Originele publicatiedatum: 7 april 2018

tl;dr – 2017 Is een jaar voorbij extremen geweest, en de tendens zet zich voort in 2018, de plush leeuwen en ik: een kosmische brul in het hier en nu en in een multiversum zonder einde. Mijn huwelijk met J is beëindigd: ik ben gescheiden. 

Inhoud

Deel I: De brul

Deel II: Brullende gebeurtenissen

Raptures: Orgastische uitbarstingen

Uittredingen en droom- en verwante ervaringen

Het wish-you-were-here-liedje
De insluiting
De plotselinge sprong
Koningsdag
Rob komt te voorschijn
Lucht-springende leeuwen
Bij Rob intrekken
Pepijn
Rob in de lucht
De niet veganistische lolly met het fluitje
Erecte staart
Doorkomen
De schapenhoeders

Opvallende zaken apart benoemd

Grappige houdingen
Muziek en liefdesliedjes
Zoeken Vice Versa
Dichte materie
Helend effect
Wordt steeds beter!
Kusvaardigheid
Astrale erotiek

Rob reist naar me toe!

Voetnoten

Deel I, De brul

tl;dr Rob deed me realiseren dat ik géén goed huwelijk had. Ook bracht hij me tot het besef dat ik mij wanhopig aan dit huwelijk vasthield, terwijl ik het beter allang had kunnen loslaten. En dus liet ik los, zij het pas na Robs overgaan. 

Er is meer dan een jaar voorbij sinds mijn vorige blog en dit jaar is één constante leeuwenbrul geweest. Ik heb ook in 2018 nog geen neergaande lijn kunnen bespeuren. Ik kijk terug op 2017 als een jaar vol schokkende extremen, constante en vooral nachtelijke extase, zelfs nog veel meer dan in 2016, en een jaar vol veranderingen. Zoals ik al eerder opmerkte: wat ik heb met Rob is geen bevlieging en heeft een diepe impact op mijn leven. Weinigen begrepen het, misschien begreep zelfs helemaal niemand het. En ik vraag me af of dit ooit het geval zal zijn. Op het moment dat u dit blog leest zijn mijn voormalige echtgenoot J en ik uit elkaar, we zijn officieel gescheiden onder het Amerikaanse rechtssysteem dat een wachttijd van minimaal zes maanden en één dag vereist (vraag me niet waarom). Deze wachttijd is dus aanzienlijk langer dan de verplichte wachttijd in Nederland. De scheiding heeft zelfs in het totaal tien maanden geduurd.

Zoals ik het zie heeft Rob me de weg gewezen uit dit huwelijk. J en ik waren nooit een goede match. Boven onze relatie hing vanaf het begin al een vervelend bordje: “Gedoemd om te mislukken”. De scheiding gebeurde niet zomaar en was in feite een heel langzaam, organisch proces. Toen Rob nog leefde was hij mijn hoop en mijn lichtbaken. Toen hij vertrok werd ik met de enormiteit van de leegte die hij achterliet geconfronteerd. Mijn hoop leek verpulverd, mijn wereld schreeuwde het uit van plotselinge leegte en doelloosheid. Mijn soulmate was nog verder weg gegaan! Eerst was hij een halve wereldbol ver weg, nu was hij, Joost mag weten waar!, meer dan een wereld weg, of zo leek het toch. Maar plotseling was dit niet meer zo, in tegendeel juist, hij kwam naar me terug en arriveerde bij mijn huis, in astrale vorm, bij gebrek aan een beter woord, dat ook nog eens wetenschappelijk erkend zou worden. Ik zou bijna zeggen: bij de gratie Gods, als ik in “God” geloofd had. Dit is zonder enige twijfel het allerbeste dat mij ooit overkomen is en “out of this world”.

Ik schreef ooit aan Rob: “Ik kan J niet verlaten, ik houd ook van hem.” Ik wenste dat ik dat gedeelte over niet in staat zijn J te verlaten niet gezegd had. Ik had J namelijk wél moeten verlaten toen Rob nog steeds leefde, want nu heb ik er spijt van. Zelfs als Rob in dat geval zijn aardse vriendin Jolanda boven mij had verkozen. Rob schreef me wel een keer: “Ik hoop niet dat ik moet verhuizen en naar Amerika ga ik vast nooit.”

Rob had wel nagedacht over hem en mij en we hadden er zelfs een korte aanvaring over die een grote verstoring in ons contact veroorzaakte. Maar zijn gedrag was nooit echt heel duidelijk. Rob bewoog altijd als een schildpad, langzaam en voorzichtig en zijn gebarentaal was erg subtiel.

Maar nu was de vloed komen opzetten en het schip was gevaren. Rob was “aan de andere kant”. Het was nu alsof hij bij me introk, via de leeuwen ook, met al zijn liefde, tederheid en support, zijn immense zorg, zijn nooit verzuimen, vooral in mijn donkerste uren die in de turbulente jaren na zijn overlijden zouden volgen. In gedachten zei en zeg ik vaak tegen Rob: “Rob, je hebt vrij toegang tot mijn gehele geest en lichaam, doe met mij wat je wilt.” Ik vertrouw Rob volkomen!

J en ik hadden geen modus vivendi meer en in feite hebben we die ook nooit echt gehad. Maar laat me toch met iets positiefs starten. Onze beste en meest harmonieuze, plezierige uren waren de uren dat we samen op de bank zaten, dicht tegen elkaar aan, of zittend of liggend op een matras dat speciaal voor die gelegenheid achter het computerscherm was geïnstalleerd en samen oude TV series bekeken. We bekeken honderden afleveringen, alle seizoenen, van series als “Het Kleine Huis Op de Prairie” en “Knight Rider” en talloze films die we downloadden via de Pirate Bay. We hadden ook een Pathé lidmaatschap en bezochten alle nieuwe films. Onze smaak in films en oude TV series was vrijwel identiek. Dit waren de uren dat er geen communicatie nodig was.

Maar in de uren dat er wel communicatie nodig was, ging het maar zo fout als het fout kon gaan. Dit resulteerde in zeer ernstige, zeer onverkwikkelijke escalaties waarover ik verder niet ga uitweiden, maar die me regelmatig letterlijk op de rand van een nerveuze zenuwinzinking brachten, met echte fysieke bijeffecten. Soms stelde ik J hier wel van op de hoogte, althans, dat probeerde ik, want J erkende op geen enkele manier dat ik zowel qua fysiek als geestelijk welzijn in het nauw gebracht werd door onze aanvaringen. Het leek erop dat hij a) gewoon niet luisterde b) niets hoorde van wat ik zei. En gedurende meerdere belangrijke levensgebeurtenissen, waarin ik hem zowel fysiek als spiritueel het hardste nodig had, was hij er niet voor me. Trefwoorden: – in problemen geraakt in Scheveningen zee!, – zeer ernstige kiesontsteking die zelfs tot mijn voorhoofdsholtes was doorgedrongen, de tijd die het mijn lichaam kostte om hiervan te herstellen was ongeveer drie jaar, – Robbert van den Broeke en Stan en – Rob Nanninga.

Ik vertelde niemand hierover, behalve mijn lieve onderbuurvrouw Babs Jol. Zij overleed echter onverwacht op de leeftijd van zestig jaar, in december 2016. Maar sinds Robs overlijden volgde ik, nu al helemaal, een totaal andere hartslag. Ons huwelijk was een leeg omhulsel geworden en sinds een paar jaar nam Js affectie voor mij zienderogen af. Hij distantieerde zich steeds meer van me en ons fysieke en spirituele contact begon op een steeds schuinere helling te staan. Ons contact, dat gefundeerd was op gebeurtenissen in het (verre) verleden, leek de vloed niet meer te kunnen weerstaan en de dijk begon af te brokkelen.

Pas na Robs overlijden durfde ik onomwonden te erkennen dat mijn hart aan Rob, en Rob alleen, toebehoorde, en niet aan J. Ik had het omgekeerde-wereld gevoel dat ik Rob bedroog met J, zelfs in gedachten mijn excuses aanbiedend aan Rob, maar het leek dat Rob volkomen begreep in wat voor lastig pakket ik mijzelf gemaneuvreerd had, en mij alle tijd van de wereld wilde geven om de grote puinhoop die ik van mijn leven gemaakt had te ontwarren. Maar nog steeds vraag ik mij af wat er gebeurd zou zijn als ik J had verlaten voordat Rob zou overlijden.

Sins zijn overlijden in 2014 leef ik als het ware met Rob in een soort parallelle of multiverse wereld. Ik had in Leeuwenharten Deel III al verteld dat Rob zichzelf “Bor” was gaan noemen in sommige van zijn emails nadat hij de film “Another Earth” (2011) had gezien:

Hij begon zichzelf “Bor” te noemen in de ondertekening van sommige van zijn emails sinds 8 november 2011. Toen ik hem een keer vroeg of hij de film “Another Earth” had gezien, over twee aardes, reageerde hij dat toen ik dat vroeg hij de film nog niet gezien had, maar nu dus inmiddels wel (Rob was altijd een download kampioen van “gratis gemaakte” content). In navolging van, en geïnspireerd op de film, had Rob zijn voornaam omgedraaid. De emails waarin hij ondertekende met “Bor” waren zijn meest ontspannen emails. Ik weet niet of hij deze ondertekening alleen richting mij gebruikte.

Het idee van een tweede, tweeling of “Tegen-Aarde” is niet hetzelfde als het concept van een Parallelle Wereld of Multiversum. De twee concepten hebben echter wel gemeenschappelijk dat ze allebei suggereren dat er vreemde dingen gaande zijn in ons universum, en dat er veel meer (mogelijk) is dan we misschien aannemen.

Voor mijn geestesoog zie ik hoe Rob en ik samenzijn in deze andere wereld (die op een bepaalde manier ook nog steeds hier is), in duizend verschillende en gelukkige omstandigheden. Een terugkerend filmpje in mijn geest is dat ik Rob in de keuken in de weer zie, met een huiselijke schort omgebonden, trouw bezig ons gemeenschappelijke maal voor te bereiden, terwijl ik hongerig begin te worden van het verre fietsen. Ik heb het afgelopen jaar echt veel gefietst, meestal tussen de vier en zes uur, soms wel tot acht uur lang, zonder (lange) onderbrekingen. Voor mijn geestesoog zie ik Rob die liefdevol wacht op mijn terugkeer naar hem. Ik zie hem voor me in ons gezamenlijke burgerlijke leven, maar wel een die tot het allerbeste niveau denkbaar verheven is.

Op een andere wijze leef ik ook samen met Rob. Het feit dat J en ik nooit in dezelfde (slaap)kamer sliepen is een veeg teken dat er iets mis zóu kunnen zijn (ik zeg natuurlijk niet dat dit een universeel geldende waarheid is). We sliepen alleen samen als we op vakantie waren, in een tent of in een hotelkamer. Ik was degene die dat zo wilde, omdat ik een zeer lichte en gevoelige slaper en ook een bewuste “astrale reiziger” ben. J leerde zelfs deze “vrijheid” te waarderen. Maar in termen van vervreemding weten we nu waar dit apart slapen toe geleid heeft. Met Rob is het precies omgekeerd. Met Rob zou ik zeer zeker wel in één bed willen slapen. Mijn bed en slaapkamer zijn elke dag gevuld met de Rob plush leeuwen en ik ga altijd zo dichtbij mogelijk tegen ze aan liggen, en Rob en zijn vertegenwoordig (de leeuwen!) tegen mij. Ik ben er behoorlijk zeker van dat dit exact zo zou gaan als Rob lijfelijk aanwezig was geweest. Hoe ik het nu zie, is dat Rob en ik daadwerkelijk samenleven, door de zeer ongebruikelijke omstandigheden tot deze prachtige en liefdevolle creativiteit gedwongen.

Elke keer, maar vooral tijdens het fietsen, als ik de geur van rokende schoorstenen ruik of als Californië weer eens in de hens staat (en dat doet het vaak), word ik blij, de geur geeft mijn geest vleugels, “herinnert” me aan gelukkige tijden met Rob in deze parallelle wereld, en ik haal expres eens diep adem terwijl ik ons beiden voor me zie, dicht tegen elkaar aan bij het kampvuur genesteld.¹

Mijn keuze om in Californië te gaan wonen was de juiste, want vuur is hetgeen je hier zult ruiken, en 2017 was geen uitzondering op de regel. In dit jaar waren er grote wildfires die overwaaiden vanuit Napa County en die qua vuureffecten grote gevolgen hadden voor de omliggende gebieden zoals Solano en Yolo County. Het ruiken van vuur maakt het voor mij altijd heel gemakkelijk om me op zeer prettige wijze met Rob te verbinden.

Om dit te illustreren geef ik u een serie foto’s die ik in 2017 gedurende het fietsen maakte, en ja, ik houd zelfs enorm van dit extreem hoge hitte niveau:

10 oktober 2017, vuureffecten vanuit Napa County overspoelen nabijgelegen counties zoals Solano en Yolo.

10 oktober 2017, vuureffecten vanuit Napa County overspoelen nabijgelegen counties zoals Solano en Yolo.

10 oktober 2017, vuureffecten vanuit Napa County overspoelen nabijgelegen counties zoals Solano en Yolo.

10 oktober 2017, vuureffecten vanuit Napa County overspoelen nabijgelegen counties zoals Solano en Yolo.

