Inhoud
Tien jaar Another Davis
Magisch realisme in de realiteit
De strijd
Multiversum
Het Davis huis
De Magisch-Realistische Aarde
Leeuwenharten eerdere delen
Tien jaar Another Davis
Er verschenen negen eerdere Leeuwenharten-blogs. Ik heb hier geen tijdsplanning in jaren uitgevoerd, cross my heart and hope to die, maar ik bedacht al een paar maanden dat Rob en ik op 30 mei 2024 een tienjarig Another Davis-jubileum hebben en dat dit niet onvermeld mag blijven. Immers, op 30 mei 2014 vond men hem fysiek overleden achter zijn computer. Hij was zodoende uit Groningen vertrokken en op basis van mijn bevindingen bij mij in Another Davis ingetrokken. Voor het gemak laat ik de aanhalingstekens om Another Davis in dit blog weg. De perfectie van de kosmos blijft ontzagwekkend, want Leeuwenharten deel X, tien, komt dus – zo blijkt nu – met dit tienjarige 2014-2024 wapenfeit samen.
30 mei 2014. En nog 29 mei 2014 in Davis, California. Ik voelde het, nog zonder het te weten. Een ijskoude hand had zich om mijn hart geklemd. En toen kwam het weten ook, toen Jan Willem Nienhuys mij mailde. J. Hennekam zei dat Rob volgens haar niet op 30 maar op 29 mei 2014 in de avond, en dat was toen Hemelvaartsdag, was overleden. De wanhoop sloeg toe, het zoeken naar Rob aan de andere zijde. Het ook vinden. Het al vanaf het begin getekende huwelijk met de ex dat op 6 januari 2005 begon, werd officieel op 8 april 2018 door de rechter beëindigd, maar ik was al sinds de eerste helft van 2017 alleen toen ex opeens uit het huis verdween en direct multirelaties aanging. Zijn in gedachten van mij loskoppelen kwam, vermoed ik, definitief op de dag van Robs overlijden. Ex is niet gek en heeft waarschijnlijk precies aangevoeld dat het afgelopen was. Voor mij was dat in 2014 zeker nog niet duidelijk. Maar Rob kwam en bleef. Terugkijkend naar de persoon die ik was in mei 2014, kan ik zeggen dat Rob misschien gelijk had toen hij op 12 juni 2012 hardop tegen mij mijmerde: “Ik heb ook zeker niet het idee dat wij voor elkaar bestemd zijn of zoiets. Volgens mij hebben we helemaal niet zoveel gemeen en als we dicht bij elkaar in de buurt zouden zijn, zouden we mogelijk al binnen een dag ruzie hebben.” Ik was inderdaad nog veel te onvolwassen (een laatbloeier). Pas na Robs overlijden ontwikkelden we echt een goede verstandhouding. Ik zie ons falen voor mei 2014 toch voornamelijk als mijn ‘schuld’. Zo denk ik bijvoorbeeld nu veel milder over het al dan niet 100% veganist ‘moeten’ zijn. En ook begrijp ik inmiddels dat skeptici geen genoegen nemen met wat zij beschouwen als uitvluchten van mensen die zeggen uit hun lichaam te treden of een bijna-doodervaring gehad te hebben, over waarom zij er niet in geslaagd zijn bewijzen te leveren (zoals het lezen van normaal niet zichtbare getallenreeksen hoog boven de operatietafel, speciaal opgezet om te bewijzen dat bewustzijn los kan bestaan van het fysieke lichaam). Na al die jaren kan het soort gelijk willen hebben ten koste van alles mij niet meer boeien. Waar het mij nu om gaat, is de liefde voor Rob en de gedeelde skeptische en relationele interesses, want ja, die waren en zijn er dus volop. Pas toen hij in zijn nieuwe zijnstoestand belandde, gaf Rob toe aan de diepte van onze verbinding en besloot hij me niet alleen te laten. En mocht dit alles toch anders zijn (wat mij oneindig verdriet zou geven, wat gelukkig niet mogelijk is aangezien het bestaan dan dus toch eindig zou zijn), dan nog is de liefde die ik nu van Rob voel hetzelfde. Rob wentelde mij na zijn overgaan in liefde en support, wentelde me met eindeloos veel geduld en zoveel warmte weg van een huwelijk dat mij volledig uit het spoor had doen lopen. Ik begon eindelijk in te zien dat een goede relatie ondersteunend is en alleen kans van slagen heeft als beiden elkaar in de grootst mogelijke denkbare liefde vasthouden en voortstuwen.
