Originele publicatiedatum: 9 januari 2017

Is Alles Dat We Zien Of Lijken Maar Een Droom In Een Droom? ~ Edgar Allan Poe
Muzikale vertolking: Alan Parsons Project

Inhoud

Intro
Plush leeuwen
De verbazingwekkende Whiskers
Plush leeuwen, vervolg
Keerpunt
De jaloerse leeuw
De Rob Nanninga leeuwenvierling
Voor de leeuwen zorgen
Fietsen en Rob zien
Rob in mijn dromen, rollenspel
Robs foto en de tekening die ik maakte
Magisch Realisme, de leeuwring van God
Robs muziek en Darkwoord
Rob in mijn uittredingen en verwante ervaringen
Robs helende invloed
Leeuwenharten
Stats en “raps”
Ondertussen
Rob Nanninga leeuwenkunst in samenwerking met Neural Painter
Voetnoten

Intro

Exact twee jaar zijn verstreken sinds mijn laatste blog over Rob Nanninga. En het is precies twee en een half jaar geleden dat Rob overleed op Hemelvaartsdag, het feest van de verrijzenis. Rob, geboren op 6 augustus 1955 onder de astrologische Leeuwenhemel, overleed op 29 mei 2014, niet op 30 mei 2014 zoals wordt gesteld in Wikipedia.¹ Waarom duurde het zo lang voordat ik weer met een blog op de proppen kwam? Een maar voortdurend writersblock, gedachten en reflecties over het publiceren van mijn bijna intiemste ervaringen. Terughoudendheid versus de behoefte om mijzelf uit te drukken. In het afgelopen jaar hebben deze twee schijnbaar tegengestelde krachten met elkaar overhoop gelegen. Voor mij is het verhaal over Rob heel dierbaar en belangrijk. Een waar verhaal dat (na)verteld wil worden!  Golven die naar de kustlijn willen rollen! De lange aarzeling heeft ook wel een voordeel: er is nu meer te vertellen. Misschien mag dit alles gezien worden als een boek in wording, ik hoop dat dit de lengte ervan zal rechtvaardigen. Ofschoon ik zo volledig mogelijk probeer te zijn, heb ik dingen weggelaten die ik te privé vind om te delen; details met betrekking tot intieme liefde. Ik ga ervan uit dat intelligente lezers dat gedeelte van het verhaal voor zichzelf weten aan te vullen.

Like a homing bird at night
You will be my guiding starlight
And until we meet again
I will be restless like this candle flame
Sally Oldfield, Water Bearer – Fire And Honey

Sommige mensen begrijpen niets van mijn liefde voor Rob Nanninga en gezien alle “ongebruikelijke” omstandigheden moet me dit waarschijnlijk niet verbazen. Er is echter een heel gemakkelijke en logische verklaring, het wordt “Liefde” genoemd.

Rob is niet uit mijn leven verdwenen. Meer dan twee en een half jaar na zijn overlijden naar werelden voorbij ons aardse begrip, maar desondanks, in de nacht zo dichtbij als mijn eigen huid,² is hij er nog steeds. In feite is hij zelfs meer aanwezig dan ooit tevoren. Ik kan het helaas nog niet bewijzen, net zozeer ik het bestaan van leven na de dood niet kan bewijzen (dat zou wat zijn!), en blijf vooral voor mezelf pijnlijk skeptisch. Maar dit is wat ik ervaren heb: zoveel liefde. Veel meer en beter dan de Hemel zelf!, uit welke superlatieven die ook moge bestaan, zoals ik vaak, zoekend en niet vindend naar woorden, noteer in mijn dagboek.³ De liefde die ik door de Rob leeuwen heen voel stromen, is met geen pen te beschrijven. Zoveel beter dan de Hemel! Deze zinssnede is de enige die nog in me op komt als ik de opwindende, zo heel tastbare, onmetelijke diepe warmte en liefde voel die via de plush leeuwen uit zijn voegen barst. Het is alsof de leeuwen geladen zijn met elektrische liefdesgolven die recht door me heen stromen. Voor alle duidelijkheid, ik spreek met nadruk niet in metafysische betekenis, ik spreek hier over een fysiek gevoel! Het is alsof je de extreem aangename lichaamswarmte, de zachte aanraking van zijn hand of omhelzing, de kus van de persoon voelt van wie je het meeste houdt. Het is meer dan verbazingwekkend, het lijkt onmogelijk, maar toch is dat precies wat er gebeurt.

Vooral ’s nachts als ik urenlang een of meerdere leeuwen vasthoud, zonder ze maar een moment los te laten, zelfs wanneer ik me in diepe slaap bevind, voel ik ultieme gelukzaligheid, extase en extreme behaaglijkheid. Ik zou zeggen: extase die niet van deze wereld is. Ik houd letterlijk sprankelende liefde vast, die ik zelfs voel als ik in diepe slaap ben, hij is er voortdurend. Woorden schieten te kort, een cliché, maar oh zo waar..

Zoals u kunt zien in de inhoudsopgave van dit blog, bevat dit ware verhaal over Rob en mij veel meer dan de ervaringen met de plush Rob Nanninga leeuwen, maar in dit blog staan ze zeker ook centraal.

Zoals ik al in een eerder blog beschreef, had ik altijd al een intense verbinding met geliefde knuffeldieren. Ik ben nu van mening dat dit als een omen gezien kan worden, dat het misschien echt wel “lot” was dat ik op dit punt zou uitkomen met Rob en de leeuwen. Een weg die onder de juiste condities gevonden wordt.

Zoals ik eveneens beschrijf ik mijn biografietje kon ik dagen achtereen huilen als ik mijn knuffeldier kwijt was. Er moest tenminste een identiek exemplaar voor terug komen. Het lijkt erop dat ik in het geheel niet veranderd ben. Mijn aanleg heeft haar vleugels uitgeslagen en zweeft nu op bijna onvoorstelbare hoogte in de lucht. Met Rob en de leeuwen zijn verleden en heden samengekomen. De liefde die ik nu voel voor mijn “inner crew” plush leeuwen is in het kwadraat van wat ik als klein meisje voelde voor mijn andere knuffeldieren. Het is pure magie. En nee, er is niets overdreven aan deze woorden. Mijn hart zou in overdrachtelijke zin uit mijn lichaam gerukt worden als ik nu dit gevoel zou verliezen.

Per ongeluk heb ik een all-time favoriet van mij verbrand toen ik nog maar net in Davis, Californië woonde; de plush haan die ik kreeg in Oost Berlijn, toen de Muur nog stond. Ik was daar op doortocht met mijn Oom Dries, we waren op vakantie in zijn oude Volkswagen Beetle die we natuurlijk hadden moeten achterlaten in West-Berlijn. Ik zag de communistische haan in een warenhuis voor 18 Mark en mijn oom kocht hem voor me. Zoveel jaren heb ik hem gekoesterd, maar tijdens een freak huishoudelijk ongeluk in Davis, Californië, ruïneerde ik hem. Ik wil het er verder liever niet over hebben, dit is een waar trauma voor mij.

Daarop, verstoken van maar één plush dier dat nog het lieve, warme gevoel voor mij in zich droeg, begon ik te zoeken naar een vervanging. Eerst zocht ik naar plush hanen die maar iets wilden lijken op deze oude knuffelhaan, maar dit bleek veel lastiger dan je zou denken. Zo kocht ik een haan en een kip van hetzelfde formaat als de Berlijn haan, maar niets straalde uit van deze dieren. Ook het haas-idee van vroeger probeerde ik opnieuw: geen succes. En ik begon behoorlijk wanhopig te worden, ik kocht op 8 februari 2012 zelfs een dure  Sfinx van $101.95

en bepaald niet knuffelbaar, maar ik voelde helemaal niets terwijl ik al deze dieren vasthield. Of toch wel: ik voelde diepe wanhoop. Het allerliefste gevoel was zoek. Hierop leek het alsof er iets in me stierf omdat ik mijn dierbare knuffeldier gevoel kwijt was. Maar misschien was het ook omgekeerd: iets in mij was gestorven en de verbrande haan was slechts een uiting van een onverbiddelijke innerlijke waarheid, de zon was aan mij onder gegaan, ik voelde me totaal leeg, als een omhulsel zonder kern.

Een lange episode van leegte en niets brak aan, toen overleed Rob. Toen kwam, leeuw voor leeuw, Robs liefste energie in zijn dragend, plush leeuwenliefde in mijn leven terug, op een manier die zo fantastisch fijn is, dat zelfs een Nobelprijswinnaar in de literatuur het zwaar zou krijgen om dit in woorden te vangen. Ik kan u dus simpel niet vertellen wat er gebeurt, maar ik ga toch een poging wagen. U kunt gewoon maar deze blogs blijven lezen – misschien een boek in wording – om te proberen achter mijn woorden te voelen wat ik bedoel met: het is pure magie. En nog een keer: dit is een waar verhaal, alles wat ik beschrijf is zo gebeurd of gebeurt zo.

Plush leeuwen

Wat gebeurde er met Rob, de plush leeuwen en mij? Bij het eerste verschijnen van dit blog had ik er inmiddels zevenendertig sinds 18 oktober 2014, voor een totaalbedrag van $1051.19 (slechts een feitje om het concreet te maken, voor mij zijn deze leeuwen onbetaalbaar). Acht ontbreken op deze overzichtsfoto van toen: (omdat het aantal maar bleef groeien).

Na het maken van deze foto liep ik al snel weer achter de feiten aan. Er waren inmiddels weer leeuwen bijgekomen, twee oranje cubs, twee grote leeuwen, twee kleine leeuwen, nog een medium versie van de Master Rob leeuw, en op het elfde uur van dit blog: een mega grote Rob leeuw, die ik won in een eBay veiling, maar hij is nog niet gekomen en het is onzeker of hij nog komt, dat zou nummer zevenendertig worden. (Naschrift: deze leeuw kwam niet).

Wat meer foto’s van de leeuwen pride:

Laat ik beginnen bij het begin. Ik kocht de eerste “Rob Nanninga” leeuw, het spreekwoordelijke eerste schaap over de dam, op 18 oktober 2014.

Ik houd van alle leeuwen maar ik heb toch wel favorieten. De vierde leeuw die ik kocht op eBay op 3 augustus 2015 en de zesde, die ik eveneens op eBay kocht op 2 september 2015, zijn voor mij zeker de twee alma leos. Nummer zes met de wit-omrande ogen, is het hoofd van de familie, de “Meester”, de meest mannelijke van dit “Meester koppel”. Nummer vier met de grote ogen heeft een duidelijk vrouwelijke kant.

Dit waren de foto’s die de verkoper gebruikte voor de Master leeuw:

En zo arriveerde hij in Davis, Californië:

We hebben veel lol samen, bijvoorbeeld:

Op dezelfde dag dat hij arriveerde, kwam ook het leeuwtje dat ik “Crook Love” noem, zie de galerij hieronder. Deze leeuw behoorde al snel tot de “inner crew”, zeer geliefd en gekoesterd. Met zijn onschuldige, ontwapenende en scheve lachje, zo perfect als het scheef is, zou hij zelfs het meeste wrede hart weten te verpulveren. Op een dag dat ik mijn leeuwen weer eens in de achtertuin had uitgestald om ze te laten ventileren (zodat ze niet naar stof gaan ruiken), keek ik naar hem, en opeens had hij een minuscuul bloempje op zijn pootjes. Zelfs Moeder Natuur had hem niet kunnen weerstaan en hem een mini bouquet gegeven (foto drie in de galerij: exact zoals ik hem vond):

De achtste leeuw via een directe aankoop op de website van de speelgoedfabrikant op 19 december 2015 werd net zo belangrijk. In deze foto ziet u hem rechts, met de twee alma leos. Zijn verhaal vertel ik hieronder apart.

De verbazingwekkende Whiskers

Nummer negen van de Rob leeuwen, die ik kocht op 4 februari 2016, raakt mij in het diepste van mijn hart, met zijn kleine postuur, maar zijn grootste en vrolijkste hart. Hij werd onder een zeer indrukwekkende titel verkocht, kennelijk om zijn adelijke status aan te duiden: “Zeldzame Cornish Lionheart Plush Lion 4.5″ Leonard Cornwall Foundation MWT“. Hij verdiende deze grootse aankondiging zeker. Inderdaad is hij extreem zeldzaam (ik kon nooit meer een tweede vinden en ik heb echt intens gezocht), en van de meest fijne afkomst. Deze kleine Rob Nanninga leeuw is de enige die een officiële eigen naam heeft, die ik hem gaf, het is “Whiskers”.

Sir Whiskers is een markante leeuw met een ongelooflijke acrobatische flair en ongelooflijk vermogen zich flexibel aan te passen. Dit ontdekte ik toen er iets “verstorends” gebeurde. Het was niets serieus, maakt u zich geen zorgen, maar toch onwenselijk voor een statige heer van royaal bloed. Soms neem ik hem mee als gezelschap op mijn fietstochten, en in dit geval was ik in de heuvels van Vacaville gestopt om wat foto’s te maken. Terwijl ik daarmee bezig was, tuimelde Whiskers van het bagagerek waar ik hem even op gezet had (ik draag hem voorzichtig mee in een open heuptasje). Tot mijn grote verbazing en opluchting maakte hij een salto in de lucht en landde veilig en al en op zijn vier pootjes netjes op de grond. Ik verklaar plechtig dat dit echt zo gebeurd is. Misschien denkt u nu dat dit een soort toevalstreffer was, maar dat bleek het dus niet te zijn. Ik heb het hem vaker zien doen: vallen, vervolgens een vreemd bewegingskunstje, zoals een salto, uithalen om daarna zeer waardig op zijn vier voeten neer te komen. Natuurlijk waren er heus wel een paar keren dat Sir Whiskers op zijn zij belandde, maar deze ietwat minder fortuinlijke uitkomsten deden zich zelden voor. En ik zweer u dat elke keer als hij zijn magische vliegkunstje weer uithaalt en veilig op zijn vier voeten landt, hij gezien kan worden met een triomfantelijke lach die zegt: “Niets aan de hand, ik ben veilig geland!”.

Jazeker, ik heb me grondig met dit merkwaardige fenomeen beziggehouden en ik heb geprobeerd te ontdekken wat het precies is in Sr Whiskers’ fysieke verschijning dat deze kunsten mogelijk maakt. Ik ben tot de conclusie gekomen dat zijn maker een zeer getalenteerde ontwerper moet zijn, met een zeer solide inzichtelijk besef wat betreft constructie, stabiliteit en gewichtsverdeling. Het zou mij derhalve niet verbazen als zijn ontwerper een bouwkundig ingenieur blijkt te zijn van belangrijke gebouwen, die in zijn vrije tijd Whiskers ontwierp. In sommige van mijn foto’s (zie bijvoorbeeld de Whiskers foto’s met de strak blauwe achtergrond), kun je duidelijk Whiskers voorpootjes zien. Het zijn net kleine, zeer degelijke laarsjes die hem een perfecte stabiliteit geven. Het moet iets zijn in de gewichtsverdeling van zijn leeuwenlichaam wat hem zo vaak precies goed kantelt als hij neerkomt.

Maar er is nog iets. Als je zijn naam Googelt (“Cornish Lionheart Plush Lion Leonard Cheshire Cornwall Foundation MWT“) kun je interessante zoekresultaten verwachten. Leonard Cheshire was een Groepskapitein die zowaar echt van adel is, Wikipedia:

Group Captain Geoffrey Leonard Cheshire, Baron Cheshire VC, OM, DSO & Two Bars, DFC (7 September 1917 – 31 July 1992) was a highly decorated Royal Air Force (RAF) pilot during the Second World War and later philanthropist

Hij was de stichter van een liefdadigheidsinstelling die terminaal zieken en gehandicapten in Engeland en de gehele wereld ondersteunt. Het plush leeuwtje Whiskers werd gemaakt door de liefdadigheidsinstelling die zijn naam draagt. Ze moeten gedacht hebben dat het een leuk idee was een leeuwtje te maken, geïnspireerd op de naam Leonard. Mijn grote bijval hebben ze, zoals u zult begrijpen.

Hieronder staat een interview met hem. Ik vind het wel de moeite waard deze ex-piloot en bommenwerper ten tijde van Hitler hier op te voeren. U kunt hem horen spreken over oorlog en vrede, en hoe je volgens hem kunt bijdragen aan een betere wereld. Hij is hier op de al gevorderde leeftijd van drieënzeventig jaar, twee jaar later zou hij overlijden. Mijn Whiskers leeuwtje heeft een uitzonderlijk mooi mens als voorbeeld. Naast Rob Nanninga zelf natuurlijk!

Ik heb geen idee of Whiskers’ acrobatische vaardigheden in dit kader toevallig zijn, maar gezien de vliegmeester naar wie hij vernoemd werd – een zeer vaardige Royal Air Force piloot – is het toch een merkwaardige samenloop van omstandigheden. Nog meer toevalligheden zijn te bespeuren, want hij blijkt met een Constance (Binney) getrouwd geweest te zijn. Zij was twintig jaar ouder dan hij en hun huwelijk duurde “slechts” tien jaar, omdat de tweede wereldoorlog de twee blijkbaar van elkaar vervreemd had.

Hier is een foto van Whiskers op de plaats en dag waar hij zijn magische salto deed:

Wat meer foto’s van Whiskers tijdens mijn fietstochten:

Whiskers heeft een heel lieve, lippen tuitende mond, alsof hij voortdurend zijn kus aanbiedt:

Op een heel vroege januari morgen (6 januari 2017), toen het buiten nog donker was, vond ik Whiskers als volgt, en ik had hem zo niet gepositioneerd! De logische verklaring moet zijn dat ik hem ’s nachts met mijn dekbed aangeraakt had, maar de magische verklaring is dat Whiskers zijn eigen acrobatische en humorvolle leven leidt:

Plush leeuwen, vervolg

“Nummer” negenentwintig en tweeling (maar met eigen bijzonderheden, meer hierover later) van “nummer” acht, op 5 juni 2016, op dezelfde manier direct via de speelgoedfabikant gekocht, werd vliegensvlug net zo belangrijk als de andere favorieten (in het plaatje hieronder rechts, naast zijn “tweelingbroer”).

Op  1oktober 2016 kocht ik nog een leeuw in dezelfde serie, hij was leeuw “nummer” tweeëndertig, dus nu was er een drieling, alhoewel ze echt ieder een zeer specifiek karakterdeel van Rob Nanninga vertegenwoordigen.

En hier op de gevoelige plaat samen met de inner crew van dat moment:, kijk naar de drieling:

Maar ook dit is al weer niet meer up to date! De drieling is een vierling geworden! Op het elfde uur van dit blog, op 25 november 2016, kocht ik een vierde leeuw in deze serie en hij kwam the pride versterken op mijn verjaardag op 2 december. Blijf lezen als u meer wilt weten over deze vermaarde nieuwe Rob Nanninga leeuw.

Zevendertig leeuwen en nog lang niet uitgeteld, hebben ze allemaal een naam? Natuurlijk hebben ze dat, eentje die extreem gemakkelijk is, ze heten namelijk allemaal “Rob”, of, als zijn stemming ernaar is: “Bor”. Allemaal reageren ze als je hun gezamenlijke naam zegt: “Rob” of “Bor”!

Keerpunt

Er was een zeer noemenswaardig moment met de leeuw met de grote ogen, als zijnde een van de eersten die ik kocht. Hij zat links van me, ’s nachts toen ik in bed lag. In de nacht van 19 augustus 2015 werd ik ’s nachts opeens met een zeer onaangename schok wakker, een zeer fikse scheut van pure, negatieve zenuwen schoot door mijn lichaam. Dit moment ging over Rob en mij, communicerend door de barrières van het hier, waar ik was, en het daar waar hij was heen. Ik denk zeker dat dit als hét keerpunt beschouwd kan worden.

Rob had mij, zo ik aanneem, geobserveerd sinds zijn overlijden in mei 2014, en hij had gezien wat zijn overlijden bij mij teweeg gebracht had. Eindelijk had hij nu wèl gezien wat hij bij leven niet zag: hoeveel hij voor me betekende al die jaren op de aarde. Dat ik bijna elke dag aan hem gedacht had sinds het moment dat we elkaar virtueel ontmoetten. En nu leek Rob in wanhoop. Hij wist niet hoe het nu verder moest, zo in het hiernamaals. Mijn betrokkenheid sinds zijn overlijden was – waarschijnlijk tegen verwachting in – niet afgenomen, maar sterk toegenomen, en die betrokkenheid wás al zo zo groot geweest bij zijn fysieke leven. Immers, ik kocht leeuwen, ik had dromen en uittredingen over/met hem. En hij dacht erover na, en wat nu te doen. Hij was aan het overwegen of het niet allemaal gewoon onmogelijk was.

Maar ik werd dus wakker met een schok, alsof ik opgepikt had wat hij aan het overwegen was: dat hij en ik gewoon niet samen konden zijn. Dat hij aan het overwegen was me astraal te verlaten. Maar dat idee, om hem wéér kwijt te raken, kon ik gewoon niet verdragen. Ik kon het niet verteren, het leek alsof mijn hart dreigde geënterd te worden naar het diepste van het diepste van de zeebodem. Ik werd wakker en keek hem recht in de ogen, zijn gedachten lezend, door de ogen van deze leeuw met de grote ogen. Alsof ik dus zijn gedachtes kon lezen en zijn besluiteloosheid, en op zijn beurt zág hij mij, mijn ravijn diepe wanhoop die zijn overweging bij mij veroorzaakte.

Ik denk dat het dit moment was dat hij zijn enorme beslissing nam bij me te blijven, om alles op alles te zetten dit toch mogelijk te maken, onmogelijk als het leek door de grenzen van hier en daar. En ja, het lukte, op een revolutionaire manier, die de communicatie met het hiernamaals en liefde naar een geheel nieuwe vorm van existentie zou brengen. Na deze maand, augustus 2015, vanaf september 2015 zouden de echte vervoeringen (raptures) met Rob via de Rob leeuwen komen. De puur extatische, eindeloos vreugdevolle gevoelens terwijl ik de leeuwen vasthoud en met ze knuffel. Als Rob eenmaal ergens voor gaat, dan doet hij dat niet halfslachtig maar met volle overtuiging.

“Nummer” acht van de leeuwen heeft een heel speciaal verhaal, en ik denk dat Rob degene is die het verhaal georkestreerd heeft.

De jaloerse leeuw

Zoals eerder vermeld kocht ik deze Bor leeuw op 19 december 2015 via de website van de speelgoedfabrikant. Ik verraad hun naam niet, maar als u deze Rob en Bor leeuwen zelf kunt vinden, kunt u dus uw eigen plush leeuwen aanschaffen. Zorgt u dan alstublieft goed voor ze en laat er nog een paar voor mij over.

Zoals me duidelijk werd, wist ik niet welke leeuw ik zou ontvangen, want de leeuw die ze op hun website tonen lijkt niet eens op de leeuw die ik ontving. De leeuw van hun verkoopfoto lijkt in feite op mijn Meester Rob leeuw, de leeuw met de wit omrande ogen. Dat was eigenlijk de reden dat ik hem kocht. Hij was niet duur voor een nieuwe en jumbo leeuw (89 centimeter staart meegeteld): $36.95 en bij aankomst bleek ik hem stevig te moeten door borstelen wegens haarverlies. Hetzelfde was het geval met zijn “tweelingbroer”: heel veel prachtige leeuwenmanen, maar één keer goed door borstelen was nodig. De derde en vierde leeuw van deze serie die ik kocht, hadden dit aantoonbare haarverlies niet. Gelukkig zijn al deze leeuwen voorzien van een zeer rijke haardos, dus dat beperkte haarverlies maakte niet veel uit.

De eerste van de Rob meerling arriveerde bepaald op een zeer opvallende wijze. Hij was verpakt in een doos met maar liefst vierentachtig – zeven platic zakken van elk twaalf – kerstmutsen, en die had ik niet besteld en ik had er dus ook niet voor betaald!