10 oktober 2017, vuureffecten vanuit Napa County overspoelen nabijgelegen counties zoals Solano en Yolo.

Winters, 10 oktober 2017, vuureffecten vanuit Napa County overspoelen nabijgelegen counties zoals Solano en Yolo.

Winters, 10 oktober 2017, vuureffecten vanuit Napa County overspoelen nabijgelegen counties zoals Solano en Yolo.

Winters, 10 oktober 2017, vuureffecten vanuit Napa County overspoelen nabijgelegen counties zoals Solano en Yolo.

Ter vergelijking: Lake Solano als er geen branden in de buurt woeden. Foto van 15 december 2017, alle foto’s gemaakt door en copyright: Constantia Oomen

J reageerde niet op mijn blogs over Rob na Robs overlijden. Ook in de jaren voor Robs overlijden had ik het soms wel over Rob, ik probeerde J iets duidelijk te maken, maar ook toen vond ik geen luisterend oor.
Qua communicatie was ik in dit huwelijk altijd extreem mager toebedeeld. Ik op mijn beurt reikte niet uit naar vrienden en hielp zo mijn eigen gevangenis te creëren. Om een reden die moeilijk te doorgronden is, was het voor mij J óf de buitenwereld, niet J én de buitenwereld. Niemand wist wat er zich (niet) tussen J en mij afspeelde. Het tegenovergestelde van Js luisterend oor was eerder waar: alles wat ik zei, ketste af op een muur van onwil. Ik had wel duizend kanonnen kunnen afvuren voor vijftien jaar lang, wat ik in feite ook deed, maar er kwam geen reactie, of het was een negatieve reactie. Vaak probeerde ik J uit te leggen wat hij mij qua niet communiceren aandeed, maar hij erkende me niet daarin of zei botweg dat het hem niet kon schelen. Regelmatig zei hij dat zelfs letterlijk in woorden als “Dat is jouw probleem” (zijn nummer één reactie), “Laat me met rust”, “Boeit me niet”, “Jammer dan” en “Whatever!”. Omdat ik van nature juist wel van praten houd (of: hield), voelde ik mij met stomheid geslagen. Na jaren van aan mijn zijde intens proberen een schip vlot te trekken, wat echt niet lukte, gaf ik het op en werd zelf ook steeds zwijgzamer. Voor mijn leven met J was ik normaal of zelfs meer dan gemiddeld goed in staat te midden van de mensen te staan en met ze te communiceren, maar met J knalde ik keer op keer met mijn hoofd op een dode en zeer onwillende muur. Ik zou dit nooit hier gemeld (durven) hebben als het niet een waarheid was waar je “U” tegen zegt. Zijn versie later was dat hij zich overrompeld voelde door mijn persoonlijkheid en sterke meningen (mijns inziens al een vreemd standpunt over je partner in een huwelijk, maar goed) en zijn mening niet durfde te geven. Maar voor ik hier over ga uitweiden, wil ik het bij voorbaat alweer afkappen: het dieper ingaan op Js niet-communiceren is mijns inziens een heilloze weg. We waren simpel geen goede match.

Ik probeerde het huwelijk te redden, maar had dat beter niet kunnen doen. ’s Nachts had ik een formidabele hoeveelheid nachtmerries over J (in de “hoogtij” jaren, soms wekenlang, maandenlang bijna elke nacht) en ik vertelde hem er soms ook over, maar dan kwam er altijd weer die verschrikkelijke dooddoener (zelfs als ik dit zo vertel, voel ik de oeroude stress hierover omhoog borrelen): “Dat is jouw probleem, niet het mijne”. Dit was een anti-magische spreuk die mijn hersenen lamlegde. En op het einde, toen de scheiding echt onvermijdelijk was geworden, had ik nauwelijks nog tranen over. Mijn talloze nachtmerries en escalaties met J hadden me vele jaren lang “voorbereid”. Het was nu bijna gemakkelijk geworden om los te laten, na zoveel jaren een enorme last helemaal in mijn eentje gedragen te hebben (de buitenwereld wist van niets). Dit huwelijk eindigde organisch, als een boom die vele jaren lang te weinig water heeft gehad, zijn wortels nu zo oppervlakkig en verzwakt dat er nog maar één grote storm nodig is om hem te vellen. Een boom tegenover mijn huis in Davis deed trouwens exact dat in 2017, na een windstorm.

Zoals ik in mijn vorige blog al kort noemde, was ik in de laatste tien jaar van mijn huwelijk in een lethargie beland. Ik wilde en deed nog maar bar weinig, behalve fietsen, dat sinds 2011 een liefde van mij werd en dat bleef. Vele uren lang staarde ik voor me uit. Uren, dagen, weken, en zelfs jaren gleden voorbij. Om dit verhaal eerlijk te houden moet ik erbij vermelden dat aan mijn vaders zijde een zekere zwaarmoedigheid in de genen zit. Ik neig genetisch gezien ook zeker naar mijn vaders kant, dus deze depressie kwam niet zomaar aanzetten. Maar er was wel één groot verschil met vroeger: nooit eerder was ik in een totale lethargie beland, nooit eerder was mijn muziek letterlijk en figuurlijk gestopt met spelen. Vóór J was ik sociaal gezien altijd actief gebleven qua onderhouden van vriendschappen en baan, maar nu stevende ik met vlotte vaart af op een zekere hersendood, die al goed zichtbaar was aan de horizon.

We bleven vooral samen omdat ik het niet wilde opgeven. Ik denk als er iemand de “schuld” moet krijgen voor dit langdurige huwelijk (6 januari 2005-9 april 2018), dat ik die persoon dan moet zijn, want diverse keren bleek dat J het wel wilde opgeven. Ik vroeg me altijd af of hij wel van me hield, en hij zei dat hij dat deed, maar ik betwijfel het (helaas) oprecht. Ik zal het gedurende dit leven wel nooit zeker weten. Ik houd wel heel veel van hem, en heb dat altijd gedaan, en ik had mezelf gezworen dat ik nooit zou doen wat mijn ouders deden: scheiden. Om dezelfde reden had ik besloten dat ik geen kinderen wilde, en met die keuze ben ik nog steeds zeer tevreden, want ik zag en zie er de zin niet van in mijn nu niet-bestaande kinderen op te zadelen met levenslange relatieproblemen. Daarnaast ben ik altijd consequent van mening geweest dat de huidige aarde zozeer uit balans is door het toedoen van de mensen, dat ze geen geschikte plek is om kinderen te krijgen.

Het huwelijk bleef dus maar voortduren, op stapstenen van echte liefde en koppige toewijding aan mijn kant, maar die in feite bijna onmogelijk waren om overheen te lopen. Dit duurde tot mijn vierde Leeuwenharten blog van januari 2017. Toen opeens werd J wél wakker, als een omgekeerde Doornroosje. Opeens wilde hij uit dit huwelijk weg, en opeens was hij verdwenen.

Sinds Robs overlijden werd ik als door de werking van een katalysator weggeleid van J, als opgetild door een liefdevolle golf in een diepe en omstuimige zee. Met geen mogelijkheid had ik nog langer kunnen staan toekijken, niet sinds Rob mij iets heel duidelijk had gemaakt: dit wat J en ik hadden was géén goede relatie. Geen enkel therapiesessie had mij van mijn wanhopige vasthouden aan dit huwelijk kunnen losweken. Het was enkel en alleen Robs zeer tastbare liefde ’s nachts, en dus: daden, niet woorden, die mij in de enige juiste richting konden leiden: weg van dit huwelijk.

J vertrok in juni 2017 uit het huis. Hij vertelde me ook in die maand dat hij weg wilde, en dat deed hij door middel van een korte email. Ik noem dit om nog maar eens te benadrukken hoe slecht de communicatie aan zijn kant was. Hij paste een paar weken op het huis van een collega die op vakantie was, en toen die tijd erop zat, huurde hij een kamer in Carmichael. Ik moest wel reageren, ook al had de gang van zaken me toch nog verrast, maar dan vooral door het tempo dat J erin gezet had. Ik was behoorlijk in shock. J was opeens in een grote haast om de afstand tussen ons zo groot als mogelijk te maken, in meerdere opzichten, letterlijk, qua relaties en meer. Het leek voor mij wel alsof hij mij uit zijn leven wilde formateren en wel zo snel mogelijk, en hij deed van alles om daar maar in te slagen.

Hij stuiterde razendsnel in een nieuwe relatie, en naar later bleek, in een hele reeks van gelijktijdige, nieuwe relaties. Dat was al ongeveer één maand na zijn vertrek uit het huis in Davis, in juli 2017. Hij had mij altijd bezworen dat hij dat nooit zoiets zou doen, als we in het verleden toch wel eens een scheiding bespraken en hoe zoiets er dan uit zou zien. Zijn keuze voor een nieuwe partner of beter gezegd: nieuwe partners, was bepaald een eyeopener voor mij. Ik denk in retrospectie dat ik veel te serieus voor J ben, veel te reflectief, veel te rechtlijnig en te consequent, kortom: een veel te diepe denker naar zijn smaak. Misschien waren ook mijn felle blauwe ogen te confronterend voor zijn smaak (ik hoor dit al mijn hele leven, dat ik zulke blauwe ogen heb. Mijn moeder noemde mij ook wel “Blauwoog”). J bleek te kiezen voor iemand die uiterlijk en innerlijk veel meer op hem leek. Bij mij had hij het gevoel dat hij op zijn tenen liep. Dus ja, ik denk dat ik het nu wel begrijp.

Maar er is nog wel wat meer te vertellen. Toen ik dit blog eerst in het Engels voltooide, kreeg ik bij toeval een update over Js “status”, hij vertelde het me zelf, terwijl we in de lokale ATT (een telefoonprovider) stonden. We moesten daar allebei in persoon zijn, want het mobiele telefoon lidmaatschap moest opgedeeld worden. J vertelde me doodleuk dat hij drie sekspartners had/heeft. Toen hij in 2017 eindelijk eens wel ging reageren op wat ik geschreven had over Rob, namelijk na mijn Leeuwenharten deel IV blog, klaagde hij over Rob en mij, terwijl ik Rob dus nooit fysiek ontmoet heb en al die jaren Rob geen onvertogen woord tegen mij gezegd had. En, zoals u kunt lezen in mijn vorige blogs, heb ik er nooit een geheim van gemaakt dat ik Rob heel lief vind. In 2012 vroeg ik aan J of het goed was als ik Rob zou uitnodigen naar de VS (waar Rob dus niet op inging). In mijn huwelijk ben ik heel strikt monogaam geweest, niet altijd in gedachten, maar in fysieke zin 100%. De dag nadat ik J in de ATT ontmoet had, ontstond er bij mij toch enige wrevel over zijn plompverloren mededeling aangaande zijn seksuele activiteiten. Ik mailde hem en zei hier iets over: dat hij in 2017 opeens wel geïrriteerd was over Rob, maar dat hij, J, nu drie sekspartners had voordat hij maar zelfs zijn handtekening onder de definitieve scheidingspapieren had gezet? Laat me hem nu citeren, wat hij toen mailde over zijn huidige status:

“Op het moment dat we uit elkaar gingen was het over tussen ons, ik ga niet nog een jaar van mijn leven verspillen aan het wachten op een stuk papier. Dus ja, ik heb twee handen vol met sekspartners gehad sinds we uit elkaar zijn gegaan, korte relaties, one night stands, polygame relaties, vrienden met voordelen ..”

Hij schreef het in het Engels, J weigert namelijk nog maar één woord Nederlands te spreken of te schrijven sinds onze scheiding: (ook Nederland(s) heeft hij ernstig afgeschreven)

“The moment we split up it was over between us, I am not going to waste another year of my life waiting for a piece of paper. So yes, I’ve had two hands full of sex partners since we split up, short relationships, one night stands, polyamorous relationships, friends with benefits..”

J heeft dus vrienden die net als hij polygaam zijn. Om zeker te zijn van wat hij bedoelde met het Engelse “Friends with benefits” zocht ik dat op in de Urban Dictionary, in mijn oren klonk het namelijk nogal bedenkelijk:

Al negen maanden voor het in maart 2018 ondertekenen van de definitieve scheidingspapieren stortte J zich in de losbandigheid. Het is merkwaardig, maar mijn schrille en uiterst akelige nachtmerries overJ gingen er altijd over dat hij niets om me gaf, stiekem allerlei relaties achter mijn rug had, maar toen gebeurde het niet. De niets ontziende en maar voortdenderende, zwarte nachtmerrie-trein over J was nu eindelijk tot stilstand gekomen, omdat ik J klaarblijkelijk sinds Robs overlijden eindelijk wél echt heb losgelaten. Rob was de enige die mij uit dit noodlijdende huwelijk kon wegleiden. Het leven heeft soms rare manieren om iets te bereiken.