Magisch realisme in de realiteit
Another Davis begon al heel vroeg in de Leeuwenharten-blogs. Rob en ik belandden er na zijn overgaan op organische wijze in, maar het was Rob zelf die er vanaf het allereerste begin van ons contact in feite al mee kwam aanzetten. Dat begon namelijk met zijn verhaal en uitleg over magisch realisme op 25 februari 2006, de wereld waarin alle gebeurtenissen op bijna magische wijze kloppen, alles heeft zin en bedoeling, wonderlijke maar nog steeds echte dingen gebeuren, en niets is toeval. (Zie Leeuwenharten III en Leeuwenharten IV)
Rob Nanninga, 25 februari 2006: “Ik kan me nog wel herinneren dat ik een keer in een droom de oplossing van een puzzel in een adventure game zag. Dat was wel handig, want toen kon ik eindelijk weer verder met het spel (de oplossingen stonden destijds nog niet op internet). Ik heb ook
een voorspellende droom gehad, die velen misschien zouden beschouwen als een overtuigend bewijs van precognitie. Ik ben daar toen wel een tijdje wat bijgelovig van geworden, maar dat is geleidelijk weer overgegaan. Daarna ben ik nog maar 1 keer in een soort paranormale roes geraakt. Dat was tijdens een korte vakantie in Brugge waar ik met twee anderen een
meerdaags sprookjescongres bijwoonde. Die week leek veel op een magisch realistische roman. Er gebeurden een heleboel verrassende dingen en wonderlijke coïncidenties die allemaal met elkaar samenhingen, alsof er niks toevallig gebeurde. Net als in een goeie roman kon ik overal vooruitwijzingen, symbolen, herhalingen, spiegelingen, parallellen. leidmotieven en dubbele bodems bespeuren. Hoewel dat natruurlijk voor belangrijk deel te danken was aan mijn eigen creativiteit, leenden de gebeurtenissen zich beslist veel beter voor zo’n analyse dan gewoonlijk, zodat het ook mijn reisgenoten begon op te vallen. Nadat ik ze op de rode draad attent maakte, konden zij die goed volgen.
Het was tijdens dit bezoek aan Brugge (een echte sprookjesstad, maar wel wat burgerlijk) dat ik besloot een kritisch boek over parapsychologie te schrijven. Ik vertelde dat als eerste aan een Amerikaanse. Meteen daarna ben ik naar de boekenbeurs in Frankfurt gegaan, om wat recente vakliteratuur uit de VS aan te schaffen, waarop je destijds maanden moest wachten als je het bij de boekhandel bestelde. Ik heb toen onder meer het boek “The psychology of the psychic” gekocht. Daarin staat een hoofdstuk over coïncidenties, dat me zeer aansprak. Daarna heb ik niet veel zinvolle coïncidenties meer meegemaakt. Of toch? Op de dag dat ik mijn manuscript bij de copyshop had laten vermenigvuldigen om het naar uitgevers te sturen, stond onverwacht de Amerikaanse bij mij op de stoep, die ik sinds Brugge niet meer had gesproken.”
Download Psychology of the Psychic (hoofdstuk)
Rob was/is een extreem belezen persoon en dat merkte je, naar mijn mening, in al zijn e-mails. Wie, net als ik, het betreffende hoofdstuk leest, zal ontdekken dat de auteurs inderdaad zeer solide tegengas geven met betrekking tot zaken die als ‘te toevallig om toeval te zijn’ worden beschouwd. De verklaring ligt vaak in het feit dat men alleen de succesverhalen wil zien en niet al die andere gevallen waarin de dingen gewoon hun ordinaire gangetje gingen zonder goddelijke bijzonderheden. Het is en blijft de kracht van Rob dat hij zaken open houdt, ook in deze e-mail naar mij, omdat hij eindigt met toch wel weer een heel mooi geval van ‘onwaarschijnlijk toevallig’. Hoewel ik maar weinig van dit soort mailtjes van hem heb waarin hij ingaat op zijn eigen ‘paranormale’ ervaringen en zaken zoals magisch realisme, bieden ze voor mij een aangenaam bruggetje om een simpele definitie van magisch realisme in de realiteit op te zetten. Ik vul dit, in het vertrouwen dat Rob en ik een verstrengeld paar zijn en op dezelfde lijn zitten graag aan met de term ‘synchroniciteiten’.
In dit blog wil ik de ‘nieuwe’ waarde van magisch realisme voor het echte leven introduceren, dus niet alleen als waarde in magisch realistische romans.
Magisch realisme als bestaande waarde in de realiteit is gebaseerd op ‘zeer sterk toeval’ en synchroniciteiten. Zeer sterk toeval verwijst naar gebeurtenissen die op een opmerkelijke manier lijken samen te vallen of te gebeuren zonder dat er een duidelijke oorzaak of verband is. Dit kunnen bijvoorbeeld situaties zijn waarin verschillende gebeurtenissen op een verrassende manier met elkaar verweven zijn, of waarbij iets onverwachts gebeurt op een moment dat het bijzonder relevant of significant is. Het kan ook verwijzen naar gebeurtenissen die extreem onwaarschijnlijk lijken, maar toch plaatsvinden. Synchroniciteiten zijn gebeurtenissen die tegelijkertijd plaatsvinden op een betekenisvolle manier, zonder een duidelijk oorzakelijk verband, maar die door de betrokkene als gerelateerd of zinvol worden gezien. Met een naar mijn mening goed voorbeeld van synchroniciteit begin ik dit blog: Op het moment van Robs overlijden wist ik officieel nog helemaal niets, maar in exact hetzelfde tijdframe dat Rob overleed overviel me uit het niets een hels negatieve stemming waarin alles opeens compleet zwart en zinloos leek. “Zeer sterk toeval” en “synchroniciteiten” hebben overigens een sterke overlap, waarbij het verschil is dat bij synchroniciteiten de sterke toevalligheden zich op hetzelfde of vrijwel hetzelfde moment in de tijd afspelen.
