Originele publicatiedatum: 9 januari 2017

Is Alles Dat We Zien Of Lijken Maar Een Droom In Een Droom? ~ Edgar Allan Poe
Muzikale vertolking: Alan Parsons Project

Inhoud

Intro
Plush leeuwen
De verbazingwekkende Whiskers
Plush leeuwen, vervolg
Keerpunt
De jaloerse leeuw
De Rob Nanninga leeuwenvierling
Voor de leeuwen zorgen
Fietsen en Rob zien
Rob in mijn dromen, rollenspel
Robs foto en de tekening die ik maakte
Magisch Realisme, de leeuwring van God
Robs muziek en Darkwoord
Rob in mijn uittredingen en verwante ervaringen
Robs helende invloed
Leeuwenharten
Stats en “raps”
Ondertussen
Rob Nanninga leeuwenkunst in samenwerking met Neural Painter
Voetnoten

Intro

Exact twee jaar zijn verstreken sinds mijn laatste blog over Rob Nanninga. En het is precies twee en een half jaar geleden dat Rob overleed op Hemelvaartsdag, het feest van de verrijzenis. Rob, geboren op 6 augustus 1955 onder de astrologische Leeuwenhemel, overleed op 29 mei 2014, niet op 30 mei 2014 zoals wordt gesteld in Wikipedia.¹ Waarom duurde het zo lang voordat ik weer met een blog op de proppen kwam? Een maar voortdurend writersblock, gedachten en reflecties over het publiceren van mijn bijna intiemste ervaringen. Terughoudendheid versus de behoefte om mijzelf uit te drukken. In het afgelopen jaar hebben deze twee schijnbaar tegengestelde krachten met elkaar overhoop gelegen. Voor mij is het verhaal over Rob heel dierbaar en belangrijk. Een waar verhaal dat (na)verteld wil worden!  Golven die naar de kustlijn willen rollen! De lange aarzeling heeft ook wel een voordeel: er is nu meer te vertellen. Misschien mag dit alles gezien worden als een boek in wording, ik hoop dat dit de lengte ervan zal rechtvaardigen. Ofschoon ik zo volledig mogelijk probeer te zijn, heb ik dingen weggelaten die ik te privé vind om te delen; details met betrekking tot intieme liefde. Ik ga ervan uit dat intelligente lezers dat gedeelte van het verhaal voor zichzelf weten aan te vullen.

Like a homing bird at night
You will be my guiding starlight
And until we meet again
I will be restless like this candle flame
Sally Oldfield, Water Bearer – Fire And Honey

Sommige mensen begrijpen niets van mijn liefde voor Rob Nanninga en gezien alle “ongebruikelijke” omstandigheden moet me dit waarschijnlijk niet verbazen. Er is echter een heel gemakkelijke en logische verklaring, het wordt “Liefde” genoemd.

Rob is niet uit mijn leven verdwenen. Meer dan twee en een half jaar na zijn overlijden naar werelden voorbij ons aardse begrip, maar desondanks, in de nacht zo dichtbij als mijn eigen huid,² is hij er nog steeds. In feite is hij zelfs meer aanwezig dan ooit tevoren. Ik kan het helaas nog niet bewijzen, net zozeer ik het bestaan van leven na de dood niet kan bewijzen (dat zou wat zijn!), en blijf vooral voor mezelf pijnlijk skeptisch. Maar dit is wat ik ervaren heb: zoveel liefde. Veel meer en beter dan de Hemel zelf!, uit welke superlatieven die ook moge bestaan, zoals ik vaak, zoekend en niet vindend naar woorden, noteer in mijn dagboek.³ De liefde die ik door de Rob leeuwen heen voel stromen, is met geen pen te beschrijven. Zoveel beter dan de Hemel! Deze zinssnede is de enige die nog in me op komt als ik de opwindende, zo heel tastbare, onmetelijke diepe warmte en liefde voel die via de plush leeuwen uit zijn voegen barst. Het is alsof de leeuwen geladen zijn met elektrische liefdesgolven die recht door me heen stromen. Voor alle duidelijkheid, ik spreek met nadruk niet in metafysische betekenis, ik spreek hier over een fysiek gevoel! Het is alsof je de extreem aangename lichaamswarmte, de zachte aanraking van zijn hand of omhelzing, de kus van de persoon voelt van wie je het meeste houdt. Het is meer dan verbazingwekkend, het lijkt onmogelijk, maar toch is dat precies wat er gebeurt.

Vooral ’s nachts als ik urenlang een of meerdere leeuwen vasthoud, zonder ze maar een moment los te laten, zelfs wanneer ik me in diepe slaap bevind, voel ik ultieme gelukzaligheid, extase en extreme behaaglijkheid. Ik zou zeggen: extase die niet van deze wereld is. Ik houd letterlijk sprankelende liefde vast, die ik zelfs voel als ik in diepe slaap ben, hij is er voortdurend. Woorden schieten te kort, een cliché, maar oh zo waar..

Zoals u kunt zien in de inhoudsopgave van dit blog, bevat dit ware verhaal over Rob en mij veel meer dan de ervaringen met de plush Rob Nanninga leeuwen, maar in dit blog staan ze zeker ook centraal.

Zoals ik al in een eerder blog beschreef, had ik altijd al een intense verbinding met geliefde knuffeldieren. Ik ben nu van mening dat dit als een omen gezien kan worden, dat het misschien echt wel “lot” was dat ik op dit punt zou uitkomen met Rob en de leeuwen. Een weg die onder de juiste condities gevonden wordt.

Zoals ik eveneens beschrijf ik mijn biografietje kon ik dagen achtereen huilen als ik mijn knuffeldier kwijt was. Er moest tenminste een identiek exemplaar voor terug komen. Het lijkt erop dat ik in het geheel niet veranderd ben. Mijn aanleg heeft haar vleugels uitgeslagen en zweeft nu op bijna onvoorstelbare hoogte in de lucht. Met Rob en de leeuwen zijn verleden en heden samengekomen. De liefde die ik nu voel voor mijn “inner crew” plush leeuwen is in het kwadraat van wat ik als klein meisje voelde voor mijn andere knuffeldieren. Het is pure magie. En nee, er is niets overdreven aan deze woorden. Mijn hart zou in overdrachtelijke zin uit mijn lichaam gerukt worden als ik nu dit gevoel zou verliezen.

Per ongeluk heb ik een all-time favoriet van mij verbrand toen ik nog maar net in Davis, Californië woonde; de plush haan die ik kreeg in Oost Berlijn, toen de Muur nog stond. Ik was daar op doortocht met mijn Oom Dries, we waren op vakantie in zijn oude Volkswagen Beetle die we natuurlijk hadden moeten achterlaten in West-Berlijn. Ik zag de communistische haan in een warenhuis voor 18 Mark en mijn oom kocht hem voor me. Zoveel jaren heb ik hem gekoesterd, maar tijdens een freak huishoudelijk ongeluk in Davis, Californië, ruïneerde ik hem. Ik wil het er verder liever niet over hebben, dit is een waar trauma voor mij.

Daarop, verstoken van maar één plush dier dat nog het lieve, warme gevoel voor mij in zich droeg, begon ik te zoeken naar een vervanging. Eerst zocht ik naar plush hanen die maar iets wilden lijken op deze oude knuffelhaan, maar dit bleek veel lastiger dan je zou denken. Zo kocht ik een haan en een kip van hetzelfde formaat als de Berlijn haan, maar niets straalde uit van deze dieren. Ook het haas-idee van vroeger probeerde ik opnieuw: geen succes. En ik begon behoorlijk wanhopig te worden, ik kocht op 8 februari 2012 zelfs een dure  Sfinx van $101.95

en bepaald niet knuffelbaar, maar ik voelde helemaal niets terwijl ik al deze dieren vasthield. Of toch wel: ik voelde diepe wanhoop. Het allerliefste gevoel was zoek. Hierop leek het alsof er iets in me stierf omdat ik mijn dierbare knuffeldier gevoel kwijt was. Maar misschien was het ook omgekeerd: iets in mij was gestorven en de verbrande haan was slechts een uiting van een onverbiddelijke innerlijke waarheid, de zon was aan mij onder gegaan, ik voelde me totaal leeg, als een omhulsel zonder kern.

Een lange episode van leegte en niets brak aan, toen overleed Rob. Toen kwam, leeuw voor leeuw, Robs liefste energie in zijn dragend, plush leeuwenliefde in mijn leven terug, op een manier die zo fantastisch fijn is, dat zelfs een Nobelprijswinnaar in de literatuur het zwaar zou krijgen om dit in woorden te vangen. Ik kan u dus simpel niet vertellen wat er gebeurt, maar ik ga toch een poging wagen. U kunt gewoon maar deze blogs blijven lezen – misschien een boek in wording – om te proberen achter mijn woorden te voelen wat ik bedoel met: het is pure magie. En nog een keer: dit is een waar verhaal, alles wat ik beschrijf is zo gebeurd of gebeurt zo.

Plush leeuwen

Wat gebeurde er met Rob, de plush leeuwen en mij? Bij het eerste verschijnen van dit blog had ik er inmiddels zevenendertig sinds 18 oktober 2014, voor een totaalbedrag van $1051.19 (slechts een feitje om het concreet te maken, voor mij zijn deze leeuwen onbetaalbaar). Acht ontbreken op deze overzichtsfoto van toen: (omdat het aantal maar bleef groeien).

Na het maken van deze foto liep ik al snel weer achter de feiten aan. Er waren inmiddels weer leeuwen bijgekomen, twee oranje cubs, twee grote leeuwen, twee kleine leeuwen, nog een medium versie van de Master Rob leeuw, en op het elfde uur van dit blog: een mega grote Rob leeuw, die ik won in een eBay veiling, maar hij is nog niet gekomen en het is onzeker of hij nog komt, dat zou nummer zevenendertig worden. (Naschrift: deze leeuw kwam niet).

Wat meer foto’s van de leeuwen pride:

Laat ik beginnen bij het begin. Ik kocht de eerste “Rob Nanninga” leeuw, het spreekwoordelijke eerste schaap over de dam, op 18 oktober 2014.

Ik houd van alle leeuwen maar ik heb toch wel favorieten. De vierde leeuw die ik kocht op eBay op 3 augustus 2015 en de zesde, die ik eveneens op eBay kocht op 2 september 2015, zijn voor mij zeker de twee alma leos. Nummer zes met de wit-omrande ogen, is het hoofd van de familie, de “Meester”, de meest mannelijke van dit “Meester koppel”. Nummer vier met de grote ogen heeft een duidelijk vrouwelijke kant.

Dit waren de foto’s die de verkoper gebruikte voor de Master leeuw:

En zo arriveerde hij in Davis, Californië:

We hebben veel lol samen, bijvoorbeeld:

Op dezelfde dag dat hij arriveerde, kwam ook het leeuwtje dat ik “Crook Love” noem, zie de galerij hieronder. Deze leeuw behoorde al snel tot de “inner crew”, zeer geliefd en gekoesterd. Met zijn onschuldige, ontwapenende en scheve lachje, zo perfect als het scheef is, zou hij zelfs het meeste wrede hart weten te verpulveren. Op een dag dat ik mijn leeuwen weer eens in de achtertuin had uitgestald om ze te laten ventileren (zodat ze niet naar stof gaan ruiken), keek ik naar hem, en opeens had hij een minuscuul bloempje op zijn pootjes. Zelfs Moeder Natuur had hem niet kunnen weerstaan en hem een mini bouquet gegeven (foto drie in de galerij: exact zoals ik hem vond):

De achtste leeuw via een directe aankoop op de website van de speelgoedfabrikant op 19 december 2015 werd net zo belangrijk. In deze foto ziet u hem rechts, met de twee alma leos. Zijn verhaal vertel ik hieronder apart.

De verbazingwekkende Whiskers

Nummer negen van de Rob leeuwen, die ik kocht op 4 februari 2016, raakt mij in het diepste van mijn hart, met zijn kleine postuur, maar zijn grootste en vrolijkste hart. Hij werd onder een zeer indrukwekkende titel verkocht, kennelijk om zijn adelijke status aan te duiden: “Zeldzame Cornish Lionheart Plush Lion 4.5″ Leonard Cornwall Foundation MWT“. Hij verdiende deze grootse aankondiging zeker. Inderdaad is hij extreem zeldzaam (ik kon nooit meer een tweede vinden en ik heb echt intens gezocht), en van de meest fijne afkomst. Deze kleine Rob Nanninga leeuw is de enige die een officiële eigen naam heeft, die ik hem gaf, het is “Whiskers”.

Sir Whiskers is een markante leeuw met een ongelooflijke acrobatische flair en ongelooflijk vermogen zich flexibel aan te passen. Dit ontdekte ik toen er iets “verstorends” gebeurde. Het was niets serieus, maakt u zich geen zorgen, maar toch onwenselijk voor een statige heer van royaal bloed. Soms neem ik hem mee als gezelschap op mijn fietstochten, en in dit geval was ik in de heuvels van Vacaville gestopt om wat foto’s te maken. Terwijl ik daarmee bezig was, tuimelde Whiskers van het bagagerek waar ik hem even op gezet had (ik draag hem voorzichtig mee in een open heuptasje). Tot mijn grote verbazing en opluchting maakte hij een salto in de lucht en landde veilig en al en op zijn vier pootjes netjes op de grond. Ik verklaar plechtig dat dit echt zo gebeurd is. Misschien denkt u nu dat dit een soort toevalstreffer was, maar dat bleek het dus niet te zijn. Ik heb het hem vaker zien doen: vallen, vervolgens een vreemd bewegingskunstje, zoals een salto, uithalen om daarna zeer waardig op zijn vier voeten neer te komen. Natuurlijk waren er heus wel een paar keren dat Sir Whiskers op zijn zij belandde, maar deze ietwat minder fortuinlijke uitkomsten deden zich zelden voor. En ik zweer u dat elke keer als hij zijn magische vliegkunstje weer uithaalt en veilig op zijn vier voeten landt, hij gezien kan worden met een triomfantelijke lach die zegt: “Niets aan de hand, ik ben veilig geland!”.