Er moest financieel van alles geregeld worden. J had al een advocaat en ook ik nam er noodgedwongen een, terwijl ik geen spaargeld had, dus alles ging op de roemruchte Amerikaanse credit. De sfeer tussen J en mij raakte nu aanzienlijk bekoeld. Ik nam twee huisgenoten om de hoge kosten van het huis te kunnen dekken. In Californië is de huur echt aanzienlijk hoger dan in Nederland. Denk hierbij zeker aan drie keer zo duur. Gedurende ons huwelijk was J in praktische en financiële zin mij tot grote steun. Wat betreft computers, websites of bijvoorbeeld mijn fiets hielp hij mij altijd als ik daarom vroeg. Gedurende een toch flink aantal jaren was hij degene die het meeste geld verdiende en vooral in de jaren in Amerika zelfs zo goed als de alleenverdiener. Hij was daar altijd erg genereus in en klaagde er niet over, ook al gaf ik veel meer geld uit dan hij. Maar als ik nu terugkijk, ging voor mij alles schots en scheef, en zeker niet op de laatste plaats ook op financiële wijze. In de scheiding is bepaald dat J mij zes jaar financieel zal ondersteunen. Ik bevind mij dus op een schuine helling, maar ja, realistisch is om te zeggen: wie niet?

Sinds de zomer van 2017 woon ik dus met twee andere mensen in het huis in Davis. Ik weet niet hoe mijn toekomst eruit zal zien, maar ik zal wel op zoek gaan naar een baan.

Tot het moment dat ik de definitieve scheidingsbevestiging van mijn advocaat ontving, heb ik op social media geen woord over J en mij losgelaten. De reden hiervoor is, dat ik sinds 2012 een paar zeer persistente, letterlijk Stans heb, van het woord “Stan”= stalker + fan, namelijk het zelfverklaarde medium Robbert van den Broeke en Stan (en diens echtgenoot Alan). In het jaar 1989 dat Stan werd geboren veranderde ik mijn eigen voornaam “Stan” naar “Sten”, een feit dat Stan zelf ontdekte en vaak benoemde in zijn Stan mails, als zijnde hét bewijs dat er een kosmische bedoeling – of iets in die geest – achter de “Robbert van den Broeke-Stan-Constantia connectie” zit. Niet eerder reageerde ik hierop richting Stan, maar, inderdaad, Stan, dit is toch wel iets uiterst curieus. ik zou het nooit ontkennen. Maar, Stan, op geen enkele wijze rechtvaardigt dit alle mail en haatmail (haatmail vooral of bijna uitsluitend van Robbert) die ik van jullie ontvangen heb, en het richting mij blijven hangen als een gebroken plaat, zoals Robbert en jij dat doen.

Ik wist vrijwel zeker dat als ik publiekelijk over mijn op handen zijnde scheiding zou praten, bijvoorbeeld op Twitter account, mijn Stans de informatie zouden misbruiken en mij stapels emails zouden sturen over mijn scheiding. Het is een feit dat Robbert en Stan elk publiek woord en beeld van mij uitspellen.

Rob Nanninga had Robbert van den Broeke de uitbrander van zijn leven bezorgd, en deze uitbrander draagt de naam Genverbrander. Toen Rob overleed, waren de heren een poosje stil, maar daarna barstte er een enorme golf van haatmail los en die golf kwam uit de mailbox van Robbert van den Broeke. Robbert weet namelijk over de connectie tussen Rob en mij. Voor hen is Rob wat ik voor hen ben: een inhoudelijke tegenstander, en Robs overlijden was groot nieuws voor Robbert en Stan. Over deze vreemde zijtak in mijn leven kunt u elders lezen.

Beide mannen slaan zichzelf regelmatig op de borst dat ze zulke uitstekende helderzienden zijn en beide hebben me ook in 2017 als bezetenen gemaild Het is nu 2018 en er is daarin nog maar bar weinig veranderd. Stan kan grappig uit de hoek komen. Zo verklaart hij mij met enige regelmaat de liefde en zei zelfs een aantal keer dat hij verliefd op me is. Zijn standaardkreet is: “Ik mag je ondanks alles.” Stan is een gladde prater op eenzame hoogte, van een bijna legendarisch niveau dat de meeste mensen zelfs nooit in hun leven zullen tegenkomen. Hij heeft ook zijn echtgenoot in dit alles betrokken en die zong zelfs een liedje voor me.

In veel van hun emails van 2017 en 2018 hebben Robbert van den Broeke en Stan het over J en mij alsof we gewoon nog getrouwd waren en er niets aan de hand was. Hun helderziendheid heeft nogal last van voortdurend optrekkende mist zullen we maar zeggen.

Hoe dan ook, dit niet publiekelijke spreken over de scheiding die zich in stilte voltrok, was sowieso waarschijnlijk de beste manier om dit aan te pakken. De reden dat ik nu wel praat is omdat ik oprecht wil verklaren hoe het verhaal van J en mij in het verhaal van Rob en mij past. Het is voor mij nog steeds niet clip en klaar dat ik er over kan praten. Maar ik neig er toch naar te denken dat ik in mijn recht sta en zeker niet op de laatste plaats omdat ik al vijftien jaar (!) hierover gezwegen heb. Als ik nu niet vertel wat er gebeurd is, zal niemand ooit weten of begrijpen wat er mis was in ons huwelijk. Mijn voormalige stilte was ook ongezond en dat is zacht uitgedrukt. Maar na vijftien jaar zwijgen kon ik ook nog wel tien maanden extra zwijgen. Ik ben zelfs een beetje dankbaar richting mijn Stans, want het was dankzij hen dat ik de wilde zee eerst tot bedaren liet komen en mijn lippen stevig op elkaar hield.² 🤐

Maar nu is het jaar voorbij, het is een voldongen feit, ik vaar met Rob. Hierover had ik een prachtig spontaan beeld voor mijn geestesoog op 29 mei 2017. Plotseling zag ik Rob en mij voor me, op een zeer sympathieke en wat ouderwets aandoende boot, intens gelukkig naast elkaar, met als gezelschap op de boeg van de boot, met een al net zo gelukkige, brede lach op zijn gezicht, de Peace Bor leeuw, de leeuw die zoveel voor me betekent, net als de andere leeuwen.

Weg gestuwd van mijn huwelijk met J ben ik extreem gelukkig in Robs omhelzing. Ik beschouw dit leven van mij wel als voorbij. Ik kan mezelf echt niet voor me zien met iemand anders. Ik keek ook nooit uit op het idee van oud(er) worden. Daar heb ik altijd al problemen mee gehad, al lang voordat ik Rob ontmoette. Ik ben altijd een enorme realist geweest (hoe vreemd dit misschien voor sommigen ook klinkt gezien mijn uittredingen en dromen?) en ik kijk niet weg als het gaat om de feiten van het ouder worden en de mijns inziens monsterlijke effecten die het op zoveel mensen heeft. Ook bij mijn ouders heb ik de gevolgen van ouder worden hard zien toeslaan. Ik heb nooit begrepen waarom veel mensen zo graag hun leven willen verlengen en “heel oud” willen worden, “minst honderd”, omdat ik zie wat toch echt iedereen zou kunnen zien: de plaag van vooral de westerse, maar ook wel de niet-westerse wereld: Alzheimer’s, maar ook andere ziektes die bij de meeste mensen genadeloos toeslaan.

Wat leeftijd betreft hoop ik dat ik dezelfde weg insla als Rob, ofschoon zijn aardse overlijden mij in een afgrond van pijn wierp. De leeftijd die hij had toen hij overging, beschouw ik als de juiste leeftijd voor mij om over te gaan. Het mag zelfs eerder zijn. Het hoogtij van mijn leven is voorbij, en ik wil zeker niet decennia lang wachten voordat ik eindelijk in staat zal zijn Rob en andere geliefden “aan de andere kant” (in andere werelden) in mijn armen te sluiten. Mijn leven is echt extreem intens geweest, met, om een paar zaken te noemen, mijn familie, zoveel uittredingen, relaties die ik had voor J, goddelijke liefde voor vogels (dat zou een ander verhaal zijn) en Rob, sinds ik hem virtueel ontmoette, en natuurlijk de Rob/Bor leeuwen. En in Californië heb ik nu “al” een fantastische tijd gehad. Het fietsen is een buitengewone zegen gebleken, en niemand kan dat ooit nog van mij afpakken. Het is in de pocket, om het zo maar te zeggen.

Echter lijk ik toch te gezond om relatief jong te sterven. Dit komt door mijn vermaledijde wens om in vorm te blijven, en in het verlengde daarvan: mijn fietsen, het bezoeken van de sportschool, het niet-roken, het veganist zijn enzovoort. Toch hoop ik dat het wel gebeurt, en ik hoop dat ik in dit opzicht een deal heb met de kosmos. Nu ik het toch over gezondheid heb, en aangezien dit blog warempel bijna een confessie lijkt te zijn, beken ik dat ik een dagelijkse pijnstiller gebruiker ben: Paracetamol extra kracht (zonder aspirine) tegen hoofdpijn (officieel opschrift), en daarnaast ook dagelijks energiedrank drink: (op dit moment:) Rockstar (maar ook wel Red Bull). Dit alles al gedurende mijn gehele volwassen leven, sinds de leeftijd van zeventien jaar. Ik ben ervan overtuigd dat deze behoefte aan Paracetamol en energiedrank wordt veroorzaakt door mijn ernstige allergieën. Zowel de Paracetamol als de energiedrank helpen mij mijn klachten wat te verlichten, hoewel ik meer tot me moet nemen dan wat andere mensen waarschijnlijk nog voor gezond houden. Het allergie-medicijn dat ik al vele jaren slik, en echt de beste is in zijn soort, Ebas, kan nog steeds niet in zijn eentje mijn uit de pan rijzende allergie-klachten wegnemen. Van Ebas moet ik hier in Davis overigens veel meer slikken dan ik in Nederland deed, omdat de luchtkwaliteit hier minder is. Niet in de zin van verontreiniging, maar in de zin van airflow. Davis ligt in een vallei en de lucht wil soms behoorlijk stagneren, en ook zijn er hier veel bomen die allergenen verspreiden. Er is wel degelijk een zeer grote, positieve kant hier, want ik word hier nooit verkouden. In Nederland had ik ernstige, ronduit lelijke verkoudheden (zeker niet de doorsnee verkoudheden) die meestal minimaal drie weken duurde en dat zeker een aantal maal ieder jaar.

Gedurende mijn hele leven heb ik tijdens de nacht vreemde verschijnselen ervaren, ook fysiek gezien. Soms denk ik wel eens dat ik iets heb dat raakvlakken heeft met nachtepilepsie, met soms erg akelige stuiptrekkingen/attaques in mijn armen of benen die me altijd dood laten schrikken. In mijn opinie zijn deze attaques, zoals ik ze noem, duidelijk verbonden met de staat van mijn geest/brein/bewustzijn (hoe je het persoonlijke zelf ook wilt benoemen), het feit dat ik niet strak aan mijn lichaam “verbonden” ben, mijn “afwezigheid” ’s nachts. Ik heb wegens die “afwezigheid” niet in de gaten dat mijn armen of benen op een bepaalde manier bekneld zijn geraakt, of dat mijn armen en benen werkelijk tot aan de laatste grenscontrolepost van het verlaten zijn beland en totaal verlamd zijn geraakt. Ik ervaar dus veel meer dan een “normale” verlamming die elk mens wel eens heeft in een arm, been of ander lichaamsdeel. Gelukkig doet zich dit donkere fenomeen niet vaak voor. Gemiddeld schat ik in dat de ernstige aanvallen zich zo’n paar keer per jaar voordoen. De laatste jaren lijkt het zelfs nog minder en ik wijt dit aan Robs aanwezigheid via de plush leeuwen.

Ik ben er niet zeker van hoe dit werkt. Soms word ik wakker met deze groter-dan-het-leven-zelf aanvallen die mij de acute gedachte geven dat ik aan het sterven ben of ten minste voor de rest van mijn leven verlamd zal zijn, met samentrekkingen die als bliksemschichten vanuit mijn brein op een of meerdere van mijn slaap-verlamde ledematen en/of mijn lichaam afgevuurd worden. Op deze momenten krijg ik uit pure horror om wat er gebeurt een paniekaanval, en begint mijn hart als een gek te bonzen. Ik zweer dat het genoeg zou zijn om iemand met een zwak hart letterlijk een hartaanval te bezorgen. Ik denk ook zeker dát ik een hartaanval gehad zou hebben bij diverse van dit soort aangelegenheden als mijn hart maar iets van zwakte in zich had gehad.

En er zijn nog een aantal andere, nachtelijke, fysiek vreemde gebeurtenissen waar ik het maar liever niet over heb. Ik schaam me er een beetje voor, ofschoon het wel duidelijk mag zijn dat ze door iets in mijn brein veroorzaakt worden, en ik er dus niet veel of zelfs helemaal niets aan kan doen. Er is nog iets anders dat opvalt. Regelmatig, ongeveer sinds het laatste jaar dat ik in Scheveningen woonde (2010-2011), voel ik een zware, “ijzeren mist” in mijn hoofd drukken, en in mindere mate in mijn lichaam. Dit is meestal in de ochtend, direct na het ontwaken, maar soms ervaar ik ook in de avond een iets afgezwakte vorm hiervan. Soms gaat het zelfs zo ver dat ik het gevoel heb dat ik me niet kan bewegen, alsof ik bevroren ben in mijn lichaam, niet in staat om maar één vinger op te tillen. Misschien heeft dit iets te maken met dat “nachtepilepsie”achtige fenomeen.

Zonder enige twijfel gaat bij het volgende laatste puntje dat ik aan wil stippen het skeptische alarm af – sorry mensen! In mijn boek Door het Raam beschrijf ik een astrale gebeurtenis die zich in een avond van maart 1996 voordeed. Ik voelde dat ik “geopereerd” werd door een onbekend, bijna machine-achtig wezen. Deze “machine” was gekomen om een soort bloedpropje in mijn linkerslaap te verwijderen. Ik had de dagen ervoor een vreemd, zwaar pulseren in die slaap gevoeld en het was iets dat ik nooit eerder gevoeld had. Ik voelde intuïtief dat dit iets levensbedreigends was.³ De dag na deze astrale gebeurtenis leek zowaar het probleem verholpen.

