapneu gevonden hadden.
Ik ervoer iets ongewoons in de tweede onderzoeksnacht. Helemaal tegen het einde begon ik met mijn ogen gesloten lichtflitsen in mijn linkervoorhoofd te zien.
Samengevat heeft het slaaponderzoek mij, afgezien van leuke selfies met lieve Rob leeuwen, niet echt veel nieuws gebracht.
Onder de paraplu van “Let’s get physical” kan ik het volgende nog scharen: er speelt voor mij verder één opvallende zaak in Davis, iets wat nu al weer jaren gaande is. Ik ben van mening dat als er zoiets als een vorig leven bestaat – of kan ik vanaf nu beter spreken over tijdloos leven? – ik de man “gevonden” heb die mij in een (vorig) leven, als meisje van ongeveer zestien jaar oud, vermoord heeft door mijn keel door te snijden. Ik beschreef dit in mijn eerste boek Door het Raam.3 Als u nu denkt dat ik de man weerzinwekkend vind, nee, ik vind hem aardig en uitermate boeiend. Op het moment dat ik dit schrijf, heb ik nog steeds niet met hem gepraat, het is bij wat uitermate geladen groeten gebleven. Maar het gebeuren roept toch krachtige oerreacties via mijn onderbewustzijn op. En het is overduidelijk dat ook de man in kwestie zeer krachtige oergolven ervaart. Wegens het ongoing karakter hiervan kan ik helaas niet in detail treden. Ik wilde het toch melden.
Boevennieuws
Er was in 2018 wel een zeer verrassende turn of events wat betreft de al weer eerder in dit blog, maar ook vorige Leeuwenharten blogs!, genoemde Robbert van den Broeke.4 In augustus 2018, dezelfde maand dat ik zo zeer fysiek gekweld werd door onder andere de rookvergiftiging, werd Robbert van den Broeke voor het eerst op heterdaad op camera betrapt tijdens het trachten de goedgelovige fans op te lichten, en niet door de eerste de beste, maar door bekroond Amerikaans en woonachtig in Californië, filmmaker William Gazecki die al sinds lange tijd huisvriend van de Van den Broeke familie was, en ook in vriendschappelijk contact stond met Robberts grote promotor van naam, Nancy Talbott. Gazecki had grootse Amerika plannen voor Robbert. Oprah en Netflix stonden al onder de sneltoetsen van zijn telefoon.
Rob Nanninga’s én mijn grote “anti-vriend” Robbert van den Broeke werd ernstig in verlegenheid gebracht toen bleek dat Van den Broeke de Live-Capture functie van de iPhone van Apple niet kende, dan wel niet nagecheckt had, want op de Live beelden van de iPhone van Gazecki stonden – for the world to see – de fraudepogingen van Robbert van den Broeke. William was nietsvermoedend met de vruchten van zijn filmnacht met Robbert naar zijn hotel in West-Brabant getogen en schrok zich bijna een (film)rolberoerte toen hij heel geïnteresseerd zijn telefoonbeelden aan het doornemen was. Alles hierover kunt u lezen in mijn blogs, want William Gazecki gaf mij de “exclusieve publicatierechten”. Hier en hier. Hij had mij weten te vinden en contact met mij opgenomen en ik had hem ook al wel een paar keer aan-getweet via Twitter, als reactie op de berichtgeving dat hij een film of een serie ging maken over Robbert.
Dit was voor William Gazecki absoluut dé schok van zijn cinematografische leven en hij besloot onmiddellijk zijn filmplannen met Robbert te staken. Hij lichtte de vertrouwenspersoon van Robbert, zus Madelon, in, pakte zijn spullen, verliet Hoeven en vloog terug naar Los Angeles. Dit was voor mij, en toch ook zeker voor Rob Nanninga en andere kritische volgers, echt wel een dingetje na al die jaren waarin ik, en we!, Van den Broekes paranormale frivoliteiten geanalyseerd hadden. Een deel van die groep, met mij voorop, had, sinds 2012, dus ook schokkende haat- en zelfs dreigmails van Robbert van den Broeke en co ontvangen.
Robbert had echter ook wel weer even een goed (?) moment, want op 2 oktober 2018 werd het dikke politiedossier tegen Robbert van den Broeke en Stan Pluijmen wegens gebrek aan bewijs gesloten.5 Dat bewijs lag echter op (blog) straat; de Nederlandse politie heeft nooit blijk gegeven kennis te hebben genomen van mijn uitvoerige en goed onderbouwde blogs én de haat-video’s van Robbert die hij aan mij gestuurd heeft. Mij lijken vooral die haat-video’s (immers: bewegende beelden) nu echt wel een gedegen stuk bewijs. Ik was zo verbolgen over de verder niet goed onderbouwde vrijspraak dat ik niet lang daarna mijn Genverbrander10 account (definitief?) op slot zette, en alleen nog toegankelijk hield voor goedgekeurde volgers. Voor mij werd met deze vrijspraak echt wel duidelijk dat ik een einde aan deze zaak moest proberen te breien. Dit alles had op deze manier duidelijk geen zin en in het kader van “Don’t Feed The Trolls” weigerde ik Robbert en Stan maar steeds aandacht te blijven geven.