Jazeker, ik heb me grondig met dit merkwaardige fenomeen beziggehouden en ik heb geprobeerd te ontdekken wat het precies is in Sr Whiskers’ fysieke verschijning dat deze kunsten mogelijk maakt. Ik ben tot de conclusie gekomen dat zijn maker een zeer getalenteerde ontwerper moet zijn, met een zeer solide inzichtelijk besef wat betreft constructie, stabiliteit en gewichtsverdeling. Het zou mij derhalve niet verbazen als zijn ontwerper een bouwkundig ingenieur blijkt te zijn van belangrijke gebouwen, die in zijn vrije tijd Whiskers ontwierp. In sommige van mijn foto’s (zie bijvoorbeeld de Whiskers foto’s met de strak blauwe achtergrond), kun je duidelijk Whiskers voorpootjes zien. Het zijn net kleine, zeer degelijke laarsjes die hem een perfecte stabiliteit geven. Het moet iets zijn in de gewichtsverdeling van zijn leeuwenlichaam wat hem zo vaak precies goed kantelt als hij neerkomt.

Maar er is nog iets. Als je zijn naam Googelt (“Cornish Lionheart Plush Lion Leonard Cheshire Cornwall Foundation MWT“) kun je interessante zoekresultaten verwachten. Leonard Cheshire was een Groepskapitein die zowaar echt van adel is, Wikipedia:

Group Captain Geoffrey Leonard Cheshire, Baron Cheshire VC, OM, DSO & Two Bars, DFC (7 September 1917 – 31 July 1992) was a highly decorated Royal Air Force (RAF) pilot during the Second World War and later philanthropist

Hij was de stichter van een liefdadigheidsinstelling die terminaal zieken en gehandicapten in Engeland en de gehele wereld ondersteunt. Het plush leeuwtje Whiskers werd gemaakt door de liefdadigheidsinstelling die zijn naam draagt. Ze moeten gedacht hebben dat het een leuk idee was een leeuwtje te maken, geïnspireerd op de naam Leonard. Mijn grote bijval hebben ze, zoals u zult begrijpen.

Hieronder staat een interview met hem. Ik vind het wel de moeite waard deze ex-piloot en bommenwerper ten tijde van Hitler hier op te voeren. U kunt hem horen spreken over oorlog en vrede, en hoe je volgens hem kunt bijdragen aan een betere wereld. Hij is hier op de al gevorderde leeftijd van drieënzeventig jaar, twee jaar later zou hij overlijden. Mijn Whiskers leeuwtje heeft een uitzonderlijk mooi mens als voorbeeld. Naast Rob Nanninga zelf natuurlijk!

Ik heb geen idee of Whiskers’ acrobatische vaardigheden in dit kader toevallig zijn, maar gezien de vliegmeester naar wie hij vernoemd werd – een zeer vaardige Royal Air Force piloot – is het toch een merkwaardige samenloop van omstandigheden. Nog meer toevalligheden zijn te bespeuren, want hij blijkt met een Constance (Binney) getrouwd geweest te zijn. Zij was twintig jaar ouder dan hij en hun huwelijk duurde “slechts” tien jaar, omdat de tweede wereldoorlog de twee blijkbaar van elkaar vervreemd had.

Hier is een foto van Whiskers op de plaats en dag waar hij zijn magische salto deed:

Wat meer foto’s van Whiskers tijdens mijn fietstochten:

Whiskers heeft een heel lieve, lippen tuitende mond, alsof hij voortdurend zijn kus aanbiedt:

Op een heel vroege januari morgen (6 januari 2017), toen het buiten nog donker was, vond ik Whiskers als volgt, en ik had hem zo niet gepositioneerd! De logische verklaring moet zijn dat ik hem ’s nachts met mijn dekbed aangeraakt had, maar de magische verklaring is dat Whiskers zijn eigen acrobatische en humorvolle leven leidt:

Plush leeuwen, vervolg

“Nummer” negenentwintig en tweeling (maar met eigen bijzonderheden, meer hierover later) van “nummer” acht, op 5 juni 2016, op dezelfde manier direct via de speelgoedfabikant gekocht, werd vliegensvlug net zo belangrijk als de andere favorieten (in het plaatje hieronder rechts, naast zijn “tweelingbroer”).

Op  1oktober 2016 kocht ik nog een leeuw in dezelfde serie, hij was leeuw “nummer” tweeëndertig, dus nu was er een drieling, alhoewel ze echt ieder een zeer specifiek karakterdeel van Rob Nanninga vertegenwoordigen.

En hier op de gevoelige plaat samen met de inner crew van dat moment:, kijk naar de drieling:

Maar ook dit is al weer niet meer up to date! De drieling is een vierling geworden! Op het elfde uur van dit blog, op 25 november 2016, kocht ik een vierde leeuw in deze serie en hij kwam the pride versterken op mijn verjaardag op 2 december. Blijf lezen als u meer wilt weten over deze vermaarde nieuwe Rob Nanninga leeuw.

Zevendertig leeuwen en nog lang niet uitgeteld, hebben ze allemaal een naam? Natuurlijk hebben ze dat, eentje die extreem gemakkelijk is, ze heten namelijk allemaal “Rob”, of, als zijn stemming ernaar is: “Bor”. Allemaal reageren ze als je hun gezamenlijke naam zegt: “Rob” of “Bor”!

Keerpunt

Er was een zeer noemenswaardig moment met de leeuw met de grote ogen, als zijnde een van de eersten die ik kocht. Hij zat links van me, ’s nachts toen ik in bed lag. In de nacht van 19 augustus 2015 werd ik ’s nachts opeens met een zeer onaangename schok wakker, een zeer fikse scheut van pure, negatieve zenuwen schoot door mijn lichaam. Dit moment ging over Rob en mij, communicerend door de barrières van het hier, waar ik was, en het daar waar hij was heen. Ik denk zeker dat dit als hét keerpunt beschouwd kan worden.

Rob had mij, zo ik aanneem, geobserveerd sinds zijn overlijden in mei 2014, en hij had gezien wat zijn overlijden bij mij teweeg gebracht had. Eindelijk had hij nu wèl gezien wat hij bij leven niet zag: hoeveel hij voor me betekende al die jaren op de aarde. Dat ik bijna elke dag aan hem gedacht had sinds het moment dat we elkaar virtueel ontmoetten. En nu leek Rob in wanhoop. Hij wist niet hoe het nu verder moest, zo in het hiernamaals. Mijn betrokkenheid sinds zijn overlijden was – waarschijnlijk tegen verwachting in – niet afgenomen, maar sterk toegenomen, en die betrokkenheid wás al zo zo groot geweest bij zijn fysieke leven. Immers, ik kocht leeuwen, ik had dromen en uittredingen over/met hem. En hij dacht erover na, en wat nu te doen. Hij was aan het overwegen of het niet allemaal gewoon onmogelijk was.

Maar ik werd dus wakker met een schok, alsof ik opgepikt had wat hij aan het overwegen was: dat hij en ik gewoon niet samen konden zijn. Dat hij aan het overwegen was me astraal te verlaten. Maar dat idee, om hem wéér kwijt te raken, kon ik gewoon niet verdragen. Ik kon het niet verteren, het leek alsof mijn hart dreigde geënterd te worden naar het diepste van het diepste van de zeebodem. Ik werd wakker en keek hem recht in de ogen, zijn gedachten lezend, door de ogen van deze leeuw met de grote ogen. Alsof ik dus zijn gedachtes kon lezen en zijn besluiteloosheid, en op zijn beurt zág hij mij, mijn ravijn diepe wanhoop die zijn overweging bij mij veroorzaakte.

Ik denk dat het dit moment was dat hij zijn enorme beslissing nam bij me te blijven, om alles op alles te zetten dit toch mogelijk te maken, onmogelijk als het leek door de grenzen van hier en daar. En ja, het lukte, op een revolutionaire manier, die de communicatie met het hiernamaals en liefde naar een geheel nieuwe vorm van existentie zou brengen. Na deze maand, augustus 2015, vanaf september 2015 zouden de echte vervoeringen (raptures) met Rob via de Rob leeuwen komen. De puur extatische, eindeloos vreugdevolle gevoelens terwijl ik de leeuwen vasthoud en met ze knuffel. Als Rob eenmaal ergens voor gaat, dan doet hij dat niet halfslachtig maar met volle overtuiging.

“Nummer” acht van de leeuwen heeft een heel speciaal verhaal, en ik denk dat Rob degene is die het verhaal georkestreerd heeft.

De jaloerse leeuw

Zoals eerder vermeld kocht ik deze Bor leeuw op 19 december 2015 via de website van de speelgoedfabrikant. Ik verraad hun naam niet, maar als u deze Rob en Bor leeuwen zelf kunt vinden, kunt u dus uw eigen plush leeuwen aanschaffen. Zorgt u dan alstublieft goed voor ze en laat er nog een paar voor mij over.

Zoals me duidelijk werd, wist ik niet welke leeuw ik zou ontvangen, want de leeuw die ze op hun website tonen lijkt niet eens op de leeuw die ik ontving. De leeuw van hun verkoopfoto lijkt in feite op mijn Meester Rob leeuw, de leeuw met de wit omrande ogen. Dat was eigenlijk de reden dat ik hem kocht. Hij was niet duur voor een nieuwe en jumbo leeuw (89 centimeter staart meegeteld): $36.95 en bij aankomst bleek ik hem stevig te moeten door borstelen wegens haarverlies. Hetzelfde was het geval met zijn “tweelingbroer”: heel veel prachtige leeuwenmanen, maar één keer goed door borstelen was nodig. De derde en vierde leeuw van deze serie die ik kocht, hadden dit aantoonbare haarverlies niet. Gelukkig zijn al deze leeuwen voorzien van een zeer rijke haardos, dus dat beperkte haarverlies maakte niet veel uit.

De eerste van de Rob meerling arriveerde bepaald op een zeer opvallende wijze. Hij was verpakt in een doos met maar liefst vierentachtig – zeven platic zakken van elk twaalf – kerstmutsen, en die had ik niet besteld en ik had er dus ook niet voor betaald!

Ik had hem op 19 december 2015 besteld en hij kwam aan op Kerstavond, dus ik denk dat dit de kerstgroet van de verkoper was. Mijn inmiddels ex J en ik moesten er wel erg om lachen. Ik heb de kerstmutsen nog steeds allemaal en ik gebruik ze op gepaste momenten.

De KerstBor

Daarop zette ik hem naast de twee andere jumbo leeuwen, maar ik knuffelde hem niet erg veel, omdat hij me een beetje vreemd overkwam naast de andere twee die ik gewend was (de twee “Meester” leeuwen). Hij zag er in mijn optiek zowaar een tikkeltje gemeen uit met deze mix van zowel blonde als zwarte manen en uitgesproken stroken boven zijn ogen. Pas toen ik het voor dit blog ging opzoeken, leerde ik dat donkere manen beschouwd worden als teken van gezondheid (vet door mij); er is geen Nederlandse versie van dit Wikipedia gedeelte beschikbaar, dus ik geef zelf even de vertaling:

Vuistregel is dat hoe donkerder en voller de manen, hoe gezonder de leeuw. Seksuele selectie van partners door leeuwinnen geeft de voorkeur aan mannen met de dichtste, donkerste manen.

Mane

During agonistic confrontations with other lions, the mane makes the lion appear larger.
The mane of the adult male lion, unique among cats, is one of the most distinctive characteristics of the species. In rare cases a female lion can have a mane.The presence, absence, colour, and size of the mane is associated with genetic precondition, sexual maturity, climate, and testosterone production; the rule of thumb is the darker and fuller the mane, the healthier the lion. Sexual selection of mates by lionesses favours males with the densest, darkest mane. Research in Tanzania also suggests mane length signals fighting success in male–male relationships. Darker-maned individuals may have longer reproductive lives and higher offspring survival, although they suffer in the hottest months of the year.