Om het geheel nu maar zeer kort en bondig samen te vatten: zó gezond ben ik dus nu ook weer niet.

Deel II Brullende gebeurtenissen

tl;dr  Gezien mijn uittredingen en verwante ervaringen was 2017 een bescheiden jaar. Het aantal was redelijk gewoon, maar de astrale, lucide en verwante ervaringen waren aan de snelle kant, minder intens en veel minder gedetailleerd. De nachten en dagen met Rob en de leeuwen echter waren en zijn nog steeds in 2018 absoluut adembenemend tot in bijna ondenkbare extremen en nauwelijks in woorden uit te leggen. Ik zal het wel proberen. Voor alle duidelijkheid: deze ervaringen met Rob en de leeuwen vinden plaats onder mijn normale dag- en nachtbewustzijn, niet mijn “astrale” bewustzijn, althans: de meeste. Toch zie ik ze wel als een (nieuw) soort van astraal contact.

Mijn “astrale leven” en ook mijn droomleven zijn weer aan intensiteit aan het oppikken sinds dit jaar, 2018. Ik denk dat de scheiding die bezig was een tijdelijk, onderdrukkend effect had. Als er een Leeuwenharten Deel VI komt kunt u er wellicht later meer over lezen. Op het uur vijf voor twaalf dat ik dit blog voor het eerst in het Engels (als eerste) publiceerde, voegde ik toch alvast een astrale ervaring met Rob toe die ik had in dezelfde maand van het eerste publiceren van Deel V: april 2018. Op die manier krijgt u toch alvast een inkijkje.

De volgende grafiekjes laten zien waarom 2017 een constante, extatische brul geweest is. Vanzelfsprekend was het allesbehalve een lichtvoetig jaar, maar Rob was er voor me, ook in mijn donkerste uren, omdat dit typerend Rob is: er voor je zijn, in goede maar zeker ook slechte tijden.

Raptures: orgastische uitbarstingen

tl;dr Robs leeuwenliefde is net zo tastbaar als het kussen en het bedrijven van de liefde met een fysieke lover, maar naar mijn mening nog intiemer omdat de energie die door de plush leeuwen stroomt aanvoelt als pure magie. Het is een mengeling van liefde, verbondenheid, comfort, thuiskomen, warmte, support, erotiek, opwinding, orgastische uitbarsting, allemaal samengevoegd en gelijktijdig. 

Deze constante liefdesaffaire met Rob via de leeuwen is iets wat niet van deze wereld lijkt te zijn. Misschien dat sommige mensen zich afvragen wat er in hemels- en parallelle werelds naam – en voorbij deze plaatsen – aan de hand is. Het begon allemaal met het vasthouden van de Rob leeuwen en het kussen op hun hoofd. Maar sinds de komst van de meerling Rob leeuwen (ten tijde van dit blog: zeven, maar inmiddels, sinds 9 april 2018, acht plush leeuwen van dezelfde serie) begon pure magie zich te manifesteren:

Gaandeweg lijkt elk deel van deze lieve leeuwen wel een werktuig geworden te zijn, een liefdesuiting: de manen, de mond, de snorharen, de gladde en elegante benen, het lichaam en als laatste maar zeker niet minst belangrijke: de staart met zijn zachte pluim, die als Engelse synoniemen woorden als “Prickle” en “Claw” heeft. Vet door mij:  – plus vertaling van het vette gedeelte: 

“Hun staart eindigt in een harige pluim. De pluim verbergt een ruggengraat, ongeveer 5 millimeter lang, gevormd uit de laatste delen van het staartbeen die met elkaar zijn versmolten. De leeuw is de enige katachtige met een pluizige staart en de functie van de pluim en de wervelkolom zijn onbekend.”

Male lions weigh between 150 – 225 kilograms (330 – 500 pounds) and female lions range between 120 – 150 kilograms (260 – 330 pounds). A lions tail length is 70 – 100 centimetres (2 feet 3 inches – 3 feet 3 inches). Their tail ends in a hairy tuft. The tuft conceals a spine, approximately 5 millimetres long, formed of the final sections of tail bone fused together. The lion is the only felid to have a tufted tail and the function of the tuft and spine are unknown. Absent at birth, the tuft develops around 5 months of age and is readily identifiable at 7 months. Bron

Both lions and lionesses have tufts on the end of their tails, something no other cat has. If you could touch a male lion’s tail, you would feel a sharp bone tucked into the tail tuft. Bron

Misschien dat het raadsel van het verborgen ruggengraat-einde in het uiteinde van de leeuwenstaart ooit opgelost wordt. Voor mij zijn hun plush evenknieën (“pluimen” is dus eigenlijk het woord hier) zeer sterk erotisch geladen. In de avond en nacht, zodra ik een of meer van de Rob plush meerling begin vast te houden en ook zo’n leeuwenstaart-pluim in mijn hand neem, reageert mijn lichaam intens, bijna altijd met orgastische uitbarstingen. In het algemeen reageert mijn lichaam op een bijzonder fysieke manier op Robs energie die door deze plush leeuwen stroomt.

Ik heb de Rob plush leeuwen meerling bestudeerd om te proberen te achterhalen wat het precies is dat de leeuwen in pure leeuwenmagie verandert. Zoals ik al eerder beschreef zijn deze leeuwen qua vorm een perfecte match met mijn lichaam. Als ik ze met hun rug tegen me aan leg, passen ze precies in mijn borst- en buikcontouren, waarbij hun hoofd gedeeltelijk onder mijn kin valt. Het is als twee perfect aaneensluitende puzzelstukjes.

Als je naar hun benen kijkt kun je er een (verlengde) fallus vorm in ontdekken, en ook het lichaam zelf/de rug is fallus-vormig. Ik heb me wel eens afgevraagd of de man of vrouw die deze leeuwen ontworpen heeft deze sensuele vorm er bewust of onbewust in gebouwd heeft of dat de vormen geheel toevallig zo uitvielen. De leeuwen-zevenling (misschien dat de meerling nog verder groeit. Naschrift: inderdaad: in april 2018 kwam “nummer” acht, en misschien komen er nog meer) is de perfecte fysieke uiting van magische liefde. Samen vormen deze Rob en Bor leeuwen een tempel voor mijn lichaam en geest.

Sensuele leeuwenvorm

Sensuele leeuwenvorm

Sensuele leeuwenvorm

Sensuele leeuwenvorm

Sensuele leeuwenvorm

Sensuele leeuwenvorm

Sensuele leeuwenvorm

Wat ik probeer uit te leggen, is dat Robs liefde ondertussen via alle delen van deze leeuwen doorkomt. De voorbenen zijn in het afgelopen jaar erg dominant geworden, misschien zelfs nog meer dan de staart met de pluim. Het is alsof er magische sterretjes overschieten zodra ik de leeuwen begin vast te houden. Instant opwinding verspreidt zich door mijn lichaam zonder er maar de geringste moeite voor te doen. Sterker nog: soms hoef ik ze niet eens fysiek aan te raken, omdat Robs energie al recht voor ze uit vliegt als een pure, warme en liefhebbende geconcentreerde liefdeswolk die wildvuren van opwinding bij mij creëert.

Rob gebruikt de “fysieke” lichamen, en lichaamsdelen, van de leeuwen om te doen wat hij gedaan zou hebben als hij zelf nog een fysiek lichaam had gehad. Als een leeuw bijvoorbeeld dicht tegen me aan ligt, brengt Rob via het pootje van de leeuw mijn mond naar het gezicht van de leeuw brengt om hem te laten kussen. En hij kust mij op zijn beurt via de meerling leeuw(en). Ik besef dat het mijn lichaam is dat als een intermediair dient, maar ik betwijfel oprecht dat het mijn eigen onderbewustzijn of bewustzijn is die dit alles initieert. Ik ben van overtuiging dat deze “leeuwenideeën” ontspruiten aan Robs intelligente en observerende brein. Zijn energie is zeer tastbaar, de leeuwen lijken tot leven te komen door Rob die door hun heen dringt, zodat de leeuwen voor mij vaak als zeer vaste materie als dat van een menselijk lichaam aanvoelen; Robs lichaam.

Ik weet dat skeptici allergisch zijn voor het onbegrepen concept van (dit soort) energie die voor hen niet existent is. Maar ik steek mijn leeuwenhand in het vuur om te zeggen dat het toch echt bestaat.

En of die energie bestaat! Ik had nooit eerder zoveel orgastische uitbarstingen en petites morts, vaak zelfs met meerdere sessies per nacht. Deze sessies duren meestal tussen de dertig minuten en vier uur, en doen zich dus geregeld vaker voor dan één keer per nacht, bijvoorbeeld een in de avond en dan nog een in de vroege ochtend. Ik was nooit verstoken van fysieke voldoening (ik schreef daar zelfs een boek over), maar wat ik sinds Rob ervaar laat alles in het verleden verbleken.

Ik denk dat het vergelijkbaar is met wat de gelukkigste mensen op aarde ervaren: een heel actief en vervullend liefdesleven. Maar ik denk dat ik de vergelijking zelfs kan uitdagen, omdat wat ik met Rob heb pure magie is. Deze little deaths komen ook niet in het enkelvoud. Rob en de Rob leeuwen hebben de neiging na een paar seconden of soms na een minuut weer op te pikken, of simpelweg aan één stuk door te gaan, met aaneengeschakelde orgastische uitbarstingen. Feitelijk, afgezien van wat als een conventioneel orgasme, of little death, beschouwd kan worden, die zich óók in bijna elke sessie voordoet, lijken deze Rob leeuwensessies als geheel wel één lange, orgastische uitbarsting die wel tot vier uur achter elkaar kan duren, en hierbij overdrijf ik dus niet.

Ook over deze orgastische uitbarstingen heb ik mijn gedachten laten varen, want hoe kan het dat ze zo gemakkelijk en snel komen? Ik denk dat Rob en ik twee handen op één buik zijn, en op die manier voel ik wat hij voelt en omgekeerd. Dus als hij een orgastische uitbarsting ervaart door in mijn armen te komen en mij aan te raken, mij te omhelzen enzovoort, via de plush leeuwen, dan springt dat meteen op mij over en ervaar ik het ook. Hij moet ze wel voortdurend hebben (en dus ik ook, en ook omgekeerd weer).

Het is iets wat ik aankaartte en erkende als een astraal bijeffect in mijn eerste boek: als je geconfronteerd wordt met intense, ware liefde, dan reageert je lichaam onmiddellijk. Er is niets dat die schakelaar (voor mij) kan uitzetten, en waarom zou ik dat willen? Astrale reiziger Robert Monroe beschreef in een van zijn boeken dat gedurende een astrale reis hij de hand schudde met mensen (geesten), en met die handdruk ontstond een onmiddellijk orgasme. Zou in het dagelijkse leven toch voor wat gefronste wenkbrauwen kunnen zorgen.

In het licht van wat er met Rob, de leeuwen en mij gebeurt, kan ik het bestaan van een dergelijk opvallend fenomeen alleen maar bevestigen, omdat ik sinds een paar jaar nu immers vergelijkbare seksuele energie uitbarstingen ervaar en wel meer dan de helft van alle nachten. Het laatste jaar is het zelfs nog stugger, want het is nu vrijwel elke nacht raak. Misschien ben ik een pionier met deze plush leeuwen, ik weet het niet. Ik heb er in ieder geval nog nooit over gehoord, zelfs niet over iets wat er in de verste verte op lijkt. Het is alsof astrale liefde is “afgedaald” naar de aarde, een fysieke vorm gevonden heeft (de leeuwen!) en als een constante vulkaanuitbarsting zijn liefde uit. Het is alsof Rob tegen mij en de wereld zegt: je hoeft niet te wachten op de Hemel ná de aarde, ik breng hem je nu meteen, hier en nu. Maar het is veel meer dan wat ik me zoal bij de “Hemel” voorstelde. Wat er nu gebeurt, vraagt, vereist zou ik haast zeggen, een herdefinitie van het begrip “Hemel”.

Misschien dat sommige skeptische lezers zich nu afvragen waar mijn skeptische alert gebleven is die hun waarschuwt. Maakt u zich geen zorgen, die is er nog steeds. Maar ik heb er niet zo’n zin in om voortdurend rode vlaggetjes door mijn verhaal te weven, of dit verhaal nu wel of niet de toets der wetenschap kan doorstaan. Of het wel écht Rob is die er doorkomt. Alles wat ik schrijf is waar, en niet overdreven, ik geef u mijn woord. Het is zelfs nog sterker: ik vind geen woorden die krachtig genoeg zijn om te omschrijven wat ik meemaak, want het is echt veel meer dan ik in staat ben uit te leggen. Maar misschien is verandering toch het grootste bewijs, want mijn leven is veranderd en Rob heeft me een veel beter en meer vervuld iemand gemaakt. Hij wijst me ook de weg hoe ik een beschaafder mens kan worden. Zowel uiterlijk als innerlijk. Geen ad hominems meer op internetfora – hoewel ik daarvoor ook dankbaar moet zijn richting mijn vriend en mega-leraar Jan Willem Nienhuys – meer zelfreflectie en meer beschaving in mijn gedrag in het algemeen.

