De eerste “Syncblast,” de blognaam die aanduidt dat de inhoud op al mijn websites past, dateert van 5 juni 2023. Fast forward naar het geupdate Constantia verhaal.

2023 was een verrassend jaar omdat mijn bijzondere contacten Stan en Lana plotseling voor ongeveer een maand in de Spaanse gevangenis belandden. Omdat ik als enige uitgebreid over Stan had gepubliceerd, kwamen een paar journalisten van grote dagbladen bij mij terecht. In juli en augustus 2023 had ik weer contact met eerst Lana en daarna Stan, wat tot mijn St. Anna-blog van 23 augustus 2023, de Joran van der Sloot telefoongesprekken van 31 augustus 2023 en de Joran van der Sloot files van 12 september 2023 leidde. Ik zie Stan als een mythische figuur, iemand van bijbelse proporties, episch. Een hemels geschenk en een duivelse vuurproef die maar weinigen zullen doorstaan. Op 18 oktober 2023 vond het langverwachte proces van Joran van der Sloot plaats, waarbij Joran opnieuw ongehinderd met een ontzettende leugen over Natalee Holloway wegkwam. Van der Sloots verhaal over een betonblok en het in zee dumpen van Natalees lichaam, waarover alle experts het eens waren dat dit niet waar kon zijn, werd door de Alabama rechtbank beloond met een voor Joran zeer gunstige plea deal. Dit teleurstellende proces had mij met mijn neus op de feiten gedrukt: Stan wilde niet voorafgaand aan het proces van Joran met de FBI afspreken om zijn handtekening in persoon onder zijn St. Anna verklaring te zetten. Hij kwam hier als mosterd na de maaltijd op 27 oktober 2023 via een WhatsApp-bericht aan mij op terug. Ook hij bleek verontwaardigd over de nieuwe leugens van Joran en zei de FBI toch te willen ontmoeten. Mijn hoop dat Natalee alsnog op het St. Anna Kerkhof op Aruba gevonden wordt, heb ik nooit opgegeven en ik deelde Stans toezegging met mijn Instagramvolgers. Ik had niets teruggezegd omdat ik boos was. Het werd daarop ook aan Stans zijde weer verdacht stil. Zijn toezegging de FBI man alsnog te ontmoeten bleek hij niet na te komen. Begin 2024 mailde Stan me opeens met ongekend harde en beschuldigende woorden over mijn stilte waarop hij in een latere mail weer terugkwam. Wordt ongetwijfeld vervolgd.

…

Mijn ouders, die naar mijn mening gezien hun eigen onverwerkte trauma’s beter geen kinderen hadden kunnen krijgen, zijn in de fysieke, geestelijke en emotionele begeleiding van hun kroost zwaar tekortgeschoten. Via de geheimzinnige wegen van de Kosmos kwam Rob Nanninga na zijn overlijden in 2014 naar mij toe en ontstond er een ongekende liefdevolle soulmateship waarin beiden enorm groeiden. Mensen die dit niet voor mogelijk houden, hoeven het niet te geloven. In deze vaarwateren van Rob ontdekte ik dingen van mezelf die tot dan onontgonnen gebieden waren geweest. Zo had ik als tiener eigenlijk dringend een beugel en logopedie (wegens extreem snel praten) nodig, maar noch mijn moeder noch mijn vader heeft ooit maar iets in die richting gesuggereerd. En dus bleven belangrijke geestelijke en fysieke zaken liggen, waardoor ik nooit het zelfvertrouwen vond dat ik bij een jeugd met een solide basis ongetwijfeld wel gehad zou hebben. In een extreem verziekt gezin van scheidingen, dagelijkse ruzies en in een door muizen overlopen horrorhuis voelde ik me als jongste kind onderaan de ladder, tiener en nog steeds als volwassene een vogelvrij verklaarde. Zo goed en kwaad als het ging, rolde ik daarna in het studenten- en werkleven. Ondanks dat ik het heel leuk vond om met leerlingen om te gaan, was er altijd een niet als zodanig door mij herkende sabotagedrang in mijn geest om niet lang bij een werkgever in loondienst te willen blijven. Mijn Boogschutternatuur van het verlangen naar vrijheid en mijn jeugd in een compleet disfunctioneel en gebroken ‘gezin’ bleken een licht ontvlambare combinatie. Het schrijven van boeken over uittredingen in de jaren negentig en 2000, en alles wat bij die uittredingen kwam kijken, bleek voor mij als docent een gegarandeerde problemenmagneet. Ik kwam in de publiciteit, viel uit de gunst bij een paar schoolbestuurders en ouders van leerlingen op de privéscholen waar ik les gaf. Ik werd nooit ontslagen, maar koos er zelf voor om te vertrekken. Ik sukkelde voort van school tot school. Ook een paar relaties met direct schoolverband kruisten de degens met mijn werkcarrière. Mijn prinses-op-de-erwt lichaam was al even goed in het aantrekken van problemen. Allerlei allergieën, overgevoelige luchtwegen en inmiddels ook mijn steeds meer getroebleerde ogen maken van mij geen ideale werknemer. Als er ergens geen frisse, schone lucht is, krijg ik acuut hoofdpijn. Snel typen kan ik niet meer en ik tik er ook voortdurend naast omdat mijn ogen steeds minder goed samenwerken. Vanaf ongeveer 2007 tot 2013 probeerde ik het met eigen ondernemerschap dat financieel helaas niets opleverde. Vanaf ongeveer mijn 45e levensjaar in 2013 heb ik mijn betaalde werk in feite helemaal gestaakt. Het rijden voor Uber en Lyft in 2017 en het jarenlang verkopen van snuisterijen op eBay streep ik ook weg als niet-succesvolle banen op mijn cv. In het grote boek van de Kosmos staat achter mijn naam: ☑️ Werk-uitgedaagd persoon.