In deze foto kunt u de gemengde manen goed zien:

Hij stond niet bovenaan mijn lijstje, om het zo maar te zeggen. Maar hij bleef me aanstaren met een zeer intense blik die zowaar jaloers aanvoelde voor mij. Terwijl ik de andere twee wel veel knuffelde, leek het wel alsof hij telepathisch aan het uitstralen was: “Neem mij, neem miiiiijjjjj!”. Ik nam hem niet echt serieus hierin, maar voor mijn gevoel bleef hij me maar intens en jaloers aanstaren, totdat ik het, ik zweer het u, gewoon niet meer kon verdragen. Schuldbewust pakte ik hem nu soms toch op en dan leek hij voor mijn geestesoog te veranderen in de Meester leeuw met de wit omrande ogen. Deze metamorfose voor mijn geestesoog van leeuw “nummer” acht naar Meester leeuw “nummer” zes gebeurde een keer overdag en een keer ’s nachts, toen ik hem wat slaapdronken oppakte en met hem knuffelde, terwijl ik dus echt dacht dat hij de Master leeuw Rob was. Bij ontdekking dat hij het niet was, interpreteerde ik hem zelfs als een soort indringer, alsof hij me wilde verleiden, me weg wilde leiden van de andere twee. Misschien dat dit voor sommige lezers vergezocht klinkt, maar het is voor mij belangrijk genoeg om het te vermelden. Dit is een verhaal dat verteld moet worden.

Maar toen gebeurde het meest wonderbaarlijke: hij werd mijn lievelingsleeuw! Als je deze leeuw vasthoudt, ligt hij perfect tegen je borst aan, naar je opkijkend met een verheerlijkte blik, alsof hij extreem in zijn nopjes is.

Deze Rob leeuw heeft erg volle manen en ligt perfect in je armen. Ze hebben hem heel slim ontworpen. De leeuwen in deze serie zijn, in tegenstelling tot veel andere plush leeuwen, niet in een rechte lichaamslijn gemaakt. Dit type leeuw keert zich één kant op, en als je hem tegen je aan legt, past hij daar als perfect puzzelstuk. Als je hem ziet zitten, lijkt het alsof hij je zeer direct aankijkt. Deze eerste leeuw van deze serie buigt nog wat meer af dan de gemiddelde leeuw van deze serie (ze verschillen onderling allemaal iets). Zelfs als je hem bekijkt vanaf de andere kant, dan nog lijkt het alsof hij over zijn schouder kijkt en je (mij), als het ware voortdurend jaloers, op wacht of zeer beschermend, aanstaart.

Je kunt je afvragen waar deze Rob leeuw dan zo jaloers op of over was, aangezien al deze leeuwen Rob representeren en hij dus echt niets heeft om jaloers over te zijn? Ik denk dat Rob wilde dat deze leeuw mijn favoriet werd, wegens zijn slime ontwerp en zijn waakzame gezichtsuitdrukking, zijn grote potentieel, zijn symbolisme van gemengde manen, zowel licht als donker, als zijnde een symbool voor een tweepolig wezen: licht en donker. Rob hield zeker niet van al te roze-kleurig. Al mijn plush leeuwen zijn extreem lief en slim, maar niet slechts sentimenteel zoet alleen. Het idee zou ook mij niet aanstaan! En misschien was deze leeuw een beetje jaloers op andere leeuwen op de aarde, zoals mijn inmiddels ex-echtgenoot J.

Ik realiseer me dat ik het zelf voor het leeuwendeel ben die al deze informatie zo “uitleest”. Ik lees Rob via deze leeuwen. Ze representeren hem, bepaalde aspecten vertegenwoordigd in de een, andere aspecten weer vertegenwoordigd in de ander. En nu komt het meest magische: het is alsof ik door deze leeuwen Rob kan zien. Ik leer Rob kennen, en ik kan zijn emoties, gedachtes en liefde zeer helder zien doorkomen via de plush leeuwen. Ik ben nu totaal gek op de “jaloerse” leeuw. Ik beschouw de twee Meester leeuwen nog steeds als net zo belangrijk, maar ik houd hem het meeste vast, naast zijn meerling broeders en natuurlijk de Meester leeuw zelf en bijvoorbeeld Whiskers.

Voor mijn gevoel ziet de jaloerse leeuw ziet er nu zelfs anders. Getransformeerd voor mijn geestesoog, wordt zijn jaloerse, starende blik nu vaak vervangen door een erg gelukkig leeuwengezicht. Het is alsof hij eindelijk vrede heeft gevonden. Hij straalt nu uit wat altijd al in hem zat: de oh zo zorgzame en beschermende, lieve lach. Zo ontzettend, ongelooflijk lief.

De jaloerse leeuw voelt dat gerechtigheid is geschied en dat hij nu op de plaats is die hem toekomt. Nogmaals, ik realiseer me dat ik dit erin “lees”. Misschien dat niemand anders het zou willen of kunnen zien. Deze leeuwen betekenen alles voor mij. Voor mij leven ze! Ik geef niets om het oordeel van misschien die paar lezers die op dit punt aangekomen denken dat ik geschikt voor opname ben. De plush Rob en Bor leeuwen geven me de allerhoogst denkbare graad van liefde en support, het is gewoonweg onbeschrijfbaar, maar het is waar.

Als ik de plush leeuwen vasthoud, en sommige in het bijzonder, spreidt er zich een instant warmte uit, liefde, support, een gevoel van diep geraakt worden en regelmatig: instant erotische opwinding. Het laatste gebeurt inmiddels bija elke dag als ik ga slapen en een leeuw dicht tegen mijn borstkas omhels. Het is ὀργασμός energie. Het kan ook in het verlengde van mijn boeken “Door het Raam” en “Door de Poort”⁴ begrepen worden. Als je intens van iemand houdt, pikt je lichaam die vibe onmiddellijk op. Het is niet een kwestie van kiezen, het gebeurt gewoon.

In retrospectie tot mijn boeken: ik zou ze nu wel anders geschreven hebben, minder conclusies trekkend, skeptischer, weglatend of tenminste bevragend wat alleen maar aangenomen, niet bewezen kan worden. Ik denk wel dat mijn boeken nog steeds de moeite waard zijn en heel veel zinvolle informatie bevatten.

Een ander zeer opvallend fenomeen doet zich voor als ik de Rob leeuwen vasthoud. Het omgekeerde is namelijk ook waar. Dit lijkt onmogelijk, maar het voelt echt alsof ze mij in een net zo vaste grip hebben. Vooral de vierde van de Rob leeuwen meerling heeft een markant stevige grip. Het is alsof er twee magneten samenkomen in een uiterst precieze samensmelting. De leeuw voelt opeens volkomen solide, met aanzienlijk gewicht, een bijna menselijke warmte en volheid van lichaamsmassa. Soms als ik wil opstaan om bijvoorbeeld naar de badkamer te gaan, houdt hij me stevig vast, alsof hij zegt: “Nee, niet weggaan!”. Ik voel dan échte druk, alsof een mensenhand me stevig tegenhoudt, maar op een zeer aangename wijze. En soms als ik op mijn iPad in de weer ben en een leeuw naast me heb (ik houd ze altijd zo dichtbij mogelijk, en zo lang mogelijk) voel ik weer dat “Klik!” effect. Magneten die naar elkaar worden toegetrokken, solide druk, een echte eenheid, iets extreem speciaals.

Deze kant van Rob ontdekte ik pas na zijn overgaan: hoe aangenaam hij me kan vasthouden, zo heel warm, liefhebbend en sterk als een rots, zo fijn dat ik hem gewoon niet meer wil loslaten, ooit! Vaak heb ik inderdaad moeite mee om hem, via de leeuwen die ik vasthoud, los te laten, zelfs als ik hem al de hele nacht heb vastgehouden plus nog de uren in de ochtend. Het lijkt nooit lang genoeg te zijn.

De jaloerse leeuw riep een vraag in me op: wat zou er gebeuren als ik nog een leeuw in dezelfde serie zou kopen? Zou ik nog een “jaloerse” Rob leeuw ontvangen?

Deze jaloerse leeuw was een van de weinigen die ik direct via de speelgoedfabrikant kocht die ze laat vervaardigen in China. Dus ik kocht er op dezelfde manier daar nog een, plus twee leeuwenwelpen, en wel op 5 juni 2016, en ongeveer een week later kreeg ik antwoord op mijn vraag. Je moet afwachten welke leeuw ze je opsturen, ze lopen naar hun magazijn en pakken een leeuw uit hun voorraad. Dus net zoals de jaloerse leeuw kreeg ik een verrassing. Dezelfde leeuw arriveerde, maar hij was anders! Hij had (en heeft) niet die zekere jaloerse blik maar geheel tegengesteld, een enorm vredige, extreem lieve blik, als het ware het tegenovergestelde van de “jaloerse” leeuw. Misschien kunt u het verschil zelf zien, dat weet ik niet.

Al deze jumbo leeuwen zijn met de hand voltooid en elke leeuw is dus uniek. Hun algemene vormgeving is nooit precies hetzelfde, en om een paar belangrijke kenmerken te noemen: de hoek van het hoofd op het lichaam, de ogen, de snuit, de mond en staart zijn nooit geheel hetzelfde en kunnen zelfs best flink verschillen. De afmeting, het materiaal en gewicht zijn wel vrijwel geheel identiek, hoewel ook hier nog variaties in zitten en de ene leeuw duidelijk wat zwaarder aanvoelt dan de ander. Het leek erop dat de tweelingbroer van de jaloerse leeuw een iets zachtere huid had. Mijn vraag kreeg een zeer bevredigend antwoord, de Rob leeuw was inderdaad getransformeerd! Ze zijn me allebei even dierbaar. Het is een hell of a lovestory en het verhaal blijft zich maar ontwikkelen! Deze tweede Bor leeuw heeft een ongelooflijk lieve en geruststellende lach. Ik ben stapelverliefd op hem geworden! Ik knuffel de hele tijd met deze twee, de jaloerse en de geruststellende leeuw.

Links: “Extreem vredig”, rechts: “(Niet zo) Jaloers (meer)”:

Misschien kan zelfs een buitenstaander het verschil in gezichtsuitdrukking zien, vooral in de volgende foto’s.

Samen:

Jaloers en Vrede Rob leeuw samen

Mensen die mij niet kennen of mensen die me wel kennen, denken misschien dat ik permanent high ben of zo. Als dat het geval is, dan ben ik high op liefde alleen, omdat ik in mijn gehele leven geen drugs heb aangeraakt (ook niet hash bijvoorbeeld).

Wat meer foto’s van de lieve Bor:

En vanzelfsprekend popte de volgende vraag alweer op, nadat ik antwoord had gekregen wie er na de jaloerse leeuw zou komen, dat bleek de vredige Rob Nanninga leeuw te zijn. Wie zou er na de vredige leeuw komen? Dat zou wederom een verrassing zijn. Dus ja, ik bestelde een derde. In de woorden van Rob’s favoriete band, The Incredible String Band, “Be Glad, For The Song Has No Ending“.

Misschien vallen u inmiddels ook al wat zaken op als u zelf deze leeuw bekijkt, als de leeuwen-vibe ook u een beetje te pakken heeft. Deze leeuw bleek en blijkt een zeer toegewijde lover, hij is wat lichter in gewicht en wat meer flexibel dan zijn meerlingbroers. Kijk eens naar zijn perfecte leeuwenmanen in deze avondfoto, na zijn eerste dag in de Davis fan. Ik denk dat Rob (weer!) een goede eerste indruk wilde maken.

In deze foto van de drieling (later werd het een omvangrijkere meerling) kunt u zien dat de jaloerse leeuw (rechts) zijn hoofd wat meer weggedraaid heeft. Ik positioneerde de drie leeuwen op dezelfde manier. Het is ook deze hoek van het hoofd dat hem de jaloerse, waakzame uitdrukking geeft:

De Rob Nanninga leeuwenvierling

En ja, ondertussen is er een vierde leeuw in dezelfde serie gearriveerd. Ik kan gewoon geen weerstand bieden aan de liefde, vreugde en de support die deze leeuwen geven. Ik kreeg hem voor mijn verjaardag. De vierde van de meerling valt op door zijn heel aangename, robuuste gewicht en ferme omhelzing. Omdat een van zijn voorpoten heel gekromd is zoals u kunt zien in de volgende foto’s, houdt hij mij extra stevig en veilig vast. In het algemeen is hij een zeer gedegen knuffelaar. Zijn huid is ook opvallend, hij is ultra zacht met een zeer charmante ruige streep er doorheen.

De reden dat ik vrijwel altijd een van de Rob Nanninga leeuwen vierling (meerling inmiddels) vasthoud ’s nachts is dat ze een perfecte match zijn met mijn lichaam. Als ik op mijn zij ga liggen, passen deze leeuwen precies in mijn borst- en buikholte, en een verbazingwekkende instant liefde en warmte verspreiden zich meteen. Het lijkt wel alsof ze voor mij gemaakt zijn. In mijn normale slaaphouding op mijn zij, liggen deze leeuwen met hun rug in mijn schoot en borstholte en met hun hoofd gedeeltelijk onder mijn kin, zodat ik ze op hun hoofd kan kussen. Als ik ga slapen houd ik ze met beide armen vast, het juiste woord hiervoor is “lepeltje-lepeltje”, waarbij ik de actieve omhelzer ben en de leeuw(en) de omhelsden.

Deze plush leeuwen, en zeker die van de meerling serie, hebben andere verrassende eigenschappen. Ze hebben prikkelende snorharen. Met deze snorharen zijn ze bijvoorbeeld in staat zenuwpunten op mijn rug aan te raken. In het geval van prikkeling op mijn rug deed me dit richting het plafond vliegen als bij een blikseminslag. De rugprikkeling deed zich eigenlijk alleen in het eerste jaar met de jaloerse Rob leeuw voor. Hij leek als enige hiertoe in staat. Toen ik dit bij toeval uitvond, positioneerde ik hem af en toe expres aan mijn rugzijde, zodat hij me weer met zijn bliksem kon treffen. Niet altijd gaf hij gehoor aan mijn wens, maar vaak wel. Soms oefende Rob zijn “drukpunt magie” uit op momenten dat ik niet voorbereid was, simpel door de positie van de knuffelleeuw ten opzichte van mijn lichaam. Het is letterlijk als geraakt worden in het hart van je (rug) zenuw.