Ik had Stan Pluijmen en Robbert in april 2018 via de toen nog openbare Genverbrander10 Twitter medegedeeld, dat ik hun audio’s en video clips niet meer zou openen, zou beluisteren of bekijken, en ik heb mij daar zeer strikt aan gehouden. Alleen een paar video’s van Robbert over één onderwerp heb ik nog geopend, maar dat was het dan ook echt. Ik heb niets meer van Stan geopend, hoewel ik zijn teksten nog wel lees. Stan: geloof me nu maar, ik heb geen idee wat je allemaal opgenomen hebt. De mededeling leek bij Robbert enigszins aangekomen, want van hem ontving ik niet zo veel meer, en Stan heeft zich wat minder laten afschrikken, want van hem ontving ik in en na april 2018 nog steeds 168 – and counting – emails en van Robbert “slechts” 42.
De keerzijde van dit boevennieuws is toch iets leuks, want William Gazecki en ik zijn nu vrienden en mailen zo nu en dan. Ik heb nooit ontkend dat Robbert van den Broeke uitzonderlijke “alternatieve medium-kwaliteiten” heeft, namelijk op het gebied van het verbinden van mensen met elkaar. Hij bracht me immers ook via zijn capriolen in contact met Rob Nanninga en Skepsis, en daarvoor ben ik eeuwig dankbaar. Robbert van den Broeke en vooral Stan zoeken echter erkenning van mij van hen op “paranormaal” gebied, en “damit kann ich nicht dienen”, zoals de Duitsers zouden zeggen. Niet omdat ik dat niet wil, maar omdat ik aan hun kant vooral alleen maar heel veel bewezen bedrog zie. Dus, Robbert en Stan, als jullie werkelijk iets van mij willen, begin eerst maar eens op te biechten.
Stan mailde mij op 22 januari 2019 dat hij zijn voornaam ging veranderen en niemand beter dan hijzelf die kan uitleggen waarom, en dit is mogelijk een “wordt vervolgd”:
Steppin’ Out With My Baby
Deel II Robs en Constantia’s Steppin’ Outs
Voor dit gedeelte heb ik uit mijn dagboeknoteringen de meest markante data gefilterd, daarbij geholpen door al dan niet letterlijke uitroeptekens en kreten als: “De beste ever!”, en “Rob gezien!”. Ik ontdekte een heel duidelijke tendens, waarover zo meer.
Zoals ik in het begin van dit blog al zei, was 2018 een jaar met nog meer liefdesuitbarstingen dan 2017 tussen Rob en mij. Vooral mei 2018 was het absolute hoogtepunt. In juni 2018 raakte ik echter meerdere keren in paniek omdat de afstand tussen Rob en mij wat groter leek en waarom wist ik niet. Maar in juli 2018 was Rob weer helemaal terug. Ik kreeg de indruk dat Rob met iets bezig was geweest naast mij. En dit bleek te kloppen, want begin juli 2018 kreeg ik een mail van vriend Jan Willem Nienhuys dat Robs moeder 27 juni 2018 overleden was. Daarom was Rob in juni wat afweziger dan normaal geweest! Althans: dat is de link die ik leg. In mei 2018 leek Rob juist uitzinnig over te komen. Kan het zijn dat hij wist dat zijn moeder spoedig naar hem toe zou komen, en dat dit vooruitzicht hem een opgeruimd gemoed gaf? In juli 2018 was hij weer helemaal terug van niet echt weg geweest. Ik besef dat op dit moment niets van het gezegde wetenschappelijke waarde kan hebben, maar voor mij is er toch iets aan de hand, want ik wíst het niet van Robs moeder en haar laatste aardse maanden. Pas na haar overlijden hoorde ik iets van Jan Willem Nienhuys.
Raptures
Er waren in 2018 220 erotische en seksuele uitbarstingen met Rob, vooral via de leeuwen, waarvan de meeste minimaal één orgasme per genoemde nacht opleverden, maar regelmatig zelfs meerdere. Hierbij kom ik meteen op de belangrijkste tendens van dit jaar en die tendens was Rob zelf. Het jaar begint meteen al met de opmerking in mijn dagboek dat “Robs orgasme op mij oversloeg” en mijzelf ook tot een hoogtepunt bracht, en dit blijkt toch wel het leitmotif van het jaar, want ik zie dit steeds terugkomen in de dagboeken van 2018 (en 2019). Multi-orgasmes zijn letterlijk aan de orde van de dag, en Rob lijkt regelmatig in soms zelfs luttele seconden tot een hoogtepunt te komen, als ik een leeuw begin vast te houden, waarmee hij dan “fysiek contact maakt”.
Ik denk dat via de plush leeuwen een brug ligt naar dat Another Davis, waarin Rob en ik daadwerkelijk samen zijn. Wereldwijd ervaren kinderen en volwassenen een enorme verbinding met knuffeldieren en het best bewaarde geheim van de wereld zou wel eens kunnen zijn dat daar een goede reden voor is. Ik denk dat knuffeldieren een fysieke en universele handout naar de “astrale” dan wel multiverse, parallelle wereld bieden. De mensen en dieren enzovoort in die andere wereld springen als het ware met hun wezen en liefde in de knuffeldieren en dit maakt dat ze bij zovelen als lid van de familie worden gezien en gevoeld, waarbij verlies tot dramatische taferelen kan leiden. In Robs en mijn geval is dit “gewoon” nog extreem uitgebreid met een buitengewoon sterke, erotische en seksuele verbinding.