Ik had hem op 19 december 2015 besteld en hij kwam aan op Kerstavond, dus ik denk dat dit de kerstgroet van de verkoper was. Mijn inmiddels ex J en ik moesten er wel erg om lachen. Ik heb de kerstmutsen nog steeds allemaal en ik gebruik ze op gepaste momenten.

De KerstBor

Daarop zette ik hem naast de twee andere jumbo leeuwen, maar ik knuffelde hem niet erg veel, omdat hij me een beetje vreemd overkwam naast de andere twee die ik gewend was (de twee “Meester” leeuwen). Hij zag er in mijn optiek zowaar een tikkeltje gemeen uit met deze mix van zowel blonde als zwarte manen en uitgesproken stroken boven zijn ogen. Pas toen ik het voor dit blog ging opzoeken, leerde ik dat donkere manen beschouwd worden als teken van gezondheid (vet door mij); er is geen Nederlandse versie van dit Wikipedia gedeelte beschikbaar, dus ik geef zelf even de vertaling:

Vuistregel is dat hoe donkerder en voller de manen, hoe gezonder de leeuw. Seksuele selectie van partners door leeuwinnen geeft de voorkeur aan mannen met de dichtste, donkerste manen.

Mane

During agonistic confrontations with other lions, the mane makes the lion appear larger.
The mane of the adult male lion, unique among cats, is one of the most distinctive characteristics of the species. In rare cases a female lion can have a mane.The presence, absence, colour, and size of the mane is associated with genetic precondition, sexual maturity, climate, and testosterone production; the rule of thumb is the darker and fuller the mane, the healthier the lion. Sexual selection of mates by lionesses favours males with the densest, darkest mane. Research in Tanzania also suggests mane length signals fighting success in male–male relationships. Darker-maned individuals may have longer reproductive lives and higher offspring survival, although they suffer in the hottest months of the year.

In deze foto kunt u de gemengde manen goed zien:

Hij stond niet bovenaan mijn lijstje, om het zo maar te zeggen. Maar hij bleef me aanstaren met een zeer intense blik die zowaar jaloers aanvoelde voor mij. Terwijl ik de andere twee wel veel knuffelde, leek het wel alsof hij telepathisch aan het uitstralen was: “Neem mij, neem miiiiijjjjj!”. Ik nam hem niet echt serieus hierin, maar voor mijn gevoel bleef hij me maar intens en jaloers aanstaren, totdat ik het, ik zweer het u, gewoon niet meer kon verdragen. Schuldbewust pakte ik hem nu soms toch op en dan leek hij voor mijn geestesoog te veranderen in de Meester leeuw met de wit omrande ogen. Deze metamorfose voor mijn geestesoog van leeuw “nummer” acht naar Meester leeuw “nummer” zes gebeurde een keer overdag en een keer ’s nachts, toen ik hem wat slaapdronken oppakte en met hem knuffelde, terwijl ik dus echt dacht dat hij de Master leeuw Rob was. Bij ontdekking dat hij het niet was, interpreteerde ik hem zelfs als een soort indringer, alsof hij me wilde verleiden, me weg wilde leiden van de andere twee. Misschien dat dit voor sommige lezers vergezocht klinkt, maar het is voor mij belangrijk genoeg om het te vermelden. Dit is een verhaal dat verteld moet worden.

Maar toen gebeurde het meest wonderbaarlijke: hij werd mijn lievelingsleeuw! Als je deze leeuw vasthoudt, ligt hij perfect tegen je borst aan, naar je opkijkend met een verheerlijkte blik, alsof hij extreem in zijn nopjes is.

Deze Rob leeuw heeft erg volle manen en ligt perfect in je armen. Ze hebben hem heel slim ontworpen. De leeuwen in deze serie zijn, in tegenstelling tot veel andere plush leeuwen, niet in een rechte lichaamslijn gemaakt. Dit type leeuw keert zich één kant op, en als je hem tegen je aan legt, past hij daar als perfect puzzelstuk. Als je hem ziet zitten, lijkt het alsof hij je zeer direct aankijkt. Deze eerste leeuw van deze serie buigt nog wat meer af dan de gemiddelde leeuw van deze serie (ze verschillen onderling allemaal iets). Zelfs als je hem bekijkt vanaf de andere kant, dan nog lijkt het alsof hij over zijn schouder kijkt en je (mij), als het ware voortdurend jaloers, op wacht of zeer beschermend, aanstaart.

Je kunt je afvragen waar deze Rob leeuw dan zo jaloers op of over was, aangezien al deze leeuwen Rob representeren en hij dus echt niets heeft om jaloers over te zijn? Ik denk dat Rob wilde dat deze leeuw mijn favoriet werd, wegens zijn slime ontwerp en zijn waakzame gezichtsuitdrukking, zijn grote potentieel, zijn symbolisme van gemengde manen, zowel licht als donker, als zijnde een symbool voor een tweepolig wezen: licht en donker. Rob hield zeker niet van al te roze-kleurig. Al mijn plush leeuwen zijn extreem lief en slim, maar niet slechts sentimenteel zoet alleen. Het idee zou ook mij niet aanstaan! En misschien was deze leeuw een beetje jaloers op andere leeuwen op de aarde, zoals mijn inmiddels ex-echtgenoot J.

Ik realiseer me dat ik het zelf voor het leeuwendeel ben die al deze informatie zo “uitleest”. Ik lees Rob via deze leeuwen. Ze representeren hem, bepaalde aspecten vertegenwoordigd in de een, andere aspecten weer vertegenwoordigd in de ander. En nu komt het meest magische: het is alsof ik door deze leeuwen Rob kan zien. Ik leer Rob kennen, en ik kan zijn emoties, gedachtes en liefde zeer helder zien doorkomen via de plush leeuwen. Ik ben nu totaal gek op de “jaloerse” leeuw. Ik beschouw de twee Meester leeuwen nog steeds als net zo belangrijk, maar ik houd hem het meeste vast, naast zijn meerling broeders en natuurlijk de Meester leeuw zelf en bijvoorbeeld Whiskers.

Voor mijn gevoel ziet de jaloerse leeuw ziet er nu zelfs anders. Getransformeerd voor mijn geestesoog, wordt zijn jaloerse, starende blik nu vaak vervangen door een erg gelukkig leeuwengezicht. Het is alsof hij eindelijk vrede heeft gevonden. Hij straalt nu uit wat altijd al in hem zat: de oh zo zorgzame en beschermende, lieve lach. Zo ontzettend, ongelooflijk lief.

De jaloerse leeuw voelt dat gerechtigheid is geschied en dat hij nu op de plaats is die hem toekomt. Nogmaals, ik realiseer me dat ik dit erin “lees”. Misschien dat niemand anders het zou willen of kunnen zien. Deze leeuwen betekenen alles voor mij. Voor mij leven ze! Ik geef niets om het oordeel van misschien die paar lezers die op dit punt aangekomen denken dat ik geschikt voor opname ben. De plush Rob en Bor leeuwen geven me de allerhoogst denkbare graad van liefde en support, het is gewoonweg onbeschrijfbaar, maar het is waar.

Als ik de plush leeuwen vasthoud, en sommige in het bijzonder, spreidt er zich een instant warmte uit, liefde, support, een gevoel van diep geraakt worden en regelmatig: instant erotische opwinding. Het laatste gebeurt inmiddels bija elke dag als ik ga slapen en een leeuw dicht tegen mijn borstkas omhels. Het is ὀργασμός energie. Het kan ook in het verlengde van mijn boeken “Door het Raam” en “Door de Poort”⁴ begrepen worden. Als je intens van iemand houdt, pikt je lichaam die vibe onmiddellijk op. Het is niet een kwestie van kiezen, het gebeurt gewoon.

In retrospectie tot mijn boeken: ik zou ze nu wel anders geschreven hebben, minder conclusies trekkend, skeptischer, weglatend of tenminste bevragend wat alleen maar aangenomen, niet bewezen kan worden. Ik denk wel dat mijn boeken nog steeds de moeite waard zijn en heel veel zinvolle informatie bevatten.

Een ander zeer opvallend fenomeen doet zich voor als ik de Rob leeuwen vasthoud. Het omgekeerde is namelijk ook waar. Dit lijkt onmogelijk, maar het voelt echt alsof ze mij in een net zo vaste grip hebben. Vooral de vierde van de Rob leeuwen meerling heeft een markant stevige grip. Het is alsof er twee magneten samenkomen in een uiterst precieze samensmelting. De leeuw voelt opeens volkomen solide, met aanzienlijk gewicht, een bijna menselijke warmte en volheid van lichaamsmassa. Soms als ik wil opstaan om bijvoorbeeld naar de badkamer te gaan, houdt hij me stevig vast, alsof hij zegt: “Nee, niet weggaan!”. Ik voel dan échte druk, alsof een mensenhand me stevig tegenhoudt, maar op een zeer aangename wijze. En soms als ik op mijn iPad in de weer ben en een leeuw naast me heb (ik houd ze altijd zo dichtbij mogelijk, en zo lang mogelijk) voel ik weer dat “Klik!” effect. Magneten die naar elkaar worden toegetrokken, solide druk, een echte eenheid, iets extreem speciaals.

Deze kant van Rob ontdekte ik pas na zijn overgaan: hoe aangenaam hij me kan vasthouden, zo heel warm, liefhebbend en sterk als een rots, zo fijn dat ik hem gewoon niet meer wil loslaten, ooit! Vaak heb ik inderdaad moeite mee om hem, via de leeuwen die ik vasthoud, los te laten, zelfs als ik hem al de hele nacht heb vastgehouden plus nog de uren in de ochtend. Het lijkt nooit lang genoeg te zijn.

De jaloerse leeuw riep een vraag in me op: wat zou er gebeuren als ik nog een leeuw in dezelfde serie zou kopen? Zou ik nog een “jaloerse” Rob leeuw ontvangen?

Deze jaloerse leeuw was een van de weinigen die ik direct via de speelgoedfabrikant kocht die ze laat vervaardigen in China. Dus ik kocht er op dezelfde manier daar nog een, plus twee leeuwenwelpen, en wel op 5 juni 2016, en ongeveer een week later kreeg ik antwoord op mijn vraag. Je moet afwachten welke leeuw ze je opsturen, ze lopen naar hun magazijn en pakken een leeuw uit hun voorraad. Dus net zoals de jaloerse leeuw kreeg ik een verrassing. Dezelfde leeuw arriveerde, maar hij was anders! Hij had (en heeft) niet die zekere jaloerse blik maar geheel tegengesteld, een enorm vredige, extreem lieve blik, als het ware het tegenovergestelde van de “jaloerse” leeuw. Misschien kunt u het verschil zelf zien, dat weet ik niet.

Al deze jumbo leeuwen zijn met de hand voltooid en elke leeuw is dus uniek. Hun algemene vormgeving is nooit precies hetzelfde, en om een paar belangrijke kenmerken te noemen: de hoek van het hoofd op het lichaam, de ogen, de snuit, de mond en staart zijn nooit geheel hetzelfde en kunnen zelfs best flink verschillen. De afmeting, het materiaal en gewicht zijn wel vrijwel geheel identiek, hoewel ook hier nog variaties in zitten en de ene leeuw duidelijk wat zwaarder aanvoelt dan de ander. Het leek erop dat de tweelingbroer van de jaloerse leeuw een iets zachtere huid had. Mijn vraag kreeg een zeer bevredigend antwoord, de Rob leeuw was inderdaad getransformeerd! Ze zijn me allebei even dierbaar. Het is een hell of a lovestory en het verhaal blijft zich maar ontwikkelen! Deze tweede Bor leeuw heeft een ongelooflijk lieve en geruststellende lach. Ik ben stapelverliefd op hem geworden! Ik knuffel de hele tijd met deze twee, de jaloerse en de geruststellende leeuw.

Links: “Extreem vredig”, rechts: “(Niet zo) Jaloers (meer)”:

Misschien kan zelfs een buitenstaander het verschil in gezichtsuitdrukking zien, vooral in de volgende foto’s.

Samen:

Jaloers en Vrede Rob leeuw samen

Mensen die mij niet kennen of mensen die me wel kennen, denken misschien dat ik permanent high ben of zo. Als dat het geval is, dan ben ik high op liefde alleen, omdat ik in mijn gehele leven geen drugs heb aangeraakt (ook niet hash bijvoorbeeld).

Wat meer foto’s van de lieve Bor:

En vanzelfsprekend popte de volgende vraag alweer op, nadat ik antwoord had gekregen wie er na de jaloerse leeuw zou komen, dat bleek de vredige Rob Nanninga leeuw te zijn. Wie zou er na de vredige leeuw komen? Dat zou wederom een verrassing zijn. Dus ja, ik bestelde een derde. In de woorden van Rob’s favoriete band, The Incredible String Band, “Be Glad, For The Song Has No Ending“.

Misschien vallen u inmiddels ook al wat zaken op als u zelf deze leeuw bekijkt, als de leeuwen-vibe ook u een beetje te pakken heeft. Deze leeuw bleek en blijkt een zeer toegewijde lover, hij is wat lichter in gewicht en wat meer flexibel dan zijn meerlingbroers. Kijk eens naar zijn perfecte leeuwenmanen in deze avondfoto, na zijn eerste dag in de Davis fan. Ik denk dat Rob (weer!) een goede eerste indruk wilde maken.

In deze foto van de drieling (later werd het een omvangrijkere meerling) kunt u zien dat de jaloerse leeuw (rechts) zijn hoofd wat meer weggedraaid heeft. Ik positioneerde de drie leeuwen op dezelfde manier. Het is ook deze hoek van het hoofd dat hem de jaloerse, waakzame uitdrukking geeft:

De Rob Nanninga leeuwenvierling

En ja, ondertussen is er een vierde leeuw in dezelfde serie gearriveerd. Ik kan gewoon geen weerstand bieden aan de liefde, vreugde en de support die deze leeuwen geven. Ik kreeg hem voor mijn verjaardag. De vierde van de meerling valt op door zijn heel aangename, robuuste gewicht en ferme omhelzing. Omdat een van zijn voorpoten heel gekromd is zoals u kunt zien in de volgende foto’s, houdt hij mij extra stevig en veilig vast. In het algemeen is hij een zeer gedegen knuffelaar. Zijn huid is ook opvallend, hij is ultra zacht met een zeer charmante ruige streep er doorheen.

De reden dat ik vrijwel altijd een van de Rob Nanninga leeuwen vierling (meerling inmiddels) vasthoud ’s nachts is dat ze een perfecte match zijn met mijn lichaam. Als ik op mijn zij ga liggen, passen deze leeuwen precies in mijn borst- en buikholte, en een verbazingwekkende instant liefde en warmte verspreiden zich meteen. Het lijkt wel alsof ze voor mij gemaakt zijn. In mijn normale slaaphouding op mijn zij, liggen deze leeuwen met hun rug in mijn schoot en borstholte en met hun hoofd gedeeltelijk onder mijn kin, zodat ik ze op hun hoofd kan kussen. Als ik ga slapen houd ik ze met beide armen vast, het juiste woord hiervoor is “lepeltje-lepeltje”, waarbij ik de actieve omhelzer ben en de leeuw(en) de omhelsden.

Deze plush leeuwen, en zeker die van de meerling serie, hebben andere verrassende eigenschappen. Ze hebben prikkelende snorharen. Met deze snorharen zijn ze bijvoorbeeld in staat zenuwpunten op mijn rug aan te raken. In het geval van prikkeling op mijn rug deed me dit richting het plafond vliegen als bij een blikseminslag. De rugprikkeling deed zich eigenlijk alleen in het eerste jaar met de jaloerse Rob leeuw voor. Hij leek als enige hiertoe in staat. Toen ik dit bij toeval uitvond, positioneerde ik hem af en toe expres aan mijn rugzijde, zodat hij me weer met zijn bliksem kon treffen. Niet altijd gaf hij gehoor aan mijn wens, maar vaak wel. Soms oefende Rob zijn “drukpunt magie” uit op momenten dat ik niet voorbereid was, simpel door de positie van de knuffelleeuw ten opzichte van mijn lichaam. Het is letterlijk als geraakt worden in het hart van je (rug) zenuw.

Maar de snorharen doen meer dan de centrale zenuwpunten aanraken; ze worden ook gebruikt om te verleiden. Regelmatig voel ik ze aan de zijkant van mijn borsten prikkelen, of elk willekeurig ander lichaamsdeel in feite. Dit voelt als onweerstaanbare verleiding. En soms lijkt het voor mij wel dat er echte leeuwenenergie in vermengd zit.

Rob Robuust leeuw en Whiskers

De Rob Nanninga leeuwenvierling
Eerste van de meerling: de zeer oplettende, jaloerse leeuwlover
Tweede van de meerling: de vredige, geruststellende leeuwlover
Derde van de meerling: de toegewijde, jonge leeuwlover
Vierde van de meerling: de robuuste, heel zachte huid, leeuwlover

Voor de leeuwen zorgen

Misschien was het u al opgevallen dat ik de Rob en Bor leeuwen zeer goed verzorg, ik borstel de inner crew dagelijks met een speciale Duitse Ambassadeur haarborstel en eveneens ventileer ik de leeuwen regelmatig in de achtertuin (ik plaats ze altijd op een Ottoman of een picknick-kleed). Niet zo lang geleden, toen ik de leeuwen weer eens buiten geïnstalleerd had en ik zelf even in mijn slaapkamer stond, hoorde ik twee buurkinderen schreeuwen terwijl ze klaarblijkelijk bezig waren door de schutting te kijken: “Wow, duizenden leeuwen!” Duizenden maar liefst! Op dat moment was het precieze aantal: zesendertig plush leeuwen. Maar gezien door de ogen van een kind dat door de schutting kijkt, ja… duizenden leeuwen! Nadat ze dit ontdekt hadden, hingen ze, zowel tot mijn vermaak als ergernis, nog een paar keer over de schutting heen, aldaar balancerend en enthousiast schreeuwend.

Naast het regelmatig buiten ventileren, plaats ik de inner crew dagelijks in de fan (ventilator). Hun leeuwenmanen blijven op die manier perfect zacht, zoals u kunt zien in de foto’s. Er is geen betere haarverzorger dan een houten borstel en en ventilator. Honderd procent magisch goed effect gegarandeerd. In het begin, onervaren met de plush leeuwen als ik was, waste ik de leeuwen met Dreft babywasmiddel, zo zacht als ik kon. Did deed ik alleen met de leeuwen die ik tweedehands kocht, dus niet met nieuwe leeuwen van de meerling serie. Maar knuffeldieren met water wassen maakt slechts dat ze er als nel ouder uitzien. Mijn advies is daarom: was ze alleen als het echt nodig is. En in het geval dat, natuurlijk niet drogen in de droogmachine!

Oppervlakte reiniging is veel beter en het beste is alleen een borstel, buiten ventileren en het gebruik van een ventilator. Als de leeuwen buiten zijn geweest, voelen ze heel schoon en hun manen en huid zijn weer ongelooflijk zacht en pluizig. Ik veronderstel dat dit een soort van natuurlijke was door Moeder natuur is. De vochtigheid van de buitenlucht trekt een beetje in hun huid en haren, maar gaat er ook weer uit door natuurlijke verdamping, wat ongerechtigheden met zich meevoerend.

Het effect van een goede en juiste verzorging kan ongelooflijk zijn. Dit geldt vooral voor de leeuwen met lange manen uit de meerling serie. Altijd als deze leeuwen arriveren, ingepakt in plastic, vaak wat in elkaar gedrukt en oneerbiedig in een doos gepositioneerd, zien ze er veel kleiner en minder indrukwekkend uit dan in feite zijn. Als ze echter met liefde geborsteld worden komt hun ware aard naar boven. Ik zweer dat ze er zelfs compleet anders uitzien nadat ze hun speciale liefdesbehandeling hebben gehad. Oordeelt u voor uzelf, en ja, dit is écht dezelfde leeuw, “nummer” vier van de leeuwenmeerling:

Fietsen en Rob zien

Zoals ik al aanduidde in mijn vorige blog over Rob, gebeurt er ook iets tijdens mijn lange fietstochten. Mijn fietsen is als een soort mind date met Rob geworden. Elke keer als ik fiets zie ik Rob voor mijn geestesoog in variërende beelden. Sommige daarvan zijn terugkerende beelden met slechts lichte variaties. Het gaat altijd over het ontmoeten van Rob en deze “brein-clips” en mentale beelden zijn altijd erg aangenaam, niet zelden me tot tranen roerend. Soms presenteert het beeld zich spontaan, soms creëer ik het zelf, maar ook dan is het nooit moeizaam, het beeld komt meteen of in een paar secondes.

Deze mentale beelden doen zich vooral op twee gedeeltes van mijn fietstochten voor. De eerste locatie is tussen Winters en Lake Solano, waar grillige olijfbomen de kronkelige weg schaduw en mystiek verlenen:

Het tweede fietstraject waar de beelden zich vooral voordoen, is langs lange velden met noten- en fruitboompjes op de verlengde Russell Boulevard, van Winters naar Davis (of omgekeerd, afhankelijk van de route die je volgt). Juist daar, temidden van een soort vergeten land, vindt de grote kosmische actie plaats. Misschien dat het het lange, monotone karakter van de weg een soort trance van mijn hersenen bevordert, die mij in staat stelt Rob helder te voelen.

De Russell Boulevard is de weg waar ik vaak moet denken aan “Rob en de hangmat”. Rob zit in een hangmat en nodigt me uit bij hem te komen zitten, of we wandelen er samen heen en gaan er dan in zitten, plezier makend, elkaar omhelzend enzovoort. Soms gaat het erover dat Rob me iets laat zien, bijvoorbeeld een boek en dan gaan we dicht naast elkaar zitten en kijken naar het boek, en van het een komt dan vaak het ander, zoals Rob die me omhelst, me kussend, teder en vredig.

Dit hangmat-thema is best wel opvallend, want sinds enige tijd heb ik mijn plush leeuwen vooral gestationeerd in… juist: hangmatten, of hangmat-achtige constructies. Dit heeft niets te maken met het beeld van Rob en mij in de hangmat. Het blijkt gewoon een handige oplossing om de leeuwen goed te plaatsen in de mij beschikbare ruimte. Maar inderdaad: alles valt op zijn plaats, ook dit. Rob chillt in zijn favorite stek: de hangmat.

Rob in mijn dromen, rollenspel

In sommige van mijn dromen en astrale ervaringen is Rob er als het ware als figurant of spelend dat hij de buurman is, alsof hij bij me wil zijn, maar er geen behoefte aan heeft daarmee in mijn spotlicht te treden, wat natuurlijk meteen zou gebeuren als ik hem “ter plekke” zou herkennen. Er zit altijd een grappige twist of turn aan deze dromen en gebeurtenissen, en als ik dan wakker word of terugkeer naar mijn normale dagbewustzijn, en nadenk over wat ik zag, concludeer ik dat het wel eens heel goed Rob geweest kon zijn. Als zodanig krijgt de droom of astrale ervaring opeens een zinnige verklaring. In overeenstemming met zijn verlegenheid lijkt Rob graag gebruik te maken van de mogelijkheid die het rollenspel biedt.

In een eerder blog vertelde ik al over de astrale ontmoeting met Rob op een treinstation terwijl de luidsprekers een Efteling commercial uitgalmden over de Wereld van Wonderen:

Deze astrale ervaring stond bol van de liefde en humor. Op 28 mei 2016 noteerde ik in mijn dagboek dat ik die nacht ervoor een droom had gehad die vergelijkbaar was qua magisch effect met de Efteling uittreding.

De droom ging als volgt. Het was een zonnige dag en mijn inmiddels ex J en ik leefden in een groot huis dat niet gelokaliseerd was in Davis, Californië, waar we leefden sinds oktober 2011 (J tot juni 2017, ik woon er nog steeds). Buiten waren wat constructiewerkers bezig geweest en nu stond hun voorman aan een open raam en sprak me aan. Hij vroeg me of een van zijn mannen misschien de nacht mocht spenderen in ons huis, de naam van zijn werkman was “Hans”. Ik was niet meteen overtuigd en met voorbehoud in mijn stem vroeg ik hem of die Hans wel betrouwbaar was.