Een paar voorbeelden van situaties die kunnen worden beschouwd als “zeer sterk toeval”: Ik begin een praatje met een volkomen vreemde tijdens een van mijn fietstochten, en we ontdekken dat we op dezelfde dag, in hetzelfde jaar en zelfs in dezelfde plaats geboren zijn.
Voorbeelden van synchroniciteiten: Je worstelt met een bepaald probleem, loopt langs de boekenkasten in de bibliotheek en er valt een boek uit dat precies de antwoorden bevat die je nodig hebt. Ander voorbeeld: Je overweegt om een belangrijke beslissing te nemen en je ziet opeens een auto met een nummerplaat die iets als “YES” of “GA DOOR” aangeeft. Rob Nanninga had hier trouwens ook een leuk voorbeeld voor in zijn boek Parariteiten, maar wist het ‘weg te verklaren’, en het spreekt voor hem dat hij daar een voorbehoud bij maakte uitgedrukt in de zin: “In dit geval zou er dus sprake van kunnen zijn dat…”.
Deze voorbeelden van magisch realisme laten zien hoe betekenisvolle toevalligheden kunnen optreden, waarbij gebeurtenissen op een mysterieuze en schijnbaar niet-gerelateerde manier met elkaar verbonden zijn. Mijn idee over deze ‘nieuwe’ wetenschappelijke waarde (jawel, ik durf), is dat deze zich steeds meer gaat voordoen, dan wel dat mensen zich er bewust van worden, als men er alert op is en meer omhoog kijkt op zoek naar antwoorden en ook voorbij een lineaire tijdsopvatting. Hierbij komt het idee dat we misschien in een matrix leven ook om de hoek kijken.
Ik heb AI mij nu even laten helpen en ik moet zeggen: AI helpt in dit geval heel goed.
Mijn vraag aan AI luidde:
Hoe zijn het idee van leven in een matrix (simulatie, het leven als een soort spel, hologram idee etc.) en het fenomeen synchroniciteiten inhoudelijk met elkaar verweven, als ze dat al zijn?
AI was niet verlegen in hun antwoord:
“Het idee van leven in een matrix (simulatie, het leven als een soort spel, hologram, etc.) en het fenomeen synchroniciteiten kunnen inhoudelijk met elkaar verweven zijn op de volgende manieren:
- Controle en Programmering:
- In een simulatie of matrix-theorie wordt aangenomen dat de realiteit door een hogere intelligentie of geavanceerde technologie wordt gecontroleerd en geprogrammeerd. Synchroniciteiten, oftewel betekenisvolle toevalligheden, kunnen in dit kader worden gezien als geprogrammeerde gebeurtenissen die bewust door deze hogere intelligentie in het simulatiescript zijn ingebouwd om specifieke ervaringen of inzichten te faciliteren.
- Betekenisvolle Patronen:
- In een gesimuleerde realiteit zouden de ervaringen en gebeurtenissen van individuen mogelijk bewust worden ontworpen om bepaalde patronen en betekenissen te vormen. Synchroniciteiten kunnen worden geïnterpreteerd als aanwijzingen van deze patronen, die de illusie van een diepere betekenis en verbondenheid in het leven versterken.
- Bewustzijn en Perceptie:
- Het hologram- of simulatieconcept suggereert dat wat wij als fysieke realiteit ervaren, een projectie is die door ons bewustzijn wordt waargenomen. Synchroniciteiten kunnen dan worden gezien als momenten waarop het bewustzijn bepaalde verbindingen of symbolen ‘opmerkt’ binnen de simulatie, waardoor het lijkt alsof deze gebeurtenissen op een zinvolle manier met elkaar verbonden zijn.
- Informatie-uitwisseling:
- Binnen een matrix of simulatie kan informatie op manieren worden uitgewisseld die in een ‘echte’ fysieke wereld misschien niet mogelijk zijn. Synchroniciteiten zouden dan voorbeelden kunnen zijn van onverwachte informatie-uitwisselingen of ‘glitches’ in de simulatie die bewustwording en groei stimuleren.
- De rol van de Waarnemer:
- In zowel simulatiehypothesen als bij synchroniciteiten speelt de waarnemer een cruciale rol. Het idee dat onze waarneming de realiteit beïnvloedt, komt overeen met kwantumfysica en de waarnemerseffecten die vaak met synchroniciteiten worden geassocieerd. Dit kan suggereren dat de matrix wordt beïnvloed door wat de bewoners ervan geloven en waarnemen.