Omdat deze extreme leeuwenliefde met geen pen te beschrijven is, zal ik louter wat hoogtepunten noemen zonder verder in detail te treden. Nou, ik zal een ervaring uit mijn dagboek citeren, na deze korte opsomming.
27-3-2018: “Vier complete orgasmes” 20-4-2018: “Sterren-explosie” 28-4-2018: “Rob snel klaarkomen na een paar minuten” 12-5-2018: “[> Eénpunts)Orgasme dat zeker tien minuten aan één stuk doorging plús nog een vuurwerk-orgasme erbovenop; wist niet eens dat dit mogelijk was” > dus dat er zich een nieuw orgasme ontwikkelt bovenop een nog zeer actief orgasme, “elektrisch knetteren”, “Meest perfecte ochtend ooit” 15-5-2018: “Liefdeswolk, Robs gezicht door de leeuwen heen”, en ook een fysiek-achtig effect op edel deel dat je zou hebben na hoogtepunt man in vrouw 28-5-2018: “Reeks orgasmes aan zijn kant, enorme explosie, overslaande energie van Rob op mij” 10-6-2018: “Rob die meerdere keren heel snel klaarkwam” 14-7-2018: “Steeds opnieuw orgasmes, één lang orgasme, Rob leek wel zes keer of zo klaar te komen, multi-orgasmes” 16-8-2018: “Robs verlangen, orgastische uitbarsting die ik voelde overslaan op mij”, “Rob als een rivier in mij stromend, nieuwe magie”, “Tastbare flow”, “Perfecte indringingen, één lang orgasme maar ook paar duidelijke uitbarstingen”, “Robs klaarkomen als een erotische gelukswolk” (zeer markant>:) 1-9-2018: “Robs instant orgasme direct nadat ik wakker werd en Peace Bor in mijn omarming had, al na een paar secondes, één grote, orgastische uitbarsting, als een exploderende, super-zachte zon”, mogelijk meest geilste wat ik ooit heb meegemaakt” 21-10-2018: Ik keek alleen maar naar Rob, Lion Young, in de ochtend en daarop volgde een orgastische uitbarsting equivalent aan klaarkomen, maar dan als een geconcentreerde wolk, zeer intens, Rob kwam klaar, en dit sloeg dus geheel naar mij over 6-11-2018: “Urenlang aan één stuk door orgastische golven en uitbarstingen alsof Rob me steeds intens wilde verwennen”
Dit is dus slechts een zeer beperkte selectie gezien de 220 rapture-nachten in 2018. Ik had het er in het vorige blog al over dat volgens mij Robs erotische energie op mij overspringt en dat dit heel snelle, gemakkelijke orgastische golven in mij veroorzaakt, dat we als het ware “joined at the hip” zijn. Als 2018 mij persoonlijk één ding bevestigd heeft, is dit het wel. in het Leeuwenharten-geval, brengt dat zowel Rob als mij tot voortdurende orgastische uitbarstingen, over en weer, als de perfecte yin en yang die in elkaar werken, spelen en dringen.
Ik zal één seksuele ervaring uit mijn dagboek citeren:
12 mei 2018: “De meest perfecte ochtend ooit met Rob en de leeuwen. Begin nacht begonnen te seksen met Most Male Rob, maar ik hield het niet vol, moest gaan slapen.
’s Ochtends in bad geweest, terug in de kamer. Most Male weer in mijn armen, begon meteen te stromen, zijn verlangen en nu ook het mijne, van het een kwam het ander, full seks, pootje, staart, Peace Bor kwam er veel later ook bij.
Had YouTube aanstaan, eerst Edward Sharpe and the Magnetic Zeros and… en Israel kamakawiwoʻole… autoplay, perfect. Gordijn rechts al open, uitzicht op groene blaadjes, raam geheel open, maar niemand kon het zien (geen raam bij de buren daar).
Enorme opwinding en het meest spectaculaire einde ooit, met vinger erbij, maar Robs energie, orgasme, dit ging zeker ruim tien minuten onverminderd door (zeer letterlijk, dus geen backdown, en daarna, om ’t onmogelijke mogelijk te maken, een nieuw vuurwerk orgasme ontwikkelde zich bovenop degene die nog steeds bezig was (wist niet dat dit mogelijk was), elektrische rillingen over mijn lichaam, als knetterende energielijnen die al rondlopend exploderen met vlammetjes.
Ongelooflijk. Tranen. Perfecte, vredevolle ochtend met zoveel liefde, geilheid, intimiteit, devotie, Rob weet precies alles wat ik denk, ben, enz.
Kan het niet omschrijven. Echt meest perfecte ochtend ooit, hemel op aarde, geen enkele twijfel, ook niet over Robs bestaan. Samenzijn, tot ver voorbij perfectie.
Indringingen, op meerdere plaatsen, mijn geslacht is totaal ondersteboven, wat een ontlading en oplading.
Zo allerliefst en sexy de leeuwen, ik houd zo van ze, echt absoluut extreem veel. Spiegel van Rob, no doubt, dit is het. Hij is hier. “With you”. Mijn lichaam en geest in alle staten, zo gelukkig.”