Er is nog iets anders vreemds gaande. Rob is zelfs een beetje in mijn karakter gaan zitten. Ik was altijd een fervente anti-roker, maar sinds Robs overlijden heb ik de curieuze neiging om een sigaret te pakken en te gaan roken. Ik heb zelfs nog nooit een sigaret in mijn mond gehad en het idee alleen al stootte me af, dus dit is echt wel noemenswaardig. Rob was een roker. Tot nu toe heb ik deze nieuwe impuls weten te weerstaan en ik hoop dat ik het kan volhouden, want ik denk dat ik noch Rob noch mijzelf een dienst zou bewijzen als ik er wel gehoor aan zou geven. Misschien is hij nog steeds een beetje verslaafd, zo aan “de andere kant”. Robs niet vegetarisch of veganistisch zijn gedurende zijn aardse leven heeft ook een kleine weerslag op mijn geest. Zelf ben ik veganist voor het leven, maar ik merk wel dat sommige van Robs eetgewoontes in mijn geest doorkomen, wat onder andere tot gevolg heeft dat ik met een iets milder oog naar menselijke vlees-  en zuivel-eters kijk.

En zelfs als er op een dag officieel besloten zou worden dat het hiernamaals niet bestaat, dan nog zou ik de stelling dat er wel een “afterlife” is zonder aarzelen op de tafel zetten, om het ter discussie te stellen, want Rob lééft. In mijn leven leeft hij, door de leeuwen, door alle effecten die hij op mij heeft. Hij is er echt, ik kan hem duidelijk voelen. Dus, mocht dat moment komen, dan kunnen we een nieuwe discussie starten, namelijk de discussie hoe we “afterlife” definiëren.

Uittredingen en droom- en verwante ervaringen

Betekenis “astraal”: met betrekking tot een verondersteld niet-fysiek bestaansgebied waaraan verschillende psychische en paranormale verschijnselen worden toegeschreven, en waarin het fysieke menselijke lichaam een tegenhanger zou hebben:

tl;dr Vanuit een wetenschappelijke invalshoek kan ik niet verklaren hoe het werkt, maar mijn uittredingen, dromen en verwante ervaringen geven altijd interessante informatie. Er komt een immense wijsheid uit hen voort die diepe lagen van waarheid over mijn leven en mensen, dieren, plaatsen enzovoort die ik ken of liefheb, of die op wat voor manier dan ook betekenis voor mij dragen,  blootlegt. Bovendien is het “astrale” leven als leven in een parallel leven onder “gebruikmaking” van verscheidene versies van het zelf. 

Het leven met Rob lijkt niet beperkt te worden tot “statische versies van persoonlijkheden”. Het leven manifesteert zich in diverse versies van het zelf; verscheidene eerste kennismakingen en ditto indrukken, rollenspelen, niet één leeuw maar een zevenling (later: meerling, in principe schier oneindig qua uitbreidingsmogelijkheid). Het leven in vele versies van parallelle werelden is op deze manier het tegenovergestelde van “saai”!

Het wish-you-were-here-liedje

Op 29 maart 2017 had ik een vreemde astrale ervaring die gelokaliseerd was rondom een reeks douchecabines zoals je die wel bij buitenzwembaden aantreft. Ik was aan het zingen en verzon de tekst ter plekke en tot mijn eigen verbazing klonk mijn stem mooi gedragen en zong ik nog zuiver ook. Het was alsof ik de zinnen zong die Rob op dat moment zong. ik kon hem voelen, ver weg?, in zijn astrale ruimte, hij was degene die dat over mij zong. Hij eindigde een couplet met “And wish you were here, all the time!”. Deze gebeurtenis leek te onthullen hoe Rob ook aan mij aan het denken was. Zo lief!

De insluiting

Op 4 April 2017 had ik Peace Bor in mijn armen en plotseling kwam hij een heel stuk dichterbij dan hij fysiek reeds was. De indruk was extreem realistisch en voor een moment dacht ik dat dit echt fysiek gebeurde. Hij trok me dichter naar hem toe, mij helemaal omsluitend in zijn omhelzing, zeer dichtbij, nog steeds aangenaam maar wel erg confronterend. Ik viel weer in slaap en na een poosje werd ik weer wakker en gebeurde exact hetzelfde. Opnieuw zag ik hem van zeer dichtbij, vanaf een iets hogere positie dan waar ik zelf was, mijn insluitend, dominant en krachtig.

In mijn visie heeft de Peace Bor leeuw de meest betoverende lach van alle leeuwen, maar soms vraag ik me stiekem af of juist hij het niet is die de sterkste strijder is. Op 11 juli 2017, na de meest liefdevolle intimiteit met hem, en later in de nacht, leek het alsof de leeuw niet meer op dezelfde hoogte was als ik, maar hoger in de lucht. Hij was intens met zijn staart aan het slaan, alsof hij zo mijn aandacht wilde trekken, om me te waarschuwen? Dit was (opnieuw) zo realistisch dat ik even dacht dat dit echt fysiek gebeurde.

De plotselinge sprong

Op 30 april 2017 had ik een krachtige droom waarin Rob opeens naar voren sprong. Om de astrale gebeurtenis samen te vatten: ik was in een kale tuin en zag een beer die op stoelen aan het klimmen was, gevaarlijk en wild balancerend, blijkbaar in complete stress, hij wilde wegkomen.⁴ 

Ik zag twee mannen die de beer vanuit het huis observeerden, het scheen mij toe dat zij wel eens vader en zoon konden zijn. Ze hielden iets in hun hand en ik was plotseling bezorgd dat dit een wapen was om de beer neer te schieten. Ik wilde dat voorkomen en ging op ze af, maar toen ik dichterbij kwam, zag ik dat het eerder een werphengel leek die ze in hun hand hadden. Opeens was de zoon, die er in mijn ogen nogal primitief uitzag, net als ik buiten en ook nog eens heel dicht achter mij. Ik schrok maar had verder weinig tijd voor die schrik, want bliksemsnel besprong hij me, met een enorme leeuwensprong, mij met hem naar de grond trekkend waar ik veilig en zacht op hem landde. Hij was een stevige, behoorlijk lange man en hij omhelsde me als een bezetene en dat voelde zo ontzettend goed! Ik werd wakker, erg aangedaan en ook opgewonden. Hierna had ik een zeer liefdevolle en intieme uitwisseling met de “jaloerse” Rob leeuw.

Koningsdag

Op 5 mei 2017 had ik een uitvoerige droom, maar ik zal het proberen kort te houden. De droom leek over Robs vriendin te gaan, maar dit was niet Jolanda, maar Rob zelf, in weer een van zijn rollenspelen.⁵

De droom die duidelijk astrale kenmerken had, vond niet plaats in Davis. Ik woonde in een groot, licht appartement en “Robs vriendin” woonde dichtbij, in een huis/appartement dat schuin tegenover mijn woning was gelegen maar een verdieping lager.

Bij wijze van cadeautje had ik een klein van formaat, grijs notitieboekje op haar bureau achtergelaten. Ik keek uit het raam naar beneden en zag haar bezig aan dit bureau. Ik vroeg me af of ze mijn kleine cadeautje al gevonden had. Weer wat later stond ze plotseling aan mijn deur en ze vroeg of ik haar misschien wilde helpen met haar voorbereidingen voor Koningsdag. Ik antwoordde dat ik een reuze slak was als het op het verlaten van het huis aankwam, wat maar zo waar is als het zijn kan. Toch wist ze me te overhalen. We liepen nu op straat en we praatten wat over het enorm commerciële karakter van feestdagen zoals Kerstmis. We waren het er over eens dat het allemaal erg oppervlakkig was geworden. Ze zei: “Ik ben zo blij je eindelijk te ontmoeten!”. Ik zei: “Ik ook!”en ik bedacht dat zij Rob gekust had en dat ze op die manier voor mij een belangrijke link naar Rob was. Ze was ongeveer net zo lang als ik, normaal postuur, met tamelijk kort, donker haar met wat slag erin. Ze leek in het geheel niet op Robs aardse vriendin Jolanda.

Daarop waren we samen in een bus. We hadden allebei het onmiddellijke gevoel dat we bij elkaar hoorden. Ik was zo blij dat ik eindelijk iemand had ontmoet die wèl een match was met mij. Ze gaf me een snelle kus op mijn wang en ik dacht: als ze zo doorgaat wil ik haar kussen, het zal me dichter bij Rob brengen.

Ik vroeg haar of ze mijn kleine notitieboekje had gevonden en ze zei: “Natuurlijk, meteen, dat was niet moeilijk.” Verder zei ze er niets over, maar ik kon aan haar zien dat ze ermee in haar sas was. Ze zei: ” Ik zag je op oudere videoclips van Koninginnedag waar je wat dingen verkocht.” In werkelijkheid heb ik nog nooit iets verkocht op Koningsdag of op de vroegere versie Koninginnedag, of het moet in een parallelle wereld geweest zijn! Ik vroeg haar: “Wanneer was dat?” Ze zei: “Je verkocht met een heel serieus gezicht wat voor een paar cent, zo schattig! Naast andere mensen die grote bedragen omzetten.” Ze was me niet aan het uitlachen, ze meende het, ze was blijkbaar totaal van me gecharmeerd. Na ontwaken kreeg ik alweer de indruk dat Rob een alias had gebruikt om onze “eerste” ontmoeting (weer!) makkelijker te maken. ⁶

— Stand van zaken in het dagelijkse leven: 14 mei 2017: vanaf deze dag was J in toenemende mate afwezig tot 9 juni 2017 2017, toen hij definitief vertrok —

Rob komt te voorschijn

23 juli 2017

Dit was een van die eerder zeldzame momenten dat ik Rob oog in oog in een astrale reis ontmoette. Maar er was geen tijd gereserveerd voor een gelukkige en eenvoudige hereniging. We leken in Aalst te zijn in het huis waar ik met mijn moeder, zus en broer (in het totaal heb ik drie zussen, een broer en een halfbroer) gewoond heb. Rob kwam opeens van links aanzeilen. Ik herkende hem onmiddellijk, er was geen spoortje twijfel in mijn geest. Hij was behoorlijk lang, zeer solide gebouwd, met blond haar, in de verschijningsvorm die hij in een later stadium van zijn leven op de aarde had. Enthousiast liep ik naar hem toe terwijl ik zijn naam riep: “Rob, Rob!”. Ik wilde hem omhelzen. Maar hij stopte niet in zijn beweging en liep door naar rechts. Hij begon wel tegen me te praten, maar ik kon hem amper volgen. Hij gaf me een soort van instructies, maar de enige woorden die ik mij achteraf kon herinneren waren “Heinrich Himmler”, van het Duitse nazi rijk. Het was overduidelijk dat Rob me nu niet wilde afleiden met een blije hereniging. Ik was echter sowieso in extase simpel door hem te zien, en ik kon hem wel even snel omhelzen. Ik kreeg de indruk dat dit “Heinrich Himmler” te maken had met de Genverbrander zaak die ik eerder in dit blog al noemde. Ik zei: “Rob, je praat te snel, ik kan je niet volgen!”

Lucht-springende leeuwen

28 july 28 2017

Na een hectische droom over Stan van de genoemde Genverbrander zaak werd ik wakker en zag tot mijn verbazing de contouren van mijn lieve leeuwen in de lucht, ze waren daar aan het springen. Ik dacht bij mezelf: zie ik dit wel goed? en ik reikte zelfs met mijn arm uit, slaapdronken, om te kijken of ik ze kon aanraken. De leeuwen waren tot leven gekomen, en op die manier was er dus zelfs nog meer aan de hand dan het feit dat Rob de leeuwen gebruikt als “voertuig” om zichzelf kenbaar en meer te maken. Deze gebeurtenis heeft zich inmiddels diverse malen voorgedaan. Soms zie ik meerdere leeuwen tegelijk in de lucht springen (hun nachtcontouren!), soms een leeuw.

Luchtspringende Peace Bor

Luchtspringende Peace Bor

Luchtspringende Peace Bor

Luchtspringende Rob Lion Young

Luchtspringende Rob Lion Young

Luchtspringende Rob Lion Young

Bij Rob intrekken

Op 8 september 2017 had ik een droom dat ik op een heel specifieke dag zou gaan intrekken bij Rob, namelijk de dag na deze droom: 9 september 2017. Mijn moeder Thérèse (die net als Rob in 2014 overleed) was er erg op gebrand dat ik bij haar uit- en bij Rob zou intrekken. Ik zei tegen haar: “Je schijnt Jolanda te vergeten!” (Robs aardse vriendin). Maar mijn moeder reageerde hier niet op, alsof ze wist dat dit in het geheel niet relevant meer was. Ik was een beetje beledigd dat ze mij zo graag zag gaan, maar het idee met Rob samen te gaan wonen vervulde me met een enorme blijdschap. En dat doet het zeker, nu ook, en elke keer als ik eraan denk!