Hij zei: “Ben je gek, hij is al veertig jaar trouw in dienst, natuurlijk!”
“Rookt hij?”, vroeg ik, nog niet overtuigd.
“Ja”, zei J, die dit blijkbaar al gezien had.

De voorman meldde me dat Hans al geruime tijd in de regen had gewacht. Ik keek uit het raam. Ja, daar was hij. Hemeltjelief, de man was zeker niet onaantrekkelijk, dacht (of zei?) ik. Zijn haar was rossig, niet heel kort en niet zonder enige slag erin, hij had een snor en een beginnend baardje. Zeer geduldig en nonchalant zat hij op zijn hardcase koffer te wachten, met een (of twee) koffer(s) naast hem, zonder nadrukkelijk in mijn richting te kijken. De voorman had gezegd dat Hans al veertig jaar in trouwe dienst was geweest, maar dat leek eerder zijn leeftijd te zijn. Dat zou van hem een trouwe werker hebben gemaakt sinds zijn geboorte (grinnik). Mijn stemming en bereidwilligheid de man te laten overnachten groeide met zevenmijlspassen.

Ik werd daarop wakker met een Bor leeuw die in mijn gezicht aan het kietelen was. Nog half in de droom moest ik lachen, onbewdingbaar, alsof Rob mij kietelde, en daarmee lachte ik zowel in de droom nog als weer terug. De “constructiewerker” Rob, veertig loyale dienstjaren onder de motorkap, was zo geduldig en lang aan het wachten geweest in de regen, op een zonnige dag, haha!
Natuurlijk mag je bij mij overnachten, Rob, graag zelfs. Later die nacht had ik een geweldig fijne en extatische uitwisseling met (de) Rob (leeuwen).

Op 22 juli 2016 had ik een vreemde droom waar ik nog steeds geen verklaring voor heb. Misschien dat iemand die meer weet over het interieur van Robs huis of details over zijn leven/verleden het wel zou kunnen plaatsen. Het kwam erop neer dat Rob me in een kruipruimte in/onder de bank duwde waar hij op zat, en dat ik daar vervolgens lag, oncomfortabel. Hij had me zojuist wat uitgelegd en het leek erop dat we nu samenwoonden, maar op dit moment was ik er niet eens van overtuigd dat hij me wel zag. Ik belandde gewoon onder deze bank, alsof ik een soort object was dat hij daar weggestopt had.

Een nieuwe mysterieuze droom over Rob deed zich voor op 8/9 augustus 2016. In deze droom was ik TV aan het kijken en Rob was op de TV! en werd geïnterviewd door een tamelijk giechelige TV presentatrice. Rob vertelde haar en de kijkers thuis dat hij naar het verre buitenland ging verhuizen omdat hij daar meer vrijheid zou ervaren, ook seksuele vrijheid. Ik was ontzettend blij hem te zien en te horen, en ik was één en al oor om zijn aangename, zachte en intieme stemgeluid in me te absorberen. Hij gebruikte het vreemde woord “Stahold” om een zeer bijzondere textielsoort te beschrijven, zoiets als heel degelijk vilt van een zeer duurzame en kostbare kwaliteit. Hij demonstreerde het aan de hand van een pop die gemaakt was met die stof. Als je over de stof wreef, kreeg je het gevoel van een zwembad (?). De vrouwelijke interviewster pakte de pop in haar handen en wreef over de stof zoals hij had gesuggereerd.

Op 27 augustus 2016 had ik een uitvoerige droom rondom het thema “onzekerheid”. Het ging over het ontvangen van een universiteitsbul, maar ik was er niet helemaal gerust op dat ik hem daadwerkelijk zou krijgen. Na afloop van een event was ik nog steeds onzeker, en ik zocht mijn persoonlijke spullen, die ik vervolgens niet kon vinden. Daarop begon ik troosteloos door de mij onbekende stad rond te zwerven. Maar daar was hij opeens, deze tamelijk lange en keurig geklede man die net als ik bij het universiteits-event was geweest. We begonnen samen te lopen nu en zochten een plaats waar we iets konden eten, omdat we allebei hongerig waren. Rob maakt er altijd een statement van in mijn dromen en uittredingen om heel netjes gekleed te gaan, en al doende als een echte heer zijn respect te betuigen. Met hem aan mijn zijde voelde ik mij opeens niet meer zo verlaten. Als ik terugkijk op deze droom, denk ik dat Rob op een bepaalde manier in de gaten had dat ik benauwd aan het dromen was en had bedacht dat het minste dat hij kon doen was me in de droom te vergezellen, zodat ik niet meer zo alleen zou zijn.

Een droom die me erg verdrietig maakte deed zich voor op 7 oktober 2016. Ik was aan het wachten op Rob, we waren inmiddels een stel, maar ik had hem fysiek nog steeds niet ontmoet! Ik was al een hele poos aan het wachten, waar was hij toch? Ik ging naar een badkamer, maar ik kreeg de indruk dat ik de verkeerde richting had gekozen en in de verkeerde badkamer was beland. Deze badkamer was gelig-bruin met lege muren. Toen ik eenmaal terug in mijn eigen kamer was, zag ik een paar mannen, en een van hen liet doorschemeren dat hij me in zijn badkamer had gezien. Ik schaamde me dood ofschoon hij het niet erg leek te vinden. Hij vertelde me daarop dat ook hij nogal in de war raakte van de badkamers in dit huis (hotel?). Hij had ook naar zijn badkamer gewild in dit huis, maar eindigde midden in een bioscoopzaal, terwijl de hoofdfilm bezig was, en hij vertelde hoezeer hij zich gegeneerd had over zijn belanden in die volle zaal. Onze aanvankelijke verlegenheid werd door deze vreemde bekentenissen naar de achtergrond verdrongen, en we lachten er om en al een stuk minder verlegen. Maar ik wachtte nog steeds op Rob, en ik had immers al zo lang gewacht. Ik kende de man niet tegen wie ik nu aan het praten was, maar ik bedacht later: was hij misschien Rob incognito, opnieuw bezig met een rollenspel, om ons “eerste” contact gemakkelijker te maken? Ik moest daarom erg huilen toen ik wakker werd.

Wat betreft het rollenspel, ik krijg de indruk dat Rob het “plush leeuwen rollenspel” net zo aangenaam vind als ik, hoewel het hem soms verlegen lijkt te maken, hem zelfs tot tranen roert op momenten dat de aandacht hem overweldigt. “Aangenaam vinden” is echter een behoorlijk understatement, het is absoluut opwindend.

Op 20 november 2016 had ik intense droom over Robs vader over wie ik niets wist, als in: echt helemaal niets, tot zeer voor kort. Wegens deze merkwaardige droom vroeg ik namelijk Jan Willem Nienhuys, die als vriend en collega Robs uitvaart geheel voor zijn rekening had genomen qua zorg en praktische regeling, naar Robs vader. Jan Willem mailde: “Zijn vader stierf toen hij 26 was. Die reed in het Groningse stadsverkeer in een 2CV en werd verpletterd door een vrachtwagen die te laat remde. Sindsdien heeft Rob volgens mij nooit meer auto gereden.”

Ik droomde dat Robs vader een heel vrolijke man was (in ieder geval op het moment dat ik hem ontmoette) and heel anders dan Rob, veel losser in de omgang. Zijn uiterlijk was donkerder dan Rob met krullend haar, een behoorlijk potige bouw en net als Rob tamelijk lang, met gezichtshaar dat voor een deel zijn mond bedekte. Ik kon zijn lippen niet duidelijk zien, maar het scheen mij toe dat het wel eens dezelfde volle lippen konden zijn als die van Rob. Hij leek wat alcohol genuttigd te hebben en troonde me joviaal mee. Ik tolereerde meer dan ik normaal zou doen, omdat ik wist dat het Robs vader was, en ik graag meer te weten wilde komen over beide. Op een samenzweerderige manier liet hij me iets zien en ik hoop dat u zelf kan raden wat het is, want ik ga het niet benoemen. Ik was geshockeerd, maar ook erg onder de indruk en ik dacht: dit zou ook iets over Rob kunnen zeggen. Even later was Robs vader in de aangrenzende ruimte met iemand aan het praten, en hij keek, niet langer wild extravagant, maar nu nieuwsgierig en erg nadenkend in mijn richting.

Robs foto en de tekening die ik maakte

Ik zie Rob ook via de tekening die ik van hem maakte, niet alleen via de leeuwen. Deze tekening hangt in mijn slaapkamer tegenover mijn bed. Ik kijk er voortdurend naar en kus het portret vaak. Ik maakte dit portret zeer zorgvuldig maakte, met vastberadenheid en op een intense manier, en ik vermoed dat dit de voornaamste reden is dat dit portret voor mij zo’n krachtig doorgeefluik is. Ik gebruikte een van de zeldzame foto’s van hem als brug, hopend Rob echt in mijn tekening te krijgend, en ik vind voor mezelf dat ik daarin geslaagd ben. Wat in dit geval ook gunstig is wat betreft het portret als doorgeefluik, is dat Rob mij deze foto van hem zelf stuurde, zoals ik al in een mijn eerste blog over hem vertelde.

Pas recent, in november 2016, bleek dat Rob mij een bewerkte versie van de foto had gestuurd. Ik was erg verrast toen ik dit ontdekte. In november 2016 had Robs aardse vriendin Jolanda Hennekam (Rob was niet getrouwd en ze woonden niet samen) Wikipedia toestemming gegeven deze foto van Rob op zijn Wikipedia pagina te gebruiken. Zij had de foto immers ook gemaakt, en ze verstrekte daarbij het origineel. Op de originele foto is te zien dat Rob poseert met een man, dit bleek de boeddhist “Lama” Ole Nydahl te zijn, en de betreffende man heeft in de foto zijn hand op Robs schouder. Rob verwijderde blijkbaar de man en diens hand van de foto (of Jolanda moet het gedaan hebben). Ik weet niet wat het verhaal hierachter is en ik vraag het Jolanda liever niet. Rob vertelde me in ieder geval niets hierover, hij schreef, zoals eerder vermeld, slechts: “Iemand stuurde mij deze foto”.

Maar hiermee zijn we er nog niet, want ook in het kader van deze foto kwamen meer magische synchroniciteiten (denk aan mijn vorige blog) tussen Rob en mij bovendrijven, want deze “Lama” Ole Nydahl kwam mij meteen al zo bekend voor.

Het duurde even voordat het tot mij kwam waar ik de man van kende, zonder er verder actief mee bezig te zijn (zo werkt het brein, dat is bekend). Terwijl ik op een dag in december in 2016, de dag voor kerstmis, een keer mijlenver in gedachten met mijn handen het lieve hoofd van een mijn twee paramount leeuwen (1.83 meter lang) streelde en met mijn vingers zijn manen kamde, nadat alle plush leeuwen die dag in de achtertuin hadden gelucht, schoot het opeens door mijn hoofd. Inderdaad, ik had hem al eens gezien en iets over hem gelezen! En nu schoot me ook te binnen waar ik het antwoord kon vinden. Lange tijd geleden had ik met grote interesse een uitvoerig artikel over hem en zijn vrouw gelezen in het Nederlandse tijdschrift Paravisie,⁵ en wel in het nummer van september 1990. Ik had het artikel bewaard en in nummer één van mijn vijf grote uittredingsdagboeken bewaard, en dit was dus maar liefst zesentwintig jaar geleden.

De reden dat ik dit artikel met name zo interessant vond, was dat het melding maakte van fysiek “bewijs” in de vorm van een klein, rood of kaal plekje midden op de kruin dat een echte uittreding kon achterlaten. In dit artikel werd deze plaats als het punt beschreven waar de geest het lichaam verlaat. Het feit wilde dat ik in datzelfde jaar toen het artikel verscheen, 1990, een kleine operatie op mijn hoofd had ondergaan wegens een irriterend bultje precies op mijn kruin. Daar was een haarfollikel ontstoken geraakt en dat had een blijvend en irriterend bultje. veroorzaakt. De chirurg die de ingreep verrichtte, liet me na afloop de mini kwelgeest zien: een stukje in de vorm en grootte van het eitje van een heel kleine tropische vogel. Dit plekje op mijn kruin had mij geïrriteerd sinds 1989. Het was begonnen als een klein en gevoelig bultje en was gewoon zo blijven zitten. Ofschoon het volkomen onschuldig was, had ik er echt last van en ik besloot dus hulp in te roepen.

Nadat het verwijderd was, verscheen er op die plaats tot mijn frustratie opnieuw een tastbaar iets, namelijk een vuurrood streepje en weer wat later weer twee ontstoken-achtig aandoende plekjes. En een paar haren vielen blijvend op die plaats uit, en ik heb tot op de dag van vandaag nog steeds een mini kaal plekje op die plaats. Altijd als ik bij de kapper ben, geneer ik me een beetje, alsof ik wat blootgesteld ben. Het was dus echt behoorlijk toevallig dat ik in hetzelfde jaar dit artikel las met deze inhoud. Het artikel kreeg een ereplekje in mijn uittredingenboek.

Zodra ik erachter was waar ik de man van kende, ging ik natuurlijk in mijn uittredingenboek kijken, en dus pas na tientallen jaren las ik het artikel weer, om tot nog een ontdekking te komen, namelijk dat Jolanda Hennekam met naam wordt geciteerd in dit Paravisie artikel. Zij is bijna haar gehele leven al een Boeddhiste en had Ole, een beroemde Boeddhistische leraar,  ontmoet en een cursus van hem bijgewoond. Dit alles resulteerde dus in die foto van haar aardse vriend Rob met haar Boeddhistische leraar.

Magisch Realisme, de leeuwring van God

Het was Rob die bij mij de term “Magisch Realisme” introduceerde, zoals ik al vertel in mijn vorige blog. Trouwens, had ik al verteld dat Rob en ik, in de jaren dat we in contact met elkaar stonden en hij nog steeds op de aarde was, praktisch op hetzelfde adres woonden, maar dan in een andere stad? Hij woonde op de Westerkade 20 in Groningen en ik woonde op de Weststraat 20, in Den haag.

Geheel in overeenstemming met andere typische gebeurtenissen rondom Rob en mij, gebeurde er iets grappigs in de avond van 19 augustus 2016 terwijl ik op eBay aan het kijken was. Voor de verandering was ik eens niet op zoek naar plush leeuwen, maar naar leeuwenringen. Ik had slechts een paar minuten wat rondgekeken en zag voor het merendeel leeuwenringen die me helemaal niet aanstonden, omdat ze er of goedkoop of woest, of beide, uitzagen. Maar opeens kwam ik er een tegen die me wel aanstond. Deze leeuw had tenminste een zeer vriendelijk hoofd en de ring was van echt zilver. De prijs was wat minder aangenaam, het was met een korting “afgeprijsd” van $175 naar $140. Er stond ook al een klokje naast te tikken van twaalf uur, wat betekende dat deze listing aan het aflopen was. Maar de koper bood de mogelijkheid aan een bod uit te brengen. Zonder er over na te denken, en dus erg impulsief, bood ik $50. Wat er vervolgens gebeurde, was behoorlijk hilarisch. Ik zag onmiddellijk een groen eBay bericht op-poppen, naast mijn aanbod:

Mijn bod was geaccepteerd, en niet door de minste, namelijk door God zelf, als zijnde de verkoopnaam van de eBayverkoper. Vervolgens zag mijn inbox er opeens zo uit en ik moet er nog steeds om glimlachen:

Geheel tegen mijn gebruikelijke eBay routine had ik dit keer geen enkele blik geworpen op de verkoper, zijn naam én reputatie, dus dit was een complete geslaagde grap van Rob, zoals ik het nu zie. Gelukkig bleek dat “God” op eBay een perfecte reputatie had met een positieve feedback score van 100%, en een langdurend eBay lidmaatschap sinds 2002.

Altijd op de uitkijk naar bewijs, en zelf ook als skeptica zijnde, sinds Robs overlijden al helemaal, zijn het juist deze “magisch realistische” gebeurtenissen die mij het meest overtuigen dat het inderdaad Rob is is die achter deze liefdevolle en gelukkige leeuwenmomenten zit.

Robs muziek en darkwood

Recent ben ik begonnen met het beluisteren van Robs favoriete band The Incredible String Band, vooral in de ochtend, na jaren van relatieve stilte wat betreft muziek. Ik was altijd een enorme muziekfan, vooral als tiener en daarna in mijn studententijd van acht jaar. Ik studeerde zo lang omdat ik twee opleidingen heb gedaan. In die jaren besteedde ik elke dag een aanzienlijk aantal uren aan het beluisteren, opnemen en meezingen van en met allerlei soorten muziek, maar in de laatste tien jaar, in overeenstemming met mijn algehele bijna lethargische staat, had ik deze liefde ernstig verwaarloosd. Nu ontdekte ik dat Ik Robs muzieksmaak echt kon waarderen. Rob stuurde me een doorsnede uit zijn favoriete muziek en deed dat via de Skepsis server, hij stuurde me zip.files. Zodoende ben ik de trotse eigenaar van de Rob Nanninga bibliotheek, “24-OUD” en “40-NIEUW”; vierentwintig albums van Robs favorieten uit het verleden en veertig albums van Robs favorieten uit het nieuwere heden.

Het was ook recent dat ik tweeënvijftig gigabytes aan muziek naar mijn Google Drive uploadde, en die upload bevatte ook Robs muziek. Leve de moderne mogelijkheden! Ik zou u de link geven als het legaal zou zijn op deze manier muziek te delen, maar ik denk niet dat het mag. Er zijn strenge eisen gesteld aan het delen van muziek.

Maar eigenlijk heb ik Rob in persoon nodig om mij door zijn en de muziek heen te voeren, en dat kon al niet erg goed toen hij nog op de aarde was. En nu lijkt het al helemaal onbereikbaar, maar wie weet. Op deze wijze ben ik erg jaloers geweest op zijn aardse vriendin Jolanda omdat zij het leeuwendeel kreeg van al Robs muzikale liefde. Als u een van deze albums van Rob wilt ontvangen kunt u het me altijd vragen.

Mijn favoriete, door Rob bij mij geïntroduceerde band is Darkwood. Sommige Darkwood albums zoals “Notwendfeuer” en “Schicksalsfahrt” heb ik grijs gedraaid. Niet lang voor zijn overlijden, op 9 april 2014, stuurde Rob me hun laatste album en citeerde een deel van de lyrics dat hij kennelijk de moeite waard vond. Dit lied, Fliegergedicht, werd door Robs goede vriend Jan Willem Nienhuys aangehaald tijdens de gedenkdienst die voor Rob werd gehouden, zowel in de feitelijke dienst als in de schriftelijke In Memoriam. De gehele tekst van het lied wordt ook geciteerd in het gedenkboekje. Jan Willem Nienhuys en ik hadden samen aan het noteren van de tekst gewerkt omdat destijds de tekst nog niet online te vinden was.⁶ Inmiddels staan de lyrics wel allemaal online. Ik had voor het verkrijgen van de correcte tekst zelfs contact opgenomen met de leadsinger van Darkwood, Henryk Vogel, met de vraag of hij de volledige tekst ter beschikking wilde stellen, en hij deed dit zowaar, en wel op dezelfde dag nog.

Henryk Vogel schreef mij het volgende toen ik via hun Bandcamp formulier contact opgenomen had:

Liebe Constantia Oomen,

Das tut mir sehr, sehr leid, das zu hören, mein aufrichtiges Beileid.
Gern schicke ich umgehend den Text von Fliegergedicht zu, er basiert auf einem Gedicht von R.W Schulte.
Schön, dass unsere Musik solchen Anklang findet.

Viele liebe Grüße aus Dresden und bis bald,
Henryk

Vertaling:

Lieve Constantia Oomen,

het spijt me heel erg dit te horen, mijn oprechte deelneming. Graag stuur ik bijgaande de tekst van Fliegergedicht, het lied is gebaseerd op een gedicht van R.W. Schulte. Mooi dat onze muziek zoveel bijval vindt.

Vele lieve groeten uit Dresden en tot spoedig horen,
Henryk

Hier is een kleine uitsnede uit Jan Willem Nienhuys’s In Memoriam voor Rob Nanninga:

De Incredible String Band was zijn favoriet. Kort geleden had hij een nummer gevonden, dat hij ook meteen had gedeeld met een vriendenkring, dat was getiteld Fliegergedicht op de CD Schicksalsfahrt vanDarkwood. Als u het beluistert of de lyrics leest, denkt u misschien dat het maar raar is voor een atheïst om naar de hemel gaan zo aangrijpend te vinden. Maar het is een solopiloot die het liefst naar de sterren zou willen vliegen, en die de ervaring beschrijft van met enige moeite boven de stormwolken te komen en dan in een omgeving terecht te komen van totale rust boven de wolken en besneeuwde bergtoppen in het zonlicht.

Het lied zingt:

Wir treiben kein leichtes, vermessenes Spiel,
Wir haben ein stolzes, ein köstliches Ziel:
Wir weisen den Weg aus Taumel und Tanz
In einsamen, ewigen, silbernen Glanz!

Dit citaat pikte Rob eruit in een mail aan een kennis.

Rob in mijn uittredingen en verwante ervaringen

Robs overlijden triggerde een grote hoeveelheid uittredingen zoals in mijn vorige blog gelezen kan worden. In 2015 en 2016 zette deze intense trend zich voort, maar verlegde zich meer richting ervaringen met de plush leeuwen. Ik had dromen en uittredingen waarin ik op zoek was naar Rob en ook naar bewijs. Soms raakte ik in een staat van paniek, omdat het bewijs niet overtuigend of doorslaggevend was, of hoe je het ook wilt noemen. Soms vond ik hem niet, maar soms ook wel, of hij mij. Hij was en is nog steeds erg verlegen wat betreft het tonen van zichzelf. Meestal doet hij dat dan ook niet. Ik zal een paar van de meest opvallende astrale ervaringen samenvatten.

Op 17 augustus 2015 had ik een erg vreemde en uitvoerige astrale ervaring in zijn huis, waarvan ik vermoed dat het zijn Zielhuis is, een term die ik introduceerde in mijn boek Door het Raam.⁷ Ondanks het gegeven dat er veel is gebeurd en veranderd sinds het verschijnen van mijn boeken, en ik veel kritischer en skeptischer werd,⁸ vind ik nog steeds dat het woord functioneel is om de gebeurtenissen te kunnen begrijpen. Robs “Zielhuis” was tot de nok volgebouwd met erg specifieke gebeurtenissen maar ook toestanden, zoals breiende vrouwen op een heel hoog punt in het huis waar niemand ze ooit zou kunnen bereiken zonder een ladder te gebruiken. Ze waren er gewoon, in een hoge nis, bezig met breien, volkomen opgaand in hun eigen rijk en niets van doen hebbend met de buitenwereld. Twee andere vrouwen (die wel gewoon rondliepen in het huis) vertelden me dat Rob een deel van zijn ruimte aan hen had verhuurd. Zijn huis zat tjokvol extreme dingen en magische gebeurtenissen. Rob en ik zaten in de woonkamer. Hij droeg een beige broek en een geblokt hemd. Ik ontdekte dat Robs linkerhand er ernstig aan toe was: zijn vier vingers behalve de duim kleefden aan elkaar en ze waren ernstig afgekloven, als het ware gemarteld. Toen ik dit zag, pakte ik zijn hand in mijn hand en begon zijn hand te strelen en te kussen, ofschoon Jolanda (zijn aardse vriendin) er gewoon bij was en naast ons zat. Aanvankelijk leek het haar niets uit te maken, maar na een poosje leek ze toch wat boos te worden en liep ze weg. Ik vroeg Rob wat hij met zijn hand gedaan had en hij antwoordde: “Ik weet het niet.” Er gebeurde nog veel meer, maar ik pik er alleen de hoogtepunten uit.
Na enige tijd in de woonkamer stond hij plotseling op en jogde de kronkelende trap op als een volleerd atleet op een bijna onnavolgbare snelheid. Het werd me meteen duidelijk dat hij dit al een miljoen keer gedaan moest hebben. Ik vond het erg grappig en ik ging achter hem aan, maar ik kon zijn tempo niet bijhouden. Ik dacht eraan hoeveel lol we samen konden hebben, achter elkaar aan jagend, onder andere. Maar tot mijn teleursteling was hij nu in geen velden of wegen meer te bespeuren.