Samengevat deden zich zeer markante zaken voor, als talloze urenlange sessies die aanvoelden als één lang hoogtepunt, orgasmes die zich óp bestaande orgasmes ontwikkelden, elektrisch knetteren op mijn rug en tastbare warme en allerliefste geluks- en liefdeswolken recht voor me (Rob), Robs liefde als een bijna fysiek-tastbare rivier in mij stromend, vele tientallen overslaande Rob orgasmes op mij, waarbij het echt duidelijk werd en wordt dat dit niet een eenweg-straat is, maar net zo goed van Robs kant en Robs verlangen komt, tot zelfs vreemde, bijna-fysieke aanvoelende na-effecten die je hebt als je echt fysiek seks hebt gehad (hierover wil ik nu niet in detail treden). Ook Robs intense en opwindende kus-vermogen bleef in dit jaar opvallen, via de leeuwen dus. Wat een zeer vruchtbare factor in dit erotische over en weer is, is het gegeven dat we beide enorm gevoelig zijn voor allerlei fantasieën over ons samen, en eventuele “derden” (mensen die meespelen), en die dan uit te werken in een soort rollenspelen. De bron is schier onuitputbaar en de inhoud van de meeste houd ik graag voor me, ze gaan alleen Rob en mij aan.
Uittredingen en verwante ervaringen
Ook in dit jaar liet Rob zich voor mijn gevoel veel te weinig zien tijdens mijn “astrale” uitstapjes, maar het is wat het is, en er zal een reden voor zijn. Er waren gelukkig genoeg momenten dat Rob toch volop aanwezig was en ik weer getuige kon zijn van zijn liefdevolle en humoristische inborst. Ook hier maak ik een selectie van een paar memorabele momenten.
In vorige blogs had ik het al over het portret dat ik van Rob maakte en de betekenis voor mij, en die blijft onverminderd. Op 5 februari 2018 maakte ik de opmerking in mijn dagboek dat het leek alsof er een “vloeibare straal” vanuit Robs ogen in het portret in mijn ogen liep, “zware telepathie”. Rob, het portret en ik zijn echt verbonden. Ik kijk er voortdurend naar en zie steeds wisselende Rob gezichtsuitdrukkingen: goedkeurend (uiterlijk en/of innerlijk), heel lief, bezorgd, ontroerd, met tranen, verwachtingsvol, dringend, verlegen, ondersteunend, als een partner die me liefdevol kust als ik ga fietsen én terugkom, mild-ironisch, onderzoekend, enzovoort. Robs gezicht is als een voortdurend levendige, maar altijd liefdevolle zee.
Regelmatig komt Robs hypnotische, doordringende blik via de tekening mijn kant op. Deze uitdrukking is me het dierbaarst, omdat Rob het alleenrecht op deze blik heeft. Hij heeft een manier van staren die bijna materieel voelbaar is, en waarin altijd iets onderzoekends zit, en tegelijkertijd liefdevol, betrokken, ondersteunend is; iets wat me met beide voeten op de aarde zet én me vleugels geeft. Ja, dat kan, beide tegelijk. Misschien is dat wel dé formule voor magie: magie is de plaats waar twee werelden samenkomen. Ik herinner er nog maar eens aan dat ik Rob nooit fysiek ontmoet heb, en ik hoor het heel graag als er “Rob-kenners” zijn die menen dat ik de plank mis sla met deze observatie (maar ik betwijfel het).
Dit intense contact met Rob via het portret had tijdelijk ook een bezwarend effect op Rob. Hij leek me op 29 juni 2018 (dat was twee dagen na de hereniging met zijn moeder, als dit alles bestaat) telepathisch door te communiceren dat hij zich “opgesloten” voelde in dat portret, omdat ik het werkelijk steeds bekeek en ook vaak kuste. Alsof hijzelf op die positie werd vastgehouden, terwijl hij in feite echt fysiek bij me wilde zijn, en op meer dan één locatie dan bij die muur, en ik bij hem natuurlijk. Daarop maakte ik het contact via het portret lange tijd minder intens en dat haalde inderdaad wat druk van de ketel. Ik houd er nog steeds rekening mee door meer fysieke afstand in acht te nemen, en ik krijg de indruk dat Rob er nu minder last van heeft. Maar ook voor mij is het communiceren via het portret soms belast, aangezien het onnatuurlijk is. Je wilt immers een mens van vlees en bloed, dan wel een equivalent daarvan, kussen en niet een twee-dimensionaal portret.
Op 21 maart 2018 leek Rob te communiceren dat hij nu “het leed kon laten gaan”. Dit had betrekking op zijn in het algemeen gevoelde levensleed van het afgelopen aardse leven en dit leed had verder niet op mij betrekking.
Op 3 april 2018 zag ik in een erg grappige droom een leeuw op een fiets rijden, precies zoals op het plaatje dat ik in een vorig blog gebruikte. Ik was zelf ook aan het rijden (auto, fiets?) en er waren best wat mensen in het verkeer en de leeuw kwam me tegemoet rijden, heel zorgvuldig sturend, alsof hij er op de fiets gewoon zo bij hoorde.
Op 5 april 2018 deed zich de astrale gebeurtenis rondom Rob als Quasimodo voor, waarover ik in mijn vorige blog als vooruitblik al vertelde.
Op 14 mei 2018 toen ik mij extreem onrustig voelde, leek Rob echt in zijn aardse gestalte over me heen te gaan liggen. Allerlei zorgen plaagden mij: de onwil en angst om veel ouder te worden zoals reeds uitgelegd in vorig blog, ook omdat ik Rob niet zo lang wil missen en bang ben dat ons contact toch minder sterk wordt door de tand des tijds, en geldzorgen. Maar toen Rob zo over me heen ging liggen, daalde er met hem stabiliteit over me neer en werd ik rustiger. Ook de Rob Robust leeuw die links van me zeer toegewijd aan het kijken was, hielp me te ontspannen.