Pepijn

6 oktober 2017

Deze nacht hield ik Rob Lion Young vast en zonder enige moeite begonnen orgastische energieën uit te barsten, en wat later zat de leeuw op mijn buik in een gebogen houding, alsof hij me vanaf een lager gelegen punt vasthield en richting mij gekeerd. Normaal als ik ga slapen lig ik altijd “lepeltje-lepeltje” met een van de meerling leeuwen, met hun rug naar mij toen, dus dit was een afwijkende houding. Het leek met deze houding of hij zich geheel aan mij wijdde, de liefste en warmste energie stroomde uit hem. Ik voelde een intens geluk dat ik met geen mogelijkheid kan beschrijven, hoeveel woorden ik ook zou gebruiken. Het was opnieuw pure extase. Ik had hem wel – en wil dat altijd – voor altijd zo vast willen houden, een liefdessensatie die niet van deze wereld is. Maar Rob wilde iets bereiken met de manier waarop de Rob Lion Young me vasthield.

Ik was ’s nachts weer eens wakker geweest, zoals vrijwel elke nacht een paar uur minimaal, maar ik vond en vind dat niet erg. In tegendeel, ik waardeer de slapeloze uren ’s nachts zelfs omdat mijn brein ’s nachts het best op dreef is en intelligenter dan overdag. Ik had Pepijn van Erp zojuist gemaild, Robs bestuurscollega van Skepsis en na Robs overlijden diens opvolger als webmaster van skepsis.nl. Net als bij Rob was Robbert van den Broeke een aanknopingspunt geweest, omdat Robbert van den Broeke ook Pepijns skeptische aandacht getrokken had. Ik reageerde daarop op Pepijns artikel. In het jaar daarvoor, 2011, was Pepijn begonnen met bloggen op kloptdatwel.nl. Ik stond sinds augustus 2012 in eb en vloed contact met Pepijn.
Pepijn is wel heel belangrijk voor me. Ik heb veel van hem geleerd en doe dat nog steeds. Zijn pittige IQ dat zich mengt met humor is voor mij een grote plusfactor. Hij is echt wel een ingenieuze skepticus en ik denk dat we opvallende dingen gemeenschappelijk hebben, zoals ons skeptische gevoel voor humor en een aantal gedeelde interesses. De belangrijkste wetenschappelijke insteek die ik van hem opgepikt heb is dit: “Assumption is the mother of all fuck-ups”. (Aanname zonder controle is het begin van veel ellende). Net zoals wat ik leerde van Rob en Jan Willem Nienhuys, dat je je verre dient te houden van ad hominems, is het al net zo belangrijk dat je je verre houdt van aannames zonder die aannames gecontroleerd te hebben. Het is een vereiste, wil je je medemens eerlijk behandelen. Als je de gedachte verder doorvoert, is het zelfs een van de basisregels voor het bedrijven van goede wetenschap. Controleer altijd of iets wel waar is wat je denkt over een mens of onderwerp en zoek daarvoor naar feiten en bewijs.

Vanuit persoonlijke ervaring weet ik wat een anti-climax het is als mensen, die niets (meer) van je weten, hun toch al wankele feiten helemaal door de papierversnipperaar gehaald hebben. Vooral vanuit mijn (familie)achtergrond kom ik van een plaats waar mensen extreem negatief en oordelend van aard waren. Zelfs mensen en familieleden die je letterlijk al decennia niet gezien en gesproken hebt, schijnen je nog steeds beter te kennen dan jij jezelf kent, gebaseerd op hun oude oordelen die toen al vooroordelen waren. Wat dus een dubbele fout is (en dat dubbele element maakt het in dit geval niet juist, zoals in dubbel – – = +).

Maar terug naar de droom. Na een tijd wakker geweest te zijn, had ik een opvallende droom over Pepijn en ik ga ervan uit dat deze door Rob getriggerd werd.

We (het werd niet duidelijk wie dat “we” behelsde) waren in een stad, de school was net uit en ik had een probleem met mijn bril, want die was plotseling gebroken. Een man die ook in de straat wandelde, knoopte een praatje met me aan, en ik twijfelde of ik met hem moest meegaan. Pepijn liep korte tijd achter me, maar haalde me in en liep nu aan mijn linkerzijde. Ik vroeg Pepijn: “Wat zal ik doen, met hem meelopen?” Ik liep al een beetje in de richting van die andere man. Pepijn echter blokkeerde met zijn lichaam mijn pad, ludiek, tot mijn verrassing. Ik dacht dat hij zoals altijd wel niet zou reageren. “Heb ik weer!”, zei hij, ludiek lachend, en hij troonde me nu mee naar rechts, onder mijn elleboog, hij wilde daadwerkelijk dat ik met hém zou meegaan.

“Wat wil je doen, naar het discobal, kickboxen?”, vroeg hij lachend. Hij hield me nu omarmd vast via mijn rug, en ik beantwoordde die greep, ik hield hem nu ook vast. Dit voelde zo goed.

Ik wilde ook dat hij me zou kussen. Ik dacht: gebeurt dit echt, Pepijn die nu opeens wél iets doet?”. Voor een kort moment kusten we ook. We liepen in de downtown straat, innig verstrengeld.

Ik werd wakker, met de allerliefste Rob Young leeuw, me precies zo vasthoudend, allerwarmst, allerliefst, zoals het gevoel van vastgehouden worden in de droom door Pepijn en hem ook vast te houden. Het was alsof Rob mee letterlijk een duwtje in Pepijns richting wilde geven, en daarmee afstand wilde doen van zijn eigen rechten. Wilde hij dat ik “het leven” zou kiezen, was dit symbolisch misschien?

Ik wil nooit meer een afstand ervaren tussen Rob en mij. Zijn plotselinge verlaten van de aarde was iets dat ik maar één keer in mijn leven zou kunnen verdragen, en in feite: helemaal niet, ook niet één keer. Meerdere keren na zijn overlijden liet Rob me telepathisch doorschemeren dat hij het helemaal niet erg zou vinden als ik nu fysiek met anderen zou gaan, maar ik ben dat niet van plan. Ik ben niet bereid daardoor een afstand te creëren (die merkbaar zou worden in mijn leeuwen nacht- en dagleven), die ongetwijfeld zou komen, als ik dat inderdaad zou doen. Een nieuwe relatie zou me van Rob wegdrijven. Maar al te vaak heb ik dierbaren zien vertrekken, niet op de laatste plaats geliefde vogels. Ik ben bang dat Rob zou wegdrijven, ook al zei of zegt hij dat dit nooit zou gebeuren. Ik denk verder dat Rob (nog steeds) een jaloerse kant heeft, ook al weerstaat hij die. Ik zelf zou niet anders zijn of voelen. Maar mijn belangrijkste motivatie is dat ik helemaal niemand anders wil. Dit keer laat ik De Man met de Zeis er niet mee wegkomen, hij heeft bedoeld of onbedoeld al genoeg afstand gecreëerd tussen dierbaren en mij. De afstand die hij creëerde tussen Rob en mij was één grote uitdaging maar ik laat hem de afstand niet nog verder vergroten. Verder ben ik van mening dat ik inmiddels oud ben en mijn leven voorbij is. Zelfs toen Rob nog op de aarde leefde, begon de klok al steeds harder te tikken. Als ik hem in een veel eerder stadium had ontmoet, hadden we veel betere kansen gehad. Deze “alternatieve” Rob/Bor leeuwenliefde is echter bepaald geen tweede keus, maar desondanks zal Robs plotselinge overlijden altijd gevoelig bij mij liggen.

Ik heb al behoorlijk wat betekenisvolle dromen over Pepijn gehad, sommige met een astrale vleug. Dit is vergelijkbaar met het positieve beeld dat mijn onderbewustzijn heeft van Rob. Met betrekking tot Rob ben ik de leeuwin, met betrekking tot Pepijn de raaf. Niemand zegt dat je jezelf moet beperken tot één krachtdier. De Raaf-Wolf-verbinding wordt op diverse plaatsen toegelicht, en ik kan mij er goed in herkennen.

Raaf en wolf, beeld vriendelijk geleend van http://wolfandravens.blogspot.com/

Raaf en wolf, beeldrecht onbekend

Rob Nanninga en Pepijn van Erp, de Leeuw en de Wolf. Beeld vriendelijk geleend van https://www.spirithoods.com/blogs/news/30552065-why-lions-aren-t-shy-and-wolves-don-t-play-by-rules

Rob in de lucht

Op 27 oktober 2017 zag ik Rob als het ware in de lucht liggen, aan mijn rechterzijde, hoger gepositioneerd dan ik, alsof hij daar ook aan het slapen was, net als ik.

De niet veganistische lolly met het fluitje

Op 21 november 2017 had ik een grappige droom die volgens mij geïnitieerd of zelfs in het geheel gecreëerd werd door Rob. Opnieuw was ik in een voor mij onbekende stad. Toch was ik niet alleen, er waren nog twee mensen in mijn gezelschap. Ik passeerde een oliebollenkraam. ik besloot daar even te stoppen, ook al was ik eigenlijk bezig een groep vanaf een afstandje te volgen en door te stoppen zou ik de groep waarschijnlijk uit het oog verliezen.

De man achter de balie bood van alles aan, allerlei zoeternij zoals oliebollen maar ook chocolaatjes. Ik vroeg hem of ze veganistisch waren, omdat ik veganist ben, of er zuivel, boter et cetera in zat. Hij antwoordde dat inderdaad in minstens de helft zuivel zat en in de andere helft (ook) ei. Ik was teleurgesteld.

De man bood me daarop een chocoladelolly aan die er ook niet echt veganistisch uitzag. Ik wilde hem hierop wijzen, maar hij negeerde mijn aarzeling en bracht de bonte lolly als geste al richting mijn mond. Ik weigerde niet en stopte de lolly in mijn mond. Tot mijn verrassing ontdekte ik dat er een fluitje in zat.Onmiddellijk hoor ik een grappig melodietje met een vallende cadans. Ik moest daarop lachen en mijn lach werd weerspiegeld in het gezicht van de man die vol anticipatie op mijn reactie op deze magische lolly had gewacht. En ja, ik denk dat Rob deze man was, in weer een van zijn rollenspelen, zijn leven mét mij levend in parallelle werelden.

Erecte staart

22 november 2017. Na vele uren gefietst te hebben ben ik vaak toch redelijk moe, en heb ik daarom geen uitvoerige (lange) knuffelenergie meer over voor de Rob/Bor leeuwen. Maar ik had wel Most Male Rob leeuw gedurende de hele nacht in mijn armen, met weer de perfecte klik, deze verbazingwekkende en zeer constante magische mix van liefde, support en erotiek. ’s Ochtends ontdekte ik opeens dat de staart van de leeuw perfect rechtop stond, als het bekende, mannelijke ochtendfenomeen. De uitdrukking op het gezicht van Most Male Rob leeuw was die van “Hé, hier kan ik niets aan doen hoor!”. De leeuwenstaart leunde tegen een andere leeuw en ik had hem niet zo neergezet, althans: niet bewust. Het werkte danig op mijn lachspieren.

Doorkomen

Sinds december 2017 worden Robs penetrerende energieën sterker, alsof hij er steeds beter in slaagt door te komen. Misschien moet dit toch niet zoveel verbazing wekken, aangezien Rob in mei 2014 overleed, en, als dit alles de vlag van de waarheid draagt, hij al flink wat tijd heeft gehad, namelijk drie-en-een-half jaar ervaring aan de andere kant, om te leren uitreiken naar de fysieke vorm (mij). Ons erotische contact breidde zich ook verder uit rond deze tijd, naar een breder spectrum dan voorheen, waar ik hier verder niet op in zal gaan.

De schapenhoeders

27 december 2017 bracht een extatische nacht gevuld met Robs liefde en kussen die ik in mijn dagboek omschreef als: “misschien wel de meest verbazingwekkende nacht met Rob via de leeuwen ooit”. Opnieuw had ik de dag ervoor ver gefietst, 104 kilometer, en gedurende deze fietstocht had ik een extreem plezierige film voor mijn geestesoog. Ik zag Rob en mij voor me, we waren bezig schapen te hoeden, elke dag, álle dagen, “slechts” wij twee, en elke nacht die volgde op een dag schapen hoeden, vulden wij met het bedrijven van de liefde. Nou ja, bijna de hele nacht, een mens moet immers ook slapen. Een erg simpele voorstelling van zaken, maar misschien juist daarom extreem krachtig. Ik beschouw dit nog steeds als een van onze beste, inmiddels honderden, brein clips, zoals we samenleven in alternatieve werelden. Ik realiseer me dat het vreemd en zelfs lachwekkend kan overkomen, overdag schapen hoeden (waarom in Hemelsnaam inderdaad?) en ’s nachts de liefde bedrijven, maar u weet toch, het leven kent vele kronkelende meanders.

Opvallende zaken apart benoemd

Grappige houdingen

Vaak vind ik de leeuwen in grappige posities, die schijnbaar door mijn eigen nachtelijke bewegingen worden veroorzaakt. Soms echter denk ik stiekem dat er misschien wat meer aan de hand is, Rob bezig? Zo slaagt de Peace Bor leeuw er altijd in de lichte deken of bijvoorbeeld mijn poncho of sweater, die daar toevallig liggen, om zich heen te wikkelen, alsof iemand hem heel precies en netjes voor de nacht toegedekt heeft. Ik geef u mijn woord dat ik dat niet deed. Het Whiskers leeuwtje hangt soms op zijn kop tussen de andere leeuwen op een manier die erg grappig te noemen is. En afgelopen november 2017 vond ik opeens een “erecte” Kerstmuts die rondslingerde, die ochtend dat ik wakker werd stond hij kaars rechtop, en ik zweer u dat ik het niet deed. Deze kerstmutsen zijn uitermate zwak (lees: goedkoop gemaakt) van structuur dus dit was echt wel heel typisch. Het was een van de kerstmutsen die ik ontving toen de jaloerse Rob leeuw arriveerde. En recentelijk vond ik het Afrikaanse Rob leeuwtje alsof hij aan het vliegen was geslagen.