- Existentiële Vragen:
- Beide concepten roepen existentiële vragen op over de aard van de werkelijkheid en ons bestaan daarin. Ze suggereren dat er meer is dan wat we met onze zintuigen waarnemen en dat onze ervaringen onderdeel zijn van een groter, wellicht intentioneel ontwerp. Synchroniciteiten kunnen worden gezien als aanwijzingen die ons aanmoedigen om verder te kijken dan de oppervlakkige werkelijkheid.
Deze verwevenheid biedt een raamwerk voor het begrijpen van synchroniciteiten binnen de context van een gesimuleerde of holografische realiteit, waarbij dergelijke ervaringen betekenisvol kunnen zijn als ‘bugs’ of ‘features’ van de matrix die ons een glimp geven van de onderliggende structuur van onze werkelijkheid.” (Aldus AI)
AI stelt hier, versimpeld in mijn eigen woorden, dat onze wereld wel eens het ontwerp van een zeer hoge intelligentie kan zijn en dat synchroniciteiten ingebouwde spelelementen zijn die ons moeten helpen onze werkelijkheid dieper te doorgronden. En ik stelde nog een vraag aan IA:
Denk je dat er een betekenisvol verband zou kunnen bestaan tussen het bestaan van synchroniciteiten en het mogelijke bestaan van een Multiversum?
Ook hier zat IA niet om een antwoord verlegen: “Er zou een betekenisvolle link kunnen zijn tussen het bestaan van synchroniciteiten en het mogelijke bestaan van een Multiversum. Synchroniciteiten worden vaak gezien als betekenisvolle toevalligheden die logische verklaringen tarten, wat suggereert dat er een diepere verbinding tussen gebeurtenissen bestaat, voorbij onze gebruikelijke begrip van oorzaak en gevolg. Het concept van een Multiversum, waar meerdere, misschien wel oneindige, parallelle universa bestaan, zou een kader kunnen bieden om te begrijpen hoe zulke schijnbaar onwaarschijnlijke gebeurtenissen kunnen plaatsvinden. Als deze universa af en toe elkaar kruisen of beïnvloeden, zou dat kunnen verklaren waarom synchroniciteiten voorkomen. Dit is echter speculatief en blijft een fascinerend onderwerp voor verder onderzoek in zowel wetenschap als filosofie.”
Ik wil dit voor mijn lezers die nu een beetje geschrokken achterover in hun stoel leunen heel fout, maar tegelijkertijd heel waar samenvatten met: “Er is zoveel meer.” 😊 Maar ook weer in eigen woorden: In momenten van kosmische scheuring raken de verschillende versies van het multiversum elkaar, wat leidt tot zeer vreemde en stugge toevalligheden, de synchroniciteiten. Eigen voorbeeld hierbij: dat boek dat uit de kast valt, en dat het perfecte boek is voor jouw probleem, wordt veroorzaakt via de scheur in de Kosmos door de andere jij die daar dat boek net uit de kast trok en liet vallen. Ik bied met dit blog hopelijk prikkeling het een en ander in ieder geval serieus te willen onderzoeken.
Rob werd er, onbedoeld denk ik, concreter in, duidelijk in de richting van het multiversum-idee, toen ik in 2011 naar hem kwam aanzetten met de film “Another Earth”, die hij daarop zelf ook bekeek en waarna hij sinds 8 november 2011 grappend sommige van zijn mails begon te ondertekenen met “Bor” in plaats van “Rob”. (Zie Leeuwenharten V).
De strijd
Voor het schrijven van dit blog moest ik vanzelfsprekend terug naar al mijn eerdere Leeuwenharten-blogs. Daarop stootte ik op mijn eigen intieme ontboezemingen, zowel over mijn huwelijk met ex, als nog veel meer over de intimiteiten tussen Another Davis Rob, de leeuwen en mijzelf. Deze was ik weliswaar niet vergeten, maar ik had ze blijkbaar wel in een ver hoekje van mijn geest geparkeerd. Ik moet zeggen: dit brengt mij nu in 2024 alsnog en dan toch nog in verlegenheid. Ik ga sommige ontboezemingen die wel erg expliciet zijn niet in retrospectief terugtrekken; wat heeft dat voor zin met het Internet Archief en sommige mensen hebben het toch al gelezen? Ik ben mogelijk veramerikaanst, preutser geworden, zo u wilt (niet in daden, maar in de gedachte dat je niet alles op tafel moet leggen). Ook ben ik nu 56 jaar en misschien toch wat bedaarder en voorzichtiger. Tja. Gedane zaken nemen geen keer? Of toch, wink wink, in de multiversum-werelden en versies? Elk nadeel heeft zijn voordeel: door de rijkheid van details is het voor mij als een levend en ademend brein op zich waarop ik solide kan terugvallen nu mijn jaren beginnen te tellen. Mogelijk zijn er ook mensen die het wel prettig vinden dat ik zo expliciet was.