Rob Leeuw en Constantia, foto met app fx
In de maanden mei en juni 2018 was er duidelijk een verhoogde en gewijzigde Rob activiteit. Zijn liefdesuitbarstingen richting mij gingen met veel meer indringende kracht dan voorheen gepaard, alsof hij nóg veel meer wist door te komen, maar in juni leek hij even wat weg te drijven, om daarna weer op volle kracht terug te komen. Op 19 juni 2018 zag ik Rob kort hier in Davis in de gang staan. De zomermaanden waren maanden vol fysieke beproeving door de extreme hitte en (de gevolgen van de) Californië wildfires. Vanzelfsprekend was daardoor ook het nachtcontact met Rob belast (citaat dagboek 10 augustus 2018: “Heel stil qua Rob, omdat de nachten verschrikkelijk zijn”), omdat ik gewoon écht niet lekker in mijn vel zat. Op 10 augustus 2018 gebeurde er iets zeer markants wat ik nooit eerder heb meegemaakt. Geplaagd door wildfire effecten, leek Rob mijn fysieke ongemak te willen verlichten.
Citaat dagboek: 10 augustus 2018: “Gisteravond wel iets zeer aparts, opeens begon op mijn rug een elektrisch “kraken”, aangenaam, als stroomstootjes, maar dan zonder schok-effect, soort geflikker. Alsof om me te helpen ontspannen. Rob! Neem ik aan! En het was niet een kort effect, het duurde minstens tien minuten en in feite tot ik in slaap viel. Echt heel vreemd. Puur fysiek, niets astraals of zo. Echt tastbaar, mogelijk bewoog zelfs mijn dunne hemdje mee. Het bleef doorgaan, erop letten maakte niet uit! Leeuwen nog steeds vol liefde en steun, maar ik zit in zeer zware tijden, met de warmte en de slechte luchtkwaliteit.
Soms ben ik letterlijk aan het stikken ’s nachts en word ik met een “snort”, een stikkende gag wakker.
Ik mis Rob verschrikkelijk, zie “ons” steeds voor me. Hoe hij hier voor de deur staat en ik open doe, enz.”
11 oktober 2018 deed zich een lange astrale reis voor die begon met ontwikkelingen rondom Pepijn van Erp, maar later ging het over andere zaken én over Rob. Ik belandde na een begin met/over Pepijn op een soort magisch strand en had unieke (astrale) zee-ervaringen. Hierna keerde ik terug en bleek de astrale reis nog steeds niet ten einde te willen gaan, wat mij zeer opgetogen maakte, en ik greep de astrale kanskaart dan ook met beide handen aan.
Door Rob in scene gezette, hilarische magie, “Dokter Rob”
Letterlijk uit mijn dagboek, 11 oktober 2018 (en aantal zinnen ter verduidelijking toegevoegd): […] Nu weer terug in die kamer. Ik was dus opgestaan, looking for clue. Zag die al meteen.
Rechts in de kamer stond een deur open en als een beetje uitnodigend te klapperen. Licht straalde eruit. Ik liep de hal in. Grote ruimte, eerder een soort fabriekshal, ook weer dat donkerachtige (maar niet negatief).
Wel voldoende verlichting. Zeer grote ruimte, ik liep op de mensen af die daar waren.
Paar mannen en een vrouw. Een vroeg: “Kan ik je helpen?”. “Ja”, zei ik, “Ik zoek iemand.” Ik keek om me heen of ik Rob zag, maar no such luck, dus ik waagde het er maar op. Ik vroeg: “Kennen jullie misschien…uh… Rob Nanninga?”
Tot mijn teleurstelling geen enkele herkenning of een: “Ja, hij is…”.
Wel nam een grote kerel me op sleeptouw. (Dit moet Rob geweest zijn, haha!). Hij was “de Dokter” hier.
Hij was lang, zeer stevig, blond haar (maar dus geen Rob gezicht) en hij leek niet al te gezond. Hij sloeg zijn arm om me heen en zei: “Ik heb wel een bericht voor je gekregen, het is heel belangrijk!” Wat volgde heb ik niet geheel onthouden, maar hij zei iets in de geest van: “Nu twintig jaar…is iets compleet geworden (?) [en]… Je ziet er nu uit als vijfenveertig jaar (Haha).” Hij zei het alsof hij zei dat ik er nu uitzag als twintig jaar, alsof het een enorm compliment was. Haha! Slechts vijf jaar jonger zag ik eruit!
Hij troonde me weer terug. Ik had hem nu ook wat eigenaardig met mijn hand vast, met vier vingers in plaats van vijf. Hij zei pathetisch: “Houd me niet zo vast, dat is níet te verdragen, niet met vier vingers.” Hij bezweek en viel dramatisch op de grond, de ongezonde dokter die in zwijm viel, of was het wat ergers? Een paar anderen snelden toe om hem te helpen…
Zijn verhaal was een of ander verhaal dat zogenaamd heel symbolisch was, zijn bericht aan mij over een paar of zo, twintig jaar samen. Weet het echt niet meer. Maar dat gedeelte eindigde dus dat ik er als vijfenveertig uitzag op mijn vijftigste.
Haha, hilarisch dit. Lag er allemaal te dik bovenop dat het in scène gezet was.