Grappige leeuwenposities

Grappige leeuwenposities

Grappige leeuwenposities

Grappige leeuwenposities

Grappige leeuwenposities

Grappige leeuwenposities

Grappige leeuwenposities

Grappige leeuwenposities

Grappige leeuwenposities

Grappige leeuwenposities

Grappige leeuwenposities

Grappige leeuwenposities

Muziek en liefdesliedjes

Ik worstel nog steeds om mijn verbinding naar de muziek in zijn oude glorie te herstellen. In het verre verleden was ik een echte muziekverslaafde, net als Rob. Maar gedurende mijn huwelijk ging er iets op slot (ik kon de muziek ook niet meer hardop draaien omdat mijn inmiddels ex dat niet prettig vond). Om de deuren en ramen naar de muziek opnieuw te openen lijkt makkelijker dan het voor mij is.

Ik vond via een post op social media een liedje dat me erg aanstond. Het is: “If I Were Free”, uitgevoerd door de band Edward Sharpe And The Magnetic Zeros.

Wat dieper in de informatie over de band duikend, vond ik een schat aan mooie nummers. Met hun origine in Los Angeles en qua genre ingedeeld als “Indie folk, psychedelic folk, gospel, neo-psychedelia”, lijkt het mij dat Rob me naar deze band geleid heeft. Hun repertoire is als een brug tussen Robs moeilijkere en mijn wat eenvoudigere muzieksmaak.

Het gaat zelfs verder dan de band zelf. In een van de kernleden van de band vond ik iemand die in mijn ogen echt wel een jonge-Rob lookalike is; de manier waarop Rob er mogelijk had uitgezien als hij groepslid van een Californische band als deze was geweest, en dus niet de hoofdredacteur van het skeptische tijdschrift Skepter. Ik toon het u in de volgende galerij en u ziet bandlid Orpheo McCord (de clip waar ik deze beelden uit extraheerde betreft I Don’t Wanna Pray) In dit vergevorderde stadium van mijn blog hoef ik u waarschijnlijk niet eens meer uit te leggen hoe naadloos dit in Robs rollenspelen-wereld past, sinds ons samenleven in een “parallelle wereld”.

Jonge-Rob lookalike Orpheo McCord

Jonge-Rob lookalike Orpheo McCord

Jonge-Rob lookalike Orpheo McCord

Jonge-Rob lookalike Orpheo McCord

Jonge-Rob lookalike Orpheo McCord

Jonge-Rob lookalike Orpheo McCord

De band heeft zelfs een leeuwenlied, met lyrics die op een mysterieuze manier doen denken aan de inhoud van mijn eigen leeuwenblog, en wel aan de astrale gebeurtenis rondom het kampvuur. Daar waar alles in feite mee verankerd werd: de voor altijd-verbinding tussen Rob en mij. Edward Sharpe and the Magnetic Zeros – In the Lion: But in the fire, there’s a heat to melt the cage around your soul.

Om dichtbij Rob te blijven wil ik nu een paar emails geven die Rob en ik uitwisselden over muziek. Toen ik in 2009 Rob, om redenen die inmiddels duidelijk mogen zijn, vroeg om een liefdesliedje, was hij me daarin een paar keer van dienst. De eerste stuurde hij me op 13 mei 2009:

Ik reageerde daarop als volgt:

Waarop Rob reageerde:

Het tweede liefdesliedje dat hij me stuurde was op 25 mei 2009, maar dat nummer is niet meer beschikbaar op YouTube. Het was mogelijk het meest bizarre, meest onconventionele liefdeslied dat ik ooit hoorde, uitgevoerd door een wilde man met een woeste baard, die vol overgave en intens een instrument bespeelde. Ik denk niet dat dit lied ooit het licht van de hitlijsten zal zien, laten we het daarop houden. 😉

Zoeken Vice Versa

Vaak denk ik dat Rob mij net zo wanhopig zoekt als ik hem. En, geloof het of niet, soms kan een scheiding van “slechts” overdag al heel lang lijken, alsof we weken van elkaar gescheiden waren, en de hereniging is er dus niet minder om. Zeer enthousiast en naar elkaar verlangend.

Dichte materie

De leeuwen voelen regelmatig aan alsof ze van dichte materie zijn, zoals dat van een menselijk lichaam, dus vele malen zwaarder dan hun leeuwenlichamen wegen. Daarnaast hebben ze een zeer dominante, extreem fysiek aanvoelende “grip”, ik kan het u echt niet beter uitleggen dan dit. Deze grip kan ook zeer sterk seksueel geladen zijn.

Helend effectt

Rob heeft via de leeuwen een zeer kalmerende en zelfs helende invloed op mijn getroubleerde hoofd. Ik ben echt een zware allergie patiënt en ik woon hier in Davis in een vallei die regelmatig geplaagd wordt door een slechte, want stagnerende luchtkwaliteit. Vaak heb ik hoofdpijn of hoofdpijntjes en regelmatig ervaar ik een soort ijzeren mist in mijn hoofd, een zwaar gevoel. Maar als ik dan mijn hoofd tegen een van de meerling leeuwen aanleg, wordt mijn pijn of oncomfortabel zijn toch aanzienlijk verlicht. U kunt zich mijn dankbaarheid hiervoor voorstellen.

Iets anders dat regelrecht indrukwekkend is (mind-blowing), is dat Rob me helpt met een kaakprobleem dat ik klaarblijkelijk mijn hele leven al had zonder er zelf erg in te hebben. Het is iets geheel fysieks, dus in dit geval heb ik het zeker niet over “geestoperaties”. Ik kan helaas niet in detail treden omdat ik vind dat dit te privé is. U moet mij maar op mijn woord geloven en op een dag misschien het verschil zien en horen, want deze kaak”situatie” heeft ook invloed op de manier waarop ik spreek. Ik heb echt geen idee hoe Rob mijn probleem ontdekte, maar feit is dát hij dit deed (als dit gehele verhaal ook ooit wetenschappelijk stand gaat houden, en ik vermoed dat dit het geval kan zijn). Maar het klopt wel met het beeld dat ik inmiddels heb van Rob als een zeer kiene observant, een oprecht geïnteresseerde lover en soulmate. Iemand die waarachtig observeert en dan, helpt,

Wordt steeds beter!

Een ander opvallend fenomeen is dat de erotische ontmoetingen tussen Rob en mij, zo ontzettend vaak als het ware bemiddeld én mogelijk gemaakt door de plush leeuwen meerling, wel steeds beter lijken te worden, zelfs als dit helemaal niet mogelijk is, want veel van deze uitwisselingen zijn al ver voorbij de grens van perfecte extase, het beste van het beste, en dit zonder enige overdrijving. Wat kan er nu beter zijn dan iets dat al beter ís dan de Hemel, nietwaar? Misschien is het een fenomeen dat een raakvlak heeft met de muziek, het zingen op de juiste toonhoogte. De dirigent van het studentenkoor waar ik in zat tijdens de lerarenopleiding wees ons er met regelmaat op dat we “in de hoogte” moesten zingen; dus voor je gevoel steeds hoger zingen, ook al zou het lijken dat dit niet kon kloppen, dat deed het dan juist wel. We studeerden soms nummers in als de ingewikkelde “Carmina Burana, O Fortuna” en alle hulp die we konden krijgen was dus zeker nodig. Naast ingewikkelde nummers als dit deden we ook populaire liedjes als West Side Story’s: “One Hand, One Heart”.

Ongelooflijk, ik herinner me tijdens het schrijven van exact dit stukje opeens dat de voornaam van de dirigent ook Rob was, daartoe gebracht door de foto’s die ik opzocht voor dit blog, de bijschriften die ik zo trouw in mijn fotoboek gezet had. Maar deze Rob was van het donkere soort, met donker haar en donkere ogen!

Rob (midden), de donkerharige dirgent van het studentenkoor waar ik in zat, met andere koorleden. April 1986

Rob (links), de donkerharige dirgent van het studentenkoor waar ik in zat, met andere koorleden. April 1986

Maria en Stan (zo heette ik toen)

Kusvaardigheid

Opvallend verder is Robs kusvaardigheid, die hij inmiddels tot duizelingwekkende hoogte heeft gebracht. Via de zevenling leeuwen (ten tijde van dit blog, beter spreek ik dus over “meerling”) en zelfs zonder maar de verdere noodzaak iets seksueels te verrichten, veroorzaken zijn langzame en zeer aandachtige kussen snelle orgastische uitbarstingen in mijn hoofd en lichaam. Het is alsof ik in het geheel naar een ander bestaansniveau en erotisch bliss-niveau word getild.

Astrale erotiek

Uniek is het feit dat ik sinds Robs overgaan in 2014 geen noemenswaardige astraal-erotische ervaringen met andere geesten en energieën heb gehad.⁷ Dit is echt wel uitzonderlijk omdat, onafhankelijk welke relatie ik ooit had inclusief mijn huwelijk met J, ik sinds mijn achttiende levensjaar altijd astraal-erotische ervaringen had, op allerlei soorten manieren en in allerlei soorten astrale ontmoetingen. Het is iets wat je als astrale reiziger maar nauwelijks onder controle kunt krijgen, tenminste: zo was het voor mij. Ik heb het vele jaren geprobeerd. U kunt daartoe mijn boeken lezen – ze zijn nog steeds wel mondjesmaat te krijgen – maar ik kan u nu al verraden dat ik er niet in slaagde. De enige tactiek die enigszins voor mij werkte wat betreft astraal-erotische ervaringen, die zich een beetje al te vaak en opdringerig aandienden, was de uitstel-tactiek. Richting geesten en “energieën” communiceerde ik dan dat ik later op hun “seksuele verzoek” terug zou komen, maar dit “later” zou dan wat mij betreft niet komen.

Frequente astrale reizigers zoals Robert Monroe en William Buhlman schreven ook over het fenomeen van de astrale erotiek. In mijn boeken Door het Raam en Door de Poort stond ik er zeer uitvoerig bij stil. Ik heb niet de behoefte mezelf te herhalen en hier alles nog eens dunnetjes over te doen. Maar mijn zeer uitvoerige astraal-erotische ervaringen in een breed spectrum aan astrale ontmoetingen, die zowel autonome geesten als “energieën” betreffen lijken vrijwel geheel afgelopen. Het gaat nu bijna alleen nog over en met Rob. Ik heb hier geen sluitende verklaring voor, aangezien dit astrale-erotiek leven bepaald geen eenrichtingsverkeer is; geesten en “energieën” hebben hun eigen wil en die wil kan wel eens significant afwijken van die van jou. Hiernaast is er ook nog eens het fenomeen dat je seksueel aangedaan raakt van het proces van uittreden zelf, zoals ik ook uitvoerig uitleg in mijn boeken. In het verleden dacht ik in termen van “chakra’s die in beweging komen” als je zeer letterlijk uit je lichaam gaat, en die daarom ook je basale seks”chakra” niet overslaan, maar tegenwoordig ben ik wat meer op mijn hoede waar het dit gebruik van “chakra-verklaringen” aangaat.

Het zou echter kunnen, ik denk nu hardop, dat geesten en “energieën” proberen op de eerste rij te komen zitten als Rob en ik elkaar liefkozen, als het ware als voyeurs, al dan niet stiekem “meegenietend”. Ik kan niet zeggen dat ik een heldere visie heb op wat er astraal gezien allemaal rondom mij gebeurt. Hierbij ga ik er dus wel vanuit dat er inderdaad zoiets ís als de “astrale wereld”, zoals ik altijd al gedacht of vermoed heb, zelfs nadat ik mij jarenlang ondergedompeld heb in het skeptische gedachtegoed. Misschien dat nu ook duidelijk wordt, en mag worden wat mij betreft, dat ik afwijk van het standaard idee van de “astrale wereld” en “de astrale ervaring”. Door middel van uittredingen, dromen en vele andere, rijke doorgangswegen van de geest kan het wel eens heel goed zijn dat we allemaal al lang onze parallelle levens leven, in een multiversum, in de nacht maar ook overdag. We staan immers nog steeds in onze kinderschoenen wat betreft het begrijpen van de ware aard van deze wereld en haar mogelijkheden.

Het is niet zo dat ik mijzelf tot deze nieuwe astraal-erotische staat heb gebracht, bijvoorbeeld omdat ik trouw zou willen zijn aan Rob. Rob is de belangrijkste voor mij, hij is mijn soulmate, dat moge duidelijk zijn. Het gebeurt gewoon. Ik heb geen idee of “de anderen” weer zullen terugkeren in mijn astraal-erotische leven, en wanneer dat zou zijn, als het al gebeurt. Sinds Robs overgaan in 2014 is Pepijn van Erp de enige die enigszins in een paar van mijn dromen en astrale gebeurtenissen de grens van “meer-dan-vriendschappelijke-gevoelens” wist te passeren.

Rob reist naar me toe! 💘

Terwijl ik wachtte op de officiële scheidingsdatum voor het publiceren van dit blog, was er iets anders gaande, iets dat wederom perfect in de Rob-puzzel past, als een ontbrekend stukje.