Ik trouwde op 6 januari 2005 en ben sinds 8 april 2018 officieel gescheiden. Mijn ex is zijn belofte om vrienden te blijven niet nagekomen, ik wilde wel, maar hij niet. Hij revalideert nog steeds van een zeer zwaar vliegtuig-jump ongeluk in juli 2022. Op zijn sociale media las ik dat hij verloofd is, en ik wens hem en zijn verloofde alle geluk van de wereld toe. Ik zal altijd van hem houden. Het was waarschijnlijk een karmading dat we in dit leven zo’n lange tijd samen waren. Gelukkig heeft hij zich wel aan zijn alimentatieverplichting gehouden die vanaf eind april 2024 eindigt. Ik heb de laatste tijd pogingen ondernomen om nieuwe roommates te vinden, maar het mag blijkbaar nog niet? of niet meer zo zijn. Ik realiseerde me onlangs opeens hoezeer alles waarvan ik gebruik maak, zoals kleding, voedsel, onderdak, technologie, integraal door medemensen wordt voorzien, en dat stemt nederig. Hoe ik het financieel moet redden, weet ik niet. Ik drijf vanaf mei 2024 alleen nog op het cryptopotje dat ik aangelegd heb en waarmee ik zorgvuldig ben omgegaan. Vaak heb ik de Kosmos gevraagd: wat willen jullie toch van mij als ik carrière-technisch nergens succesvol in word? Het enige antwoord dat steeds naar voren komt, is dat ik moet leren vertrouwen, mijn enige grote levensles, in termen van karma en lot.