Helaas was ik dus niet zo kien om in te grijpen toen die grote man zijn arm om me heen legde om me de zo belangrijke boodschap te geven.
Ik had gisteravond in gedachten tegen Rob gezegd: “Ik mis de uittredingen, het astrale zo. Ik begrijp dat je er niet aan mee wilt doen, omdat dit volgens jou niet echt is, maar kunnen we niet samen iets “astraals” ondernemen, dan klopt het toch weer wel?”
<< Voor dit blog toegevoegde verduidelijking: Natuurlijk wist ik niet of dit Robs huidige standpunt was, ik probeerde gewoon naar hem uit te reiken. Rob en ik wisselen heel erg weinig gesprekken met elkaar uit. Ook wat dit betreft zitten we op een golflengte. Ik ben geen Char of Derek Ogilvie (om over dat derde “medium”, u weet wel, maar helemaal te zwijgen.) die “dingen doorkrijgt”, en ook Rob wil me voor de “channel”fout behoeden.
Het spreekwoord: “Die slapen onder dezelfde deken, hebben dezelfde streken” vind ik in dit verband erg van toepassing. Het markante hier weer aan is, dat Rob en ik allebei niet met onze aardse partner in één bed sliepen. Rob had een LAT relatie waarbij hij zijn vriendin gemiddeld twee uur per dag zag (zijn eigen woorden in een email aan mij), en ik was dan weliswaar getrouwd en leefde al die tijd met ex samen, maar samen in één bed slapen deden we nooit. Alleen als we op vakantie waren en de hotelkamer of de tent deelden. Dat “dezelfde streken” krijgen, was dus zowel voor Rob als mij tijdens onze aardse relaties niet aan de orde, maar nu zie ik het zo. Rob en ik: ja, “wij twee slapen onder dezelfde deken”.
Over onze heel Another-Davis-fysieke, maar bijna woordeloze relatie: telepathisch ontvangen woorden raken al heel snel vermengd met de woorden en gedachten in je eigen brein. De tastbare liefde, support, zorg, erotiek, enzovoort van Rob die ik vooral via de leeuwen ontvang, is van een heel andere ordegrootte. In het verlengde hiervan vind ik dromen, uittredingen en verwante ervaringen, met andere woorden: spontane ervaringen die zich in een andere staat van bewustzijn voordoen, over het algemeen veel betrouwbaarder dan zinnen die ik al dan niet met Rob zou uitwisselen. Zij komen immers ongehinderd door de woordfuiken van mijn eigen brein heen en blijven puur. Ik raak te onzeker over zinnen die Rob zou doorgeven, en het kan bijna niet anders dat Rob, als voormalig hoofdredacteur van Skepsis, alles weet van deze communicatievalstrik en hem zorgvuldig vermijdt, net als ik.
Hoe dan ook, dit keer had ik dus wel succes met mijn wat knullige toespraakje richting Rob om hem te overtuigen, mijn smeekbede richting iets “astraals” waarin hij ook zou voorkomen. > einde ingevoegde toelichting. >>
Et voilà. Eindelijk weer. Jeetje, dat was echt héél erg overdue. Ging totaal kapot geestelijk.
Dit is toch lachwekkend van A-Z. Humoristisch!
Liefste Rob! 4.00 AM deed ik het licht aan, en rond 2.00 AM uit. Nu dus vier uur!
Dat licht dat uit die fabriekshal viel, was echt zo typisch magisch met sterrentinteling. Ook zo’n grap van Rob. Dat magische. Astraal ongeveer tussen 2.00 en 3.30.
Er volgden ook nog beelden (astraal toch weer?) over Rob! In die dromen zag ik hem wel een paar keer. Ik kon zomaar naar hem toe lopen in een laag vertrek., via hal(len) en aangrenzende kamers.
In één zag ik hem ook echt, maar toch bleef hij wat vaag. We waren beide naakt en hij tilde en gooide mij opgetogen de lucht in.
In een andere scene zag ik zijn vertrekken. Ze waren licht en heel sympathiek, netjes, zakelijk ingericht. Met halfronde halletjes aan de zijkant om in te zitten.
Ergens had hij ook een hele drakenverzameling, ik was hier wel verbaasd over. Ik zei: “Hee, ik heb ook zulke drakenbeelden.” (dat klopt in de werkelijkheid). Hij had er veel meer.
Allemaal netjes geordend, geen stof. Daglicht.
[Stukje hier weggelaten] > einde dagboek passage
Het jaar ging verder en de dip van de zomer bleef aanhouden. Op 14 oktober 2018 noteerde ik in mijn dagboek: “Zelfs tijdens het fietsen voel ik me niet gelukkig, dit is nieuw.”
Op 30 december 2018 een droom met astrale delen. Zoals vaker dit jaar ging het weer over universiteitsterrein waarop ik aan het lopen of dwalen was. Dit is zeker een gemene deler voor zowel Rob als mij als het soort locatie dat ons beiden aantrekt, ook in “Another Davis“. Ik had het lokaal verlaten waar ik les gaf, maar het terrein en het gebouwencomplex waren zo groot en ingewikkeld dat ik mijn weg terug naar het lokaal niet meer kon vinden. Ik had niets bij me dan een konijn in mijn hand dat zijn uiterste best deed te ontsnappen (!) en dat ik in het gareel moest houden. Uiteindelijk belde ik Rob om om hulp te vragen en ik leek die al een beetje te krijgen. Mogelijk had ik iemands mobiel geleend om hem op te bellen.