Maar de snorharen doen meer dan de centrale zenuwpunten aanraken; ze worden ook gebruikt om te verleiden. Regelmatig voel ik ze aan de zijkant van mijn borsten prikkelen, of elk willekeurig ander lichaamsdeel in feite. Dit voelt als onweerstaanbare verleiding. En soms lijkt het voor mij wel dat er echte leeuwenenergie in vermengd zit.

Rob Robuust leeuw en Whiskers

De Rob Nanninga leeuwenvierling
Eerste van de meerling: de zeer oplettende, jaloerse leeuwlover
Tweede van de meerling: de vredige, geruststellende leeuwlover
Derde van de meerling: de toegewijde, jonge leeuwlover
Vierde van de meerling: de robuuste, heel zachte huid, leeuwlover

Voor de leeuwen zorgen

Misschien was het u al opgevallen dat ik de Rob en Bor leeuwen zeer goed verzorg, ik borstel de inner crew dagelijks met een speciale Duitse Ambassadeur haarborstel en eveneens ventileer ik de leeuwen regelmatig in de achtertuin (ik plaats ze altijd op een Ottoman of een picknick-kleed). Niet zo lang geleden, toen ik de leeuwen weer eens buiten geïnstalleerd had en ik zelf even in mijn slaapkamer stond, hoorde ik twee buurkinderen schreeuwen terwijl ze klaarblijkelijk bezig waren door de schutting te kijken: “Wow, duizenden leeuwen!” Duizenden maar liefst! Op dat moment was het precieze aantal: zesendertig plush leeuwen. Maar gezien door de ogen van een kind dat door de schutting kijkt, ja… duizenden leeuwen! Nadat ze dit ontdekt hadden, hingen ze, zowel tot mijn vermaak als ergernis, nog een paar keer over de schutting heen, aldaar balancerend en enthousiast schreeuwend.

Naast het regelmatig buiten ventileren, plaats ik de inner crew dagelijks in de fan (ventilator). Hun leeuwenmanen blijven op die manier perfect zacht, zoals u kunt zien in de foto’s. Er is geen betere haarverzorger dan een houten borstel en en ventilator. Honderd procent magisch goed effect gegarandeerd. In het begin, onervaren met de plush leeuwen als ik was, waste ik de leeuwen met Dreft babywasmiddel, zo zacht als ik kon. Did deed ik alleen met de leeuwen die ik tweedehands kocht, dus niet met nieuwe leeuwen van de meerling serie. Maar knuffeldieren met water wassen maakt slechts dat ze er als nel ouder uitzien. Mijn advies is daarom: was ze alleen als het echt nodig is. En in het geval dat, natuurlijk niet drogen in de droogmachine!

Oppervlakte reiniging is veel beter en het beste is alleen een borstel, buiten ventileren en het gebruik van een ventilator. Als de leeuwen buiten zijn geweest, voelen ze heel schoon en hun manen en huid zijn weer ongelooflijk zacht en pluizig. Ik veronderstel dat dit een soort van natuurlijke was door Moeder natuur is. De vochtigheid van de buitenlucht trekt een beetje in hun huid en haren, maar gaat er ook weer uit door natuurlijke verdamping, wat ongerechtigheden met zich meevoerend.

Het effect van een goede en juiste verzorging kan ongelooflijk zijn. Dit geldt vooral voor de leeuwen met lange manen uit de meerling serie. Altijd als deze leeuwen arriveren, ingepakt in plastic, vaak wat in elkaar gedrukt en oneerbiedig in een doos gepositioneerd, zien ze er veel kleiner en minder indrukwekkend uit dan in feite zijn. Als ze echter met liefde geborsteld worden komt hun ware aard naar boven. Ik zweer dat ze er zelfs compleet anders uitzien nadat ze hun speciale liefdesbehandeling hebben gehad. Oordeelt u voor uzelf, en ja, dit is écht dezelfde leeuw, “nummer” vier van de leeuwenmeerling:

Fietsen en Rob zien

Zoals ik al aanduidde in mijn vorige blog over Rob, gebeurt er ook iets tijdens mijn lange fietstochten. Mijn fietsen is als een soort mind date met Rob geworden. Elke keer als ik fiets zie ik Rob voor mijn geestesoog in variërende beelden. Sommige daarvan zijn terugkerende beelden met slechts lichte variaties. Het gaat altijd over het ontmoeten van Rob en deze “brein-clips” en mentale beelden zijn altijd erg aangenaam, niet zelden me tot tranen roerend. Soms presenteert het beeld zich spontaan, soms creëer ik het zelf, maar ook dan is het nooit moeizaam, het beeld komt meteen of in een paar secondes.

Deze mentale beelden doen zich vooral op twee gedeeltes van mijn fietstochten voor. De eerste locatie is tussen Winters en Lake Solano, waar grillige olijfbomen de kronkelige weg schaduw en mystiek verlenen:

Het tweede fietstraject waar de beelden zich vooral voordoen, is langs lange velden met noten- en fruitboompjes op de verlengde Russell Boulevard, van Winters naar Davis (of omgekeerd, afhankelijk van de route die je volgt). Juist daar, temidden van een soort vergeten land, vindt de grote kosmische actie plaats. Misschien dat het het lange, monotone karakter van de weg een soort trance van mijn hersenen bevordert, die mij in staat stelt Rob helder te voelen.

De Russell Boulevard is de weg waar ik vaak moet denken aan “Rob en de hangmat”. Rob zit in een hangmat en nodigt me uit bij hem te komen zitten, of we wandelen er samen heen en gaan er dan in zitten, plezier makend, elkaar omhelzend enzovoort. Soms gaat het erover dat Rob me iets laat zien, bijvoorbeeld een boek en dan gaan we dicht naast elkaar zitten en kijken naar het boek, en van het een komt dan vaak het ander, zoals Rob die me omhelst, me kussend, teder en vredig.

Dit hangmat-thema is best wel opvallend, want sinds enige tijd heb ik mijn plush leeuwen vooral gestationeerd in… juist: hangmatten, of hangmat-achtige constructies. Dit heeft niets te maken met het beeld van Rob en mij in de hangmat. Het blijkt gewoon een handige oplossing om de leeuwen goed te plaatsen in de mij beschikbare ruimte. Maar inderdaad: alles valt op zijn plaats, ook dit. Rob chillt in zijn favorite stek: de hangmat.

Rob in mijn dromen, rollenspel

In sommige van mijn dromen en astrale ervaringen is Rob er als het ware als figurant of spelend dat hij de buurman is, alsof hij bij me wil zijn, maar er geen behoefte aan heeft daarmee in mijn spotlicht te treden, wat natuurlijk meteen zou gebeuren als ik hem “ter plekke” zou herkennen. Er zit altijd een grappige twist of turn aan deze dromen en gebeurtenissen, en als ik dan wakker word of terugkeer naar mijn normale dagbewustzijn, en nadenk over wat ik zag, concludeer ik dat het wel eens heel goed Rob geweest kon zijn. Als zodanig krijgt de droom of astrale ervaring opeens een zinnige verklaring. In overeenstemming met zijn verlegenheid lijkt Rob graag gebruik te maken van de mogelijkheid die het rollenspel biedt.

In een eerder blog vertelde ik al over de astrale ontmoeting met Rob op een treinstation terwijl de luidsprekers een Efteling commercial uitgalmden over de Wereld van Wonderen:

Deze astrale ervaring stond bol van de liefde en humor. Op 28 mei 2016 noteerde ik in mijn dagboek dat ik die nacht ervoor een droom had gehad die vergelijkbaar was qua magisch effect met de Efteling uittreding.

De droom ging als volgt. Het was een zonnige dag en mijn inmiddels ex J en ik leefden in een groot huis dat niet gelokaliseerd was in Davis, Californië, waar we leefden sinds oktober 2011 (J tot juni 2017, ik woon er nog steeds). Buiten waren wat constructiewerkers bezig geweest en nu stond hun voorman aan een open raam en sprak me aan. Hij vroeg me of een van zijn mannen misschien de nacht mocht spenderen in ons huis, de naam van zijn werkman was “Hans”. Ik was niet meteen overtuigd en met voorbehoud in mijn stem vroeg ik hem of die Hans wel betrouwbaar was.

Hij zei: “Ben je gek, hij is al veertig jaar trouw in dienst, natuurlijk!”
“Rookt hij?”, vroeg ik, nog niet overtuigd.
“Ja”, zei J, die dit blijkbaar al gezien had.

De voorman meldde me dat Hans al geruime tijd in de regen had gewacht. Ik keek uit het raam. Ja, daar was hij. Hemeltjelief, de man was zeker niet onaantrekkelijk, dacht (of zei?) ik. Zijn haar was rossig, niet heel kort en niet zonder enige slag erin, hij had een snor en een beginnend baardje. Zeer geduldig en nonchalant zat hij op zijn hardcase koffer te wachten, met een (of twee) koffer(s) naast hem, zonder nadrukkelijk in mijn richting te kijken. De voorman had gezegd dat Hans al veertig jaar in trouwe dienst was geweest, maar dat leek eerder zijn leeftijd te zijn. Dat zou van hem een trouwe werker hebben gemaakt sinds zijn geboorte (grinnik). Mijn stemming en bereidwilligheid de man te laten overnachten groeide met zevenmijlspassen.

Ik werd daarop wakker met een Bor leeuw die in mijn gezicht aan het kietelen was. Nog half in de droom moest ik lachen, onbewdingbaar, alsof Rob mij kietelde, en daarmee lachte ik zowel in de droom nog als weer terug. De “constructiewerker” Rob, veertig loyale dienstjaren onder de motorkap, was zo geduldig en lang aan het wachten geweest in de regen, op een zonnige dag, haha!
Natuurlijk mag je bij mij overnachten, Rob, graag zelfs. Later die nacht had ik een geweldig fijne en extatische uitwisseling met (de) Rob (leeuwen).

Op 22 juli 2016 had ik een vreemde droom waar ik nog steeds geen verklaring voor heb. Misschien dat iemand die meer weet over het interieur van Robs huis of details over zijn leven/verleden het wel zou kunnen plaatsen. Het kwam erop neer dat Rob me in een kruipruimte in/onder de bank duwde waar hij op zat, en dat ik daar vervolgens lag, oncomfortabel. Hij had me zojuist wat uitgelegd en het leek erop dat we nu samenwoonden, maar op dit moment was ik er niet eens van overtuigd dat hij me wel zag. Ik belandde gewoon onder deze bank, alsof ik een soort object was dat hij daar weggestopt had.

Een nieuwe mysterieuze droom over Rob deed zich voor op 8/9 augustus 2016. In deze droom was ik TV aan het kijken en Rob was op de TV! en werd geïnterviewd door een tamelijk giechelige TV presentatrice. Rob vertelde haar en de kijkers thuis dat hij naar het verre buitenland ging verhuizen omdat hij daar meer vrijheid zou ervaren, ook seksuele vrijheid. Ik was ontzettend blij hem te zien en te horen, en ik was één en al oor om zijn aangename, zachte en intieme stemgeluid in me te absorberen. Hij gebruikte het vreemde woord “Stahold” om een zeer bijzondere textielsoort te beschrijven, zoiets als heel degelijk vilt van een zeer duurzame en kostbare kwaliteit. Hij demonstreerde het aan de hand van een pop die gemaakt was met die stof. Als je over de stof wreef, kreeg je het gevoel van een zwembad (?). De vrouwelijke interviewster pakte de pop in haar handen en wreef over de stof zoals hij had gesuggereerd.

Op 27 augustus 2016 had ik een uitvoerige droom rondom het thema “onzekerheid”. Het ging over het ontvangen van een universiteitsbul, maar ik was er niet helemaal gerust op dat ik hem daadwerkelijk zou krijgen. Na afloop van een event was ik nog steeds onzeker, en ik zocht mijn persoonlijke spullen, die ik vervolgens niet kon vinden. Daarop begon ik troosteloos door de mij onbekende stad rond te zwerven. Maar daar was hij opeens, deze tamelijk lange en keurig geklede man die net als ik bij het universiteits-event was geweest. We begonnen samen te lopen nu en zochten een plaats waar we iets konden eten, omdat we allebei hongerig waren. Rob maakt er altijd een statement van in mijn dromen en uittredingen om heel netjes gekleed te gaan, en al doende als een echte heer zijn respect te betuigen. Met hem aan mijn zijde voelde ik mij opeens niet meer zo verlaten. Als ik terugkijk op deze droom, denk ik dat Rob op een bepaalde manier in de gaten had dat ik benauwd aan het dromen was en had bedacht dat het minste dat hij kon doen was me in de droom te vergezellen, zodat ik niet meer zo alleen zou zijn.