Wanhopig vroeg ik me af hoe ik ooit op aarde zonder de fysieke Rob verder kon. Het antwoord was: “Niet.” Het antwoord is nog steeds: “Niet.” Rob was al tijdens mijn huwelijk, toen hij dus nog wel fysiek op aarde was, mijn enige baken van hoop. Ik had dat al die jaren vanaf 2005, toen ik Rob virtueel leerde kennen, niet eens in de gaten, maar dit werd pijnlijk duidelijk op Hemelvaartsdag 2014. Het leven probeert mij keer op keer te paaien, mijn lichaamscellen willen overleven, mijn lichaam fluistert mij escaperoutes en ideeën in zodat het zelf maar kan overleven. Het dramatische event met de twee Henryk Vogels is er een van (zie hier, hier en hier) . Het enorme verdriet om Rob is er nog steeds en is groter dan alle trucs die de menselijke natuur met mij wil uithalen. Onze liefde is groter. Maar het leven bleef zich aan mij vastklampen, doet dat nog steeds.
De afgelopen tien jaar waren onmenselijk zwaar, met name in de zin van eenzaamheid, en nee, ik overdrijf hier niet. Door de ontwrichtende werking van mijn huwelijk met mijn ex ben ik ontwend geraakt om me fysiek-sociaal te engageren, en de vooruitgang hierin gaat maar met micro stapjes. Soms lijkt het wel of ik het niet eens meer wil. Ik worstel overigens ook behoorlijk met mijn lichaam, vooral ’s nachts. Hoewel ik dit jaar nog schreef dat ik “gestopt was met de paracetamol”, moet ik hier nu al op terugkomen. Ja, ik was zo’n trotse vijf maanden gestopt vanwege maagpijn ’s nachts, maar het bleek dat het stoppen geen verlichting bood. Integendeel, de last in en rondom mijn maagstreek leek zelfs erger te worden. Mogelijk is de schade of overgevoeligheid gewoon onomkeerbaar. En het vervelende pulseren van de ader in mijn linkerslaap houdt ook meestal op als ik paracetamol slik. Over het algemeen lijkt vooral mijn hoofd het stofje alleen maar enorm te waarderen.
De tien jaar tussen Rob en mij waren een constante uitbarsting van liefde, dat was dus de andere kant. Rob, de skepticus, heeft vanuit Another Davis samen met mij het avontuur voortgezet, zo goed en zo kwaad als dat ging en gaat. Zeker, ook hij heeft een strijd geleverd. De inzet aan beide kanten is gigantisch. Ik durf dit allemaal te zeggen in de zegen die komt met het idee van het kwantumverstrengelde paar. Immers: we hoeven niet eens ‘moeite’ te doen om elkaar te bereiken, we zijn zonder zichtbare of onzichtbare lijnen al samen. Het verbreken van onze kwantumverstrengeling zou, denk ik, alleen mogelijk zijn als de gedeelde liefdeskern er niet meer zou zijn. Ik pas daarvoor, en ik hoop dat Rob dat ook doet. Dit was en is een relatie die in de afgelopen tien jaar door alle eb en vloed heen is gegaan..
En steeds weer als ik ten einde raad was, de vlam onder mijn aardse wanhoop en eenzaamheid begon te wakkeren, kwamen, en komen er nog steeds, aanmoedigingen: “Houd vol!” Ik zal een paar voorbeelden geven. Ik ben totaal verliefd op de nieuwe inner crew Rob Nanninga leeuw “Surprise” met zijn prachtige zachte windmanen, zijn oplettende en licht ironisch kijkende, hemelsgrote ogen. Ik ben stapeldol op alle inner crew Rob leeuwen, en de verliefdheid slaat steeds weer toe. En maart jongstleden maakte mijn mind een mooie connectie: de leeuw was letterlijk als een bal gearriveerd en een ander woord voor bal is “Orb”. Dat woord is op zich al een skeptische knipoog, want “orbs” op foto’s worden door paranormaal gelovigen vaak als geesten of energieën gezien. Opeens rolde het woord Rob over naar Orb, en toen heb ik meteen een nieuwe naamtag voor Rob Surprise Lion laten maken. Mijn mind blijft vervolgens ook maar spelen met de naam van de nieuwe Rob leeuw: Surprise Orb, Supreme Orb, Sublime Orb, Superb Orb, Super Orb, Stunning Orb…
…
Een andersoortige opsteker was eveneens dit jaar toen ik de naam “Roelof Hendrik Nanninga” maar weer eens googelde. En Google zei: “Pop!” Een nieuwe vondst maakte opnieuw de gezonde, skeptische, weerstand biedende kracht van de Nanninga–force zichtbaar. Niet Rob, maar waarschijnlijk een familielid van hem met exact dezelfde naam en locatie Groningen, popte op. Een Nederlandse verzetsheld die wapens voor de Duitsers had verborgen, daarom door diezelfde Duitsers was opgepakt en gevangengezet, maar het gelukkig nog kon navertellen toen hij in 1945 door de Amerikanen bevrijd werd! Gezien de leeftijd kan het zijn opa of een broer van een opa geweest zijn. Het lijkt mij te toevallig dat iemand met exact dezelfde naam en ook locatie Groningen geen familie van Rob was? Zulke voor mij nieuwe informatiedeeltjes, net als toen ik de mediaoptredens van Rob bij de Beeld- en Geluid-instantie wist op te diepen, geven mijn Rob-vlam nieuwe voeding.