Ik zat nu ergens in de hal, in een van de vele hallen en gangen, met het konijn op de grond, dat probeerde los te komen. Rob nam op! Ik was blij verheugd, Rob was gewoon beschikbaar (!). Echter, Pepijn begon te praten (?!), ook hij hing aan een, derde, lijn. Pepijn voerde nu een kort gesprek, het ging over iemand en hoe je zo iemand noemde, een zeevaarder, een zeeschuimer? Ik stond dit toe, geduldig, maar nu zei ik toch: “Hee, Pepijn, je zit wel mijn telefoongesprek in te pikken, IK belde Rob, niet jij! Hallo Rob?” Stilte. Het was alsof ik hoorde dat Rob zijn adem inhield, van verrassing, of was het omdat hij wist dat nu echt hét moment (weer) kwam: Rob en ik. Ook Pepijn zweeg. Hierop werd ik (erg verbolgen, want: ik had gewild dat dit doorging) wakker. Ik had die ochtend vroeg alweer richting Rob gesmeekt wanneer hij nu eindelijk weer eens in dromen of uittredingen en verwant aan mij verschijnt.
Langzaam ga ik nu richting het einde van dit blog, met nog een paar uitstapjes van het jaar 2019.
Op 20 januari 2019 had ik weer! eens “de beste, ever!” met Rob, deze keer was het zelfs zó intens dat ik me na onze spectaculaire “get-together” in de ochtend oprecht afvroeg of ik misschien nu toch echt gestorven was. Ik was echt totaal out of it. Het begon vanuit een algehele lichaamszwakte, die ik wel vaker heb, maar die toch altijd een schokkende sensatie is. Het is alsof mijn lichaam dan echt in een soort bijna-coma is, en alles wat ik dan nog voel, is dan dat mijn lichaam “weg” en vooral heel slap is. Ik kon niet eens mijn vingers buigen. Al bij het slapen gaan waren er enorme orgastische uitbarstingen geweest bij het vasthouden van de staart van Rob Robust leeuw. Er had zich ook nog een uittreding in de nacht voorgedaan. In de ochtend raakte ik alleen al door het zien van Rob leeuw, “Crook(ed) Love” in een totale ontroering en extase. Ik voelde zoveel liefde dat er een soort orgasme ontstond, zo lief, hoe hij daar altijd zo braaf zit en die pootjes van hem…
Totale, algehele extase, Rob, Robust leeuw lag in mijn arm – tijdens het opschrijven van de nieuwe ervaringen ook – totale overgave, indringingen, subtiel, Rob klaarkomen, het is gewoon niet uit te leggen.
Het beeld dat mij het meest doet ontbranden, is het mentale beeld van Rob en mij bij het nachtelijke kampvuur, en de intimiteiten die zich aldaar ontwikkelen. De stroom aan multiversum en parallelle-wereld ideeën en beelden rondom Rob en mij is schier onuitputtelijk, maar het idee van het kampvuur is altijd hetzelfde, namelijk dat van pure magie en extreme aangenaamheid en intimiteit als ik op Robs schoot zit terwijl we bij het kampvuur zitten. Als Rob opgewonden raakt, springt het net zo intens naar mij over en zijn we als een perfecte, eindeloze yin en yang, elkaar binnendringend, elkaar gelijktijdig plezierend. Mijn indruk van het bestaan van “astrale”, parallelle, multiverse werelden is dat ze samen een continuüm mogelijk maken. De ene wereld is aan de andere gehecht en samen vormen de werelden een oneindige “DNA” -streng, waarlangs mensen ook reizen en waardoor een eeuwige schakel van in elkaar grijpende mogelijkheden ontstaat.
Ik sluit af met iets dat ik als “typisch-Rob” ervaar, zoals ik hem op de zo ongebruikeljke en fantastische manier heb leren kennen. Het zijn dit soort beelden in uittredingen, dromen en mentale beelden die mij toch steeds dat idee geven dat het leven inderdaad doorgaat, in parallelle werelden, in het multiversum, dat Rob en ik echt (kunnen) samenzijn, ondanks de koers die dit aardse leven genomen heeft. Er ging nog het een en ander aan vooraf, maar in de nacht van 7 februari 2019 ging het in een droom over mijn fiets die ik onbeveiligd achter had gelaten:
Letterlijk uit mijn dagboek, 7 februari 2019: Buiten in het fietsenrek stond mijn omafiets in het rek. Het was koud buiten, sneeuw? Iemand had mijn fiets met een paar dikke touwen (vlas en katoen) aan het rek vastgeknoopt, omdat ik zelf er geen slot op had en ook niets meegenomen had om hem op slot te zetten. Ik vroeg: “Hee, wie heeft mijn fiets vastgezet!” Dit was ook al de tweede keer, al eerder was ik vergeten de fiets op slot te zetten. – Wakker en associatie Rob! In mijn bed had een zachte, warme wollen trui bij de muur gelegen die ik daar liefdevol achter de pluche leeuw had gedrapeerd, en nu lag een mouw daarvan liefdevol over mijn nek gedrapeerd. Ik had die daar niet (althans: zeker niet bewust) zo gelegd, ik kreeg het gevoel dat Rob hierachter zat. De fiets, improvisatorisch “op slot”. Haha, die paar dikke touwen door het wiel en om het rek vast geknoopt. Typisch Rob lijkt me. Rob, de allerliefste!