Op 22 september 2015 had ik een korte maar heel speciale astrale reis. Opnieuw bezocht ik Robs “Zielhuis” en tot mijn verrassing had hij een van zijn kamers geheel volgehangen met foto’s van mij op de muren. Het waren foto’s van mij gedurende al mijn levensfasen, met sommige foto’s die ik zelfs nog nooit eerder gezien had. Hij had hier veel tijd, energie en liefde in gestoken. En astraal hoorde ik zijn stem voor het eerst, hij sprak tegen me. Ik herinnerde me achteraf niet wat hij gezegd had, ik luisterde alleen naar zijn stem.

Sinds september 2015 gaat mijn communicatie met Rob voor een belangrijk deel (maar niet exclusief) via de plush leeuwen, zich intensiverend tot extreme niveaus.

Op 19 december 2015 zag ik Rob plotseling astraal, nadat ik net een plush leeuw had gekust. Hij “hing” recht boven me, op horizontale wijze, in geest. Ik riep in gedachten enthousiast uit: “Ik kan je zien, Rob!”

Op 25 december 2015 zag ik Rob opnieuw, enigszins anders verschijnend dan in de foto’s die ik van hem ken, op een zeer realistische manier. Hij leek ongeveer veertig jaar oud te zijn, heel lief en knap zonder baardje en bril. Even later voelde ik dat hij me kuste, mijn lippen bewogen alsof ze gekust werden, en “gewoon”op de fysieke wijze daarop reageerden als bij fysieke druk. Dit gebeurt de laatste tijd vaker trouwens wel vaker: mijn lippen die bewegen alsof Rob me fysiek kust. Het gebeurt meestal spontaan als ik er niet aan denk, dus het is geen suggestie die ik mijzelf doe. Het lijkt zelfs behoorlijk onmogelijk om je lippen op die manier te bewegen, want het fysieke kenmerk van gekust worden, is dat je lippen reageren op druk en dus terugveren, en dit kan alleen als dit vanaf buitenaf gedaan wordt. Om dit wat te verduidelijken: probeer maar eens zonder je handen het effect te sorteren dat je huid en vlees worden ingedrukt, kunt u dit voor elkaar krijgen? dat zou an sich al een enorme prestatie zijn.

Op 13 februari 2016 liep Rob één van mijn astrale reizen binnen en we begonnen te tongzoenen. In het oog springend was zijn brede torso. Hij leidde me naar een bed en zette daar een krullenpruik op mijn hoofd, en en grote flaphoed erbovenop, en ging daarop door mij te kussen.

Op 30 april 2016 was ik in de tuin van een huis waar ik kennelijk woonde en opnieuw was dit niet in Davis, Californië. De tuin van de buren werd afgescheiden door een heg die echter niet erg dik was, en ik hoorde en zag mijn buurman die daar met een kind in de tuin was. Ik begon ze qua geluid op te nemen met mijn telefoon. Deze buurman was een tamelijk lange man van een normaal postuur en als ik het me goed herinner brildragend. Maar tot mijn schaamte begon mijn telefoon opeens de geluiden hardop terug te spelen die ik zojuist had opgenomen, en het lukte me niet de geluidenstroom te stoppen. Mijn telefoon reageerde op geen enkel commando, en de buurman zou zeer spoedig te weten komen dat ik hem stiekem met zijn (?) kind had opgenomen. Ik begon alvast slappe excuus mogelijkheden te bedenken, bijvoorbeeld dat ik slechts mijn telefoon aan het uittesten was geweest. Maar tot mijn verrassing begon de buurman, die het zeker nu wel ontdekt had, met een licht gemoed te zingen en wel een bekend nummer en hij vroeg mij dus niet was ik aan het doen was,

Miss You Nights”: “All my secrets are a wasted affair… this miss you game“. Toen ik in mijn normale dagbewustzijn terugkwam, dacht ik: Dit moet Rob geweest zijn…

Opnieuw een astrale gebeurtenissen met ludieke elementen en niets minder dan een hemels einde en hints dat Rob opnieuw mijn astrale wereld had betreden, deed zich voor op 16 mei 2016. Ik geef hier de beknopte versie. Ik was astraal aan het fietsen, maar opeens zag ik een enorm gat recht voor me opdiepen in de weg en er was geen mogelijkheid dat ik het nog kon ontwijken, en ik begon te vallen, steeds dieper naar beneden. Maar tot mijn verbazing gebeurde er verder niets pijnlijks, ik raakte helemaal niets aan. Ik keerde terug naar de kamer van waaruit deze uittreding was begonnen, opnieuw niet gesitueerd in Davis, Californië. De astrale stage was chaotisch, werkelijk alles zoals het meubilair was op een chaotische manier neergezet. Ik keek in de spiegel en zag dat mijn huid erg oneven was en dat ik slechts in een badjas gekleed was, die ik ook had gedragen tijdens het astrale fietsen en verder droeg ik alleen nog pastelkleurige sokken met een strik erop (in feite net kindersokken). Ik ging op het bed zitten. Een man met een schoonmaak-wagentje kwam de kamer binnen, maar hij zag er nu niet bepaald als de doorsnee schoonmaker. Hij was geheel gekleed in zwart en wit, als een butler in een zeer chique restaurant, hij was lang en charmant.
“Oh, mijn excuses!”, zei hij, “Ik nam aan dat er niemand in de kamer was, ik was hier zojuist begonnen met schoonmaken.”, terwijl zijn blik blijkbaar onwillekeurig naar mijn benen en frivool beklede voeten getrokken werd. Ik kreeg de indruk dat de man serieus in de verleiding werd gebracht door de plotselinge situatie. Maar in verlegenheid gebracht, zoals een echte heer dat zou zijn, trok hij zich diskreet terug uit de kamer. Even voor hij de kamer was binnen gekomen, had ik opnieuw in de spiegel gekeken, maar mijn gezicht was opeens weer geheel glad en aantrekkelijk, gaaf als dat van een engel.
In de verte hoorde ik nu een hemelse mannenstem zingen: “An Angel where our land is free”. Ik kan nog steeds de melodie horen en ik nam het na de ervaring op mijn iPad. De mannenstem was er een rechtstreeks uit de hemel, zeer krachtig en zuiver, en mijn ziel diep in beroering brengend. Het was alsof hij dat over mij en voor mij zong.

Op 12 juli 2016 vroeg ik Rob telepathisch om met wat nieuws te komen. Toen, in het vroege morgenuur, zag ik hem in de hoek van mijn slaapkamer zitten, hij zag er knap en netjes gekleed uit, ergens in de dertig jaar oud, zijn lieve en knappe, vertrouwde lach lachend. Enthousiast begon ik in zijn richting te kussen, maar op het moment dat ik geheel in astraal bewustzijn slipte, zag ik hem niet meer. Voor een korte periode leek ik hem wel op de tast te vinden.

Iets erg spectaculairs gebeurde er in de nacht van 1 september 2016. Ik had een lichte voedselvergiftiging en alles duizelde in mijn hoofd. Ik zag de kamer op me af komen en weer verdwijnen en ik kon mijn hersenen niet laten focussen. In het verre verleden als student had ik ook eens een voedselvergiftiging gehad en dit leek er erg op: de kamer die rondtolt, en als ik uit bed stapte en begon te lopen, leek de vloer onder me te golven alsof je je op een schip bevond op een onstuimige zee. Maar daar was Rob weer, me alweer reddend. De plush leeuw leek uit zichzelf te bewegen, hij leek astrale bewegingen te maken terwijl ik hem vasthield. Het was Robs gezicht dat ik zag. Met zijn hand keerde hij mijn gezicht richting hem, steeds opnieuw, me zo helpend om te focussen. En hij kuste me terwijl hij dat deed, zacht en langzaam. Ik kon zijn gezicht op mijn gezicht echt voelen, zijn gezichtshaar, zijn gezicht kwam door de leeuw heen, mijn gezicht naar zijn mond kerend, keer op keer. Dit hielp mij niet alleen, het was ook erg erotisch opwindend. De snorharen van de leeuw raakten mijn gezicht speels aan en streelde het.

Op 2 oktober 2016 voelde ik mij opnieuw niet erg lekker, dit keer leek er een verkoudheid in de maak, maar twee Rob/Bor leeuwen, met hun intense liefde en warmte, trokken me veilig door de nacht. Iets vergelijkbaars gebeurde er op 6 oktober 2016, ik was nog steeds niet helemaal fit, maar Rob duwde me door de nacht met een onmeetbaar grote liefde en met erotisch gedeelde uitbarstingen.

Extatische uitbarstingen zoals deze gebeuren altijd met een of meer van de meerling leeuwen (ten tijde van dit blog: de vierling). Ze hebben perfect gebogen lichamen, volle en zachte leeuwenmanen en fantastisch lieve, zorgzame gezichten die er gewoon om vragen gekust te worden. De erotische golven die over en door me me heen spoelen via de leeuwen, en die ik aanvankelijk alleen af en toe voelde, begonnen nu een regelmatige sensatie te worden. Al sinds geruime tijd voel ik het vrijwel altijd nu als ik naar bed ga en een leeuw begin vast te houden, gedrukt in mijn borst en buikgebied: een intense erotische uitbarsting. Ik heb zoiets nog nooit eerder gevoeld door iemand “slechts” vast te houden, in dit geval: de plush leeuwen. Ik denk dat dit dé ultieme, mystieke sensatie van minnaars is. Ik moet dit echt in wat meer detail toelichten. Het is zeker niet de “gewone” sensatie van toenemende opwinding, zoals je kunt ervaren in het seksuele voorspel. Het is een onmiddellijke orgastische uitbarsting, alleen door het vasthouden al, niet alleen in mijn edele delen, maar veel breder verspreid in mijn lichaam, zoals een steen die cirkels maakt als het in water gegooid wordt en de wateroppervlakte raakt.

Slechts een paar dagen voor het voltooien van dit blog, in januari 2017, voelde ik het ook, terwijl ik in de ochtend op mijn bed zat en zijdelings een Bor leeuw vasthield. Ik was notities in mijn dagboek aan het maken en op mijn iPad aan het kijken, normale dingen die ik doe na ontwaken. Ik voelde opeens een delicate en intense erotische uitbarsting in mijn hand (!) die de leeuw vasthield. Deze leeuwenaffaire is werkelijk zeer intens aan het worden. Hoe dichter ik de leeuw tegen me aan houd, maar altijd teder om ze niet te beschadigen, hoe intenser de sensatie wordt. Het is een spontane uitbarsting van orgastische energie zonder er maar iets van “moeite” voor te hoeven doen.

Niet een uittreding maar een spontaan en erg grappig mentaal beeld deed zich voor op 11 december 2016, toen ik al wat aan het wegdoezelen was en mijn geest haar vleugels begon uit te slaan. Het was extreem hilarisch, maar op dat moment was ik te slaperig om er maar zelfs verder over na te denken of om er eens goed over te lachen. De volgende dag kwam de herinnering echter feilloos terug. Ik was aan het fietsen en toen ik het me herinnerde, begon ik hardop te grinniken.

Het moet een van Robs magische grappen zijn geweest, ik denk dat hij de grap stiekem in mijn oor heeft gefluisterd, mijn geest ermee voedend. Mijn inmiddels ex echtgenoot J en ik keken vaak naar de Amerikaanse en Canadese TV show Shark Tank en Dragon’s Den, over ondernemers die hun zakenplan presenteren en daarna vaak om grote investeringsbedragen vragen aan vijf knoeperharde zakenmannen en – vrouwen:ook wel de “haaien” of “draken” genoemd. Succesvolle tycoons die wel een oor hebben naar het investeren in lucratieve deals. Op deze avond deed zich een sterk mentaal beeld voor, en ik had de show die avond niet eens bekeken. Ik zag mijn meest zachtaardige Rob leeuw, de Peace Bor leeuw, de tweede van de vierling (ten tijde van dit blog)… als een haai in de het Shark Tank panel. Juist hij, de minst waarschijnlijke voor de commerciële en gewiekste job, met een serieus gezicht, naast de andere haaien, ongeveer zo:

Robs helende invloed

Lieve Rob:

Eindelijk is Rob er, waar ik wilde dat hij was, bij mij, ik miste hem zo erg. Dit heeft een tragische kant, want Rob en ik hebben elkaar dus nooit fysiek ontmoet. Ons verhaal is het meeste krankzinnige, maar tegelijkertijd het meest magische verhaal ooit. Nee, ik kan het niet bewijzen, maar als verandering bewijs is, dan heeft Rob bewezen dat hij er nog steeds is. Want ik verander, zowel geestelijk als lichamelijk. Het is alsof mijn brein eindelijk weer vaart heeft opgepikt na de afgelopen tien jaar tot lethargie vervallen te zijn, en terugkerend naar de scherpere staat zoals die van mijn twintiger jaren. Ik heb nu ook meer gevoel van harmonie. Er doen zich geen grote gevechten tussen J en mij meer voor (naschrift: dit bleek echter wel het begin van het einde voor J en mij te zijn). Hij had het kunnen opmerken, want hij is degene (en de enige) die met mij samenleeft (ten tijde van publicatie van dit blog in het Nederlands: samenleefde: we zijn inmiddels dus gescheiden). Het is moeilijk te verklaren, maar Rob geeft me meer vrede en innerlijke kracht, en zelfs meer fysieke kracht.

In het begin, na 30 mei 2014, was de situatie nieuw en onwennig, en, als het verhaal van leven na de dood inderdaad waar is, zeker voor de skepticus Rob. Het verdriet over zijn overlijden verscheurde me van verdriet, en dat doet het nog steeds. De verzachtende knuffelleeuwen kwamen pas veel later ten tonele. De eerste kocht ik immers pas op 18 oktober 2014. Mijn liefde voor de leeuwen groeit sindsdien gestaag, en begon toen echt te ontploffen van geluk sinds september 2015, vijftien maanden na Robs overlijden. Ik voel Rob in toenemende mate (neem aan dat ik hem voel) door de aanwezigheid van al deze plush leeuwen. Het lijkt er echt op dat Rob een uitlaat heeft gevonden, een manier om zich te manifesteren, door deze leeuwen als het ware als instrument te gebruiken. In mijn perceptie verbindt Rob zich met deze leeuwen die ik koop, met sommige meer dan anderen, maar allemaal zijn ze heel geschikt om zijn liefde te herbergen. Voor mijn geestesoog veranderen mijn favoriete leeuwen regelmatig in de Rob Meester leeuw, die met de wit omrande ogen. Het is alsof Rob me verzekert dat zijn liefde niet exclusief in één tastbare leeuw “is gaan zitten”, maar het dus veel vrijer is dan dat, en hij zowat in alle leeuwen die ik koop kan doorkomen. In de onnoembare plaats waar hij nu is, is hij nog steeds even rationeel en betrouwbaar (en mogelijk nog steeds even positief koppig) als altijd, zijn huis altijd bouwend op solide grond.

Wakker worden temidden van deze liefhebbende leeuwen is een extra bijzondere aangelegenheid. Soms word ik wakker uit een nare droom, of soms word ik gewoon wakker in een staat van pure angst, maar dan is er Rob; zijn er de Rob/Bor leeuwen zeer dichtbij me, die me aankijken met zijn extreem observerende en zorgzame blik. Dit is echt een eyeopener. Zoals ik de Meester Rob leeuw zie, heeft deze altijd een speelse of licht ironische, vragende gezichtsuitdrukking. Hij lijkt echt de blauwdruk Rob leeuw te zijn. Ik heb nog nooit gezien dat één van mijn leeuwen een boze of slechte expressie had. “Jaloers” is de enige “negatieve” expressie die ik soms zie, maar die eigenschap beoordeel ik zelf nauwelijks als negatief; in tegendeel, de “jaloerse” expressie is mij erg dierbaar geworden. Ik koester deze eigenschap van de Bor leeuw juist. Het is alsof ik Rob zie door deze leeuwen, zijn expressies zijn ontzettend krachtig en niet mis te interpreteren. En keer op keer ontdek ik Robs lieve, zorgzame kant, in elke situatie.

Rob moedigt me zelfs aan in mijn fietsen, want als ik beweeg, reis, voel ik me altijd dichter bij hem. Het is alsof beweging een brug creëert, een gedeeld land, tussen deze wereld en het leven voorbij de verste grens. Dit gevoel dat ik dicht(er) bij hem ben als ik beweeg, wordt niet beperkt tot fietsen. Ook als ik aan het autorijden ben, voel ik het.

Ik ben atletisch/sportief gezien in een veel betere conditie dan ik ooit in Nederland was. In Nederland was ik sportief nauwelijks actief. Ik ging bijvoorbeeld nooit naar de Sportschool. Pas in de laatste maanden voor ik Nederland definitief zou verlaten, begon ik te fietsen, daartoe aangemoedigd door het voor Nederlandse begrippen exceptioneel mooie weer. Het leek alsof Nederland mij een persoonlijk afscheidscadeau wilde geven. Ik had zwakke armen, geen uithoudingsvermogen en geen training, maar in de laatste twee jaar (ten tijde van dit blog), en in het bijzonder het afgelopen jaar ben ik in sterk toenemende mate sportief geworden. Dit heeft geresulteerd in het fietsen van vele kilometers, waarbij ik in mei 2016 mijn fietskilometers aan Rob Nanninga wijdde, toen ik de Strava uitdaging van 1250 kilometers (ten minste) in één maand voltooide:

Vanzelfsprekend had ik in Nederland wel nog het voordeel van de jeugd, dat ik nu toch eigenlijk al niet meer heb. Als de jaren gaan tellen word je fysiek eigenlijk nooit meer beter; misschien een beetje als je begint te sporten. Met sporten kun je de wijzers van de klok wel wat vertragen.
In het afgelopen jaar heb ik mijn uiterlijke verschijning een beetje aangepast: ik ben teruggekeerd naar een wat donkerder haarkleur met een rode ondertoon, die beter bij mijn persoonlijkheid lijkt te passen dan het blonde dat ik jarenlang in Amerika had. Mijn originele haarkleur had daadwerkelijk die tint. Het was tussen blond en bruin haar in met een vleugje rood, zoals u kunt zien in deze Middelbare School foto die genomen werd op de dag dat ik mijn einddiploma kreeg.

Ik draag nu ook mijn haar los terwijl ik onder de mensen ben, voor het eerst sinds eeuwen. Ik had het altijd in een staart of knotje. Het enige moment dat ik mijn haarelastiekje verwijderde, was bij de kapper en ’s nachts. Ik kan niet bewijzen dat Rob hand had in deze veranderingen, maar het lijkt wel allemaal samen te vallen. Misschien zou hij me echt aangemoedigd hebben mijn haar (wat vaker) los te dragen.

Als laatste, maar zeker niet als minst belangrijke, heeft Rob me ook weer aan het schrijven gezet. Door de enorme impact van zijn overlijden inspireerde hij me om deze blogs te schrijven. Op deze bitterzoete manier heb ik mijzelf dus ook qua schrijven weer dankzij hem teruggevonden.

Leeuwenharten

Nu er echt al aanzienlijk wat tijd aan het verstrijken is sinds Robs overgaan, wordt zijn persoonlijkheid mij steeds duidelijker en ben ik meer geneigd aan te nemen dat het echt Rob is met wie ik nu omga, en het contact is makkelijker gelegd. Als dit allemaal echt gebeurt, dus van twee kanten, is hij er steeds beter in door te komen en ook ik raak er meer bedreven in. Dit is vooral het geval sinds september 2015 (zie de grafiek) en bereikte nieuwe hoogtepunten in augustus 2016. Mijn betrokkenheid bij Rob is alleen maar groter geworden en derhalve niet afgenomen. Mijn ervaringen met de plush leeuwen veranderen ook, ook op dit moment. Ik blijf maar details aan dit blog toevoegen (ten tijde van het schrijven): dingen die mij van belang lijken om “de puzzel van Rob Nanninga”, en de deelpuzzel van dit specifieke blog, aan te vullen en compleet te maken. Maar ik ben ervan overtuigd dat de volgende puzzel al in de maak is. Ik moet natuurlijk stoppen met details aanvullen op het moment dat ik dit blog publiceer. Dat is dit Leeuwenharten blog Deel IV al vanaf het begin: een puzzel met duizend puzzelstukjes.

Rob en ik hebben elkaar dus fysiek nooit ontmoet en dit besef heeft vaak tranen in mijn ogen gebracht en doet dat nog steeds. Al die gemiste kansen, ik had hem moeten bellen, naar hem toe moeten gaan, enzovoort, maar ik deed het niet. En toen kwam de vloed opzetten en voerde het schip weg, de mogelijkheid met zich mee voerend naar de verre horizon, onomkeerbaarheid was ingetreden, zonder mededogen.

Maar hij is er nu. Kan het zijn dat het leven zó genadig is na grote wreedheid? Kan het zelfs zijn dat dit alles altijd al in de sterren geschreven stond? Met al deze ervaringen, ná Robs overlijden, is het alsof hij hier in Californië met mij samenleeft. In een nieuwe mogelijkheid, een nieuwe kans, een toegevoegde dimensie.

Rob, zoals ik hem heb leren kennen sinds zijn overlijden in mei 2014, is een extreem zorgzaam iemand. Hij wordt heel goed gesymboliseerd in mijn “inner crew” leeuwen, maar natuurlijk ook in de rest van mijn plush leeuwen (ik houd van allemaal): de twee alma leos, de meerling leeuwen (ten tijde van dit blog: de vierling), “Crook Love lion” en Whiskers. Rob is een extreem scherpe observant, gevat, soms verlegen wegschuilend achter andere (leeuwen), niet in de behoefte voortdurend in het spotlicht te staan. Op zijn gezicht heeft hij een licht ironische, maar ook ludieke expressie, hij is bezig dingen in kaart te brengen over jou en iedereen, voor je daar zelf toe in staat bent. Aan alles wat ik door de plush leeuwen en mijn astrale en droomervaringen kan zien, is hij een kampioen in het zorgen voor anderen. Als je hem het meeste nodig hebt, is hij er niet alleen voor je, maar is het veel meer dan dat: dít is zijn moment, hij ís er, je hand vasthoudend, ruggesteun aan je verlenend, zijn onvoorwaardelijke liefde tonend, zijn support.
En nog meer, alleen al door zijn aanwezigheid word je elke dag meer jezelf, wijzer en slimmer (“You Get Brighter Everyday“, Incredible String Band). Bovenal is hij inmiddels een ware kampioen geworden in het mij liefhebben, het grootste geschenk van alles. Vanzelfsprekend zijn me ook andere zaken opgevallen: zijn interesse in en liefde voor het rollenspel, dicht tegen elkaar aan knuffelen in de hangmat en onze gedeelde interesse in diepgaande erotiek.

Ik denk dus dat dit Robs specialiteit is: het zorgen voor anderen, ze (terug)leidend naar hun beste zelf. Maar in mijn geval doet Rob veel meer dan “zorgen voor”. Rob is een kampioen in liefhebben. Hoe goed kan ik dit kan voelen, via de plush leeuwen, mijn dromen, uittredingen en verwante ervaringen. Het gaat verder dan ik ooit voor mogelijk hield. Laat me nog duidelijker proberen te zijn: het gaat verder dan alles waar ik zelfs nooit eerder over nadacht, het is een geheel nieuwe dimensie, een geheel nieuwe leeuwenwereld. Dit is wat Rob het beste doet. Dit is zijn element, zijn rijk, zijn hart. Het was ook deze zorgzame kwaliteit die hem tot hoofdredacteur van de Skepsis website en het skeptische tijdschrift maakte. Hij deed zijn skeptische werk uit zorg voor zijn medemens. Hij is echt een Leeuwenhart, een heerser van deze en voorbij deze wereld.