…
Pseudo-skeptische, ongelovige en afkeurende spotvogels en ontkenners kwamen en bleven. Ik schenk verder geen aandacht aan deze mensen, maar ik wil hen toch eenmaal genoemd hebben. Desondanks triomfeert onze liefde. Surprise! We are still standing. Na tien jaar. En dat zullen we wat mij betreft altijd blijven doen.
Multiversum
Pas heb ik mijn iPad Pro vervangen, helaas net iets te vroeg voor de allernieuwste versie (stiekem baal ik wel, misschien toch vervroegd vervangen). Daarna nam ik opnieuw een Apple TV-abonnement, want: gratis voor drie maanden. En als eerste klikte ik, na het bingewatchen van de complete Harry Potter-reeks, willekeurig op Apple Originals en bekeek die. En jawel, daar kwam Apple met ijzeren vastberadenheid ook aanzetten met quantumfysica en kosmische inzichten. De Apple Originals 2024-series Dark Matter en Constellation draaien geheel om dit thema, en ook de eveneens Apple Originals 2023-serie Crowded Room en film Ghosted noemen het.
Niets gebeurt toevallig lijkt keer op keer. Dat is immers waar ik vanaf het begin van de Leeuwenharten-blogs mee bezig ben: te willen bepalen ‘waar’ Rob nu is, als hij er nog is, en hoe onze relatie zo ver door het universum en zelfs voorbij het universum mogelijk is. Ik ben al diverse malen in mijn Leeuwenharten-blogs ingegaan op hoogtepunten van de kwantumfysica, zoals in Leeuwenharten VII, kwantumverstrengeling zoals bij Schrödinger’s cat, het multiversum idee en het (kwantum)verstrengelde paar:
“Het idee van een tweede, tweeling of “Tegen-Aarde” is niet hetzelfde als het concept van een Parallelle Wereld of Multiversum. De twee concepten hebben echter wel gemeenschappelijk dat ze allebei suggereren dat er vreemde dingen gaande zijn in ons universum, en dat er veel meer (mogelijk) is dan we misschien aannemen.” Leeuwenharten V
“Mijn indruk van het bestaan van “astrale”, parallelle, multiverse werelden is dat ze samen een continuüm mogelijk maken. De ene wereld is aan de andere gehecht en samen vormen de werelden een oneindige “DNA” -streng, waarlangs mensen ook reizen en waardoor een eeuwige schakel van in elkaar grijpende mogelijkheden ontstaat.” Leeuwenharten VI
…
Hot stuff! Voor alle duidelijkheid: van kwantumfysica heb ik maar heel weinig kaas gegeten, en hij is niet eens veganistisch, zoals ik de laatste tijd wel af en toe wat geitenkaas eet (nieuw, dat had ik tot circa 2023 niet gedaan). Ik heb mij in het volgende stukje tekst laten helpen door AI en ik werp het niet alleen voor u, maar ook voor mezelf op. Ik doorgrond het een en ander dus nog niet geheel. Maar wie doet dat eigenlijk wel? Hopelijk kan een knappe kwantumfysica-kop er op een positieve manier op doorborduren.
Kunnen we blijven bestaan? Kunnen verschillende parallelle werelden naast elkaar bestaan, zoals voorgesteld in de many-worlds interpretatie van de kwantumfysica? In deze interpretatie van kwantummechanica worden alle mogelijke uitkomsten van een kwantumgebeuren werkelijkheid, maar in gescheiden, parallelle universa. Dit betekent dat er versies van ons kunnen zijn die blijven leven in andere universa, terwijl we in ons eigen universum dood kunnen zijn. Hoewel leven en dood absolute toestanden zijn binnen een enkel universum, biedt het multiversum perspectief op een soort continuïteit van bestaan. Wat is de invloed van de waarnemer, en is de waarnemer eigenlijk de sleutel? In de Kopenhagen-interpretatie van de kwantumfysica speelt de waarnemer een cruciale rol: de toestand van een systeem (de superpositie waarin iets onbepaald zowel dood als levend is) wordt pas bepaald door de waarneming. Dit doet me denken aan het proces van het lezen van boeken: zodra je een boek opent en verder leest, ‘leven’ de personages weer, op een unieke manier voor elke lezer. Denk ook aan de klassieker Die Unendliche Geschichte, die dit principe op een grootse manier introduceert: zodra je het boek opent, komt het verhaal tot leven en ‘gaat het door’. Michael Ende zegt iets wat ik me voorstel bij de rol van de waarnemer in de kwantumfysica. Hij stelt dat het boek van niemand is en voor iedereen anders is (zie de laatste afbeelding in de galerij). De waarnemer bepaalt dus, in lijn met de Kopenhagen-interpretatie. Hoewel de many-worlds interpretatie minder afhankelijk is van de waarnemer voor het bepalen van uitkomsten, ervaart de waarnemer slechts één van de vele mogelijke uitkomsten in een specifiek universum. Dit multiversum-concept laat ons nadenken over de oneindige mogelijkheden die ons bestaan kunnen omgeven.