Een droom die me erg verdrietig maakte deed zich voor op 7 oktober 2016. Ik was aan het wachten op Rob, we waren inmiddels een stel, maar ik had hem fysiek nog steeds niet ontmoet! Ik was al een hele poos aan het wachten, waar was hij toch? Ik ging naar een badkamer, maar ik kreeg de indruk dat ik de verkeerde richting had gekozen en in de verkeerde badkamer was beland. Deze badkamer was gelig-bruin met lege muren. Toen ik eenmaal terug in mijn eigen kamer was, zag ik een paar mannen, en een van hen liet doorschemeren dat hij me in zijn badkamer had gezien. Ik schaamde me dood ofschoon hij het niet erg leek te vinden. Hij vertelde me daarop dat ook hij nogal in de war raakte van de badkamers in dit huis (hotel?). Hij had ook naar zijn badkamer gewild in dit huis, maar eindigde midden in een bioscoopzaal, terwijl de hoofdfilm bezig was, en hij vertelde hoezeer hij zich gegeneerd had over zijn belanden in die volle zaal. Onze aanvankelijke verlegenheid werd door deze vreemde bekentenissen naar de achtergrond verdrongen, en we lachten er om en al een stuk minder verlegen. Maar ik wachtte nog steeds op Rob, en ik had immers al zo lang gewacht. Ik kende de man niet tegen wie ik nu aan het praten was, maar ik bedacht later: was hij misschien Rob incognito, opnieuw bezig met een rollenspel, om ons “eerste” contact gemakkelijker te maken? Ik moest daarom erg huilen toen ik wakker werd.

Wat betreft het rollenspel, ik krijg de indruk dat Rob het “plush leeuwen rollenspel” net zo aangenaam vind als ik, hoewel het hem soms verlegen lijkt te maken, hem zelfs tot tranen roert op momenten dat de aandacht hem overweldigt. “Aangenaam vinden” is echter een behoorlijk understatement, het is absoluut opwindend.

Op 20 november 2016 had ik intense droom over Robs vader over wie ik niets wist, als in: echt helemaal niets, tot zeer voor kort. Wegens deze merkwaardige droom vroeg ik namelijk Jan Willem Nienhuys, die als vriend en collega Robs uitvaart geheel voor zijn rekening had genomen qua zorg en praktische regeling, naar Robs vader. Jan Willem mailde: “Zijn vader stierf toen hij 26 was. Die reed in het Groningse stadsverkeer in een 2CV en werd verpletterd door een vrachtwagen die te laat remde. Sindsdien heeft Rob volgens mij nooit meer auto gereden.”

Ik droomde dat Robs vader een heel vrolijke man was (in ieder geval op het moment dat ik hem ontmoette) and heel anders dan Rob, veel losser in de omgang. Zijn uiterlijk was donkerder dan Rob met krullend haar, een behoorlijk potige bouw en net als Rob tamelijk lang, met gezichtshaar dat voor een deel zijn mond bedekte. Ik kon zijn lippen niet duidelijk zien, maar het scheen mij toe dat het wel eens dezelfde volle lippen konden zijn als die van Rob. Hij leek wat alcohol genuttigd te hebben en troonde me joviaal mee. Ik tolereerde meer dan ik normaal zou doen, omdat ik wist dat het Robs vader was, en ik graag meer te weten wilde komen over beide. Op een samenzweerderige manier liet hij me iets zien en ik hoop dat u zelf kan raden wat het is, want ik ga het niet benoemen. Ik was geshockeerd, maar ook erg onder de indruk en ik dacht: dit zou ook iets over Rob kunnen zeggen. Even later was Robs vader in de aangrenzende ruimte met iemand aan het praten, en hij keek, niet langer wild extravagant, maar nu nieuwsgierig en erg nadenkend in mijn richting.

Robs foto en de tekening die ik maakte

Ik zie Rob ook via de tekening die ik van hem maakte, niet alleen via de leeuwen. Deze tekening hangt in mijn slaapkamer tegenover mijn bed. Ik kijk er voortdurend naar en kus het portret vaak. Ik maakte dit portret zeer zorgvuldig maakte, met vastberadenheid en op een intense manier, en ik vermoed dat dit de voornaamste reden is dat dit portret voor mij zo’n krachtig doorgeefluik is. Ik gebruikte een van de zeldzame foto’s van hem als brug, hopend Rob echt in mijn tekening te krijgend, en ik vind voor mezelf dat ik daarin geslaagd ben. Wat in dit geval ook gunstig is wat betreft het portret als doorgeefluik, is dat Rob mij deze foto van hem zelf stuurde, zoals ik al in een mijn eerste blog over hem vertelde.

Pas recent, in november 2016, bleek dat Rob mij een bewerkte versie van de foto had gestuurd. Ik was erg verrast toen ik dit ontdekte. In november 2016 had Robs aardse vriendin Jolanda Hennekam (Rob was niet getrouwd en ze woonden niet samen) Wikipedia toestemming gegeven deze foto van Rob op zijn Wikipedia pagina te gebruiken. Zij had de foto immers ook gemaakt, en ze verstrekte daarbij het origineel. Op de originele foto is te zien dat Rob poseert met een man, dit bleek de boeddhist “Lama” Ole Nydahl te zijn, en de betreffende man heeft in de foto zijn hand op Robs schouder. Rob verwijderde blijkbaar de man en diens hand van de foto (of Jolanda moet het gedaan hebben). Ik weet niet wat het verhaal hierachter is en ik vraag het Jolanda liever niet. Rob vertelde me in ieder geval niets hierover, hij schreef, zoals eerder vermeld, slechts: “Iemand stuurde mij deze foto”.

Maar hiermee zijn we er nog niet, want ook in het kader van deze foto kwamen meer magische synchroniciteiten (denk aan mijn vorige blog) tussen Rob en mij bovendrijven, want deze “Lama” Ole Nydahl kwam mij meteen al zo bekend voor.

Het duurde even voordat het tot mij kwam waar ik de man van kende, zonder er verder actief mee bezig te zijn (zo werkt het brein, dat is bekend). Terwijl ik op een dag in december in 2016, de dag voor kerstmis, een keer mijlenver in gedachten met mijn handen het lieve hoofd van een mijn twee paramount leeuwen (1.83 meter lang) streelde en met mijn vingers zijn manen kamde, nadat alle plush leeuwen die dag in de achtertuin hadden gelucht, schoot het opeens door mijn hoofd. Inderdaad, ik had hem al eens gezien en iets over hem gelezen! En nu schoot me ook te binnen waar ik het antwoord kon vinden. Lange tijd geleden had ik met grote interesse een uitvoerig artikel over hem en zijn vrouw gelezen in het Nederlandse tijdschrift Paravisie,⁵ en wel in het nummer van september 1990. Ik had het artikel bewaard en in nummer één van mijn vijf grote uittredingsdagboeken bewaard, en dit was dus maar liefst zesentwintig jaar geleden.

De reden dat ik dit artikel met name zo interessant vond, was dat het melding maakte van fysiek “bewijs” in de vorm van een klein, rood of kaal plekje midden op de kruin dat een echte uittreding kon achterlaten. In dit artikel werd deze plaats als het punt beschreven waar de geest het lichaam verlaat. Het feit wilde dat ik in datzelfde jaar toen het artikel verscheen, 1990, een kleine operatie op mijn hoofd had ondergaan wegens een irriterend bultje precies op mijn kruin. Daar was een haarfollikel ontstoken geraakt en dat had een blijvend en irriterend bultje. veroorzaakt. De chirurg die de ingreep verrichtte, liet me na afloop de mini kwelgeest zien: een stukje in de vorm en grootte van het eitje van een heel kleine tropische vogel. Dit plekje op mijn kruin had mij geïrriteerd sinds 1989. Het was begonnen als een klein en gevoelig bultje en was gewoon zo blijven zitten. Ofschoon het volkomen onschuldig was, had ik er echt last van en ik besloot dus hulp in te roepen.

Nadat het verwijderd was, verscheen er op die plaats tot mijn frustratie opnieuw een tastbaar iets, namelijk een vuurrood streepje en weer wat later weer twee ontstoken-achtig aandoende plekjes. En een paar haren vielen blijvend op die plaats uit, en ik heb tot op de dag van vandaag nog steeds een mini kaal plekje op die plaats. Altijd als ik bij de kapper ben, geneer ik me een beetje, alsof ik wat blootgesteld ben. Het was dus echt behoorlijk toevallig dat ik in hetzelfde jaar dit artikel las met deze inhoud. Het artikel kreeg een ereplekje in mijn uittredingenboek.

Zodra ik erachter was waar ik de man van kende, ging ik natuurlijk in mijn uittredingenboek kijken, en dus pas na tientallen jaren las ik het artikel weer, om tot nog een ontdekking te komen, namelijk dat Jolanda Hennekam met naam wordt geciteerd in dit Paravisie artikel. Zij is bijna haar gehele leven al een Boeddhiste en had Ole, een beroemde Boeddhistische leraar,  ontmoet en een cursus van hem bijgewoond. Dit alles resulteerde dus in die foto van haar aardse vriend Rob met haar Boeddhistische leraar.

Magisch Realisme, de leeuwring van God

Het was Rob die bij mij de term “Magisch Realisme” introduceerde, zoals ik al vertel in mijn vorige blog. Trouwens, had ik al verteld dat Rob en ik, in de jaren dat we in contact met elkaar stonden en hij nog steeds op de aarde was, praktisch op hetzelfde adres woonden, maar dan in een andere stad? Hij woonde op de Westerkade 20 in Groningen en ik woonde op de Weststraat 20, in Den haag.

Geheel in overeenstemming met andere typische gebeurtenissen rondom Rob en mij, gebeurde er iets grappigs in de avond van 19 augustus 2016 terwijl ik op eBay aan het kijken was. Voor de verandering was ik eens niet op zoek naar plush leeuwen, maar naar leeuwenringen. Ik had slechts een paar minuten wat rondgekeken en zag voor het merendeel leeuwenringen die me helemaal niet aanstonden, omdat ze er of goedkoop of woest, of beide, uitzagen. Maar opeens kwam ik er een tegen die me wel aanstond. Deze leeuw had tenminste een zeer vriendelijk hoofd en de ring was van echt zilver. De prijs was wat minder aangenaam, het was met een korting “afgeprijsd” van $175 naar $140. Er stond ook al een klokje naast te tikken van twaalf uur, wat betekende dat deze listing aan het aflopen was. Maar de koper bood de mogelijkheid aan een bod uit te brengen. Zonder er over na te denken, en dus erg impulsief, bood ik $50. Wat er vervolgens gebeurde, was behoorlijk hilarisch. Ik zag onmiddellijk een groen eBay bericht op-poppen, naast mijn aanbod:

Mijn bod was geaccepteerd, en niet door de minste, namelijk door God zelf, als zijnde de verkoopnaam van de eBayverkoper. Vervolgens zag mijn inbox er opeens zo uit en ik moet er nog steeds om glimlachen:

Geheel tegen mijn gebruikelijke eBay routine had ik dit keer geen enkele blik geworpen op de verkoper, zijn naam én reputatie, dus dit was een complete geslaagde grap van Rob, zoals ik het nu zie. Gelukkig bleek dat “God” op eBay een perfecte reputatie had met een positieve feedback score van 100%, en een langdurend eBay lidmaatschap sinds 2002.

Altijd op de uitkijk naar bewijs, en zelf ook als skeptica zijnde, sinds Robs overlijden al helemaal, zijn het juist deze “magisch realistische” gebeurtenissen die mij het meest overtuigen dat het inderdaad Rob is is die achter deze liefdevolle en gelukkige leeuwenmomenten zit.

Robs muziek en darkwood

Recent ben ik begonnen met het beluisteren van Robs favoriete band The Incredible String Band, vooral in de ochtend, na jaren van relatieve stilte wat betreft muziek. Ik was altijd een enorme muziekfan, vooral als tiener en daarna in mijn studententijd van acht jaar. Ik studeerde zo lang omdat ik twee opleidingen heb gedaan. In die jaren besteedde ik elke dag een aanzienlijk aantal uren aan het beluisteren, opnemen en meezingen van en met allerlei soorten muziek, maar in de laatste tien jaar, in overeenstemming met mijn algehele bijna lethargische staat, had ik deze liefde ernstig verwaarloosd. Nu ontdekte ik dat Ik Robs muzieksmaak echt kon waarderen. Rob stuurde me een doorsnede uit zijn favoriete muziek en deed dat via de Skepsis server, hij stuurde me zip.files. Zodoende ben ik de trotse eigenaar van de Rob Nanninga bibliotheek, “24-OUD” en “40-NIEUW”; vierentwintig albums van Robs favorieten uit het verleden en veertig albums van Robs favorieten uit het nieuwere heden.

Het was ook recent dat ik tweeënvijftig gigabytes aan muziek naar mijn Google Drive uploadde, en die upload bevatte ook Robs muziek. Leve de moderne mogelijkheden! Ik zou u de link geven als het legaal zou zijn op deze manier muziek te delen, maar ik denk niet dat het mag. Er zijn strenge eisen gesteld aan het delen van muziek.

Maar eigenlijk heb ik Rob in persoon nodig om mij door zijn en de muziek heen te voeren, en dat kon al niet erg goed toen hij nog op de aarde was. En nu lijkt het al helemaal onbereikbaar, maar wie weet. Op deze wijze ben ik erg jaloers geweest op zijn aardse vriendin Jolanda omdat zij het leeuwendeel kreeg van al Robs muzikale liefde. Als u een van deze albums van Rob wilt ontvangen kunt u het me altijd vragen.