Stats en “raps”

Wat gebeurde er allemaal, astraal gezien?

Er deed zich iets nieuws voor, zoals u al kon lezen in dit uitvoerige blog. Het begon ongeveer aan het einde van 2014, begin 2015, na al een aantal plush leeuwen gekocht te hebben. Ik heb het Engelse woord “rapture” laten staan, omdat ik de Nederlandse vertaling wat minder gelukkig vind: “vervoering”.  In het woord zit ook iets als in een scheur naar de andere dimensie, in ieder geval iets heftigs en ook iets heel bijzonders, en beide benamingen zijn van toepassing. Met “raptures” bedoel ik het “better dan de Hemel zelf” contact met Rob, extreme, erotische, fysieke en geestelijke gelukzaligheid als ik de leeuwen vasthoud:

2015, Uittreding en verwant totale hoeveelheid, met Rob Nanninga en “raptures”.	Uittredingen hoeveelheid	Waarvan direct betrekking hebbend op Rob	Losstaand van de uittredingen: de “raptures” (contact via de plush leeuwen)
Januar1 2015	4	3	2
Februar1 2015	4	2	4
Maart 2015	7	3	2
April 2015	5	3	2
Mei 2015	6	5	0
Juni 2015	5	4	2
Juli 2015	2	1	1
Augustus 2015	6	2	4
September 2015	6	2	12
Oktober 2015	2	2	21
November 2015	3	3	18
December 2015	3	3	14
Totaal	53	33	82

2016, Uittreding en verwant totale hoeveelheid, met Rob Nanninga en “raptures”.	Uittredingen hoeveelheid	Waarvan direct betrekking hebbend op Rob	Losstaand van de uittredingen: de “raptures” (contact via de plush leeuwen)
Januari 2016	3	3	11
Februari 2016	3	1	8
Maart 2016	9	5	8
April 2016	6	4	8
Mei 2016	6	4	12
Juni 2016	1	1	18
Juli 2016	6	5	9
Augustus 2016	5	3	11
September 2016	2	1	10
Oktober 2016	2	2	9
November 2016	2	2	12
December 2016	6	3	14
Totaal	51	34	130

Ik heb deze “raptures” nu ook opgenomen in mijn algemene uittredingen-overzicht omdat ook zij toch een vorm van astraal contact zijn.

Uittredingen jaar	JAAR	Uittredingen hoeveelheid	Expliciet in dagboek genoemde “raptures” plush leeuwen* *Eerste plush leeuw gekocht op 18 oktober 2014
1	1986	4
2	1987	16
3	1988	19
4	1989	40
5	1990	53
6	1991	32
7	1992	51
8	1993	48
9	1994	44
10	1995	52
11	1996	50
12	1997	78
13	1998	70
14	1999	61
15	2000	56
16	2001	53
17	2002	52
18	2003	38
19	2004	44
20	2005	47
21	2006	47
22	2007	45
23	2008	40
24	2009	42
25	2010	40
26	2011	38
27	2012	36
28	2013	43
29	2014	80 – 55 met Rob -Voor hij overging: 4 – Na zijn overlijden: 51	(“raptures”vanaf 2015)
30	2015	53 – 33 met Rob	82
31	2016	51 – 34 met Rob	130
TOTAAL VAN 31 JAAR		1423 Uittredingen en verwant
GEMIDDELD PER JAAR	: 31 JAAR =	45.9 Gemiddeld per jaar
GEMIDDELDE SPREIDING	365 DAGEN :  =	(1 ELKE 8 DAGEN)
	1 JUNI ’14 – 31 DEC ’14 SINDS ROBS OVERLIJDEN = 214 DAYS	63214 DAGEN : 63 = 1 ELKE 3.4 DAGEN

Ondertussen

Ondertussen is er al weer een nieuwe leeuw gearriveerd, een medium Meester Junior, leeuw “nummer” vijfendertig (“nummer” zesendertig was de vierde van de meerling).

Nummer zevenendertig die ik kocht op 13 december 2016 arriveerde echter niet, in een eBay veiling bood ik $25 voor een gigantische leeuw die normaal zeker tussen de $150 en $300 kost, en ik was erg verbaasd toen ik die eBay veiling won. Ik vermoedde meteen al dat de verkoper wel eens malafide kon zijn. Ik kreeg netjes mijn geld terug van eBay. Dit waren de foto’s die de verkoper gebruikte om mij te verleiden:

(de betreffende leeuw is overigens gewoon nog elders te koop op eBay, maar hij is wel heel erg groot en ik heb geen onbeperkte ruimte tot mijn beschikking)

Rob Nanninga lion kunst in samenwerking met Neural Painter

Foto’s van de Rob Nanninga leeuwen die de Neural painter bot omzette tot indrukwekkende kunst!

Klik hier: Lion Hearts Neural Painter

Amor, cuántos caminos hasta llegar a un beso!
Mijn geliefde, wat een lange weg om je kus te bemachtigen!

~Soneto II, Pablo Neruda YouTube

Nota bene: Alle foto’s in dit blog zijn gemaakt door Constantia Oomen en derhalve qua kopierecht beschermd tegen verdere verspreiding. Foto’s die niet gemaakt zijn door Constantia Oomen worden vermeld. Al deze afbeeldingen kunnen alleen gebruikt of gebruikt en gewijzigd worden na uitdrukkelijke toestemming van Constantia Oomen en Leeuwenharten.

Voetnoten

[1] Volgens Jolanda Hennekam, Robs aardse vriendin, in een email naar mij op 29 mei 2015, 2:44 PM, overleed Rob niet op 30 mei, maar op 29 mei, Hemelvaartsdag, om ongeveer half tien ’s avonds, en werd hij de volgende morgen gevonden door zijn moeder, terwijl hij achter zijn computer zat. Lees meer over Rob op Wikipedia.

[2] Wat betreft die “werelden voorbij ons aardse begrip, maar desondanks, in de nacht zo dichtbij als mijn eigen huid”, zie mijn vier boeken over mijn nachtelijke astrale reizen.  Mijn auteursnaam voor mijn eerste drie boeken was “Sten Oomen”. Sinds ik elf jaar oud was heb ik op dagelijkse basis dagboeken bijgehouden (en doe dat nog steeds!).

[3] Nog steeds noteer ik elke dag mijn uittredingen en verwante ervaringen, dromen en meer in mijn dagboek. Lees bijvoorbeeld ook mijn biografie.

[4] Zie mijn gepubliceerde boeken. In mijn boeken Door het Raam en Door de Poort, die gebaseerd zijn op mijn eigen uitvoerige ervaringen met uittredingen en verwante geestestoestanden, leg ik aan de hand van vele voorbeelden uit hoe astrale ontmoetingen en gebeurtenissen de seksuele kant van je wezen niet onberoerd laten, en dat dit seksueel beroerd raken door astrale gebeurtenissen zeker niet iets is wat je gemakkelijk onder controle krijgt. Ik ben niet de enige die hierover schreef en schrijft. Diverse bekende schrijvers over uittredingen, zoals Robert Monroe, deden hetzelfde. Het is een bepaald moeizaam onderwerp om publiekelijk aan te snijden, maar het is een bekend fenomeen in de wereld van uittreders. Veel mensen, of ze nu wel of niet bewuste astrale reizigers zijn, blijven er moeite mee hebben, maar je kunt het met goed fatsoen niet weglaten als je een omvattend beeld van de wereld van uittredingen wilt geven.

[5] “Paravisie” is een tijdschrift over spirituele en paranormale onderwerpen. Ik heb er zelf ook diverse malen in gestaan wens mijn boeken over uittredingen. Zie hiertoe mijn Publiciteitspagina.

[6] De reden dat Jan Willem Nienhuys mij vroeg te helpen bij het noteren van de Duitse tekst van Fliegergedicht is dat hij wist dat ik een Germaniste ben. In september 1993 studeerde ik cum laude af in de Duitse Taal en Letterkunde, aan de Universiteit van Utrecht. Maar Jan Willem Nienhuys bleek zelf uitstekend in staat de Duitse tekst in de vingers te krijgen, als ook het geheel naar het Nederlands te vertalen, hij had eigenlijk mijn hulp dus helemaal niet nodig.

[7] Zie daartoe in het bijzonder de volgende passages in “Door het Raam”: Sten Oomen, Door Het Raam, Uitgeverij Schors, 2004: Gewijzigde en uitgebreide druk van de uitgave uit 2000 (Sigma Press), Amsterdam. “Waar geesten wonen”, bladzijde 189, en “Waar geesten wonen I, II,III and IV” in Deel II van hetzelfde boek

[8] Vanaf het jaar 2005 dat ik Rob Nanninga virtueel ontmoete, maar ook zijn vriend Jan Willem Nienhuys, allebei lid van het Skepsis bestuur, werd ik erg actief in het skeptische gebeuren. De skeptici hadden aanzienlijke invloed op mijn kritische denken. Jaren later, in 2012, ontmoette ik Pepijn van Erp, die ook bestuurslid van Skepsis werd, eveneens virtueel, en ook met hem had ik bij tijden en wijlen best intens contact. Zoals ik bij het begin van deze serie blogs al uitlegde, stond aan de wieg van mijn Skepsis affiniteit de gedeelde interesse in het zelfbenoemde medium Robbert van den Broeke, over wie ik een paar zeer uitvoerige blogs heb geschreven. Mijn skeptische interesse vertaalde en vertaalt zich in het lezen van de websites van Skepsis: skepsis.nl en kloptdatwel.nl, online en offline reageren op hun artikelen en dankzij Rob zelfs twee keer het mogen ontwerpen van de voorkant van hun skeptische tijdschrift, de Skepter. Daarnaast woonde ik een aantal van hun congressen bij en bezocht ik bijvoorbeeld ook de door hen georganiseerde lezing van de beroemde goochelaar en skepticus James Randi in 2010.

Originele publicatiedatum: 6 januari 2015

Inhoud

Hoe we elkaar ontmoet hebben
De Rob-Constantia verbinding
Kortsluiting en Robs overlijden
Astrale Wanderwege
Astraal fietsen
Astrale inslag
Magisch Realisme
Astrale Wanderwege, vervolg
De astrale Peter R. de Vries
Rob gevonden!, recap
Astrale Wanderwege, vervolg
De magische (tussentijdse) finale
“Stenny” & “Parameter”, Een FOK verhaal in 9 plaatjes
Voetnoten

Sinds jij bent weggegaan, Leeuw, heb ik je voor mijn geestesoog gezien terwijl ik aan het fietsen was. Ik zag je aan de kant van de weg staan, nonchalant tegen bomen geleund, naar me lachend. Ik voelde je, “zittend” achterop mijn fiets, van de fietstocht genietend, net zoals ik, terwijl je mijn rechterhand, die ik achter mijn rug hield, vasthield en kuste, en mij van achteren omhelsde van pure blijdschap. Ik zag je, toen je een regenboog voor me optrok in de lucht. Terwijl mijn fiets naar voren schoot, voelde ik hoe je me kuste terwijl de lichtjes van briljante zonnestralen door mijn oogleden heen drongen.

En ik had zoveel uittredingen in 2014, het jaar dat je weg ging. Ik zal er meer over vertellen.

Bésame mucho Besame, besame mucho, Como si fuera esta noche la última vez, Besame, besame mucho, Que tengo miedo a perderte, perderte despues [twice]Quiero sentirte muy cerca mirarme en tus ojos verte junto a mí Piensa que tal vez mañana yo ya estare lejos, muy lejos de ti

Kiss me a lot Kiss me, kiss me a lot, As if tonight were the last time Kiss me, kiss me a lot, For I’m scared to lose you, to lose you afterwardsI want to feel you very close, see myself in your eyes, see you near me Think that maybe tomorrow I’ll already be far, very far away from you

Hoe we elkaar ontmoet hebben

Voor charlatans en ongefundeerde believers (bestaan er eigenlijk wel gefundeerde believers?) was Rob een boze leeuw waar ze misschien zelfs bang voor waren. Maar voor mensen die Rob wel kenden, was hij de zachtaardige en zorgzame leeuw. Die warme en liefhebbende kant toonde hij één keer publiekelijk aan mij, hij gaf me een “warme, virtuele hug” (zie plaatje hierboven). Ik denk dat dit mensen die hem kenden behoorlijk verrast heeft, omdat Rob deze kant zelden, misschien zelfs nooit, publiekelijk toonde.

Ik “ontmoette” Rob op FOK in december 2005 in een mega uitgestrekt topic over de bedrieger en zelf-verklaard medium Robbert van den Broeke. Overigens gebruik ik het woord “bedrieger” zeker niet lichtzinnig, maar na vele jaren van eigen onderzoek en dat van anderen, denk ik dat de benaming volkomen gerechtvaardigd is.¹

Al direct vanaf het begin had ik deze latente fascinatie voor Rob Nanninga. In die begintijd had ik nog niet eens zijn foto gezien, en ik heb hem dus zelfs nooit ontmoet, maar om de een of andere reden hadden zijn naam en persona meteen een grote lading voor me.

Ik erken zonder moeite dat Robbert van den Broeke wel een medium op een andere manier is geweest: hij als onderwerp was het, die me in contact met Skepsis bracht. Rob was “Parameter” op FOK en ik wist noch realiseerde mij dat ik gewoon al tegen Rob zelf aan het praten was, maar ik voelde een blinde herkenning. De eerste magische sterretjes waren in feite al meteen ontstoken, zeker in de eerste maanden van 2006. Toen ik Robs commentaren op FOK las, was het alsof ik mijn eigen gedachten perfect verwoord las. Ik was verrast en zeer enthousiast hierover, maar nogmaals: ik had geen idee dat het zowaar de hoofdredacteur van de Skepter zelf was tegen wie ik sprak.

Ik heb geprobeerd ons contact op FOK zeer kort samen te vatten in 9 plaatjes, zie de galerij onderaan dit blog. Op een dag in die tijd schreef ik zeer goedgeluimd: “Ik ga onmiddellijk Nanninga schrijven…” terwijl ik in feite dus al tegen diezelfde Rob als Parameter aan het praten was. Dit werd Rob te gortig, en ik ontving opeens een email van hem waarin hij onthulde dat hij “Parameter” was (zijn FOK ondertekening was: Magie is meetbaar, als je weet wat je meet”). Ik kon merken dat hij niet helemaal in zijn sas was met zijn eigen pseudoniem, maar dan in die zin dat hij een extreem eerlijk mens was en is, en het zeker niet zijn voorkeur had nicks te gebruiken of geheimen te hebben. Hij zorgde er daarom ook voor dat ook andere intimi in deze zaak, zoals Jurgen Deleye en Claudia van der Sluis van Grenswetenschap.nl (inmiddels opgeheven), wisten dat hij achter de naam “Parameter” zat, en hij ondertekende zelfs een paar emails die hij naar mij en anderen stuurde met “Parameter”.

Hier is een fragment van die email-reeks waarin hij uitlegde dat hij “Parameter” was: (mijn zelfverkozen roepnaam was toen nog “Sten”)

8 february 2006

Hallo Sten,

[…]

Ook nog bedankt voor de reclame op Fok! Dat is een leuk forum. Ik zal je maar verklappen dat ik sinds enige tijd zelf post onder de naam Parameter, maar dat hoeft niet bekend te worden. Ik schrijf daar gewoon voor mezelf en niet voor de stichting.

Sommigen hebben nogal extreme ideeën over skeptici. Misschien ligt dat ook aan onze naam. Skepsis heeft voor velen een negatieve klank, al behoort eigenlijk iedere wetenschapper skeptisch te zijn. Bij de oprichting heb ik ervoor gestemd de stichting Parameter te noemen, maar de meesten vonden dat toch geen goed idee.

[…]

Ik heb al kort iets gezegd over ons gedeelde verleden in de twee voorafgaande delen, en ook op Skepsis, en ik wil in dit blog dieper ingaan op wat ons verbindt.

De Rob-Constantia verbinding

Ik zal een paar opvallende gebeurtenissen chronologisch noemen, deze betreffen een paar heel speciale uittredingen (en verwante ervaringen) en gebeurtenissen waarin bijvoorbeeld Jan Willem Nienhuys (Robs vriend, Secretaris en bestuurslid van Skepsis) en natuurlijk Rob zelf de hoofdrol speelden.

Op 18 januari 2008 had ik een astrale reis, misschien was het een lucide droom, maar hij had zoveel realistisch impact en was zo memorabel, dat ik hem als astraal kwalificeer en van een tijdloze indruk. In deze astrale ervaring bezochten Jan Willem Nienhuys en Rob Nanninga mijn huis in Scheveningen. Ze waren twee vrienden die mij met een vriendenbezoek vereerden. Ik zag ze in de straten van Scheveningen lopen. Het was avond en al redelijk donker, en ze naderden mijn appartement op de Weststraat 20 en beklommen de trap naar de tweede verdieping, waar J en ik destijds woonden. Alles zag er compleet realistisch uit voor Scheveningen in de avond. Ik heb daar ongeveer acht jaar gewoond, van 2004 tot 2011, samen met J. Met oprechte interesse bezichtigden ze mijn appartement en we praatten wat. Ik had een heel aangenaam gevoel over hun bezoekje.

Op 24 april 2008 had ik een eveneens naar het leek tijdloze astrale ervaring, en wel degene die de allerbelangrijkste van allemaal is, ik sprak er al kort over in Deel I van Leeuwenharten. Dit keer zal ik wel vertellen wat de ervaring precies inhield, alhoewel het als “sensitieve informatie” ervaren kan worden.

Het was avond/nacht en er was een kampvuur. Ik was met volwassenen die ik kende. Ik lag heel goed bij de daar aanwezige mannen (noteerde ik achteraf zo in mijn dagboek), ze vonden me aantrekkelijk. Of er ook andere vrouwen waren, kan ik me niet herinneren. We liepen wat rond en later zaten we rondom een kampvuur en Rob Nanninga zat er ook. Ik ging langs hem heen omdat ik naar rechts wilde, en daar ergens wilde gaan zitten. Ik kon zien hoe hij eruit zag, ofschoon het avondlicht een gedetailleerde blik verhinderde. Hij zag er uit zoals op de aarde, in zijn latere levensjaren, bijvoorbeeld zo als hij verscheen op de TV met Rasti Rostelli. Maar Rob strekte zijn arm uit en gebaarde me zo te blijven en trok me kort daarop naar zich toe. Hij keek naar me op met een zeer intense blik waaruit een zeer diep verlangen sprak. Ik was wat bevreemd hierdoor, maar ik ging zonder iets te zeggen akkoord om dat wat ik in zijn ogen zag. Ik belandde op zijn schoot, zodanig dat we beiden met uitgestrekte benen zaten, ik op die van hem en met mijn rug tegen zijn borst. Het voelde zo ontzettend goed en ik voelde dat het voor hem ook zo was, eindelijk bij elkaar.

We zaten lang zo en ik vermoedde dat het de omstanders begon op te vallen.

Na een lange tijd versoepelde Rob zijn omhelzende grip enigszins en ik had nu de gelegenheid om hem wat beter te bekijken en ik keek achterom naar hem. Ik was een beetje geschokt door zijn afwijkende tandenstand.

Nota bene: op 14 maart 2007 had ik al eerder gedroomd (?) over Robs tanden:

Ik citeer uit mijn dagboek:

Ik droomde dat ik Rob Nanninga ontmoette, hij had een snor en een beginnend baardje laten staan, een beetje rossig haar. Hij had vreemde tanden, dit werd wat gecamoufleerd door zijn snor. Hij zei dat hij die soms liet staan. Hij was duidelijk geïnteresseerd in mij, we zaten, geloof ik, naast elkaar in de trein.

Terug naar het kampvuur. Wat later zette de onbezorgde atmosfeer zich voort en twee mannen brachten me een serenade terwijl ik op een soort plateau stond. Ik moest er hartelijk om lachen. Ze zongen: “Bedrijven lijken hier heel klein.” Later interpreteerde ik dit als volgt: vaak lijkt het alsof alles wat je op de aarde onderneemt maar zeer weinig belang heeft, in mijn geval: ik probeerde de kloof tussen skeptici en believers te verkleinen, dan wel te dichten. Mijn inspanningen leken tevergeefs, nutteloos zelfs, maar deze twee zingende mannen dachten er blijkbaar anders over. Stapjes die je maakt lijken mega klein, maar de “bedrijven” zijn in werkelijkheid veel groter dan ze lijken.

Jarenlang zei ik niets tegen Rob over deze ervaring, maar ik vertelde hem er beknopt over op donderdag 31 mei 2012. Hij heeft er nooit op gereageerd (en precies twee jaar later zou hij dus overlijden).

Er waren heel wat signalen dat ik onbewust in de gaten had dat Rob relatief jong zou sterven. in retrospectie verklaart het mijn intense gedrag richting hem, soms mijn liefde wel heel expliciet verklarend met woorden als : “Liefste Rob”, “Ik houd van je” en “Ik kan je zien met mijn ogen dicht, zelfs als je aan de andere kant van het universum bent”.³

Ik schreef niet altijd zo, maar het slipte af en toe eenvoudig uit mijn virtuele pen zonder dat ik daar controle over leek te hebben. Vaak antwoordde hij niet (direct) en soms, als zijn stilte maar bleef duren, stuurde ik hem een aanhangsel met de standaardvraag: “Leef je nog?” En als ik die klaarblijkelijk magische woorden gebruikte, reageerde hij gebruikelijk wel meteen.

Hij begon zichzelf “Bor” te noemen in de ondertekening van sommige van zijn emails sinds 8 november 2011. Toen ik hem een keer vroeg of hij de film “Another Earth” had gezien, over twee aardes, reageerde hij dat toen ik dat vroeg hij de film nog niet gezien had, maar nu dus inmiddels wel (Rob ws altijd een download kampioen van “gratis gemaakte” content). In navolging van, en geïnspireerd op de film, had Rob zijn voornaam omgedraaid. De emails waarin hij ondertekende met “Bor” waren zijn meest ontspannen emails. Ik weet niet of hij deze ondertekening alleen richting mij gebruikte.

26 mei 2012. Ik had per email tegen Rob geklaagd over Jan Willem Nienhuys die ik voor de gelegenheid “Jan Off Topic Keizer Willem Nienhuys” genoemd had.

Jan Willem had de vermetele moed gehad mij zowaar met een internettrol te vergelijken die de naam “Harry Smit” draagt, en dat had me goed op stomen gebracht, en die stoom blies ik af bij Rob. De dag erna, op 27 mei 2012, probeerde hij me te kalmeren, mij uitleggend dat:

JW is altijd al een schoolmeester geweest en vertelt graag over wat hij weet of uitgezocht heeft. Dat moet je hem maar gunnen. Hij voegt inderdaad vaak informatie aan Klopdatwel toe. Soms is zijn bijdrage gedetailleerder en technischer dan het blog van de auteur, of het is een uitweiding die er slechts zijdelings mee te maken heeft, al is het gewoonlijk wel goed gefundeerd. Wie het niet interessant vindt, moet het maar overslaan. Ik lees lang niet alles en ben ook niet zo erg geïnteresseerd in kwakzalverij of dingen die ik al vaker heb gelezen. Zelf zat je volgens mij ook nogal te ouwehoeren.

Hij sloot zijn mail af met: “Neem een voorbeeld aan deze relaxte Bonobo’s“:

(Er stonden overigens enkele voor zijn doen opvallende spelfouten in zijn email, die heb ik eruit gehaald. Misschien had het te maken met het tijdstip waarop hij me mailde: “Sun, May 27, 2012 at 5:07 AM“).

Ik antwoordde hem daarop met:

Ja dat verhaal ken ik van die apen. Voortdurend aan het sexen. Maar je suggereert toch niet dat ik het nu met JW ga doen?
Mij in een adem noemen met Harry Smit. Wie ziet ze nu vliegen zeg. zo makkelijk komt hij er niet vanaf.

Daarop werd Rob weer stil, maar ik kon hem als het ware naar adem horen happen.