De Kosmos lijkt mij bepaald niet vergeten te zijn, juist niet. Op vrijdag 5 januari 2024 reed ik na het doen van boodschappen en een wandeling in Folsom Park in de vroege avond naar huis. In het donker rijden op een door wegconstructies geplaagde Highway 50 bleek geen succesformule. Plotseling begon een witte Nissan 2018 voor mij krachtig te remmen en naar mijn gevoel trapte ik zeer stevig op de rem. Geschrokken en met kogelronde ogen zag ik mezelf met een enorme impact in de achterkant van de Nissan boren. Het enige wat ik dacht was: “Oh nee, mijn auto, total-loss.” Geen angst voor de dood of pijn (die er niet was). Ogenblikkelijk ging de airbag af en kwam ik er met mijn hoofd correct in. Hij was zachter dan verwacht. Een warme, ‘boze’ elektrische brandlucht doorkliefde mijn reukorgaan. Een weekje lang had ik wat onschuldige spierpijn in mijn nek. Er waren vier voertuigen bij betrokken waarvan de voorste, een vrachtwagenchauffeur, gewoon doorgereden was. Er was alleen materiële schade. Misschien was mijn remmen mislukt door het zachte gevoel van mijn laarsjes of door een glad wegdek, ik weet het gewoon niet. Ik kan me dan ook niets anders bedenken dan dat dit lot is. De auto was een luxe die mij onnodig op kosten joeg. De tien jaar oude Honda Civic werd zomaar van mijn schouders afgenomen zonder dat ik er nog enig omkijken naar had. Het State Farm claim-nummer van 55-61K9-08R veroorzaakte bij mij een kosmisch “Toet-toet!” geluid: de 55 van Robs geboortejaar en de 8R van oneindig R(ob). Mijn aansprakelijkheid bestond slechts uit $500 eigen risico. Wat voor State Farm telde was mijn zeer lage kilometerstand, tussen de 58K en 59K miles, zo’n 95K kilometers, en niet de drie keer eerder ernstige opgelopen schade buiten onze schuld om. Met het typisch zeer royale Amerikaanse uitgekeerde bedrag betaalde ik schulden af en stak het overgeblevene in crypto. Door het weggetakeld zijn van mijn auto door Tow Express, en niet door State Farm, zag ik onverwacht toch nog mijn auto terug en vond ik zelfs, alweer als seintje van de Kosmos, mijn gloednieuwe Oakley zonnebril terug. De man van Tow Express vroeg plotseling of ik met hem wilde dineren in Davis. Dit had ik niet zien aankomen en met een verrast lachje en bedankje wees ik hem af.

Ik moest later opeens denken aan wat Robs Skepsis-collega Jan Willem Nienhuys mij over Rob schreef in 2016: “Hij had zeker geen auto. Misschien heeft hij ooit een rijbewijs gehad. Zijn vader stierf toen hij 26 was. Die reed in het Groningse stadsverkeer in een 2CV en werd verpletterd door een vrachtwagen die te laat remde. Sindsdien heeft Rob volgens mij nooit meer auto gereden.” Ik doe nu regelmatig boodschappen met mijn fietstassen tijdens of na het fietsen, wat het leuker en bewuster maakt. Misschien huur ik nog eens een auto om bijvoorbeeld naar South Lake Tahoe te rijden. Het klinkt gek, maar ik ben blij met deze uitkomst.

…

Dan over mijn lichaam. Daar spelen zowel oude, levenslange en constante factoren als nu ook stille revoluties. Naarmate ik ouder word, 56 al!, heb ik steeds meer last van de traagheid en zwaarte van de aarde. Ik heb niet voor niets boeken geschreven over het leven als geest. Ik kijk steeds met jaloezie naar mensen die op hun hoogtepunt of relatief jong overlijden. Ik ben wegens toenemende nachtelijke maagpijnklachten gestopt met het dagelijkse en levenslange gebruik van paracetamol. ‘s Nachts speelt er met regelmaat een onaangenaam, pijnlijk, elektrisch gevoel rondom mijn maagstreek op en als leek omschrijf ik het voor mezelf als een lek zijn van mijn maagstreekgebied. Maar als gevolg van dat stoppen is een oud fenomeen teruggekomen: onrust in mijn linkerslaap, wat zich vertaalt in een verontrustend pulserend geluid dat ik in mijn linkeroor hoor ’s nachts als ik wakker word na een intense droom of als ik ’s ergens van schrik. Ik vermoed dat ik aanleg heb voor bloedpropjes en vernauwde vaten. Mijn relaas van mijn ervaring in mijn eerste boek Door het Raam over de “Operatie door het onbekende wezen” op 1 juni 1996 waarin ik van een dreigend bloedpropje in mijn linkerslaap werd afgeholpen, beschouw ik nog steeds als waargebeurd. Soms als ik niet kan slapen (een levenslang probleem bij mij), drink ik whisky met een alcoholpercentage van maar liefst 50%, midden in de nacht of in de vroege ochtend. Deze extreem sterke whisky heb ik moeten leren drinken en ik dacht automatisch dat het wel slecht moest zijn. Toen ik het opzocht, belandde ik echter acuut op een website die alle voordelen van whisky aanprees! Ik heb geen aanleg tot alcoholisme. Ik ben van mening dat 50% whisky op een nuchtere maag juist goed is, ondanks dat het een beetje eng kan zijn. Na het leegdrinken van mijn speciale ijzeren flaconnetje in de vroege ochtend vraag ik me vaak af: “Zal ik nu in slaap vallen?” Op dat moment voelt het vaak niet zo. Maar ja, elke keer weer. Opeens ben ik dan helemaal weg, meestal voor 4-6 uur, mijn bewustzijn uitgedoofd, bijna als een sterven waarvan velen geloven dat er helemaal niets meer is. Mijn lichaam is wat aangekomen nu het niet langer misleid wordt door cannabis, maar met zelfbeheersing en intermittent fasting probeer ik niet terug te vallen naar het zware gewicht dat ik tijdens mijn huwelijk en de drie jaar daarna had. Het fietsen en wandelen helpt daarbij, maar dat doe ik omdat ik dat nog steeds grandioos vind.