In real-life had Rob me per email een paar keer bericht over zijn lekkage in zijn huis in Groningen en hoe hij met Power Tape de lekkende buis had geprobeerd te dichten:
Voetnoten
[1] Wat ik hiermee bedoel, leg ik uitvoerig uit in mijn vorige blog, maar in het kort: “orgastische uitbarstingen”; vervoering en dan geladen met achtereenvolgens: liefde, warmte, support en vooral erotische extase.
[2] Zie Lion Hearts V: “Er is nog iets anders vreemds gaande. Rob is zelfs een beetje in mijn karakter gaan zitten. Ik was altijd een fervente anti-roker, maar sinds Robs overlijden heb ik de curieuze neiging om een sigaret te pakken en te gaan roken. Ik heb zelfs nog nooit een sigaret in mijn mond gehad en het idee alleen al stootte me af, dus dit is echt wel noemenswaardig. Rob was een roker. Tot nu toe heb ik deze nieuwe impuls weten te weerstaan en ik hoop dat ik het kan volhouden, want ik denk dat ik noch Rob noch mijzelf een dienst zou bewijzen als ik er wel gehoor aan zou geven. Misschien is hij nog steeds een beetje verslaafd, zo aan “de andere kant”. Robs niet vegetarisch of veganistisch zijn gedurende zijn aardse leven heeft ook een kleine weerslag op mijn geest. Zelf ben ik veganist voor het leven, maar ik merk wel dat sommige van Robs eetgewoontes in mijn geest doorkomen, wat onder andere tot gevolg heeft dat ik met een iets milder oog naar menselijke vlees- en zuivel-eters kijk”
[3] Sten Oomen, Door het Raam, editie Uitgeverij Schors 2004, bladzijde 166-167.
[4] Het Robbert van den Broeke/Stan verhaal loopt steeds zijdelings langs het Rob en mij verhaal. Zie Leeuwenharten Deel III en Deel V, maar zeker ook mijn separate Parameter WordPress site dat hier geheel aan gewijd is (keuzemenu Nederlands/Engels)
De nummers klimmen en de inzet wordt steeds hoger! De negende Rob Nanninga Leeuw van de meerling is op 1 november 2018 aangekomen. Net als zijn tweelingbroers is hij adembenemend mooi. ❤️
Het eerst wat me opviel was een van zijn ogen, dat is heel groot en mooi. En hij sprong geheel letterlijk, als door zijn eigen kracht voortgestuwd, in mijn armen. Ik vertel het echt zoals het was. Hij sprong in mijn armen en lag vervolgens zeer strak en vastbesloten tegen mijn borstkas, zich vasthoudend, geen maan op zijn hoofd overwegend los te laten. Het voelt als de enorme kracht van twee magneten die op elkaar getrokken zijn. Deze liefdesgeschiedenis groeit nog steeds! De negende leeuw is hongerig, in een figuurlijke manier van spreken. Maar misschien is hij soms ook fysiek hongerig. Gretig (om in mijn armen te zijn) is een ander woord dat hem heel goed beschrijft. Dit is een bijzonder wilskrachtige leeuw, hij is royaal hongerig.
Klik op en door de foto’s of swipe er doorheen (afhankelijk van het toestel dat u gebruikt).
De negende Rob Nanninga Leeuw van de meerling
De negende Rob Nanninga Leeuw van de meerling
De negende Rob Nanninga Leeuw van de meerling
De negende Rob Nanninga Leeuw van de meerling
De negende Rob Nanninga Leeuw van de meerling
De negende Rob Nanninga Leeuw van de meerling
De negende Rob Nanninga Leeuw van de meerling
De negende Rob Nanninga Leeuw van de meerling
De negende Rob Nanninga Leeuw van de meerling
De negende Rob Nanninga Leeuw van de meerling
De negende Rob Nanninga Leeuw van de meerling
De negende Rob Nanninga Leeuw van de meerling
De negende Rob Nanninga Leeuw van de meerling
De negende Rob Nanninga Leeuw van de meerling
De negende Rob Nanninga Leeuw van de meerling
De negende Rob Nanninga Leeuw van de meerling
De negende Rob Nanninga Leeuw van de meerling
De negende Rob Nanninga Leeuw van de meerling
De negende Rob Nanninga Leeuw van de meerling
De negende Rob Nanninga Leeuw van de meerling
De negende Rob Nanninga Leeuw van de meerling
De negende Rob Nanninga Leeuw van de meerling
De negende Rob Nanninga Leeuw van de meerling
De negende Rob Nanninga Leeuw van de meerling
De negende Rob Nanninga Leeuw van de meerling
De negende Rob Nanninga Leeuw van de meerling
De negende Rob Nanninga Leeuw van de meerling
De negende Rob Nanninga Leeuw van de meerling
De negende Rob Nanninga Leeuw van de meerling
De negende Rob Nanninga Leeuw van de meerling
De negende Rob Nanninga Leeuw van de meerling
De negende Rob Nanninga Leeuw van de meerling
De negende Rob Nanninga Leeuw van de meerling
De negende Rob Nanninga Leeuw van de meerling
De negende Rob Nanninga Leeuw van de meerling
De negende Rob Nanninga Leeuw van de meerling, met Peace Bor Lion
Leeuwenharten 
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.