In 2012 ontstond er een ernstige kortsluiting tussen Rob en mij. Mijn gevoelens voor hem begonnen dusdanig op te spelen, dat het in mijn dagelijkse leven begon te interfereren en ik me echt schuldig begon te voelen richting J. Ik vertelde J daarop hoe vaak ik aan Rob moest denken, maar hij werd niet kwaad. Juist voor deze meltdown waren Rob en ik veel closer aan het worden, dat wil zeggen: hij stelde zich meer open voor mij en begon me zowaar wat persoonlijker zaken te mailen, bijvoorbeeld over zijn haarkleur, zijn ogen en bril en dat hij wel een tijdje lenzen had geprobeerd. En hij stuurde me een foto van hem, wat behoorlijk ongekend was, voor mensen die hem kennen dan, wegens het feit waar ik het al eerder over had: dat er nauwelijks foto’s van hem bekend waren. Hij zei me dat “iemand” hem die foto gestuurd had, niet noemend dat die iemand “toevallig” zijn aardse vriendin Jolanda was geweest. Het was dus deze foto:

Hij stuurde me ook een korte clip die hij had gemaakt met een app waarin hij ouderdom en beweging had toegevoegd aan deze foto. Hij was duidelijk in een heel ontspannen stemming.

Kortsluiting en Robs overlijden

Op 5 juni 2012 had ik Rob uitgenodigd om naar de Verenigde Staten te komen. Ik wilde hem graag ontmoeten en dan zien wat er zou gebeuren. Ik had erover gepraat met mijn inmiddels ex-echtgenoot J, en Jan Willem Nienhuys en J een kopie gestuurd van mijn uitnodiging. Deze actie van mij veroorzaakte duidelijk reuring en momentum in ons gedeelde lot. Rob wilde klaarblijkelijk niet komen, maar leek wel erg verrast en verbluft. Ik confronteerde hem daarop en vroeg of hij me zeven jaar een het lijntje had gehouden, ik vroeg hem of hij wel eerlijk was geweest, aangezien dit natuurlijk zijn trademark was en is. Op 13 juni 2012 mailde hij me dat hij er met zijn vriendin over had gepraat en dat hij het soms wel degelijk over mij had gehad tegen haar. Hij had haar nu verteld dat het “uit” was tussen ons en dat ze wat verbaasd had gereageerd:

Ik heb haar gisteren ook meteen verteld dat het nu “uit” is. Dat vond ze wel een wat wonderlijke mededeling. “Maar ze was toch getrouwd?” “Ja, maar ik moet toch naar de VS, want dat vindt haar man geen probleem.” We hebben het er niet lang over gehad. Ze is tamelijk onverstoorbaar.

Sommige lezers zullen terecht opmerken dat dit privé informatie is. maar toch vind ik dat ik dit in het verhaal moet opnemen, anders zou ik nooit duidelijk kunnen maken wat er zich nu echt (wel én niet) heeft voorgedaan tussen Rob en mij. Er ontstond een serieuze kortsluiting, hij schreef me dat hij dacht dat we niet bij elkaar pasten. Hij zei nooit dat hij niet van me hield of dat hij geen gevoelens voor me had. Ik schreef hem daarop dat ik dacht dat hij ernaast zat, dat we juist veel lol samen zouden hebben, maar dat ik echt niet wist hoe dit nu verder moest omdat ik ook van J hield.

En toen kwam er die heel lange en akelige stilte, die tot november 2012 duurde. Ofschoon ik nog steeds elke dag aan hem dacht, weigerde ik lange tijd hem nog te emailen en vanzelfsprekend emailde hij mij ook niet. Het was opnieuw Robbert van den Broeke die onbewust, in november 2012, toch wat hernieuwd contact to stand bracht, en Rob stuurde mij de Skepter op 20 november 2012. Toen, opnieuw, begon er een lange periode van stilte en die duurde zelfs tot 9 april 2014.

In 2013 probeerde ik herhaalde malen het contact met Rob te herstellen, maar ik slaagde daar niet in. Ik miste hem afschuwelijk en ik kon maar niet ophouden met aan hem te denken. Vaak als ik aan het fietsen was, sprongen de tranen in mijn ogen als ik weer aan hem dacht, zo ver weg in Groningen.

Toen J Rob vroeg om duidelijkheid op 27 januari 2013, omdat ik J daarom had gevraagd, in de hoop dat hij J wél zou antwoorden, omdat hij mij niet meer beantwoordde, volgde er weer een dodelijke stilte. J had het zelfs nog flink aangezet en op zijn eigen manier gedaan (zonder mij verder nog te raadplegen); hij had Rob gevraagd of deze wat stevige taal tegen mij wilde uitslaan in de zin van dat Rob helemaal niets voor mij voelde. (ik was best wat ontdaan toen ik Js mail onder ogen kreeg). Rob gaf J géén antwoord, dan wel weigerde het op deze onorthodoxe manier te beslechten, maar in feite: vulde mij met nieuwe hoop omtrent onze verbinding, namelijk dat hij wél ook iets voor mij voelde en daarom weigerde tegen J te liegen hierover. En het was zeker niet dat hij J niet mocht en daarom niet antwoordde. Hij was altijd heel respectvol richting J en liet hem soms zelfs groeten via mij. Maar deze keer keurde hij J geen antwoord waardig. Het bevestigde mij dus in mijn idee dat Rob wel degelijk iets voor mij voelde. Want zeg nu zelf: hoe gemakkelijk en voor de hand liggend was het geweest dat Rob inderdaad via J beantwoord had en simpel had gezegd: “Ik houd niet van je, Constantia, vergeet het maar.” Maar zoiets was niet voor de hand liggend voor Rob als hij het niet meende. En opnieuw hield ik mij vast aan een koordje van hoop, mijn hoop niet door Rob weggenomen.

Begin 2014 had ik me onwillekeurig al “vreemd” uitgelaten over Rob, dus slechts een paar maanden voordat Rob zou overgaan; aan het ontvangende einde van dat gedrag waren Jan Willem Nienhuys en Pepijn van Erp. En opnieuw, in retrospectie, denk ik dat ik het onbewust aangevoeld moet hebben. Zo mailde ik Pepijn en vroeg zomaar aan hem of hij er wel al eens aan gedacht had de redactie van de Skepter over te nemen, terwijl ik goed wist dat Rob nu ook weer niet zo oud was dat hij met pensioen zou gaan, dus waarom vroeg ik Pepijn dit? Voordat ik dit aan hem vroeg, had ik richting Pepijn al wat andere “kanttekeningen” bij Robs in mijn optiek veranderde gedrag gezet, bijvoorbeeld op 29 januari 2014:

Wat is er toch met Rob, je ziet hem vrijwel nooit meer op internet?”

En op dezelfde dag schreef ik Pepijn:

Hoi Pepijn.

Ik begrijp het niet, vroeger was hij zo actief op internet.
Wil hij het redacteurschap van Skepter aan jou overdragen misschien?
Waar is hij zo druk mee dan?
En hoe zag hij eruit?

Groetjes,

C.

Na deze email stuurde ik Pepijn nog een email met nog wat meer observaties over Rob, hoe hij in mijn visie vroeger was en nu niet meer.

Ik reageerde en schreef impulsief. En ik had een uitvoerige correspondentie met Jan Willem Nienhuys in februari 2014 over twee aspecten wat betreft Rob die ik zelf aangesneden had. Ik uitte tegen Jan Willem dat ik vond dat Rob meer betaald zou moeten krijgen voor zijn werk aan de Skepter en aan de skeptische website, en daarnaast vond ik het tijd dat Rob eens flink in het zonnetje gezet moest worden (door het bestuur van Skepsis). Achteraf gezien waren ook deze uitingen, nu richting Jan Willem, wel zeer curieus, aangezien Rob dus een paar maanden laten plotseling zou sterven.

Op eBay had ik een jade Ruyi Scepter voor Rob gekocht en ik had het hem uit China laten toesturen zonder mijn naam, omdat ik bang was dat Rob het anders zou weigeren als hij mijn naam op de verpakking zag. Op 9 april 2014 raapte ik eindelijk mijn moed samen en mailde Rob hier toch maar over, vragend of hij het ontvangen had. Dit was maanden nadat hij het ontvangen had. Ik had een reminder van eBay gekregen om feedback voor de verkoper achter te laten, en ik zag dit als goede aanleiding om Rob nu een mail te sturen, met als “excuus” dat ik voor de feedback moest weten of Rob het inderdaad ontvangen had, maar natuurlijk vooral omdat ik Rob heel graag wilde spreken. Tot mijn opgetogenheid en verbazing kreeg ik nog dezelfde dag antwoord:

Wel ontvangen, maar inmiddels weggegeven aan scholieren die aan deur dingen wilden ruilen, omdat ik niet wist wat het was en er ook geen afzender op stond (behalve China).

Groeten,
Rob

Nieuwsgierig vroeg ik Rob waarvoor hij de Ruyi Scepter had geruild. Hij antwoordde:

Ik dacht dat het misschien was van het bedrijf dat de USB-kaarten had geleverd, want dat zat in China. Zulke bedrijven sturen als klantenbinding misschien wel eens rare dingen. Ook van de Nederlandse firma ontving ik iets waarvan ik niet weet waarvoor het dient. Ik heb er slechts een doosje paperclips voor teruggekregen. Dat viel wat tegen. Hopelijk heeft het je niet veel gekost. Als ik had geweten wat het was, had ik hem wel bewaard. De scholieren dachten dat het een soort handvat was, maar dat leek me onwaarschijnlijk. Ze zullen het vermoedelijk weer geruild hebben.

Als troost kun je de nieuwste cd van Darkwood ophalen:

http://www.skepsis.nl/darkwood2013.zip

Vooral het tweede nummer, Fliegergedicht, is mooi.
“Wir treiben kein leichtes, vermessenes Spiel,
wir haben ein stolzes, ein köstliches Ziel!” …

Er staan helaas ook veel Engelstalige nummers op. Ik heb liever Duits.
De nieuwe Skepter heb ik ook bijgevoegd.

Groeten,
Rob

Toen brak de stilte weer aan. Ik mailde Rob verscheidene malen, opnieuw trachtend ons contact weer te herstellen, maar opnieuw viel hij terug in een onbreekbare stilte. Ik had hem na deze paar mails van hem nog een beetje geplaagd, zeggende dat de Ruyi scepter inderdaad een soort handvat kon zijn, namelijk een handvat voor een beter leven. Mijn voorlaatste mail aan hem voordat hij plotseling bleek overgegaan, luidde: “I still have it all” op 8 mei 2014. De body van mijn email bevatte de link naar de YouTube clip die hij me op 5 december 2011 gestuurd had:

In mijn laatste email naar hem op 12 mei 2014, was ik ronduit wanhopig bezig naar hem uit te reiken, om ons contact te kunnen herstellen. Ik eindigde mijn email met:

Ik hoop dat je weet dat ik veel van je houd (in ieder geval als vriend), en dat dit niet veranderd is en nooit zal veranderen.
En dat je hier geen waardeoordeel aan geeft, het is namelijk de waarheid.

Constantia

Het onheilsbericht kwam op 30 mei 2014 toen Jan Willem Nienhuys me emailde. Ik was echt totaal kapot en had dus aangevoeld dat er iets afschuwelijk mis was, precies rond de tijd dat Rob overleden was. Hierover vertelde ik al in Deel II.

Ik was Deel III van Leeuwenharten gestart met het idee hierin te vertellen over mijn frequente uittredingen sinds Robs overlijden, en ik was helemaal niet van plan geweest “ons verhaal” te vertellen, maar gaandeweg merkte ik dat ik dáármee bezig was, voordat ik überhaupt aan het vertellen over mijn uittredingen toekwam. Kennelijk moest dit eerst, en het verhaal wilde volledig zijn, en ik moest hier gewoon gehoor aan geven. Ik heb alles gedetailleerd op data nagezocht, alles geheel chronologisch, omdat ik het de solide basis wilde geven die het verdient. Terugkijkend kan ik concluderen dat ik kennelijk bezig ben een puzzel in elkaar te leggen. Dit alles maakt het echt niet gemakkelijker voor mij. Het doet ongelooflijke pijn het op deze manier te herleven. Zelfs voor mij is het verbluffend hoe alles naadloos in elkaar lijkt te passen en past, alsof het zo had moeten zijn, tegen alle wil en dank. Nu pas ben ik op dat “uittredingenpunt” gekomen en ik zal een aantal van de meest in het oog springende ervaringen die door Robs overlijden getriggerd werden neerpennen.

---

Astrale Wanderwege

Mijn uittredingen doen zich alle voor in de avond, nacht of vroege ochtend. Soms heb ik echter ook overdag astrale ervaringen, vooral in 2014 rond de tijd dat ik dit blog schreef, Leeuwenharten Deel III, 2015.

Astraal fietsen

Laat ik beginnen met mijn fietservaringen. Al eerder vertelde ik dat ik regelmatig in stilte huilde als ik aan het fietsen was in Davis en omgeving, terwijl ik aan Rob dacht die zo ver weg was in Groningen.

Na zijn overlijden huilde ik nog steeds en opnieuw, maar dit keer huilde ik wegens zijn overlijden. Ten tijde van dit en voorgaande blogs fietste ik al behoorlijk verre afstanden, wat ik destijds “ver” vond, tussen de 42 en 46 miles (68-74 km), en dit nam ongeveer drie en een half uur in beslag, aangezien ik geen race-fietser ben en de tussentijdse stops tel ik hierbij niet. Ik keerde meestal terug naar vier uur.⁴  Ik denk dat fietsen mij in een Alfa State of Mind brengt, vertaald naar het dagelijkse leven: in een soort meditatieve staat van zijn. Noteert u alstublieft dat ik geen affiniteit heb met “hypes” als yoga en meditatie (hoewel beide natuurlijk al een heel tijdje meegaan) en dat ik zelfs een behoorlijke aversie voel tegen “trends” als deze, maar er zit mijns inziens toch wel een belangrijke, ware kern in het gegeven dat je brein functioneert op verschillende golflengtes.⁵ Ik vermoed dat door het fietsen van langere of ronduit lange afstanden het brein in een soort staat van zijn komt waarin tijd niet meer zo van belang is, en waarin de persoon in kwestie – in dit geval ik – in een heel ontvankelijke, tranceachtige golflengte geraak(t) die een brug tussen Rob en mij kan slaan, wat zowel gelukzaligheid als liefdeskwelling brengt.

Sinds Rob is overgegaan heb ik hem “gezien” en gevoeld tijdens mijn lange fietstochten, vooral in de omgeving van het stadje Winters en Vacaville, en dus, zelf wonend in Davis, als ik al een flink eindje heb gefietst. Mijn fietsen is als een mind-date met Rob geworden, en regelmatig voel ik ronduit de behoefte om weer te gaan fietsen, omdat ik hem dan weer op die manier kan “zien”.⁶

Ik “zie” hem vooral terwijl hij leunt tegen de hier omnipresente olijf-, walnoot- en amandelbomen; altijd schijnbaar nonchalant wat rondhangend, soms gedeeltelijk verscholen in het groen, maar altijd naar mij kijkend en lachend.

Soms heb ik ook het gevoel dat hij bij me achterop zit, als mijn fietsgenoot, net zoveel van de tocht genietend als ik. Ik strek dan mijn rechterhand naar achteren als een teken richting hem, in de hoop of het weten dat hij er is. Ik heb de zachte, warme Californische lucht gevoeld als ware die compleet gevuld met Robs warme en liefhebbende wezen, ik heb hem voor mijn geestesoog gezien, altijd met de intentie mij gelukkig te maken terwijl hij regenbogen schilderde in de hemel. En als ik op de fiets mijn ogen even sloot, maar het licht toch binnendrong via mijn oogleden, kwam het beeld op, dat ik ergens lag met gesloten ogen, in licht zo fris als dat van de morgenzon, en Rob mij op mijn lippen kuste.

Astrale inslag

Het duurde niet lang voordat ik Robs aanwezigheid na 30 mei 2014 begon te voelen. Op 5 juni 2014, zoals ik al kort verteld had, was ik in mijn eentje naar South Lake Tahoe vertrokken. J was toevallig ook weg, omdat er voor zijn werk een reeds lang van te voren geplande trip naar Texas was, alwaar een Drupal Congres gehouden werd (alsof dit ook qua tijd allemaal precies zo had moeten zijn). Ik was dus de eerste tijd na Robs overlijden alleen (in huis). Dus vertrok ik naar deze prachtige plaats die maar op anderhalf uur rijden van Davis ligt. Eerst wilde ik maar een nacht blijven, maar ik boekte toch maar een extra overnachting. Daar manifesteerde hij zich voor het eerst, als ik dit allemaal juist heb geïnterpreteerd, wat ik hoop. Ik wandelde aan het South Lake Tahoe meer en het was alsof hij naast me liep. Opeens “hoorde” ik hem zeggen, zowel verlegen als verlangend: “Zullen we hierna naar je kamer gaan?”Het was alsof we een date hadden. Ik ben niet van plan verder in detail te treden, omdat dat wat erop volgde verregaand aftastend was aan beide kanten, en ook redelijk vaag. Maar voor mij, in deze dagen, 5 juni naar 7 juni 2014, was Rob al “teruggekeerd”in mijn leven.

Het duurde ongeveer een maand voordat mijn aantal uittredingen omhoogschoot. Meestal ervaar ik een uittreding of verwante geestestoestand zo’n één maal in de acht dagen, maar dit getal veranderde nu naar een flitsende eens in de 3.4 dagen. Sinds 1986 heb ik al mijn dromen en uittredingen dagelijks bijgehouden in dagboeken, en op deze wijze ben ik dus in staat om alles nauwkeurig in beeld te brengen.

Hier is een grafiek:

UITTREDING JAAR	JAAR	UITTREDING AANTAL
1	1986	4
2	1987	16
3	1988	19
4	1989	40
5	1990	53
6	1991	32
7	1992	51
8	1993	48
9	1994	44
10	1995	52
11	1996	50
12	1997	78
13	1998	70
14	1999	61
15	2000	56
16	2001	53
17	2002	52
18	2003	38
19	2004	44
20	2005	47
21	2006	47
22	2007	45
23	2008	40
24	2009	42
25	2010	40
26	2011	38
27	2012	36
28	2013	43
29	2014	80– 55 over Rob – Voordat hij overleed: 4 – Nadat hij overleed: 51
TOTAAL VAN 29 JAAR		1319
GEMIDDELDE PER JAAR	1319 : 29 JAAR =	45.50
GEMIDDELDE SPREIDING	365 DAGEN : 45.50 =	1 ELKE 8 DAGEN
	1 JUN ’14 – 31 DEC ’14 SINDS ROBS OVERLIJDEN = 214 DAGEN	214 DAGEN : 63 = 1 ELKE 3.4 DAGEN

Om te starten met de jaren die direct vooraf gaan aan Robs overlijden: ik tel achttien uittredingen en dromen over Rob in 2012. Dit was het jaar dat hij en ik op een meer persoonlijke wijze met elkaar begonnen te communiceren. De meeste van deze astrale ervaringen betreffen astrale liefde en erotiek en een aantal verrassende dromen over Rob die naar de USA verhuist, en dicht in mijn buurt woont, en zelfs in hetzelfde huis als ik.

Op 27 april 2012 had ik een astraal beeld dat Rob tegen me zei: “Altijd u bescherme.”

In 2013 had ik zestien uittredingen en betekenisvolle dromen over Rob.

Op 17 februari 2013 omhelsde hij me astraal, terwijl hij achter me stond (dit doet denken aan de krachtige uittreding in 2014 waarin Rob mij vond nadat ik hem had gezocht in uittredingen, zie Leeuwenharten Deel II).

Op 15 maart 2013 had ik een speciale droom: Rob had een briefje voor mij geschreven, en zijn openingszin was “Mia Bella“.

De astrale trend zette door in 2013 met opnieuw een significante astrale gebeurtenis op 14 juli 2013, het ging erover dat Rob verhuisde naar de USA. Hij stond te roken voor het huis in Davis, verlegen, alsof hij zijn moed aan het verzamelen was om mij het hof te maken, voordat hij op de deur zou kloppen of zou aanbellen. Ten tijde van deze astrale ervaring wist ik niet eens dat hij rookte (althans: ik kan me er niets over herinneren), maar in 2014, na zijn overlijden, stuurde zijn aardse vriendin Jolanda me een foto van hun twee, terwijl hij een sigaret in zijn hand had, dus Rob rookte.

Pas in januari 2017 realiseerde ik me dat dit misschien ook gezien kan worden in deze foto van hem, want je ziet dat hij bezig is een sigaret te rollen (?):

In genoemde astrale ervaring plukte hij een heel lief, klein, teder, geel bloempje voor me en gaf het aan me.

Hè hè, eindelijk ben ik in 2014 aangekomen, hopelijk bent u er nog. Ik ben van plan u nu een beeld te schetsen wat er zich zoal astraal voordeed in 2014.

Het jaar startte betekenisvol met een veelzeggende astrale gebeurtenis over Rob op 26 januari 2014. J en ik waren in South Lake Tahoe in een hotel en ik zag dit astrale beeld voor mijn geestesoog: ik had onbedoeld een behoorlijk cryptisch briefje over Rob achtergelaten, het was niet voor hem bedoeld, maar op een zeer mysterieuze wijze had hij het toch ontvangen en gelezen. Er waren symbolische zinnen in dit briefje waarin ik liet doorschemeren dat ik hem nodig had en van hem hield en dat ik wilde dat hij naar me toe zou komen. Ik had het allemaal op een versleutelde wijze opgeschreven, maar kennelijk kon het door Rob ontcijferd worden.

Op 5 juli 2014 bezocht Rob me en we bedreven de liefde (sorry, het Nederlands biedt niet erg veel mooie zinnen voor deze belangrijke gebeurtenis). Ik kon hem alleen voelen, niet zien, maar ik wist gewoon dat hij het was.

De astrale Rob maakte me flink pissig op 1 augustus 2014 door mij met een andere Skepsis reageerder te vergelijken, een mevrouw die gaat onder de naam A. Atsou-Pier, zeggend dat zij een intellectueel zwaargewicht was en ik niet. Pas later bedacht ik dat hij mij waarschijnlijk expres irriteerde omdat hij wil dat ik mezelf intellectueel meer uitdaag, en dat is van toepassing, omdat ik ertoe neig het mijzelf wat te gemakkelijk te maken (terwijl ik heus wel wat in huis heb).

Magisch Realisme

Iets wat erg in het oog sprong, deed zich voor op 26 august 2014. Ik ben absoluut oprecht als ik zeg dat ik dit nooit zelf had kunnen verzinnen. Astraal was ik weer eens zeer gefrustreerd naar Rob aan het zoeken. Ik zweefde ergens boven een menigte, doelloos rondzwevend in geest, zijn naam roepend: “Rob Nanninga!” Ofschoon ik genoeg mensen zag, was Rob er niet bij. Ik kwam aan op een hoger punt en liet mezelf vallen, terwijl ik zeer wanhopig en dramatisch Robs naam riep: “Rob, ROB!”. Mijn intentie was te vliegen, dit was niet een suïcidale uiting of zo. Als je in geest valt is dat nauwelijks dramatisch te noemen omdat je nooit hard de grond raakt. Een paperclip viel gelijktijdig en raakte mijn vinger aan in zijn val en ik dacht zwaar teleurgesteld: “Wat is dit nu weer, een paperclip?”. Het moment voordat ik terugkeerde in mijn fysieke lichaam hoorde ik Rob in de verte mijn naam roepen en nog wat meer woorden. Ik kon niet horen wat hij zei, maar het was duidelijk dat hij me toch nog antwoord gaf.

In mijn aardse bewustzijn schoot het opeens door me heen: de paperclip! Het was niet betekenisloos zoals ik had aangenomen tijdens de uittreding. Ik vertelde in dit blog al eerder over het cadeautje dat ik voor Rob had gekocht, de jade Ruyi scepter, en dat hij die aan zijn deur had geruild met studenten voor een doosje paperclips. Daar is de betekenis. Ik had Rob met dit doosje paperclips geplaagd, ofschoon hij me verder niet meer gemaild had na zijn twee emails in 2014. Op 10 april 2014 had ik hem gemaild:

Heb je je doosje paperclips nog goed kunnen benutten?