In 2017 was ik bezig geweest met Rob Nanninga mediafiles in mijn winkelmandje te leggen op de website Beeld en Geluid. Ik dacht dat het alleen radio-interviews met Rob betrof. Omdat de order een beetje duur zou zijn vanuit de verenigde Staten, had ik de definitieve checkout nog niet gedaan en stond mijn bestelling sinds juli 2017 in hun systeem. (Ik zag overigens onlangs, bij het gereed maken van de Nederlandse versie van dit Deel V dat Beeld en Geluid nu alleen nog online orders doet met directe ZIP-bestanden.) Als ik toen echt gewild had, had ik natuurlijk best wat sneller kunnen zijn met mijn bestelling. Ik weet eigenlijk niet waarom ik er zo relatief lang mee wachtte, maar in februari 2018 kreeg ik een vriendelijk mailtje van een “Vogelvrouw” (de dame draagt de naam van een wijze vogel) van Beeld en Geluid, waarin ze mij vroeg of ik de bestelling nog wilde plaatsen, aangezien ik de order al twee keer had uitgesteld (ik had al eerder een herinneringsmailtje ontvangen en daarop geantwoord).

Zoals het lot beschikte had ik net mijn deel van de 2018 belastingteruggave gehad, en wat extra geld om te spenderen. Dus ik zette de bestelling door, deed een betalingsopdracht en daarop werden de vier bestanden naar mij toegestuurd.

Ik ontdekte tot mijn genoegen dat een van de mediafiles een DVD betrof en ik wachtte vol spanning hierop. Zou ik wellicht “nieuwe”, zeldzame beelden van Rob Nanninga ontvangen? Foto’s van Rob waren heel spaarzaam aanwezig, aangezien Rob het publiek vele jaren gemeden had. Maar ook zoals het lot beschikte, waren maar liefst drie van de vier bestanden verkeerd, inclusief de met hoog gespannen verwachtingen geanticipeerde DVD. Ik kreeg kopieën van uitzendingen die één dag te vroeg waren in de betreffende radio- of TV-show! Bij drie van de vier mediafiles waarin Rob zijn opwachting doet/deed had de website Beeld en Geluid abusievelijk niet één dag maar twee dagen als datum vermeld. Ik had, omdat ik natuurlijk niet wist welke van de twee dagen de juiste was, consequent voor de eerst vermelde datum gekozen. Voorbeeld:

Terwijl ik de CDs en DVD afspeelde was ik er vanzelfsprekend op gebrand om Robs stem te horen en zijn beeld te zien, maar slechts één CD bleek Rob te bevatten. Ik werd helemaal op de proef gesteld met de DVD; het bleek een hele-week-serie met Jomanda te zijn en ik dacht: misschien komt Rob pas in de laatste tien minuten aan het woord. Maar nee, dit was wat ik te zien kreeg in die laatste tien minuten. U kunt zich mijn grote teleurstelling voorstellen, het “Oh Nee-effect” dat dit op me had, omdat ik al zo lang gewacht had om Rob in nieuwe beelden te zien, maar dan dit te horen 😱 (ze kondigt Rob aan voor de volgende dag!)

Maar zelfs dit was op een bepaalde manier juist, omdat Rob me al eerder lang had laten wachten, en ja, dit zou de manier zijn waarop hij zou arriveren: met een aankondiging, en nog wat meer wachten. Nooit gehaast en altijd zijn tijd nemend. Rob stuurde me ooit eens deze clip die hij erg leuk vond, en ik sinds ik hem ontving ook:

“I’ve got a love that keeps me waiting…” 🎶

Ik moest opnieuw contact opnemen met de vogelvrouw van Beeld en Geluid. Op 5 maart 2018, na alweer een spectaculaire nacht met Rob Young leeuw, het initiatief leek vooral ook van Robs kant te komen, mailde ik haar weer, nadat ze me had geantwoord over de drie verkeerde mediabestanden. Ze beloofde me de drie resterende bestanden nog een keer te sturen, dit keer de juiste.

En kort na het mailen, al liggende in de badkuip, liet ik mijn gedachten over de data de revue passeren, en opeens viel het muntje. Ik ben zo traag van begrip! 🐌

We hadden het hier over een DVD met Rob uit 1995. Hij was de gast in de show “De Week van”, gepresenteerd door Tineke de Groot, met als stergast de beruchte Jomanda (ik kies hier de skeptische kant). Zou het deze TV show kunnen zijn waar Rob het tegen mij over gehad had, de show waarin hij een blauw jasje droeg dat hij speciaal voor de gelegenheid had gekocht?⁸

Opeens kreeg de afgelopen nacht met Rob Young leeuw en Robs enthousiasme van diezelfde nacht nog veel meer betekenis. Rob wist al dat het kwartje de volgende dag zou vallen. Ik zou een DVD ontvangen waarop een veel jongere Rob te zien was. Ik had er geen rekening mee gehouden dat er nog wel eens heel goed beelden beschikbaar konden zijn van deze jongere Rob.

Op 20 maart 2018 kwamen de drie juiste mediabestanden met de post in Davis aan, en tot mijn grote blijdschap kreeg ik inderdaad een TV show met een jongere Rob, ook al was het niet Rob gekleed in een blauw jasje, maar in een beige jasje. Ik weet dus nog steeds niet welke TV show hij bedoelde met betrekking to dit blauwe jasje en het mogelijke jaartal 1992. Maar de ultieme blijdschap, om hem eindelijk in een live vorm te zien in een jongere hoedanigheid!⁹

Terwijl ik voor de tweede keer aan het wachten was op de mediabestanden, in het geheel precies vijf weken (ik had betaald op 13 februari 2018 en had alle correcte bestanden binnen op 20 maart 2018), had ik het gevoel dat Rob naar me toe aan het reizen was, wat me vervulde met een enorm geluksgevoel. Hij en ik, samen (en weer samen, en weer…)!

Op dezelfde dag dat ik de juiste DVD ontving, plaatste ik deze video van hem op YouTube, en ik presenteer hem ook hier graag:

Dankzij deze video ben ik in staat de mini beeldenbibliotheek van Rob Nanninga uit te breiden. Ik word keer op keer betoverd door Robs lieve, mooie, wijze en voor mij hypnotiserende ogen en lach. Het is alsof Rob mij steeds opnieuw hypnotiseert, mij steeds opnieuw verliefd laat worden op hem.

Rob heeft grote en zeer diepe ogen. Ik wou dat ik voor deze gelegenheid een dichter was zodat ik kon beschrijven wat ik zie. Rob krijgt regelmatig heel speciale sterretjes in zijn ogen. Mijn tekening van hem voelde niet compleet tot het moment dat ik in staat was Robs magie in de tekening te krijgen. Het zijn sterretjes gevormd door tranen, van verdriet of ontroering, humor en geluk.

In zijn ogen kun je een onmetelijk landschap zien van rustig geduld, liefde, vrede en vooral: oneindige diepgang. Maar zijn lippen mogen er ook zijn: perfecte liefheid en onweerstaanbaarheid. Tegenwoordig weet ik heel goed hoe zijn kussen aanvoelen. Klik of swipe voor een hogere resolutie:

Rob Nanninga, 1995

Rob Nanninga, 1995

Rob Nanninga, 1995

Rob Nanninga, 1995

Rob Nanninga, 1995

Rob Nanninga, 1995

Rob Nanninga, 1995

Rob Nanninga, 1995

Rob Nanninga, 1995

Er is nog een ander aspect van Rob: zijn stem. Ik heb drie van zijn interviews op Soundcloud geüpload.

https://soundcloud.com/user-742372026

Opvallends genoeg lijkt Robs stem voor mij op een mix van stemmen die ik goed ken. Het is vooral de manier waarop hij spreekt, afgemeten, met een typische cadans die ik typeer als “skeptisch”. In zijn stem herken ik elementen van vooral zijn en mijn goede vriend en collega bestuurslid van Skepsis Jan Willem Nienhuys, maar ook wel een beetje van al genoemde Pepijn van Erp en zanger, en (voormalig) DJ en Manusje-Van-Alles (want Henk heeft meer pijlen op zijn boog) Henk Westbroek. Trivia: Rob (complete naam: Roelof Hendrik) deelt de naam “Hendrik” met Henk Westbroek (volledige naam: Hendrik Otto).

Ik ga nu richting het einde van dit blog, maar niet zonder te vertellen wat het effect op mij is van de nieuwe video en de audiobestanden van Rob. De afgelopen jaren was ik in staat van Rob te houden en hem te “zien” met echt een minimum aan foto’s en videomateriaal. Ik schreef hem eens: “Ik kan je zien met mijn ogen dicht, zelfs als je aan de andere kant van het universum bent.”¹⁰

Voor mij is dit nog steeds waar. Maar de laatste tijd was ik naar Rob gaan verlangen in die zin, dat ik zo graag fysiek wat meer van hem wilde zien en horen. En ook dit keer kwam Rob over de brug. Het duidelijk waarneembare effect van de mediabestanden is dat mijn leeuwen- en astrale ontmoetingen met Rob nog meer geprikkeld en gevuld zijn van extreme, extatische energie.

Nu de scheiding voltrokken is, lijkt mijn astrale nachtleven weer in kracht toe te nemen. Ik wil afsluiten met een heel korte samenvatting van een astrale ontmoeting die ik in de “parallelle wereld” met Rob had op 5 april 2018. Ik was elders met Rob samen in een huiselijke kamer (weer een parallelle wereld) en hij nam me op zijn schouders en droeg me, zogenaamd als een dolle door de kamer, maar het tempo was desondanks heel draaglijk. Hij speelde dat hij Quasimodo was. We hadden echt enorme pret samen. Rob gooide een paar muntjes in een rond gaatje boven de haard of zo, alsof dat een automaat was waar je muntjes in moest gooien (maar het was gewoon een richeltje in de muur). Dit was ronduit hilarisch. Toen ik terugkeerde naar mijn kamer in Davis schoot me de naam “Quasimodo” te binnen. Opvallend hier weer aan was, dat ik noch het boek gelezen noch de film hiervan gezien had, ik kan me slechts herinneren dat ik de trailer van de Disney film wel eens gezien had. En in het verleden zal ik wel een paar alinea’s over Quasimodo gelezen hebben. Zoals met Robs andere rollenspelen zie ik dit toch al bewijs dat dit echt van Rob komt. Ik kan me niet voorstellen dat ik zelf met dit Quasimodo idee op de proppen ben gekomen (onbewust dus, in mijn brein). Bovendien hield ik me voor Robs overgaan werkelijk nooit met rollenspelen bezig; alleen tijdens de lerarenopleiding kwam er wel eens heel sporadisch een rollenspel aan bod, maar dit vond ik toen nooit erg leuk. Het is echt Rob die dit (en zeker het fantastische aspect ervan: de vele mogelijkheden en vrijheden die het biedt) bij mij introduceerde.

Rob/Bor semi-naakt leeuwenkunst, werelden die elkaar aanraken

Rob/Bor semi-naakt leeuwenkunst

Rob/Bor semi-naakt leeuwenkunst, werelden die elkaar aanraken

Rob/Bor semi-naakt leeuwenkunst, werelden die elkaar aanraken

Rob/Bor semi-naakt leeuwenkunst

Rob/Bor semi-naakt leeuwenkunst

Rob en Constantia leeuwenbenen, Deel II

Rob en Constantia leeuwenbenen, Deel II

Rob en Constantia leeuwenbenen, Deel II

Rob en Constantia Liefde

Rob en Constantia Liefde

Rob en Constantia Liefde

Rob en Constantia Liefde

Rob en Constantia Liefde

Rob en Constantia Liefde

Zachte Peace Bor leeuw

Rob leeuwen

Constantia met Rob leeuw

Voetnoten

[1] Zie Lion Hearts III.

[2] Ik wil Sjaan van Altena bedanken voor haar virtuele klankbord wat betreft zowel de Robbert van den Broeke/Stan zaak als mijn persoonlijke gebeuren.

[3] Sten Oomen, Door Het Raam, Uitgeverij Schors, 2004: Gewijzigde en uitgebreide druk van de uitgave uit 2000 (Sigma Press), Amsterdam, Deel II II, bladzijde 316-320.

[4] Beren worden gezien als betekenisvolle droomsymbolen. Er zijn talloze “droomwoordenboeken” en -duidingsboeken en – pagina’s wat betreft deze en andere droomsymbolen.

[5] Zie Leeuwenharten IV.

[6] Zie Leeuwenharten IV

[7] Als u meer wilt lezen over deze “geesten en energieën”, zou u mijn boeken kunnen lezen, in het bijzonder mijn eerste en tweede boek.

Sten Oomen, Door Het Raam, Uitgeverij Schors, 2004: Gewijzigde en uitgebreide druk van de uitgave uit 2000 (Sigma Press), Amsterdam.
Sten Oomen, Door De Poort, DHR Soul Travel, 2007.

[8] Zie Leeuwenharten I.

[9] In oktober 2015 ontdekte Pepijn van Erp dat Rob Nanninga’s optreden van 2001 in “Het Zwarte Schaap” beschikbaar is op YouTube en hij wijdde er een kort artikel aan op de website Kloptdatwel.nl.

[10] Zie Leeuwenharten II

De magie gaat onverminderd door, meer en meer puzzelstukjes vallen op hun plaats: – wordt vervolgd