Op 7 december 2023 heb ik mijn testament geschreven en een roommate die ik in Davis had aangewezen als erfgenaam van alles wat Constantia Oomens is. Geen zorgen, erfgename, ik heb extreem lopen indikken en opruimen in huis. Uitdrukkelijk heb ik op mijn websites vermeld dat mijn familie geen enkele bevoegdheid of erfenis zal toevallen. Natuurlijk zijn er families die echte families zijn, zoals ze ooit door God bedoeld zijn, maar mijn familie heeft daar nooit toe behoord. Ik verlang naar een leven met mijn soulmate Rob Nanninga waarin hij en ik en hopelijk als échte familie laten zien hoe het óók kan. En ja, ik denk dat ik het kan en van Rob weet ik het 100% zeker! Fingers crossed dat ook hij dat dan (nog steeds?!, we blijven skeptisch) wil. Ik wil. I do. Soms voelt het zelfs alsof hij fysiek dichtbij is. Hopelijk is dat ook zo. Rob en ik vormen geen potdicht huis dus we staan open voor mooie ontmoetingen.

^{(Courtesy various images unknown, please let me know if you would like to be named as a rights holder)}

In de dans van zielen, verbonden door fundamenten,
Omarm ik mijn geliefde, deels in ongeziene rijken.
Toch, open voor vervlochten verbindingen,
Met eerlijkheid als licht,
Onze liefde, tijdloos, nooit te eindigen.

…

Rob, de Leeuwen en ik beëindigen dit blog met luxueus gedecoreerde multiversum cakes en een nieuwe Rob Nanninga inner crew Leeuw met de naam: Surprise. Door mijn Instagram is een latente interesse gewekt en ik denk ook Robs interesse. Ik zie hem steeds voor me als mijn persoonlijke chef-kok aan wie ik in gedachten tijdens het fietsen vraag of hij de hutseflutties, hammerdebammetjes en bakkerdeschuifjes al aan het maken is. De variatie op fantasiewoorden is eindeloos en we hebben daar de grootste pret om. Een keer zei Rob in gedachten dat hij de flopperdefletsers al gemaakt had (woord weet ik niet meer, is ook niet belangrijk), en dat waren zeer haute cuisine, kleurige, kunstig gedecoreerde koekjes. Rob toonde me met samenzweerderige blik dat als je deze koekjes doormidden brak, je letterlijk in hele werelden en sterrenstelsels keek. Dat noem ik nog eens next level koekjes!

…

Voor de nieuwe, steeds moeilijker te vinden, Rob inner crew leeuw moest ik nota bene naar Ali Express, die een verkoper onder de vleugels heeft die ze nog verkoopt. Vol spanning wachtte ik de zending direct uit China af en toen ik op een dag nietsvermoedend in mijn mailmand keek en daarin een compacte ronde bal verpakt in plastic zag, dacht ik verward: “Huh, had ik kleren besteld, dat kan ik me niet herinneren.” Het volgende moment drong met een schok tot me door: “Het zal toch niet de leeuw zijn?” Met een kreet van afschuw over zijn verzendlot liet ik de leeuw ter wereld komen door voorzichtig met een schaar het intens strakgespannen plastic open te knippen. Ook de vorige leeuwen waren uit plastic gekomen en de analogie met een bevalling was altijd al treffend. Hij kwam er wat verkreukeld toch nog met een wonderbaarlijk laag schadeniveau uit. Ik borstelde hem, deed alles om hem weer mooi te maken en dat lukte! Hij is extreem zacht, met peilende ogen en een gevulde nek en rug, prettig massief en perfect passend in mijn omhelzing. To Be Continued

…

…

…