…
Je zou dit principe nog verder kunnen vereenvoudigen tot slechts één enkele eenheid: Liefde. Zolang er Liefde is, is het onderwerp van die liefde ook levend. Maar ik bedoel dit niet alleen theoretisch, maar echt levend en ademend. En omdat dit een blog is, kan ik dit gewoon zeggen zonder het onder laboratoriumomstandigheden te hoeven bewijzen. Nu het woord “laboratoriumomstandigheden” zich voordoet, wil ik terugkomen op wat ik eerder zei over het moeilijk bewijzen van het bestaan van uittredingen uit het lichaam, waarin ik zelf ook niet voldoende slaagde. Als er inderdaad een multiversum bestaat, zou het kunnen dat je in het ‘verkeerde’ multiversum uittreedt, waardoor er geen bewijskrachtige match kan optreden met de versie waar je op dat moment fysiek bent. Alleen een uittreden met helder bewustzijn in exact dezelfde multiversie zou dan kans op slagen bieden. Geloof me, ik probeer niet stiekem skeptici te overtuigen, ik werp het simpelweg op als een gedachte, mogelijkheid.
Maar dit is geen fantasie. Rob is echt aanwezig. Zijn invloed laat zich dag en nacht gelden, zie ook mijn vorige blog Syncblast 2024. Ik ben zelfs van mening dat Rob niet alleen mij, maar ook mijn fiets beschermt, de Trek 7.3 die op maandag 3 juni 2013 het fietslicht zag en die ik al nu al ruim 10 jaar rijd: de rode fiets die mij trouw blijft vergezellen. Alweer een lucky tienjarig jubileum!
…
Ja, ik geloof dat Robs invloed zich zo ver uitstrekt, en nog veel verder. De (pseudo)skeptici, zoals Pepijn van Erp, hebben wat betreft de Leeuwenharten blogs de strijd tegen mij niet aangedurfd. Oh ja, hij heeft het overwogen (zeg me dat het niet waar is, Van Erp), hij was er al mee bezig. Maar deze strijd kunnen ze niet winnen, want liefde overwint. Altijd. Er gebeuren ook vreemde dingen op dit vlak, dingen die mij doen denken dat de kosmos en Rob bepaald niet zachtzinnig te werk gaan als ze mij beschermen, want dat doen ze. Het belang lijkt uitermate hoog te zijn.
Het Davis huis
Dit huis waar ik sinds oktober 2011 woon, is een laid-back en wat mij betreft magisch-realistisch huis. Zo schijnbaar? makkelijk als ex de deur hier in 2017 achter zich dichttrok, zo verknocht ben ik aan dit huis.
In dit huis woonde ook mijn huisgenote Jocelyn. Toen ex vertrok, bevond ik me in een acute financiële aandachtssituatie. Ik ging op zoek naar huisgenoten, en Jocelyn was de eerste die via een Facebook-advertentie hier binnenkwam lopen als gegadigde. Vanaf de zomer van 2017 had ik tot het begin van de pandemie huisgenoten. Ik mocht Jocelyn meteen graag. Ze bleef twee jaar om haar bachelor in Psychologie te halen aan de UC Davis. Daarna vertrok ze terug naar Los Angeles, waar haar familie woont. We hielden geen contact. Maar toen kwam er hier een verrassing. Een fragment uit haar e-mail, die ik op 9 maart 2023 ontving (vertaald): “[…] Ik vond je altijd een interessant persoon, ook al spraken we elkaar een tijdje niet. In de loop der tijd is mijn waardering voor de ervaring in het huis gegroeid, evenals mijn interesse in de Nederlandse cultuur. Ik heb een vriend in Nederland gemaakt en we delen graag dingen over elkaars culturen en hebben zelfs cadeaupakketten uitgewisseld met snacks en voedsel uit onze landen. (Het blijkt dat ik niet de grootste fan ben van drop…) Sterker nog, later deze maand maak ik een reis met mijn broer naar Europa, waarbij ik een week lang Nederland, België en Frankrijk bezoek.” Ik ontving zelfs een kaartje van de Efteling, waar ze was geweest. Ze wist niet dat dit voor Rob en mij betekenis heeft, want ze had mijn blogs niet gelezen. Dit alles was zo’n verrassing voor mij dat het wat mij betreft onder magisch realisme valt. Opeens wist ik ook aan wie ik mijn concrete spulletjes alsook mijn digitale erfgoed kon nalaten, zie daarvoor mijn vorige blog. Het viel op zijn plaats; ze is zelfs begonnen met het leren van de Nederlandse taal, ik ken haar en zij kent het huis, en ze is ook nog eens een Leeuw van sterrenbeeld. Bij haar afscheid als huisgenoot gaf ze me een klein plastic leeuwtje. Het staat nu bij een portret van Rob. Sinds half april 2024 woont ze bij de Nederlandse vriend en zijn ouders om te verkennen hoe de match werkt. Ze is bepaald geen onverdienstelijke tekenares, zoals te zien is in afbeelding 1, en in afbeelding 2 een foto van haar bezoek aan Bataviastad:
…