Mijn favoriete, door Rob bij mij geïntroduceerde band is Darkwood. Sommige Darkwood albums zoals “Notwendfeuer” en “Schicksalsfahrt” heb ik grijs gedraaid. Niet lang voor zijn overlijden, op 9 april 2014, stuurde Rob me hun laatste album en citeerde een deel van de lyrics dat hij kennelijk de moeite waard vond. Dit lied, Fliegergedicht, werd door Robs goede vriend Jan Willem Nienhuys aangehaald tijdens de gedenkdienst die voor Rob werd gehouden, zowel in de feitelijke dienst als in de schriftelijke In Memoriam. De gehele tekst van het lied wordt ook geciteerd in het gedenkboekje. Jan Willem Nienhuys en ik hadden samen aan het noteren van de tekst gewerkt omdat destijds de tekst nog niet online te vinden was.⁶ Inmiddels staan de lyrics wel allemaal online. Ik had voor het verkrijgen van de correcte tekst zelfs contact opgenomen met de leadsinger van Darkwood, Henryk Vogel, met de vraag of hij de volledige tekst ter beschikking wilde stellen, en hij deed dit zowaar, en wel op dezelfde dag nog.

Henryk Vogel schreef mij het volgende toen ik via hun Bandcamp formulier contact opgenomen had:

Liebe Constantia Oomen,

Das tut mir sehr, sehr leid, das zu hören, mein aufrichtiges Beileid.
Gern schicke ich umgehend den Text von Fliegergedicht zu, er basiert auf einem Gedicht von R.W Schulte.
Schön, dass unsere Musik solchen Anklang findet.

Viele liebe Grüße aus Dresden und bis bald,
Henryk

Vertaling:

Lieve Constantia Oomen,

het spijt me heel erg dit te horen, mijn oprechte deelneming. Graag stuur ik bijgaande de tekst van Fliegergedicht, het lied is gebaseerd op een gedicht van R.W. Schulte. Mooi dat onze muziek zoveel bijval vindt.

Vele lieve groeten uit Dresden en tot spoedig horen,
Henryk

Hier is een kleine uitsnede uit Jan Willem Nienhuys’s In Memoriam voor Rob Nanninga:

De Incredible String Band was zijn favoriet. Kort geleden had hij een nummer gevonden, dat hij ook meteen had gedeeld met een vriendenkring, dat was getiteld Fliegergedicht op de CD Schicksalsfahrt vanDarkwood. Als u het beluistert of de lyrics leest, denkt u misschien dat het maar raar is voor een atheïst om naar de hemel gaan zo aangrijpend te vinden. Maar het is een solopiloot die het liefst naar de sterren zou willen vliegen, en die de ervaring beschrijft van met enige moeite boven de stormwolken te komen en dan in een omgeving terecht te komen van totale rust boven de wolken en besneeuwde bergtoppen in het zonlicht.

Het lied zingt:

Wir treiben kein leichtes, vermessenes Spiel,
Wir haben ein stolzes, ein köstliches Ziel:
Wir weisen den Weg aus Taumel und Tanz
In einsamen, ewigen, silbernen Glanz!

Dit citaat pikte Rob eruit in een mail aan een kennis.

Rob in mijn uittredingen en verwante ervaringen

Robs overlijden triggerde een grote hoeveelheid uittredingen zoals in mijn vorige blog gelezen kan worden. In 2015 en 2016 zette deze intense trend zich voort, maar verlegde zich meer richting ervaringen met de plush leeuwen. Ik had dromen en uittredingen waarin ik op zoek was naar Rob en ook naar bewijs. Soms raakte ik in een staat van paniek, omdat het bewijs niet overtuigend of doorslaggevend was, of hoe je het ook wilt noemen. Soms vond ik hem niet, maar soms ook wel, of hij mij. Hij was en is nog steeds erg verlegen wat betreft het tonen van zichzelf. Meestal doet hij dat dan ook niet. Ik zal een paar van de meest opvallende astrale ervaringen samenvatten.

Op 17 augustus 2015 had ik een erg vreemde en uitvoerige astrale ervaring in zijn huis, waarvan ik vermoed dat het zijn Zielhuis is, een term die ik introduceerde in mijn boek Door het Raam.⁷ Ondanks het gegeven dat er veel is gebeurd en veranderd sinds het verschijnen van mijn boeken, en ik veel kritischer en skeptischer werd,⁸ vind ik nog steeds dat het woord functioneel is om de gebeurtenissen te kunnen begrijpen. Robs “Zielhuis” was tot de nok volgebouwd met erg specifieke gebeurtenissen maar ook toestanden, zoals breiende vrouwen op een heel hoog punt in het huis waar niemand ze ooit zou kunnen bereiken zonder een ladder te gebruiken. Ze waren er gewoon, in een hoge nis, bezig met breien, volkomen opgaand in hun eigen rijk en niets van doen hebbend met de buitenwereld. Twee andere vrouwen (die wel gewoon rondliepen in het huis) vertelden me dat Rob een deel van zijn ruimte aan hen had verhuurd. Zijn huis zat tjokvol extreme dingen en magische gebeurtenissen. Rob en ik zaten in de woonkamer. Hij droeg een beige broek en een geblokt hemd. Ik ontdekte dat Robs linkerhand er ernstig aan toe was: zijn vier vingers behalve de duim kleefden aan elkaar en ze waren ernstig afgekloven, als het ware gemarteld. Toen ik dit zag, pakte ik zijn hand in mijn hand en begon zijn hand te strelen en te kussen, ofschoon Jolanda (zijn aardse vriendin) er gewoon bij was en naast ons zat. Aanvankelijk leek het haar niets uit te maken, maar na een poosje leek ze toch wat boos te worden en liep ze weg. Ik vroeg Rob wat hij met zijn hand gedaan had en hij antwoordde: “Ik weet het niet.” Er gebeurde nog veel meer, maar ik pik er alleen de hoogtepunten uit.
Na enige tijd in de woonkamer stond hij plotseling op en jogde de kronkelende trap op als een volleerd atleet op een bijna onnavolgbare snelheid. Het werd me meteen duidelijk dat hij dit al een miljoen keer gedaan moest hebben. Ik vond het erg grappig en ik ging achter hem aan, maar ik kon zijn tempo niet bijhouden. Ik dacht eraan hoeveel lol we samen konden hebben, achter elkaar aan jagend, onder andere. Maar tot mijn teleursteling was hij nu in geen velden of wegen meer te bespeuren.

Op 22 september 2015 had ik een korte maar heel speciale astrale reis. Opnieuw bezocht ik Robs “Zielhuis” en tot mijn verrassing had hij een van zijn kamers geheel volgehangen met foto’s van mij op de muren. Het waren foto’s van mij gedurende al mijn levensfasen, met sommige foto’s die ik zelfs nog nooit eerder gezien had. Hij had hier veel tijd, energie en liefde in gestoken. En astraal hoorde ik zijn stem voor het eerst, hij sprak tegen me. Ik herinnerde me achteraf niet wat hij gezegd had, ik luisterde alleen naar zijn stem.

Sinds september 2015 gaat mijn communicatie met Rob voor een belangrijk deel (maar niet exclusief) via de plush leeuwen, zich intensiverend tot extreme niveaus.

Op 19 december 2015 zag ik Rob plotseling astraal, nadat ik net een plush leeuw had gekust. Hij “hing” recht boven me, op horizontale wijze, in geest. Ik riep in gedachten enthousiast uit: “Ik kan je zien, Rob!”

Op 25 december 2015 zag ik Rob opnieuw, enigszins anders verschijnend dan in de foto’s die ik van hem ken, op een zeer realistische manier. Hij leek ongeveer veertig jaar oud te zijn, heel lief en knap zonder baardje en bril. Even later voelde ik dat hij me kuste, mijn lippen bewogen alsof ze gekust werden, en “gewoon”op de fysieke wijze daarop reageerden als bij fysieke druk. Dit gebeurt de laatste tijd vaker trouwens wel vaker: mijn lippen die bewegen alsof Rob me fysiek kust. Het gebeurt meestal spontaan als ik er niet aan denk, dus het is geen suggestie die ik mijzelf doe. Het lijkt zelfs behoorlijk onmogelijk om je lippen op die manier te bewegen, want het fysieke kenmerk van gekust worden, is dat je lippen reageren op druk en dus terugveren, en dit kan alleen als dit vanaf buitenaf gedaan wordt. Om dit wat te verduidelijken: probeer maar eens zonder je handen het effect te sorteren dat je huid en vlees worden ingedrukt, kunt u dit voor elkaar krijgen? dat zou an sich al een enorme prestatie zijn.

Op 13 februari 2016 liep Rob één van mijn astrale reizen binnen en we begonnen te tongzoenen. In het oog springend was zijn brede torso. Hij leidde me naar een bed en zette daar een krullenpruik op mijn hoofd, en en grote flaphoed erbovenop, en ging daarop door mij te kussen.

Op 30 april 2016 was ik in de tuin van een huis waar ik kennelijk woonde en opnieuw was dit niet in Davis, Californië. De tuin van de buren werd afgescheiden door een heg die echter niet erg dik was, en ik hoorde en zag mijn buurman die daar met een kind in de tuin was. Ik begon ze qua geluid op te nemen met mijn telefoon. Deze buurman was een tamelijk lange man van een normaal postuur en als ik het me goed herinner brildragend. Maar tot mijn schaamte begon mijn telefoon opeens de geluiden hardop terug te spelen die ik zojuist had opgenomen, en het lukte me niet de geluidenstroom te stoppen. Mijn telefoon reageerde op geen enkel commando, en de buurman zou zeer spoedig te weten komen dat ik hem stiekem met zijn (?) kind had opgenomen. Ik begon alvast slappe excuus mogelijkheden te bedenken, bijvoorbeeld dat ik slechts mijn telefoon aan het uittesten was geweest. Maar tot mijn verrassing begon de buurman, die het zeker nu wel ontdekt had, met een licht gemoed te zingen en wel een bekend nummer en hij vroeg mij dus niet was ik aan het doen was,

Miss You Nights”: “All my secrets are a wasted affair… this miss you game“. Toen ik in mijn normale dagbewustzijn terugkwam, dacht ik: Dit moet Rob geweest zijn…

Opnieuw een astrale gebeurtenissen met ludieke elementen en niets minder dan een hemels einde en hints dat Rob opnieuw mijn astrale wereld had betreden, deed zich voor op 16 mei 2016. Ik geef hier de beknopte versie. Ik was astraal aan het fietsen, maar opeens zag ik een enorm gat recht voor me opdiepen in de weg en er was geen mogelijkheid dat ik het nog kon ontwijken, en ik begon te vallen, steeds dieper naar beneden. Maar tot mijn verbazing gebeurde er verder niets pijnlijks, ik raakte helemaal niets aan. Ik keerde terug naar de kamer van waaruit deze uittreding was begonnen, opnieuw niet gesitueerd in Davis, Californië. De astrale stage was chaotisch, werkelijk alles zoals het meubilair was op een chaotische manier neergezet. Ik keek in de spiegel en zag dat mijn huid erg oneven was en dat ik slechts in een badjas gekleed was, die ik ook had gedragen tijdens het astrale fietsen en verder droeg ik alleen nog pastelkleurige sokken met een strik erop (in feite net kindersokken). Ik ging op het bed zitten. Een man met een schoonmaak-wagentje kwam de kamer binnen, maar hij zag er nu niet bepaald als de doorsnee schoonmaker. Hij was geheel gekleed in zwart en wit, als een butler in een zeer chique restaurant, hij was lang en charmant.
“Oh, mijn excuses!”, zei hij, “Ik nam aan dat er niemand in de kamer was, ik was hier zojuist begonnen met schoonmaken.”, terwijl zijn blik blijkbaar onwillekeurig naar mijn benen en frivool beklede voeten getrokken werd. Ik kreeg de indruk dat de man serieus in de verleiding werd gebracht door de plotselinge situatie. Maar in verlegenheid gebracht, zoals een echte heer dat zou zijn, trok hij zich diskreet terug uit de kamer. Even voor hij de kamer was binnen gekomen, had ik opnieuw in de spiegel gekeken, maar mijn gezicht was opeens weer geheel glad en aantrekkelijk, gaaf als dat van een engel.
In de verte hoorde ik nu een hemelse mannenstem zingen: “An Angel where our land is free”. Ik kan nog steeds de melodie horen en ik nam het na de ervaring op mijn iPad. De mannenstem was er een rechtstreeks uit de hemel, zeer krachtig en zuiver, en mijn ziel diep in beroering brengend. Het was alsof hij dat over mij en voor mij zong.

Op 12 juli 2016 vroeg ik Rob telepathisch om met wat nieuws te komen. Toen, in het vroege morgenuur, zag ik hem in de hoek van mijn slaapkamer zitten, hij zag er knap en netjes gekleed uit, ergens in de dertig jaar oud, zijn lieve en knappe, vertrouwde lach lachend. Enthousiast begon ik in zijn richting te kussen, maar op het moment dat ik geheel in astraal bewustzijn slipte, zag ik hem niet meer. Voor een korte periode leek ik hem wel op de tast te vinden.