De paperclip in deze uittreding refereerde hieraan: iets om aan vast te houden, dat, als puntje bij paaltje komt, alles wél zin heeft.

Deze ervaring, maar ook een aantal andere, lijken prima onder de paraplu van het Magisch Realisme te vallen, en ja, ook hierover sprak Rob met me, en wel op 25 februari 2006. Hij vertelde mij over zijn enige uittredingservaring, maar ook wat ervaringen met opvallende en voorspellende dromen. Verder vertelde hij me over een “magisch” bezoekje aan Brugge in België, ik citeer een deel van wat hij vertelde:

Daarna ben ik nog maar 1 keer in een soort paranormale roes geraakt. Dat was tijdens een korte vakantie in Brugge waar ik met twee anderen een meerdaags sprookjescongres bijwoonde. Die week leek veel op een magisch realistische roman. Er gebeurden een heleboel verrassende dingen en wonderlijke coïncidenties die allemaal met elkaar samenhingen, alsof er niks toevallig gebeurde.

Astrale Wanderwege, vervolg

Op 8 september 2014 smeekte ik Rob letterlijk te komen, mij te omhelzen, enzovoort. Ik belandde in een vreemde omgeving, ik was niet langer in mijn slaapkamer in Davis. Maar na dit astrale uitstapje, terug in mijn aardse bewustzijn in Davis, smeekte ik Rob opnieuw of hij alsjeblieft naar me toe wilde komen, en uiteindelijk gaf hij toch gehoor aan mijn smeekbedes. Maar zijn gedrag was een beetje merkwaardig. Dit was me al een paar keer eerder opgevallen tijdens eerdere uittredingen met hem. Ik kon zelf zeker wel een aantal redenen bedenken: onervarenheid met de astrale wereld met betrekking tot astraal bewegen in de aardse sfeer, verlegenheid en onzekerheid, “back burner effect”: erotisch leven dat op de aarde voor aanzienlijk lange tijd verwaarloosd is geweest en op die manier tijd nodig heeft weer op gang te komen. Misschien zijn er ook nog andere/meer redenen te bedenken.

Dit onhandige gedrag was zeker niet altijd aan de orde; bij sommige andere astrale ervaringen was hij heel doortastend. Ik zag hem weer erg vaag, hij toonde zich nog steeds niet duidelijk helaas. Ik kuste hem op zijn hoofd. Op het einde zong hij een Engelse Folk song voor me!, maar ik weet niet welke en ik was ook niet in staat zinnen van het lied te onthouden.

In mijn zoektochten naar Rob belandde ik meerdere malen op Campus terrein. Gedurende uittredingen wordt je astraallichaam automatisch richting plaatsen getrokken die betekenis voor je hebben, en in dit geval: (ook) richting je geliefde. Ik vermoed dat “Campus” een plaats is waar Rob zich inderdaad thuis voelt. Misschien dat sommige skeptici nu denken dat mijn brein dit op “eigen houtje” heeft zitten uitvogelen. Maar zou dat alleen al niet totaal verbazingwekkend zijn: namelijk dat mijn brein de moeite zou nemen een complete “astrale” wereld rondom Rob te bouwen, om van mij een believer te maken? Als het brein al in staat is om zo gewiekst te zijn, zouden we in mijn opinie dus zeker niet verbaasd moeten staan kijken als het brein slim genoeg blijkt te zijn om aan de grenzen van het fysieke lichaam en de fysieke wereld te ontstijgen. Op dit moment blijft het gissen naar de ware potentie van het brein/de geest (en zijn “onstoffelijke” capaciteiten, in de zin van losgekoppeld van zwaar-fysieke materie).

De astrale Peter R. de Vries

Ik had de meest vreemde uittreding op 21 september 2014. Daar was ik weer, op campus terrein, en aan het zoeken naar Rob. Er was een kille lucht die ik echt voelde (zoals op aarde), en uittreding-experts zullen bevestigen dat dit best ongebruikelijk is. Als geest voel je gewoonlijk geen koude of warmte, en geen of nauwelijks pijn.⁷

Ik zal proberen het verloop van de gebeurtenissen samen te vatten. Ondanks deze koude wind bleef ik vastberaden: ik wilde dat deze uittreding zich zou doorzetten en ik wilde dus niet dat de koude wind mij in zijn greep zou krijgen en me zou dwingen voortijdig naar mijn fysieke lichaam terug te keren. Uittredingen zijn zeer gevoelige events. Verstoringen die gerelateerd zijn aan je fysieke welbevinden en fysieke sensaties, zullen er over het algemeen meteen voor zorgen dat je terug in je fysieke lichaam belandt, dan wel terugkeert in je dagbewustzijn in je fysieke lichaam. Om een paar duidelijke voorbeelden te geven, zaken als: 1. dat er iemand op je fysieke deur klopt terwijl jij bezig bent met uittreden, 2. de deken is van je af gegleden zonder dat je er erg in hebt of 3. een volle blaas zullen je nopen voortijdig naar je lichaam terug te keren, zonder dat je daar meestal maar iets over te zeggen hebt. Het gebeurt gewoon. Je fysieke lichaam rules, je astrale ervaring heeft het nakijken. Je fysieke lichaam eist de aandacht op en je kunt er nauwelijks iets tegen doen, hoewel je heel soms met succes de terugkeer een beetje kunt uitstellen. Dit kun je bewerkstelligen door een sterk omlijnde wilskracht gecombineerd met een zeer ontspannen, beheerste houding.

Ik zocht de straten en gebouwen af op zoek naar Rob: “Rob!”, riep ik luid, “Rob, waar bén je?” Iets zeer eigenaardigs gebeurde. Een geest die het uiterlijk had van Peter. R. De Vries verscheen recht tegenover me, aan het einde van de hal. Hij was daar overduidelijk op mij aan het wachten. Voor wie onbekend is met de astrale actie: geesten kunnen tijdelijk een andere vorm aannemen. Na het doelbewust aannemen van een bepaald uiterlijk, zullen ze uiteindelijk terugslippen in de vorm die hun het meest nader staat, direct nadat ze hun intentie zich zus en zo voor te doen loslaten. Of zou dit misschien de echte astrale Peter R. De Vries zijn, tijdens een astrale reis die hij zich later niet zou herinneren? Was mijn brein bezig een grote truc uit te halen? Ik weet het niet. Misschien was dit Rob zelf, bezig met een van zijn rollenspelen in de astrale wereld. Maar hoe dan ook, deze geest keek me aan met de meest serieuze en gedreven gezichtsuitdrukking die je je kunt voorstellen. Hij wilde me iets heel belangrijks vertellen, ik kon het zien aan zijn gezicht. Hij wilde me een sleutel aanreiken voor mijn zoektocht naar Rob. Geloof me, ik was net zo verbaasd over deze curieuze gang van zaken als u misschien bent. Ik dacht: “Wat is dít nu weer, in hemelsnaam, moet het nu weer zo ingewikkeld?” Ik bewoog me richting hem.

Hij wees op de kraag van zijn jasje. Die bevatte diverse lagen.

Ik zei: “Ja, dit ziet eruit als een goede jas, misschien een pilotenjas.”
Hij zei: “In de kraag zitten mapjes, foto’s, denk je dat er een zender in zit?”
Ik antwoordde: “Ja, ik denk het wel, anders is er geen transmissie naar de buitenwereld mogelijk. Een soort “browser” zal er wel in zitten, nodig zijn!”
Hij zei en keek stellig: “Nee, zit er niet in! Het werkt met stukjes licht, ze moeten op de juiste plaats vallen, precies de juiste plaats, dan worden ze (de “foto’s “, “mappen”) zichtbaar.”
Ik zei: “Oh, is dat het. Moet ik een puzzel oplossen (om Rob te vinden), is dat het?”
Tot mijn grote verbazing bevestigde hij dit niet, het leek zo voor de hand liggend nu toch?, maar hij zei: “Dat moet je aan Meneer Nanninga vragen.”

Pardon my French (English), ik noteerde in mijn dagboek bij het opschrijven van deze ervaring: “What the f. ís this?!”

De reis had al lang geduurd, dit was het. Ik kon niet langer blijven. Ik was meteen terug in mijn lichaam. Terug in mijn bed met dagbewustzijn was ik baffled, absolutely stunned (totaal verbaasd).

Was ik nu bezig met een regelrechte quest om Rob te vinden of zo? Alsof ik al niet lang genoeg op Rob gewacht had! Natuurlijk had ik al het een en ander aan astrale ontmoetingen met Rob gehad, maar hij wilde zich maar niet full-face laten zien. En dan die mij al te bekende, sympathieke maar ook pedante toon van “Peter R. De Vries”. Het kon hem wel eens echt geweest zijn, of toch niet? Dit was zeker een award-winning imitatie, als het een imitatie was. Deze geest was heel afgemeten en uitermate correct, echt precies zoals Peter R.. Kon dit Rob zelf zijn, zichzelf in een andere vorm gebracht, trachtend iets bij mij te bereiken? Nou, Rob, ik kan je vertellen, dit werkt niet, het is te gecompliceerd voor mij. Terwijl ik dit blog schreef schoot me ineens te binnen dat deze “lagen” misschien wel refereren aan de verschillende lagen van ons bestaan, van de meest fysieke laag tot de meest “etherische” (en -bijna- “onfysieke”) laag. Was dit misschien bedoeld als een soort sleutel hoe je de astrale wereld zichtbaar kon maken? Of was het toch iets anders?

Toen ik teruggekeerd was in mijn lichaam, hoorde ik de muziek van “The Alan Parsons Project” in mijn hoofd, van hun album “Gaudi”, “La Sagrada Familia“, hier een deel van de lyrics:

Pas nu ik dit blog schrijf zie ik het (vet en in kleur)):

[…]
Who knows where the road may lead us, only a fool would say
Who knows if we’ll meet along the way
Follow the brightest star as far as the brave may dare
What will we find when we get there?
[…]
La Sagrada Familia, the wind has changed the storm is over
La Sagrada Familia, for the lion and the lamb
La Sagrada Familia, we thank the lord the danger’s over
La Sagrada Familia, there’s peace throughout the land
[…]
Who knows where the world may turn us, only a fool would say
Who knows what the fates may have in store
Follow the light of truth as far as our eyes can see
How should we know where that may be? How should we know?
[…]
Then the angry skies, the battle cries, the sounds of glory
And for all those years our eyes and ears were filled with tears

Who knows where the road may lead us, only a fool would say
Who knows what’s been lost along the way
Look for the promised land in all of the dreams we share
How will we know when we are there? How will we know?
Only a fool would say

La Sagrada Familia, the war is won the battle’s over
La Sagrada Familia, for the lion and the lamb
La Sagrada Familia, we thank the lord the danger’s over
La Sagrada Familia, behold the mighty hand
La Sagrada Familia, the night is gone the waiting’s over
La Sagrada Familia, there’s peace throughout the land

Until the next time, until the next time
La Sagrada Familia

Lees meer: The Alan Parsons Project – La Sagrada Familia Lyrics | MetroLyrics

Rob gevonden!, recap

Negen dagen later kreeg ik toch nog een grote (tussentijdse) beloning, ik vertelde er in het vorige blog over. Om deze chronologische opsomming niet te verstoren met een omissie van het belangrijkste, neem ik de vrijheid het geheel uit het vorige blog te kopiëren; scrol er maar snel doorheen als u dat nog onlangs gelezen hebt:

In de vroege ochtend van 30 september 2014 was ik weer naar hem op zoek gedurende een uittreding. De avond ervoor had ik tegen Rob in mijn gedachten gezegd: “Rob, als het zo moeilijk voor je is om jezelf te tonen, verschijn dan op een manier die wel acceptabel voor je is, maar alsjeblieft, kom!”

Die vroege ochtend had ik twee uittredingen. Ik had mijn zoekmethode uitgebreid: ik riep zijn naam, maar ik deed meer dan dat. Ik sprak mensen (geesten) aan en gaf hun zijn volledige naam: “Ken je Rob Nanninga?”, “Heb je Rob Nanninga gezien?”, “Als je hem gezien hebt, kun je dan alsjeblieft zeggen dat ik naar hem op zoek ben?” En ik had nog een andere methode bedacht: ik schreef zijn naam op kleine stukjes papier en gaf dat aan mensen (geesten).

Zeker, ik realiseer me heel goed dat skeptici hun wenkbrauwen zullen fronsen, en misschien, om niet al te gemeen of grimmig uit de hoek te komen, zullen zeggen dat ik vast en zeker droom (en dus niet meer dan dat). Maar ik zie geen valide bewijs dat mensen niet uit hun lichaam kunnen treden, dat ze niet van een fysieke manier van kijken/ervaren weg kunnen bewegen. Nog steeds in harmonie met mijn eigen skeptisch zijn, denk ik dat het fenomeen uittredingen erg serieus genomen dient te worden. Misschien dat sommige mensen toch hierin willen meegaan.

Daar was ik dan, in een tweede uittreding, na het bekende suizen geluid gehoord te hebben, dat zich vaak (in ieder geval bij mij) voordoet rondom uittredingen.⁶ Ik schreef zijn naam op een stukje papier terwijl ik aan een balie stond. Ik was van plan dat briefje aan de (geest)man te geven die achter de balie stond. De uittreding omvatte veel meer dan dit, maar ik vat het belangrijkste gedeelte samen.

Opeens voelde ik zijn sterke armen me van achter omhelzen en Robs (astrale) lichaam tegen me aan drukken in een beerachtige omhelzing. Langer dan ik ben, stond hij met zijn hoofd gebogen achter me, me zo vasthoudend, heftig huilend. Een immense opluchting spoelde over me heen, en een immense blijdschap. Ik wist gewoon dat hij het was, dit is een soort “instant weten” dat je hebt tijdens uittredingen.

Ik had hem gevonden. Of beter gezegd: hij had mij gevonden! Wat het ook was, dat hem nu aangezet had, eindelijk was hij gekomen. Ik vermoed dat hij mijn vruchteloos roepen in de ruimte niet langer kon verdragen. Een enorme last viel van me af, omdat ik wist dat mijn desolate zoektocht nu voorbij was. Ik stond heel stil; omdat ik een zeer ervaren astrale reiziger ben, wist ik dat hectische bewegingen de uittreding kunnen verstoren en ik wilde deze uittreding, en dit moment al helemaal niet, absoluut niet verstoren. Maar met mijn arm reikte ik naar achteren, naar hem en ik legde mijn hand op zijn arm, om zo in elk geval te reageren, behalve dan natuurlijk dat ik eindeloos gelukkig was (wat hij zeker gevoeld heeft). Hij beantwoordde die grip.

Op dit moment was de uittreding voorbij en keerde ik terug naar mijn lichaam, en ik voelde nog zijn omarming nog steeds, zeker voor een minuut, in mijn fysieke lichaam. Mijn lieve leeuw, ik had hem gevonden, hij had mij gevonden! Weer overmanden mijn emoties me.

Ik was zo gelukkig, en ik ben dat nog steeds, door deze enorm gelukkige wending in de gebeurtenissen.

Astrale Wanderwege, vervolg

In de avond van 24 oktober 2014 had ik een soort van Rob-epifanie. Ik had zijn portrait weer eens gekust, ik kuste hem op de mond:

Tot mijn grote verrassing leek het alsof Rob mij terug kuste, het portrait bewoog als het ware naar voren of kwam opeens tot leven, alsof hij me wilde plagen door dit onverwachte antwoord en mijn liefde dus beantwoordde. Behoorlijk letterlijk leek het alsof de bliksem (aangenaam!) op me insloeg. Hierna ging ik op de bank zitten om gelukzalig voor me uit te staren, zowel mijn lichaam als geest in een staat van opperst geluk.

Op 30 oktober 2014 was er een heel lange en gelukzalige ontmoeting. Rob vrijde urenlang met me. Achteraf had ik berekend dat het drie uur geduurd moet hebben, gebaseerd op de begin-  en eindtijd van de ervaring. Ik had al een poos wakker gelegen en was me bewust van de tijd dat ik in slaap viel en ook van de tijd dat ik terugkwam na het astrale event. Op deze wijze kon ik dus de uren terugtellen.

Op 12 december 2014 ontving ik drie haatmails van Robbert van den Broeke, die ik al eerder noemde. Ik ga er hier nu niet over uitweiden, maar houdt het er maar op dat Robbert van den Broeke niet blij is met mijn publiekelijke “constante bemoeienis” omtrent zijn frauduleuze activiteiten sinds 2005. Soms als ik mij overdag heb beziggehouden met mensen die zich op hun beurt bezighouden met “paranormale activiteiten”, en die mij wel kunnen schieten (?), gebeurt het dat ik ’s nachts word aangevallen door “Hades“. Dat wil zeggen: ik word aangevallen door destructieve krachtvelden, of hoe je het duister ook wilt noemen (als de lezer bereid en in staat is een dergelijk fenomeen te (h)erkennen). Maar niet deze nacht!, want deze nacht van 13 december 2014 had ik een humoristische droom en ik moest zowaar hardop lachen terwijl ik hem had. Hierna had ik ook nog een interessante droom. Ik voelde dat Rob me beschermde tegen bad Robbert van den Broeke.

De magische (tussentijdse) finale

Op 16 december 2014 had ik een werkelijk fantastische uittreding, met een magische zweem erin die naar mijn mening alleen Rob zo voor elkaar had kunnen krijgen, en ik sluit er dit blog mee af. Er is nog zoveel te vertellen, maar misschien een andere tijd en plaats.⁸

Na deze ervaring mailde ik onmiddellijk naar Jan Willem Nienhuys (“JW”), en stuurde Pepijn van Erp en J een kopie, en vertelde hem hierover. Ik kopieer en plak deze mail in het geheel, maar de uittreding was in feite dus nog veel langer, te lang voor dit blog. Hier is die email:

Hallo JW.

Ik had net een werkelijk geweldige, lange astrale reis die door Rob in scène gezet leek te zijn.
Ik had ruim 45 minuten nodig net om het in mijn dagboek op te schrijven, en voor mijn doen is dat heel lang, dus veel en lang.

Het geheel ga ik niet nog eens overdoen hier, maar het begon er mee dat ik voor de honderdduizendste keer weer eens wakker lag ’s nachts en niet kon slapen. Ik vroeg Rob in gedachten of hij niet eens een verhaal kon vertellen, zodat ik eindelijk kon ontspannen en in slaap kon vallen.
Hij (…) vertelde daarop een kort verhaal dat ik maar zeer matig vond, achteraf gezien was het een zeer korte parabel, een opsteker voor iets van mij persoonlijk. Plagend zei ik daarop in gedachten tegen hem: “Vraag nooit aan Rob Nanninga een verhaal te vertellen, hij is thé worst (Engels) verhalenverteller.”

Maar daarna viel ik toch in slaap en belandde in een astrale setting. Rob had blijkbaar zijn revanche en het ‘verhaal’ had allemaal zeer spitsvondige kanten en was ook regelmatig ronduit humoristisch. Ik was in een zeer groot huis, eerder kasteelachtig, onaards grote ruimtes overal en zweefde daar rond. Ik zocht Rob ook daar weer. Ga geen details geven, waren op een vlak een beetje ‘intiem’ soms ook. Dit ging ook direct over dat heel korte verhaaltje dat Rob veteld had (dat ging over mij). Ik had veel plezier en riep: “Rob, waar ben je, kom ook, je kunt het!”(Terwijl ik ergens in een diepte sprong en er ontspannen zweefde).

Het eindigde ermee dat met veel ‘overdreven’ (maar toch ook weer niet) fanfare die duidelijk in scene gezet was (door Rob) ik hem ontmoette bij een trein die aankwam. Hij kwam via die trein. Er was veel muziek op het perron en een mannelijke promotiestem, een luidruchtige Efteling spot, galmde uit de perronspeakers. Allemaal zeer uitbundig en ‘door het dolle heen’. Oerhollands vooral. Ik moest er inwendig erg om lachen.
En ofschoon eerst het perron overvol was geweest (en de trein was ook afgeladen geweest) en ik bang was geweest Rob nooit in deze mensenmassa te kunnen vinden, verscheen hij opeens geheel alleen, en waren er verder geen mensen meer. Hij kwam vanachter mat licht transparante doorgangsdeuren als enige op het perron.
Wat vooral en meteen opviel was zijn onberispelijke gentleman uiterlijk, keurige kleren en keurig lichamelijk verzorgd, zeer fris, en hij droeg wel een zonnebril. Kort haar. Het was Rob in zijn jongere uiterlijk (dus). Blijkbaar nog steeds wat schuw (voor mij), dat hij die zonnebril op had. Ik vroeg: “Rob?” En mijn hand strekte al naar zijn borstkas uit, alsof mijn hand het wel al zeker wist. Hij zat me aan te kijken, wat ludiek afwachtend leek het.
En bam, terug.

Er was veel, veel meer nog wat er tussendoor was gebeurd. Veel te veel om hier op te schrijven.

(Zou me weer 45 minuten kosten, in mijn dagboek doe ik dus met de hand).

Was zeer fijn dit. Rob revancheerde zich nadat ik hem geplaagd had met: “Vraag nooit aan Rob een verhaal te vertellen.” Die scene op het perron was ronduit fantastisch humoristisch, met die Efteling reclame spot, hoe dik het erboven op lag, en toch bleef de serieuze ‘happy setting’ dat ik hem ging ontmoeten, geheel intact.

Constantia

“Stenny” & “Parameter”, Een FOK verhaal in 9 plaatjes

Klik op of swipe door de galerij voor een close-up!

Voetnoten

[1] Het was zelfs zo dat ik het leeuwendeel van het 52 delen tellend topic zelf opende. Hier is een link naar Deel 52 waarin alle voorgaande delen worden opgesomd. Mijn FOK naam was “Stenny”.

[2] Ik noemde dit al in Leeuwenharten, Deel II. In die dagen had ik alleen nog maar een low resolution versie van de TV show “Het Zwarte Schaap” gezien, waarin Rob Nanninga Rasti Rostelli confronteerde met zijn bedrog. Vele jaren later (ongeveer tien), op 21 oktober 2015, mailde Skepsis bestuurslid Pepijn van Erp me over deze TV uitzending. Hij wist dat ik geïnteresseerd zou zijn en stuurde me een link naar de show op YouTube, want hij had een hoge(re) resolutie versie gevonden.

[3] Zie Leeuwenharten, Deel II.

[4] Mijn fietsafstanden veranderden kort na het oorspronkelijke verschijnen van dit blogdeel; sinds 2015-2016 is mijn gemiddelde fietsafstand verhoogd naar ongeveer 50-70 miles (80-120 km) per fietstocht.

[5] Voor wat betreft het functioneren op diverse brein golflengtes, kijk eens naar het onderzoek van Het Monroe Institute naar binaural beats. Het is een breed geaccepteerd idee onder astrale reizigers dat uittredingen gepromoot, of zelfs in het geheel mogelijk worden gemaakt door de synchronisatie van de twee hersenhelften, wat je op zijn beurt weer kunt promoten door het luisteren naar binaural beats.

[5] Ik zal hier meer over vertellen in Leeuwenharten Deel IV, omdat deze fiets-verbinding met Rob zich doorzette en intensiveerde in 2016 en de jaren erna.

[6] Over hoe je als geest gewaar wordt van je omgeving schreef ik zelf in mijn boeken uitvoerig. In mijn eerste boek “Door het Raam” geef ik de lezer een “Kleine Gids” voor allerlei aspecten van de astrale wereld; Sten Oomen, Door Het Raam, Uitgeverij Schors, 2004: Gewijzigde en uitgebreide druk van de uitgave uit 2000 (Sigma Press), Amsterdam. Hoofdstuk 3: “Kleine gids voor de wereld van geesten” (page 59-112).

[7] Inderdaad is er een andere tijd en plaats hiervoor, namelijk in Leeuwenharten Deel IV dat ik twee jaar later publiceerde.