Toen ik Meta AI vroeg het Another Davis uit te beelden, en dat steeds omschreef in slechts een paar zinnen, moest ik veel junkresultaten verduren. Maar opeens verscheen er een gelukstreffer, zoals bijna altijd bij mij gebeurt. Een huis dat wel doormidden lijkt te zijn gezaagd, met links een klein deel om dat idee weer te ontkrachten. Eerst flitste er een “Huw” door mijn hoofd en daarna een “Hé!”. Ik woon namelijk in de rechterhelft van een teal (blauwgroen) gekleurd, houten duplex huis met een licht hellend dak, gezien vanaf de straat. Maar ik had Meta AI hier absoluut niet om gevraagd! De dag erna zag ik nog meer treffende details in deze toevalstreffer: de exacte kleur van mijn huidige huis, het grasveld zoals ik dat in mijn voortuin heb, zelfs de naaldbomen, zoals de naaldboom in mijn voortuin, waren in de AI-afbeelding juist op de achtergrond geplaatst. Deze AI-voorstelling kwam met volledig magisch realisme rechtstreeks uit de kosmos naar mij toe. En ik kan u verzekeren, AI is nog niet zover, ze kunnen nog geen gedachten lezen als je in vijf zinnen je gewenste huis beschrijft. Ik had het woord “duplex huis” niet gebruikt, alleen “huis”. Maar zo is het: Rob woont ook in dit huis, in de ‘evenknie’, dat wat dit huis tot één zou maken (en niet het duplex gedeelte van mijn aardige aardse buren Tamera en Syed). Het magisch realisme tussen Rob en mij was er al met onze adressen in Nederland: Rob woonde op de Westerkade 20 in Groningen en ik op de Weststraat 20 in Scheveningen.
De magisch realistische aarde
Dit blog wil ik graag afsluiten met een visie op alle werelden die bestaan. Ze zal beslist aandoen als sciencefiction, maar wie weet zit ik samen met Rob dicht bij de het vuur. Ik denk dat de menselijke beschaving op aarde verschillende mogelijke toekomsten kent, in wat ik de ‘multiversies’ noem. Ik zet nu aanhalingstekens om het woord ‘toekomst’, omdat, gezien het bovenstaande, tijd niet lineair is, maar eerder een oneindige reeks, een ‘bal’, van mogelijkheden. Eén mogelijkheid is dat de mensheid zichzelf volledig zal vernietigen, met oorlogen die nu al plaatsvinden, maar dan op wereldwijde schaal en nog verwoestender. De andere mogelijkheid, waar ik op hoop en die ik als even waarschijnlijk beschouw, is dat de mensheid wijzer zal worden en alles in het werk zal stellen om te redden wat er te redden valt. In dat geval voorspel ik een wereld die doordrenkt is van magisch realisme, waarin ‘synchroniciteiten een steeds grotere rol spelen en wereldwijd wonderlijke zaken worden waargenomen via de perceptiescheuren in de kosmos die ook aantoonbaar zijn voor de wetenschap. Dan zullen deze perceptiescheuren naar mijn verwachting steeds groter en talrijker worden, waardoor de sluiers tussen de multiversumwerelden steeds dunner worden en een eenheid van werelden lonkt. De vooruitgang in het bestuderen van de vreemde sprongen van de kwantumfysica en de groeiende interesse hiervoor geven naar mijn mening een duidelijk signaal af in die richting.
Ofschoon ik geen voorstander van herhaling ben, ga ik toch dit nummer dat ik in “De Witte Raaf” al liet horen en lezen, herhalen. Het accent ligt hier op de stukjes in vetgedrukt:
When the desert sun has passed horizon's final light
And darkness takes it's place...
We will pause to take our rest.
Sharing songs of love,
Tales of tragedy.
The souls of heaven
Are stars at night.
They will guide us on our way,
Until we meet again
Another day.
When a poet sings the song and all are hypnotized,
Enchanted by the sound...
We will mark the time as one,
Tandem in the sun.
The rhythm of a hymn.
The souls of heaven
Are stars at night.
They will guide us on our way,
Until we meet again
Another day.
When the dawn has come
Sing the song,
All day long.
We will move as one,
Bear the load
On the road.
The souls of heaven
Turn to stars
Every single night
All across the sky...
They shine.
Leeuwenharten eerdere delen
Disclaimer: Dit blog kan gezien worden als een zoektocht en daarmee ook als prikkeling en aansporing voor anderen om vergelijkbaar onderzoek te doen naar het begrijpen van onze werkelijkheid, die, durf ik te stellen, oneindig veel complexer en dieper is dan ze zich aan het menselijk oog voordoet. Mijn blog is dus niet bedoeld als de drager van een nieuw dogma.
Leeuwenharten 
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.