Iets erg spectaculairs gebeurde er in de nacht van 1 september 2016. Ik had een lichte voedselvergiftiging en alles duizelde in mijn hoofd. Ik zag de kamer op me af komen en weer verdwijnen en ik kon mijn hersenen niet laten focussen. In het verre verleden als student had ik ook eens een voedselvergiftiging gehad en dit leek er erg op: de kamer die rondtolt, en als ik uit bed stapte en begon te lopen, leek de vloer onder me te golven alsof je je op een schip bevond op een onstuimige zee. Maar daar was Rob weer, me alweer reddend. De plush leeuw leek uit zichzelf te bewegen, hij leek astrale bewegingen te maken terwijl ik hem vasthield. Het was Robs gezicht dat ik zag. Met zijn hand keerde hij mijn gezicht richting hem, steeds opnieuw, me zo helpend om te focussen. En hij kuste me terwijl hij dat deed, zacht en langzaam. Ik kon zijn gezicht op mijn gezicht echt voelen, zijn gezichtshaar, zijn gezicht kwam door de leeuw heen, mijn gezicht naar zijn mond kerend, keer op keer. Dit hielp mij niet alleen, het was ook erg erotisch opwindend. De snorharen van de leeuw raakten mijn gezicht speels aan en streelde het.

Op 2 oktober 2016 voelde ik mij opnieuw niet erg lekker, dit keer leek er een verkoudheid in de maak, maar twee Rob/Bor leeuwen, met hun intense liefde en warmte, trokken me veilig door de nacht. Iets vergelijkbaars gebeurde er op 6 oktober 2016, ik was nog steeds niet helemaal fit, maar Rob duwde me door de nacht met een onmeetbaar grote liefde en met erotisch gedeelde uitbarstingen.

Extatische uitbarstingen zoals deze gebeuren altijd met een of meer van de meerling leeuwen (ten tijde van dit blog: de vierling). Ze hebben perfect gebogen lichamen, volle en zachte leeuwenmanen en fantastisch lieve, zorgzame gezichten die er gewoon om vragen gekust te worden. De erotische golven die over en door me me heen spoelen via de leeuwen, en die ik aanvankelijk alleen af en toe voelde, begonnen nu een regelmatige sensatie te worden. Al sinds geruime tijd voel ik het vrijwel altijd nu als ik naar bed ga en een leeuw begin vast te houden, gedrukt in mijn borst en buikgebied: een intense erotische uitbarsting. Ik heb zoiets nog nooit eerder gevoeld door iemand “slechts” vast te houden, in dit geval: de plush leeuwen. Ik denk dat dit dé ultieme, mystieke sensatie van minnaars is. Ik moet dit echt in wat meer detail toelichten. Het is zeker niet de “gewone” sensatie van toenemende opwinding, zoals je kunt ervaren in het seksuele voorspel. Het is een onmiddellijke orgastische uitbarsting, alleen door het vasthouden al, niet alleen in mijn edele delen, maar veel breder verspreid in mijn lichaam, zoals een steen die cirkels maakt als het in water gegooid wordt en de wateroppervlakte raakt.

Slechts een paar dagen voor het voltooien van dit blog, in januari 2017, voelde ik het ook, terwijl ik in de ochtend op mijn bed zat en zijdelings een Bor leeuw vasthield. Ik was notities in mijn dagboek aan het maken en op mijn iPad aan het kijken, normale dingen die ik doe na ontwaken. Ik voelde opeens een delicate en intense erotische uitbarsting in mijn hand (!) die de leeuw vasthield. Deze leeuwenaffaire is werkelijk zeer intens aan het worden. Hoe dichter ik de leeuw tegen me aan houd, maar altijd teder om ze niet te beschadigen, hoe intenser de sensatie wordt. Het is een spontane uitbarsting van orgastische energie zonder er maar iets van “moeite” voor te hoeven doen.

Niet een uittreding maar een spontaan en erg grappig mentaal beeld deed zich voor op 11 december 2016, toen ik al wat aan het wegdoezelen was en mijn geest haar vleugels begon uit te slaan. Het was extreem hilarisch, maar op dat moment was ik te slaperig om er maar zelfs verder over na te denken of om er eens goed over te lachen. De volgende dag kwam de herinnering echter feilloos terug. Ik was aan het fietsen en toen ik het me herinnerde, begon ik hardop te grinniken.

Het moet een van Robs magische grappen zijn geweest, ik denk dat hij de grap stiekem in mijn oor heeft gefluisterd, mijn geest ermee voedend. Mijn inmiddels ex echtgenoot J en ik keken vaak naar de Amerikaanse en Canadese TV show Shark Tank en Dragon’s Den, over ondernemers die hun zakenplan presenteren en daarna vaak om grote investeringsbedragen vragen aan vijf knoeperharde zakenmannen en – vrouwen:ook wel de “haaien” of “draken” genoemd. Succesvolle tycoons die wel een oor hebben naar het investeren in lucratieve deals. Op deze avond deed zich een sterk mentaal beeld voor, en ik had de show die avond niet eens bekeken. Ik zag mijn meest zachtaardige Rob leeuw, de Peace Bor leeuw, de tweede van de vierling (ten tijde van dit blog)… als een haai in de het Shark Tank panel. Juist hij, de minst waarschijnlijke voor de commerciële en gewiekste job, met een serieus gezicht, naast de andere haaien, ongeveer zo:

Robs helende invloed

Lieve Rob:

Eindelijk is Rob er, waar ik wilde dat hij was, bij mij, ik miste hem zo erg. Dit heeft een tragische kant, want Rob en ik hebben elkaar dus nooit fysiek ontmoet. Ons verhaal is het meeste krankzinnige, maar tegelijkertijd het meest magische verhaal ooit. Nee, ik kan het niet bewijzen, maar als verandering bewijs is, dan heeft Rob bewezen dat hij er nog steeds is. Want ik verander, zowel geestelijk als lichamelijk. Het is alsof mijn brein eindelijk weer vaart heeft opgepikt na de afgelopen tien jaar tot lethargie vervallen te zijn, en terugkerend naar de scherpere staat zoals die van mijn twintiger jaren. Ik heb nu ook meer gevoel van harmonie. Er doen zich geen grote gevechten tussen J en mij meer voor (naschrift: dit bleek echter wel het begin van het einde voor J en mij te zijn). Hij had het kunnen opmerken, want hij is degene (en de enige) die met mij samenleeft (ten tijde van publicatie van dit blog in het Nederlands: samenleefde: we zijn inmiddels dus gescheiden). Het is moeilijk te verklaren, maar Rob geeft me meer vrede en innerlijke kracht, en zelfs meer fysieke kracht.

In het begin, na 30 mei 2014, was de situatie nieuw en onwennig, en, als het verhaal van leven na de dood inderdaad waar is, zeker voor de skepticus Rob. Het verdriet over zijn overlijden verscheurde me van verdriet, en dat doet het nog steeds. De verzachtende knuffelleeuwen kwamen pas veel later ten tonele. De eerste kocht ik immers pas op 18 oktober 2014. Mijn liefde voor de leeuwen groeit sindsdien gestaag, en begon toen echt te ontploffen van geluk sinds september 2015, vijftien maanden na Robs overlijden. Ik voel Rob in toenemende mate (neem aan dat ik hem voel) door de aanwezigheid van al deze plush leeuwen. Het lijkt er echt op dat Rob een uitlaat heeft gevonden, een manier om zich te manifesteren, door deze leeuwen als het ware als instrument te gebruiken. In mijn perceptie verbindt Rob zich met deze leeuwen die ik koop, met sommige meer dan anderen, maar allemaal zijn ze heel geschikt om zijn liefde te herbergen. Voor mijn geestesoog veranderen mijn favoriete leeuwen regelmatig in de Rob Meester leeuw, die met de wit omrande ogen. Het is alsof Rob me verzekert dat zijn liefde niet exclusief in één tastbare leeuw “is gaan zitten”, maar het dus veel vrijer is dan dat, en hij zowat in alle leeuwen die ik koop kan doorkomen. In de onnoembare plaats waar hij nu is, is hij nog steeds even rationeel en betrouwbaar (en mogelijk nog steeds even positief koppig) als altijd, zijn huis altijd bouwend op solide grond.

Wakker worden temidden van deze liefhebbende leeuwen is een extra bijzondere aangelegenheid. Soms word ik wakker uit een nare droom, of soms word ik gewoon wakker in een staat van pure angst, maar dan is er Rob; zijn er de Rob/Bor leeuwen zeer dichtbij me, die me aankijken met zijn extreem observerende en zorgzame blik. Dit is echt een eyeopener. Zoals ik de Meester Rob leeuw zie, heeft deze altijd een speelse of licht ironische, vragende gezichtsuitdrukking. Hij lijkt echt de blauwdruk Rob leeuw te zijn. Ik heb nog nooit gezien dat één van mijn leeuwen een boze of slechte expressie had. “Jaloers” is de enige “negatieve” expressie die ik soms zie, maar die eigenschap beoordeel ik zelf nauwelijks als negatief; in tegendeel, de “jaloerse” expressie is mij erg dierbaar geworden. Ik koester deze eigenschap van de Bor leeuw juist. Het is alsof ik Rob zie door deze leeuwen, zijn expressies zijn ontzettend krachtig en niet mis te interpreteren. En keer op keer ontdek ik Robs lieve, zorgzame kant, in elke situatie.

Rob moedigt me zelfs aan in mijn fietsen, want als ik beweeg, reis, voel ik me altijd dichter bij hem. Het is alsof beweging een brug creëert, een gedeeld land, tussen deze wereld en het leven voorbij de verste grens. Dit gevoel dat ik dicht(er) bij hem ben als ik beweeg, wordt niet beperkt tot fietsen. Ook als ik aan het autorijden ben, voel ik het.

Ik ben atletisch/sportief gezien in een veel betere conditie dan ik ooit in Nederland was. In Nederland was ik sportief nauwelijks actief. Ik ging bijvoorbeeld nooit naar de Sportschool. Pas in de laatste maanden voor ik Nederland definitief zou verlaten, begon ik te fietsen, daartoe aangemoedigd door het voor Nederlandse begrippen exceptioneel mooie weer. Het leek alsof Nederland mij een persoonlijk afscheidscadeau wilde geven. Ik had zwakke armen, geen uithoudingsvermogen en geen training, maar in de laatste twee jaar (ten tijde van dit blog), en in het bijzonder het afgelopen jaar ben ik in sterk toenemende mate sportief geworden. Dit heeft geresulteerd in het fietsen van vele kilometers, waarbij ik in mei 2016 mijn fietskilometers aan Rob Nanninga wijdde, toen ik de Strava uitdaging van 1250 kilometers (ten minste) in één maand voltooide:

Vanzelfsprekend had ik in Nederland wel nog het voordeel van de jeugd, dat ik nu toch eigenlijk al niet meer heb. Als de jaren gaan tellen word je fysiek eigenlijk nooit meer beter; misschien een beetje als je begint te sporten. Met sporten kun je de wijzers van de klok wel wat vertragen.
In het afgelopen jaar heb ik mijn uiterlijke verschijning een beetje aangepast: ik ben teruggekeerd naar een wat donkerder haarkleur met een rode ondertoon, die beter bij mijn persoonlijkheid lijkt te passen dan het blonde dat ik jarenlang in Amerika had. Mijn originele haarkleur had daadwerkelijk die tint. Het was tussen blond en bruin haar in met een vleugje rood, zoals u kunt zien in deze Middelbare School foto die genomen werd op de dag dat ik mijn einddiploma kreeg.

Ik draag nu ook mijn haar los terwijl ik onder de mensen ben, voor het eerst sinds eeuwen. Ik had het altijd in een staart of knotje. Het enige moment dat ik mijn haarelastiekje verwijderde, was bij de kapper en ’s nachts. Ik kan niet bewijzen dat Rob hand had in deze veranderingen, maar het lijkt wel allemaal samen te vallen. Misschien zou hij me echt aangemoedigd hebben mijn haar (wat vaker) los te dragen.

Als laatste, maar zeker niet als minst belangrijke, heeft Rob me ook weer aan het schrijven gezet. Door de enorme impact van zijn overlijden inspireerde hij me om deze blogs te schrijven. Op deze bitterzoete manier heb ik mijzelf dus ook qua schrijven weer dankzij hem teruggevonden.

Leeuwenharten

Nu er echt al aanzienlijk wat tijd aan het verstrijken is sinds Robs overgaan, wordt zijn persoonlijkheid mij steeds duidelijker en ben ik meer geneigd aan te nemen dat het echt Rob is met wie ik nu omga, en het contact is makkelijker gelegd. Als dit allemaal echt gebeurt, dus van twee kanten, is hij er steeds beter in door te komen en ook ik raak er meer bedreven in. Dit is vooral het geval sinds september 2015 (zie de grafiek) en bereikte nieuwe hoogtepunten in augustus 2016. Mijn betrokkenheid bij Rob is alleen maar groter geworden en derhalve niet afgenomen. Mijn ervaringen met de plush leeuwen veranderen ook, ook op dit moment. Ik blijf maar details aan dit blog toevoegen (ten tijde van het schrijven): dingen die mij van belang lijken om “de puzzel van Rob Nanninga”, en de deelpuzzel van dit specifieke blog, aan te vullen en compleet te maken. Maar ik ben ervan overtuigd dat de volgende puzzel al in de maak is. Ik moet natuurlijk stoppen met details aanvullen op het moment dat ik dit blog publiceer. Dat is dit Leeuwenharten blog Deel IV al vanaf het begin: een puzzel met duizend puzzelstukjes.