Originele publicatiedatum: 15 oktober 2014

Inhoud

Knuffelige leeuwen
Kapot, al voor ik het officieel wist
Rob zoeken nadat hij overleden was
De andere kant van het universum
Rob gevonden!
Voetnoten

Knuffelige leeuwen

Al sinds mijn babyzijn was ik gek op knuffelbeesten. Maar deze liefde had een tragische zijde. Ik kon letterlijk uren, dagen, weken huilen als ik er een kwijt was. Onafscheidelijk, net zoals je dat bent met je beste vrienden van vlees en bloed.

Als baby en kleuter had ik een knuffelhaas die ten minste een keer vervangen werd door een identiek exemplaar, nadat ik hem kwijtgeraakt was. Later, als (verjaardags-)cadeau, kreeg ik onder andere een jumbo, echt heel mooie, geheel witte plush kat en een oranje leeuw. Ik herinner me nog goed dat ik met deze witte kat in mijn armen op straat liep in Groningen, waar ik woonde van 1972-1976, en hem liet zien aan iemand die zijn prachtige, zachte vacht bewonderde. Ofschoon de kat echt heel prachtig was, aantrekkelijk en zeer vakkundig gemaakt, hechtte ik me niet zo intens aan hem als aan een paar andere knuffeldieren, hoewel ik natuurlijk wel van hem hield.

De oranje leeuw had een groot, rond hoofd met lange manen. Hij had volgens mij een witte buik die je met een rits kon openen. Ik heb op het internet nog wel gezocht of ik een vergelijkbare leeuw kon vinden (ter illustratie voor dit blog), maar daarin slaagde ik niet.  Maar de leeuw op het volgende plaatje doet enigszins aan hem denken:

Hier is de laatste foto van deze knuffelleeuw voordat ik toch maar besloot de leeuw uit dit aardse leven te ontzetten. Dit was toen ik als student op de Van Lieflandlaan 124 woonde. Hij was echt in een erbarmelijke conditie (tegenwoordig weet ik wel hoe je knuffelleeuwen in tiptop vorm kunt houden, maar back in the days prakizeerde ik zulke technieken nog niet). Mijn allerliefste Goudbuikje van toen zit op hem:

Ergens heb ik wel spijt dat ik hem weggedaan heb, maar er was echt nog maar weinig van hem over.

En nu, sinds mei 2014, ben ik mijn lieve skeptische knuffelleeuw verloren. Ik spreek over Rob Nanninga. We ontmoetten elkaar op het internet in 2005-2006. Sinds die tijd hebben we met elkaar gemaild. Ik mailde hem meer dan hij mij. Hij overleed op 30 mei 2014, mij in grote wanhoop en onder een enorm gemis achterlatend.

Ons contact leek op de getijden van de zee. Hij was er altijd en hij was werkelijk altijd in mijn gedachten. Het was en is als de liefste, maar ook pijnlijkste betovering. Rob heeft me betoverd en er is niets dat ik daaraan kan doen, of hij, wat dat betreft.

Soms als ik als kind mijn knuffelleeuw uit het oog verloor, en hem niet kon vinden, riep ik naar hem (vergeet niet, we hebben het hier over een kind): “Leeuw, waar ben je?” Leeuw verstopte zich gewoonlijk onder mijn bed, of in de hoek van mijn bed, aan het oog onttrokken door lakens of dekens. Hij was nooit echt kwijt. Ik vond hem altijd terug. Hoe radeloos voelde ik mij, als ik hem niet meteen vond! Het was hetzelfde als wat ik voelde als ik mijn knuffelhaas kwijt was. Soms schreef ik zelfs kleine briefjes met daarop: “Leeuw, waar ben je?” en ik liet die op mijn bed liggen, in de hoop dat Leeuw het zou zien en terug zou komen. Hij deed dat ook altijd.

En nu zoek ik naar Rob.

Kapot, al voor ik het officieel wist

Ik voelde me al totaal leeg en losgeslagen vóór ik Jan Willem Nienhuys‘ email kreeg dat Rob dood achter zijn computer was gevonden op de vrijdagmorgen van 30 mei 2014, op 58jarige leeftijd.¹

De donderdagavond ervoor was ik in een zeer vreemde en uitermate negatieve stemming. Ik wilde een race-spelletje doen (“Test Drive Unlimited“) en ik probeerde het stuurwiel aan te passen, maar ik slaagde daar niet in. Zomaar, en uit het niets, werd ik echt heel erg kwaad en ik geraakte in een uitermate destructieve stemming. Ik vroeg mijn inmiddels ex-echtgenoot J om me te helpen, maar zei een paar seconden later al nijdig: “Laat maar, ik heb toch al geen zin meer om te spelen!”. Er was geen verklaring voor mijn duistere stemming, ik raakte simpelweg zeer geïrriteerd door alles wat ik ondernam.

Op de betreffende vrijdagmorgen, 30 mei 2014, hadden J en ik een afspraak bij de tandarts in Sacramento, ongeveer vijfenveertig minuten rijden (bij redelijk traag verkeer). Op de terugweg kreeg ik woorden met J over zijn rijgedrag. Ik vroeg hem of hij van baan kon wisselen, maar hij reageerde meteen lelijk en zei dat hij degene was die aan het stuur zat. Hetzelfde gevoel van: “Het kan me allemaal niet meer schelen” van de avond ervoor kwam over me. Opnieuw voelde ik me extreem van stuur, en zonder te weten waarom. Dit werd zelfs zo erg dat ik, zeer van slag door Js botte reactie, aan de parkeerpook van de auto trok en hem in de parkeerstand zette, midden op de (drukke) snelweg. Het was alsof alles in me stopte, en ik daarom ook de auto moest stoppen. J kon de auto veilig richting de vluchtstrook laveren en was begrijpelijk uitermate link richting mij over mijn actie.

Ondanks deze zeer onverkwikkelijke gang van zaken, belandden we veilig thuis, ofschoon we een enorme escalatie hadden over dit stoppen midden op de snelweg. Ik liep automatisch richting mijn PC alsof ik erheen getrokken werd, en las het bericht van Robs overlijden meteen. Mijn vriend Jan Willem Nienhuys had me plichtsgetrouw meteen op de hoogte gebracht. Het was alsof er een koude hand om mijn hart sloot. Een mokerslag zoals ik die nog nooit eerder in mijn leven gevoeld had, denderde op me neer. Ik vluchtte de badkamer in en sloot mezelf daar op, huilend.

Ik huil nog steeds regelmatig over Rob, meestal (of beter gezegd: altijd) doe ik dat, als ik weet dat er niemand kijkt. J verliet het huis vrijwel meteen, zelfs toen ik hem vertelde dat Rob overleden was, en dat ik dit blijkbaar voorvoeld had de avond ervoor, en die dag, en dat ik waarschijnlijk daarom zo van slag was geweest. Dit schoot namelijk meteen door me heen. Maar J wilde er niets van weten; het bericht dat Rob overleden was, liet hem koud. Het enige wat voor hem van belang was, was zijn kwaadheid over mijn gedrag. Inlevingsvermogen was nooit erg zijn ding.

Ik realiseerde me nu dus waarom ik zo van slag was sinds donderdagavond. Het was ongeveer de tijd dat Rob stierf, respectievelijk overleden gevonden werd. Er is natuurlijk een tijdsverschil tussen Nederland en Californië van negen uur. Ik herinner me in ieder geval dat ik in een vreselijk destructieve stemming kwam rond half acht, donderdagavond, Californische tijd. En de donkere stemming zette zich dus voort op de vrijdag erna.

Voor mij persoonlijk is dit bewijs dat Rob en ik verbonden zijn op een manier die niet verklaard kan worden, althans: niet op dit moment. Er valt voor mij niets te bewijzen qua wetenschappelijkheid. Was het maar zo. Maar ik denk echt dat ik gevoeld heb dat Rob de aardse dimensie verlaten had.

Omdat ik meer en meer wanhopig over Robs verlies werd, begon ik hem te zoeken tijdens mijn uittredingen.²

Rob zoeken nadat hij overleden was

Sinds Robs “verdwijnen” ben ik naar hem op zoek. Ik was uitermate van slag sinds 29 en 30 mei, en ik vertrok op 5 juni 2014 naar South Lake Tahoe, in mijn eentje. Ik reed er heen en verbleef een paar dagen in een hotel, waar ik uitcheckte op 7 juni 2014. Ik moest dit op een bepaalde manier een plaats geven, maar kwam er daar achter dat ik dit niet kon. Zelfs niet in de verte. Sinds die week voelde ik Rob, maar hij toonde zichzelf niet. Het contact bleef zijdelings,  aftastend.

Omdat hij de skepticus bij uitstek was, altijd zeggend dat er niet zoiets is als een leven na de dood, en zeker niet zulke dingen als rondzwervende geesten (ofschoon hij ooit een grap tegen mij maakte over een walk-in³), uittredingen als in: werkelijk uit het lichaam, was de skeptische toon ferm gezet. Ik ben wat betreft hem, zowel voor mezelf, maar ook voor hem heel streng, juist omdat Rob zo was. Hij was immers degene die zei dat het allemaal niet bestond. Als ik de aardse Rob nu zou moeten geloven, zou Rob er dus niet meer zijn. Mijn skeptische leeuw zou voorgoed verloren zijn!

De reden dat ik hiermee kom, is omdat ik nog steeds probeer dit alles een plaats te geven. Ik denk dat Rob mijn soulmate is, we zijn als twee bomen die aan de wortel vereend zijn. Ik stuurde Rob deze foto die ik maakte in het Yosemite national Park op 3 juni 2012:

Ik stuurde hem als begeleidende tekst (deel van de email):

Soms stuurde ik hem dergelijke intense emails, en Rob bleef er stil onder, hij moedigde me niet aan, maar hij stopte me ook niet. J wist en weet dat Rob belangrijk voor me was en is, omdat ik hem dat verteld heb. J is ook belangrijk voor me, ik trouwde met hem voor de juiste reden: echte liefde.

Sinds Robs overlijden zijn mijn uittredingen in alle hevigheid en levendigheid teruggekomen, zoals ze in de hoogtijdagen waren. Dat moet rond 1995-2002 geweest zijn, de jaren waarin ik de meeste uittredingen had. Op een zekere manier was ik wat verzadigd geraakt, met inmiddels al meer dan duizend uittredingen (gemiddeld per jaar 35-50). Ja zeker, nog steeds ervoer ik uittredingen, maar niet meer zo intens en frequent als in die piekjaren. Nu is het opnieuw hoogtij. En veel van die uittredingen en verwante ervaringen betreffen Rob.⁴

Gedurende mijn uittredingen ben ik wanhopig op zoek gegaan naar Rob. Ik heb zijn naam uitgeroepen in de meest vreemde uithoeken, waar ik mezelf kon afvragen: “Waarom, in hemelsnaam, zou Rob hier zijn? Dit is je reinste willekeur.” Verscheidene malen heb ik om hem geroepen tijdens uittredingen. Ronddwalend, in de hoop een glimp van hem op te vangen in de (geest) menigte, maar hem niet vindend.

Er waren, heel goed mogelijk, een paar uittredingen waar ik het gevoel had gehad dat ik hem ontmoet had, terwijl hij een ander uiterlijk had aangenomen, om het gemakkelijker te maken voor hemzelf en voor mij. En ofschoon ik telepathisch met hem communiceerde, wilde hij zich maar niet tonen.

Hij lijkt nog steeds dezelfde verlegen en bescheiden persoon die hij altijd was. En nu wist hij ook nog eens zeker en voorgoed wat hij al die jaren voor mij betekend had, hoe diep mijn betrokkenheid bij hem was geweest, en nog steeds is. Hij besefte waarschijnlijk hoezeer nu een direct astraal contact (te?) geladen zou zijn met allerlei soorten van intense gevoelens.

Skeptische mensen die dit lezen, denken misschien dat ik gek ben en (dag)droom, en dat ik nooit anders gedaan heb. Maar ik denk niet dat zij in staat zijn hier een goed oordeel over te vellen. Ik moet hierover schrijven, omdat ik een diepe, blijvende pijn over Rob ervaar en mijn tranen een uitweg zoeken.

Ik heb nooit de kans gehad Rob op aarde te ontmoeten en ik betreur het nu, dat ik me niet wat meer doortastend heb opgesteld en er meer werk van gemaakt heb om een eerste fysieke – en hopelijk vervolg- – ontmoeting te organiseren. Ik wist hoe Rob eruit zag en ik had hem zelfs gezien tijdens uittredingen, toen hij nog op de aarde verbleef. Voor mij was dit genoeg, althans: voor dat moment. Maar ik dacht vrijwel altijd aan hem. Ik nodigde hem wel uit om naar Amerika te komen, na dit eerst kortgesloten te hebben met J, en ik stuurde zijn collega en wederzijdse vriend Jan Willem Nienhuys een kopie van de uitnodiging.

Ik had zo bedacht dat Rob, terwijl hij mij in Amerika zou bezoeken, wat skeptisch veldonderzoek kon doen voor de Skepter, bijvoorbeeld Big Foot Research op Mount Shasta, waar de befaamde grootvoeter in het verleden gesignaleerd was. Ik hoopte zo eveneens zijn vriend en co-redacteur collega Jan Willem van de zinvolheid hiervan te overtuigen. Maar Rob wilde het niet, alhoewel hij oprecht verrast leek dat J had ingestemd met het idee. Rob “klaagde” wel in een email naar mij dat ik zo “veeleisend” was.

De andere kant van het universum

Ik mailde Rob op dinsdag 29 januari 2013 dat ik hem met gesloten ogen kon zien, als het moest “vanuit de andere kant van het universum”. Ofschoon dit een zeer persoonlijke email is, zal ik hem copy-pasten in dit blog: (en na deze mail stuurde ik hem er nog een, om een spelfout te corrigeren, de oplettende lezer ziet vast meteen welke dit is)

Ik heb geen idee wat Rob dacht toen hij mijn bijna lyrische expressie las, maar ik kon mezelf gewoon niet altijd inhouden. Dit met Rob was, en is, altijd sterker geweest dan ik.

Op een gegeven moment noemde ik mijzelf zelfs bij wijze van grapje de “Rob-Whisperer“. Ik plaagde hem hiermee, toen hij weer eens mijn emails niet allemaal beantwoordde. Ik had zelfs mijn Twitter profiel tekst tijdelijk veranderd met deze toevoeging: “Rob Whisperer” en by God!, toen had ik nog geen (bewust geworden) idee hoezeer dit van toepassing zou worden, vijftien maanden later, nadat ik hem per email hiermee geplaagd had. Ik heb soms de “akelige” neiging erg helderziend te zijn, zonder dat ik het op het moment zelf in de gaten heb.

Rob gevonden!

En nu is hij daar echt, aan de andere kant van het universum.

In de vroege ochtend van 30 september 2014 was ik weer naar hem op zoek gedurende een uittreding. De avond ervoor had ik tegen Rob in mijn gedachten gezegd: “Rob, als het zo moeilijk voor je is om jezelf te tonen, verschijn dan op een manier die wel acceptabel voor je is, maar alsjeblieft, kom!”

Die vroege ochtend had ik twee uittredingen. Ik had mijn zoekmethode uitgebreid: ik riep zijn naam, maar ik deed meer dan dat. Ik sprak mensen (geesten) aan en gaf hun zijn volledige naam: “Ken je Rob Nanninga?”, “Heb je Rob Nanninga gezien?”, “Als je hem gezien hebt, kun je dan alsjeblieft zeggen dat ik naar hem op zoek ben?” En ik had nog een andere methode bedacht: ik schreef zijn naam op kleine stukjes papier en gaf dat aan mensen (geesten).

Zeker, ik realiseer me heel goed dat skeptici hun wenkbrauwen zullen fronsen, en misschien, om niet al te gemeen of grimmig uit de hoek te komen, zullen zeggen dat ik vast en zeker droom (en dus niet meer dan dat). Maar ik zie geen valide bewijs dat mensen niet uit hun lichaam kunnen treden, dat ze niet van een fysieke manier van kijken/ervaren weg kunnen bewegen. Nog steeds in harmonie met mijn eigen skeptisch zijn, denk ik dat het fenomeen uittredingen erg serieus genomen dient te worden. Misschien dat sommige mensen toch hierin willen meegaan.

Daar was ik dan, in een tweede uittreding, na het bekende suizen geluid gehoord te hebben, dat zich vaak (in ieder geval bij mij) voordoet rondom uittredingen.⁶ Ik schreef zijn naam op een stukje papier terwijl ik aan een balie stond. Ik was van plan dat briefje aan de (geest)man te geven die achter de balie stond. De uittreding omvatte veel meer dan dit, maar ik vat het belangrijkste gedeelte samen.

Opeens voelde ik zijn sterke armen me van achter omhelzen en Robs (astrale) lichaam tegen me aan drukken in een beerachtige omhelzing. Langer dan ik ben, stond hij met zijn hoofd gebogen achter me, me zo vasthoudend, heftig huilend. Een immense opluchting spoelde over me heen, en een immense blijdschap. Ik wist gewoon dat hij het was, dit is een soort “instant weten” dat je hebt tijdens uittredingen.

Ik had hem gevonden. Of beter gezegd: hij had mij gevonden! Wat het ook was, dat hem nu aangezet had, eindelijk was hij gekomen. Ik vermoed dat hij mijn vruchteloos roepen in de ruimte niet langer kon verdragen. Een enorme last viel van me af, omdat ik wist dat mijn desolate zoektocht nu voorbij was. Ik stond heel stil; omdat ik een zeer ervaren astrale reiziger ben, wist ik dat hectische bewegingen de uittreding kunnen verstoren en ik wilde deze uittreding, en dit moment al helemaal niet, absoluut niet verstoren. Maar met mijn arm reikte ik naar achteren, naar hem en ik legde mijn hand op zijn arm, om zo in elk geval te reageren, behalve dan natuurlijk dat ik eindeloos gelukkig was (wat hij zeker gevoeld heeft). Hij beantwoordde die grip.

Op dit moment was de uittreding voorbij en keerde ik terug naar mijn lichaam, en ik voelde nog zijn omarming nog steeds, zeker voor een minuut, in mijn fysieke lichaam. Mijn lieve leeuw, ik had hem gevonden, hij had mij gevonden! Weer overmanden mijn emoties me.

Ik was zo gelukkig, en ik ben dat nog steeds, door deze enorm gelukkige wending in de gebeurtenissen.

Maar ik heb nog steeds dit enorme probleem. Ik mis Rob nog steeds, het feit dat hij er altijd voor me was. Zelfs op die momenten dat hij me niet antwoordde, wist ik gewoon dat hij er was, mij lezend, wetend dat hij achter zijn computerscherm zat, of op zijn iPad keek, net als ik. Hij was en is een extreem zachtaardige en wijze persoon, net zo sterk als hij teder is.

Dit is niet voorbij, het zou wel eens heel goed slechts het begin kunnen zijn.⁷

Ik vraag me af wat het leven nog in petto voor me heeft, nu dat mijn soulmate vertrokken is. Hoe kan ik zonder hem verder, nu hij er fysiek niet meer is? Of ik het überhaupt kan? Ik ben er bepaald niet van overtuigd. Ik wil hem weer ontmoeten, oog in oog, astraal-fysiek, aangezien dit nu de enige methode is geworden.

Het is weer helemaal opnieuw: “Leeuw, waar ben je?”.

Besame mucho – J en ik waren in San Diego en ik filmde dit in de oude stadskern van San Diego.

Update de morgen nadat ik dit blog publiceerde, 16 oktober 2014: Ook deze ochtend had ik een astrale ervaring met Rob. Mijn moeder, Thérèse, die net als Rob in 2014 overging (op 8 juli 2014) was er, net als Rob.

In het tweede gedeelte van deze astrale ervaring was ik voor lange tijd alleen met Rob. Hij laat zichzelf nog steeds niet duidelijk zien, maar hij was er, en hij liefkoosde mij. Het was ongelooflijk fijn. Voor deze ontmoeting had ik voor mijn geestesoog diverse silhouetten van majestueuze leeuwen gezien.

Update 1 november 2014: Wat betreft mijn uittredingen zit ik inmiddels op een all-time high; nog nooit eerder was ik zo vaak uit mijn lichaam (en, vergeleken met andere mensen wás ik al zo’n bewuste en frequente astrale reiziger).

Ik ga dit jaar nog niet tellen, maar in de afgelopen weken heb ik bijna elke dag een uittreding ervaren, en zelfs voor mij is dit ongekend. Deze uittredingen gaan allemaal over het zoeken naar, en het ontmoeten van Rob. Hij heeft intense uittredingspotentie in mij losgemaakt. Blijkbaar is hij voor mij de ultieme reden om uit mijn lichaam te (willen) reizen. Misschien zal ik hierover later meer vertellen.⁸

Ik heb nu twee nieuwe knuffelleeuwen, het is een waarachtige liefdesgeschiedenis.

Voetnoten

[1] Volgens Jolanda Hennekam, Robs aardse vriendin, in een email naar mij op 29 mei 2015, 2:44 PM, overleed Rob niet op 30 mei, maar op 29 mei, Hemelvaartsdag, om ongeveer half tien ’s avonds, en werd hij de volgende morgen gevonden door zijn moeder, terwijl hij achter zijn computer zat. Lees meer over Rob op Wikipedia.

[2] Sinds mijn achttiende heb ik regelmatig uittredingen en verwante ervaringen en ik schreef hier boeken over. Zie mijn vier boeken over mijn astrale reizen. Nota bene: mijn auteur-naam voor mijn eerste drie boeken was “Sten Oomen”. (Ik zou nu “Constantia Oomen” gebruiken).

[3]  Terwijl ik J’s account “visvogel” op het FOK forum gebruikte, op 25 februari 2006, om iets te posten (mijn nicknaam op FOK was “Stenny”, Robs nickname was “Parameter”), grapte Rob dat ik een Walk In was:

Hier is de webpagina waarnaar Rob verwees.

[4] In Leeuwenharten III, IV en V kunt u de getallen zien wat betreft mijn uittredingen.

[5] Uit Wikipedia: “In 1994 schreef Nanninga een exposé over hypnotiseur Rasti Rostelli, die onder meer beweerde telekinetische gaven te hebben en demonstreerde in 2001 tijdens een aflevering van Het zwarte schaap dat Rostelli eigenlijk welbekende (en soms gevaarlijke) goocheltrucs gebruikte zonder dat toe te geven en daardoor mensen misleidde. Nanninga bood hem namens Stichting Skepsis 10.000 gulden aan om zonder trucs te bewijzen dat hij paranormale gaven had, maar Rostelli weigerde.”

Het artikel dat Rob Nanninga over Rasti Rostelli schreef en de videoclip van Rob en Rasti waarnaar ik verwijs.

[6] Een van de belangrijke karakteristieken van uittredingen is het horen van suizingen of in feite, allerlei soorten merkwaardige geluiden. Het geluid kan ook gehoord worden bij, en na terugkeer van een uittreding. Veel astrale reizigers (zoals ikzelf) ervaren het, en beschrijven het daarom tot in detail. In mijn eigen ervaringen lijkt het geluid vaak op dat van een trein die naderbij komt en dan voorbij zoeft, waarbij de frequentie en het aantal decibellen (in het hoofd, als je het dan nog zo kunt noemen) toeneemt naarmate de uittreding dichterbij komt (qua tijd).

[7] En natuurlijk, terwijl ik dit zo, jaren later, nu ook in het Nederlands, breng, kan ik niets anders dan bevestigen dat deze indruk klopte. De lezer kan hetzelfde concluderen, aangezien er inmiddels al meerdere vervolgdelen verschenen zijn. De astrale gebeurtenissen van najaar 2014 markeerden “slechts” het begin van iets dat zijn weerga niet kent.

[8] Dit is in lijn met de vorige voetnoot. Ik heb hier later inderdaad meer over verteld, namelijk in de delen die zouden volgen. U kunt de vervolgen van Leeuwenharten lezen op dit domein.