Rob en ik hebben elkaar dus fysiek nooit ontmoet en dit besef heeft vaak tranen in mijn ogen gebracht en doet dat nog steeds. Al die gemiste kansen, ik had hem moeten bellen, naar hem toe moeten gaan, enzovoort, maar ik deed het niet. En toen kwam de vloed opzetten en voerde het schip weg, de mogelijkheid met zich mee voerend naar de verre horizon, onomkeerbaarheid was ingetreden, zonder mededogen.

Maar hij is er nu. Kan het zijn dat het leven zó genadig is na grote wreedheid? Kan het zelfs zijn dat dit alles altijd al in de sterren geschreven stond? Met al deze ervaringen, ná Robs overlijden, is het alsof hij hier in Californië met mij samenleeft. In een nieuwe mogelijkheid, een nieuwe kans, een toegevoegde dimensie.

Rob, zoals ik hem heb leren kennen sinds zijn overlijden in mei 2014, is een extreem zorgzaam iemand. Hij wordt heel goed gesymboliseerd in mijn “inner crew” leeuwen, maar natuurlijk ook in de rest van mijn plush leeuwen (ik houd van allemaal): de twee alma leos, de meerling leeuwen (ten tijde van dit blog: de vierling), “Crook Love lion” en Whiskers. Rob is een extreem scherpe observant, gevat, soms verlegen wegschuilend achter andere (leeuwen), niet in de behoefte voortdurend in het spotlicht te staan. Op zijn gezicht heeft hij een licht ironische, maar ook ludieke expressie, hij is bezig dingen in kaart te brengen over jou en iedereen, voor je daar zelf toe in staat bent. Aan alles wat ik door de plush leeuwen en mijn astrale en droomervaringen kan zien, is hij een kampioen in het zorgen voor anderen. Als je hem het meeste nodig hebt, is hij er niet alleen voor je, maar is het veel meer dan dat: dít is zijn moment, hij ís er, je hand vasthoudend, ruggesteun aan je verlenend, zijn onvoorwaardelijke liefde tonend, zijn support.
En nog meer, alleen al door zijn aanwezigheid word je elke dag meer jezelf, wijzer en slimmer (“You Get Brighter Everyday“, Incredible String Band). Bovenal is hij inmiddels een ware kampioen geworden in het mij liefhebben, het grootste geschenk van alles. Vanzelfsprekend zijn me ook andere zaken opgevallen: zijn interesse in en liefde voor het rollenspel, dicht tegen elkaar aan knuffelen in de hangmat en onze gedeelde interesse in diepgaande erotiek.

Ik denk dus dat dit Robs specialiteit is: het zorgen voor anderen, ze (terug)leidend naar hun beste zelf. Maar in mijn geval doet Rob veel meer dan “zorgen voor”. Rob is een kampioen in liefhebben. Hoe goed kan ik dit kan voelen, via de plush leeuwen, mijn dromen, uittredingen en verwante ervaringen. Het gaat verder dan ik ooit voor mogelijk hield. Laat me nog duidelijker proberen te zijn: het gaat verder dan alles waar ik zelfs nooit eerder over nadacht, het is een geheel nieuwe dimensie, een geheel nieuwe leeuwenwereld. Dit is wat Rob het beste doet. Dit is zijn element, zijn rijk, zijn hart. Het was ook deze zorgzame kwaliteit die hem tot hoofdredacteur van de Skepsis website en het skeptische tijdschrift maakte. Hij deed zijn skeptische werk uit zorg voor zijn medemens. Hij is echt een Leeuwenhart, een heerser van deze en voorbij deze wereld.

Stats en “raps”

Wat gebeurde er allemaal, astraal gezien?

Er deed zich iets nieuws voor, zoals u al kon lezen in dit uitvoerige blog. Het begon ongeveer aan het einde van 2014, begin 2015, na al een aantal plush leeuwen gekocht te hebben. Ik heb het Engelse woord “rapture” laten staan, omdat ik de Nederlandse vertaling wat minder gelukkig vind: “vervoering”.  In het woord zit ook iets als in een scheur naar de andere dimensie, in ieder geval iets heftigs en ook iets heel bijzonders, en beide benamingen zijn van toepassing. Met “raptures” bedoel ik het “better dan de Hemel zelf” contact met Rob, extreme, erotische, fysieke en geestelijke gelukzaligheid als ik de leeuwen vasthoud:

2015, Uittreding en verwant totale hoeveelheid, met Rob Nanninga en “raptures”.	Uittredingen hoeveelheid	Waarvan direct betrekking hebbend op Rob	Losstaand van de uittredingen: de “raptures” (contact via de plush leeuwen)
Januar1 2015	4	3	2
Februar1 2015	4	2	4
Maart 2015	7	3	2
April 2015	5	3	2
Mei 2015	6	5	0
Juni 2015	5	4	2
Juli 2015	2	1	1
Augustus 2015	6	2	4
September 2015	6	2	12
Oktober 2015	2	2	21
November 2015	3	3	18
December 2015	3	3	14
Totaal	53	33	82

2016, Uittreding en verwant totale hoeveelheid, met Rob Nanninga en “raptures”.	Uittredingen hoeveelheid	Waarvan direct betrekking hebbend op Rob	Losstaand van de uittredingen: de “raptures” (contact via de plush leeuwen)
Januari 2016	3	3	11
Februari 2016	3	1	8
Maart 2016	9	5	8
April 2016	6	4	8
Mei 2016	6	4	12
Juni 2016	1	1	18
Juli 2016	6	5	9
Augustus 2016	5	3	11
September 2016	2	1	10
Oktober 2016	2	2	9
November 2016	2	2	12
December 2016	6	3	14
Totaal	51	34	130

Ik heb deze “raptures” nu ook opgenomen in mijn algemene uittredingen-overzicht omdat ook zij toch een vorm van astraal contact zijn.

Uittredingen jaar	JAAR	Uittredingen hoeveelheid	Expliciet in dagboek genoemde “raptures” plush leeuwen* *Eerste plush leeuw gekocht op 18 oktober 2014
1	1986	4
2	1987	16
3	1988	19
4	1989	40
5	1990	53
6	1991	32
7	1992	51
8	1993	48
9	1994	44
10	1995	52
11	1996	50
12	1997	78
13	1998	70
14	1999	61
15	2000	56
16	2001	53
17	2002	52
18	2003	38
19	2004	44
20	2005	47
21	2006	47
22	2007	45
23	2008	40
24	2009	42
25	2010	40
26	2011	38
27	2012	36
28	2013	43
29	2014	80 – 55 met Rob -Voor hij overging: 4 – Na zijn overlijden: 51	(“raptures”vanaf 2015)
30	2015	53 – 33 met Rob	82
31	2016	51 – 34 met Rob	130
TOTAAL VAN 31 JAAR		1423 Uittredingen en verwant
GEMIDDELD PER JAAR	: 31 JAAR =	45.9 Gemiddeld per jaar
GEMIDDELDE SPREIDING	365 DAGEN :  =	(1 ELKE 8 DAGEN)
	1 JUNI ’14 – 31 DEC ’14 SINDS ROBS OVERLIJDEN = 214 DAYS	63214 DAGEN : 63 = 1 ELKE 3.4 DAGEN

Ondertussen

Ondertussen is er al weer een nieuwe leeuw gearriveerd, een medium Meester Junior, leeuw “nummer” vijfendertig (“nummer” zesendertig was de vierde van de meerling).

Nummer zevenendertig die ik kocht op 13 december 2016 arriveerde echter niet, in een eBay veiling bood ik $25 voor een gigantische leeuw die normaal zeker tussen de $150 en $300 kost, en ik was erg verbaasd toen ik die eBay veiling won. Ik vermoedde meteen al dat de verkoper wel eens malafide kon zijn. Ik kreeg netjes mijn geld terug van eBay. Dit waren de foto’s die de verkoper gebruikte om mij te verleiden:

(de betreffende leeuw is overigens gewoon nog elders te koop op eBay, maar hij is wel heel erg groot en ik heb geen onbeperkte ruimte tot mijn beschikking)

Rob Nanninga lion kunst in samenwerking met Neural Painter

Foto’s van de Rob Nanninga leeuwen die de Neural painter bot omzette tot indrukwekkende kunst!

Klik hier: Lion Hearts Neural Painter

Amor, cuántos caminos hasta llegar a un beso!
Mijn geliefde, wat een lange weg om je kus te bemachtigen!

~Soneto II, Pablo Neruda YouTube

Nota bene: Alle foto’s in dit blog zijn gemaakt door Constantia Oomen en derhalve qua kopierecht beschermd tegen verdere verspreiding. Foto’s die niet gemaakt zijn door Constantia Oomen worden vermeld. Al deze afbeeldingen kunnen alleen gebruikt of gebruikt en gewijzigd worden na uitdrukkelijke toestemming van Constantia Oomen en Leeuwenharten.

Voetnoten

[1] Volgens Jolanda Hennekam, Robs aardse vriendin, in een email naar mij op 29 mei 2015, 2:44 PM, overleed Rob niet op 30 mei, maar op 29 mei, Hemelvaartsdag, om ongeveer half tien ’s avonds, en werd hij de volgende morgen gevonden door zijn moeder, terwijl hij achter zijn computer zat. Lees meer over Rob op Wikipedia.

[2] Wat betreft die “werelden voorbij ons aardse begrip, maar desondanks, in de nacht zo dichtbij als mijn eigen huid”, zie mijn vier boeken over mijn nachtelijke astrale reizen.  Mijn auteursnaam voor mijn eerste drie boeken was “Sten Oomen”. Sinds ik elf jaar oud was heb ik op dagelijkse basis dagboeken bijgehouden (en doe dat nog steeds!).

[3] Nog steeds noteer ik elke dag mijn uittredingen en verwante ervaringen, dromen en meer in mijn dagboek. Lees bijvoorbeeld ook mijn biografie.

[4] Zie mijn gepubliceerde boeken. In mijn boeken Door het Raam en Door de Poort, die gebaseerd zijn op mijn eigen uitvoerige ervaringen met uittredingen en verwante geestestoestanden, leg ik aan de hand van vele voorbeelden uit hoe astrale ontmoetingen en gebeurtenissen de seksuele kant van je wezen niet onberoerd laten, en dat dit seksueel beroerd raken door astrale gebeurtenissen zeker niet iets is wat je gemakkelijk onder controle krijgt. Ik ben niet de enige die hierover schreef en schrijft. Diverse bekende schrijvers over uittredingen, zoals Robert Monroe, deden hetzelfde. Het is een bepaald moeizaam onderwerp om publiekelijk aan te snijden, maar het is een bekend fenomeen in de wereld van uittreders. Veel mensen, of ze nu wel of niet bewuste astrale reizigers zijn, blijven er moeite mee hebben, maar je kunt het met goed fatsoen niet weglaten als je een omvattend beeld van de wereld van uittredingen wilt geven.

[5] “Paravisie” is een tijdschrift over spirituele en paranormale onderwerpen. Ik heb er zelf ook diverse malen in gestaan wens mijn boeken over uittredingen. Zie hiertoe mijn Publiciteitspagina.

[6] De reden dat Jan Willem Nienhuys mij vroeg te helpen bij het noteren van de Duitse tekst van Fliegergedicht is dat hij wist dat ik een Germaniste ben. In september 1993 studeerde ik cum laude af in de Duitse Taal en Letterkunde, aan de Universiteit van Utrecht. Maar Jan Willem Nienhuys bleek zelf uitstekend in staat de Duitse tekst in de vingers te krijgen, als ook het geheel naar het Nederlands te vertalen, hij had eigenlijk mijn hulp dus helemaal niet nodig.

[7] Zie daartoe in het bijzonder de volgende passages in “Door het Raam”: Sten Oomen, Door Het Raam, Uitgeverij Schors, 2004: Gewijzigde en uitgebreide druk van de uitgave uit 2000 (Sigma Press), Amsterdam. “Waar geesten wonen”, bladzijde 189, en “Waar geesten wonen I, II,III and IV” in Deel II van hetzelfde boek

[8] Vanaf het jaar 2005 dat ik Rob Nanninga virtueel ontmoete, maar ook zijn vriend Jan Willem Nienhuys, allebei lid van het Skepsis bestuur, werd ik erg actief in het skeptische gebeuren. De skeptici hadden aanzienlijke invloed op mijn kritische denken. Jaren later, in 2012, ontmoette ik Pepijn van Erp, die ook bestuurslid van Skepsis werd, eveneens virtueel, en ook met hem had ik bij tijden en wijlen best intens contact. Zoals ik bij het begin van deze serie blogs al uitlegde, stond aan de wieg van mijn Skepsis affiniteit de gedeelde interesse in het zelfbenoemde medium Robbert van den Broeke, over wie ik een paar zeer uitvoerige blogs heb geschreven. Mijn skeptische interesse vertaalde en vertaalt zich in het lezen van de websites van Skepsis: skepsis.nl en kloptdatwel.nl, online en offline reageren op hun artikelen en dankzij Rob zelfs twee keer het mogen ontwerpen van de voorkant van hun skeptische tijdschrift, de Skepter. Daarnaast woonde ik een aantal van hun congressen bij en bezocht ik bijvoorbeeld ook de door hen georganiseerde lezing van de beroemde goochelaar en skepticus James Randi in 2010.